Voor enkele dagen was er in de reacties sprake van een eremoord in het Brusselse op een mevrouw Claudia Lalembaidje. Nadere inlichtingen, die gevraagd werden door een andere reageerder, kwamen niet boven water.

U weet het inmiddels, aan de lezers kunnen wij niets weigeren, behalve als we geen zin hebben.  Onze recherche-afdeling, geleid door een gewezen dubbelspion van de Staatsveiligheid, met als dekmantel verkoper van het wasproduct Persil, en tevens informant voor de populaire politicus JMDD,  regelde een  afspraak met een magistraat van het Brussels parket (laten we hem ia-ia noemen) in de selecte club "Ma mijole vous appartient" en ziehier het resultaat.

Op 14 juni 2009 werd de 32-jarige bipatride belgisch-Tsjaadse Claudia Lalembaidje op een gruwelijke manier vermoord door haar Pakistaanse man en diens twee broers. Het lichaam werd in een goedkope koffer gestopt en in de Schelde gegooid.  Enkele weken later werd het opgevist nabij een sluis in Valenciennes.

Claudia's hoofd was op hol gebracht door een knappe Pakistaan, die niet alleen belangstelling vertoonde voor haar slanke lichaam maar ook voor haar belgische identiteit. Een huwelijk zou de man uit het Prachtland vlugger aan de begeerde belgische nationaliteit helpen. Zo gaat dat in dit ondermaanse : wij doen alles om van die B af te komen en al die vreemdelingen hunkeren ernaar, wat zeg ik, begaan er moorden voor. De arme Claudia, die ambitieus was, werkte en studeerde was in de armen gevallen van een van die moslimgekken die een vrouw enkel als slavin wil.

U kan heel het verhaal (en français et pour les Flamands la même chose) lezen via het bruggetje naar de fijne brusselse chi-chigazet : le soir. Als u binnenkomt : rechterarmpje de hoogte in, hieltjes tegen mekaar klakken en luid roepen : "Pon Zoir, ze zuis un ami des Angeltjes", dan wordt u hartelijk verwelkomd.  En lezen maar : het is een  afgrijselijke, ontluisterende geschiedenis. Menschen toch, wat een toestanden importeren wij in dit land.

"Dank u, Angeltjes, voor het opzoekwerk." We zullen het zelf maar zeggen.

Le Soir

 Wij hebben het boek niet gelezen, maar zijn gevallen voor de originele presentatie via de knap gemonteerde video op Youtube en de namen van Frank Thevissen, Johan Sanctorum en Guido Naets. We moeten niet altijd voor vrouwen vallen.

" Communicatiewetenschapper Frank Thevissen en Filosoof Johan Sanctorum nodigden een reeks toonaangevende auteurs uit om de Vlaamse media- en journalistieke wereld grondig door te lichten. Het resultaat is een boek boordevol kritische reflecties over wat zich voor en achter de schermen van de zogenaamde vierde macht in Vlaanderen afspeelt. Verrassende analyses en onthullende getuigenissen geven aan hoe commerciële invloeden en politieke druk steeds meer de redactionele toon zetten in ons medialandschap; hoe politiek correct clichédenken en sensatiezucht met elkaar wedijveren; hoe de netwerking tussen journalisten en politici steeds meer elke kritische afstandelijkheid uitsluit; en hoe tenslotte het imperium van de marketeers zijn twijfelachtige kwaliteitsnormen doordrukt in de journalistiek. Een verzameling essays, wars van vooroordelen en taboes, die ogen openen en wenkbrauwen doen fronsen. Een boek dat, hoe kan het anders, niet overal op gejuich zal worden onthaald Eindelijk een verzamelwerk vol mediakritiek. Er zijn veel media en er is veel kritiek, maar in boekvorm is die zelden te vinden. Dat is geen overbodige luxe. Een boek biedt de mogelijkheid om de discussie rustiger en vooral gefundeerd en genuanceerd te voeren. Het zal ongetwijfeld evenveel kritiek opwekken als het formuleert. Hoog tijd dus voor dit noodzakelijke boek. En voor de reacties erop. Prof. dr. Carl Devos (UGent). De modale Vlaming leest getrouw zijn ochtendkrant en stemt dagelijks af op het tv-journaal, maar staat uitermate wantrouwig tegenover de media, zo blijkt uit verschillende enquêtes. Qua publiek aanzien en geloofwaardigheid staan journalisten zo ongeveer gerangschikt tussen de pooiers en de politici. Wat is er aan de hand? Argwaan tegenover pers en journalistiek is een wereldwijd verschijnsel, maar tegelijk ook heel specifiek voor de Vlaamse samenleving, waar het anti-establishmentgevoel zo sterk gist. Johan Sanctorum en Frank Thevissen"

Donderdagavond 24 september probeerden drie gemaskerde “jongeren” – voor de derde maal –  de voorruit van het secretariaat Vlaams Belang-Deurne in te gooien. De veiligheidscamera die één van de aanvallers eerst met een hamer kapot probeert te kloppen, registreerde de gewelddadige raid. De beelden spreken voor zich…..

Dit weekend gooiden moslimjongeren ook al met een baksteen, naar aanleiding van een protestmanifestatie tegen Filip Dewinter, de ruiten van een tram op de Turhoutsebaan in.

De multiculturele samenleving in actie !

Wij huldigen inzake het dossier van de Oosterweelverbinding en de dagelijkse soap hieromtrent in de Antwerpse media een eigen standpunt. Eenmaal is geen gewoonte.

De politiek heeft met al haar onkunde, besluiteloosheid en schandelijke centenverspilling, het dossier in handen gespeeld van enkelingen, die in den beginne niet veel meer  dan zichzelf en hun beperkte aanhang vertegenwoordigen.  Met veel heisa en gesteund door de media die altijd gewonnen zijn voor sensatie, werd een wettelijk referendum afgedwongen.  Dat principe respecteren wij. Iedereen roept nu dat de burgerdemocratie het hoogste goed is.  Daar lachen wij mee : de burgerdemocratie is een slabberdoekje voor de falende politiek en de belabberde politici die enkel goed zijn in het smijten met centen.

De burgers worden plots gebombardeerd tot specialisten inzake burgerlijke bouwkunde, planologie, milieu, verkeer en daarnaast zijn ze met hun allen doctors in administratieve vertragende staatsmechanismen en foefelende begrotingsspecialisten.  Vorige vrijdag zat Filip Dewinter op de redactie van de Gazet van Antwerpen te chatten met de lezers over zijn consequente NEEN in het referendum. Ettelijke keren heeft hij moeten uitleggen dat de Lange Wapper geen brug over de Schelde is ...  Ook deze vragenstellende specialisten en experten zullen zich op 18 oktober uitspreken. Jawel, dat is burgerdemocratie.

Vlaams Belang heeft in dit dossier van in den beginne een duidelijk standpunt ingenomen : geen Lange Wapper. Zowel de Spa- als Groen hebben hun aanvankelijk enthousiaste JA  tegen de Lange Wapper gewijzigd in een nadrukkelijk NEEN en staan nu schouder-aan-schouder met Vlaams Belang. Ik hoop dat ze niet ziek zullen worden.

In een stad die al jaren bestuurd wordt met handhaving van een misselijk cordon sanitaire, gaan wij de knoeiers en valsspelers uit de meerderheid van de Grote Markt niet bijspringen.  Maar wij roepen niemand op om ons voorbeeld te volgen.  Als er inderdaad een uitspraak van de burgers verwacht wordt, dan komt het ons, noch de falende meerderheidspartijen toe daarover stemadviezen te verstrekken.

Om even duidelijk te maken hoe de zogenaamde grote kanonnen uit de stedelijke politiek zich nu reeds opstellen tegenover de uitslag van de volksraadpleging, deze recente uitspraken :

Janssens (een NEEN-aanhanger) : "Als een meerderheid JA zegt, gaan wij dat niet per se volgen".

Van Peel (havenschepen CD&V - een JA-man) : "Als de burgers NEEN zeggen, zijn wij niet verplicht dit te volgen."

De Gazet van Antwerpen hult zich vandaag in een onwaardig dommige scheidsrechterhouding : "Antwerpen kan zich geen politici permitteren die al vechtend over de Grote Markt rollen".  Grapjassen, zijn het soms bij de Frut.

Wij geven graag de gelegenheid aan de échte slimste mens uit de Kamer van Volksvertegenwoordigers en tevens gemeenteraadslid te Antwerpen, Gerolf Annemans, om zijn standpunt uiteen te zetten. En uiteraard is iedere Antwerpenaar vrij te doen en laten wat zij/hij wil op 18 oktober.

De Redactie van Angeltjes

Zie ook het stuk van de Redactie Angeltjes (hierboven) :

De intrieste BAM-soap in de stad van Allah

Maandag 28 september 2009

Dit weekend alweer al De Wever wat de klok sloeg in de media. Eerst in de Keien van de Wetstraat, waar hij - eindelijk - eens wat weerwerk ondervond van een ervaren Johan Vande Lanotte. Daarna in ATV, waar een constructie was opgezet waar de Antwerpse coalitie breed zijn Lange Wapper kon verdedigen, terwijl het Vlaams Belang was weggelaten en het weerwerk enkel kwam van Freya Piryns.

Specifiek in dat dossier zal ooit de geschiedenis nog eens moeten geschreven worden over de redenen waarom De Wever zo’n hevige verdediger is van Noriant en van hun monsterbrug. Ook zal ooit wel eens moeten nagegaan worden of er een verband bestaat met de benoeming door de N-VA van de belangrijkste en best gedocumenteerde opposant van de Lange Wapper, de N-VA’er Jan Peumans tot voorzitter van het Vlaams Parlement…

Wat die Peumans betreft. Ik sta iedere keer weer versteld hoe de media klakkeloos verder verspreiden dat Jan Peumans verbaasd was over zijn hoge wedde als voorzitter van het Vlaams parlement. Diezelfde media hadden al eens – Peumans was toen fractievoorzitter in het Vlaams parlement – breed met cijfers tot achter de komma uitgesmeerd dat parlementsvoorzitter Marleen Vanderpoorten de hoogste wedde van de hele Wetstraat had (342.270,80 euro), iets wat overigens haar neefje Patrick Dewael inspireerde om zijn ministerschap in te ruilen voor het  voorzitterschap in de Kamer. Het is gewoonweg uitgesloten dat Peumans niet wist hoeveel het was, want alle Vlamingen weten sinds die dag hoeveel het is, wat de parlementsvoorzitter verdient.

De media spelen ook in de Oosterweel-zaak een belangrijke rol, niet alleen door De Wever steeds bijna zonder kritiek of moeilijke vragen aan het woord te laten, maar ook door mogelijke opponenten van De Wever systematisch buiten beeld te laten. Zo stuurde ik vorige week bijvoorbeeld volgende vrije tribune naar de Standaard die weigerde ze te publiceren:

Mist spuien tegen fijn stof

Naar aanleiding van de laatste “stadhuisrel” binnen de Antwerpse meerderheid over de informatiefolder waarmee Patrick Janssens aan de Antwerpse burgers het gemeentelijk referendum over de Lange Wapper wil uitleggen, lijkt het mij nuttig en noodzakelijk dat wij als grote politieke speler in de stad nog eens de puntjes op de ‘i‘ zetten.  

Er wordt weliswaar nog geen fijn stof, maar voorlopig wel al heel veel mist gespuid over de arme hoofden van de Antwerpenaars.  Er wordt - in voorbereiding van de volgende gemeenteraadsverkiezingen - t' allen kant hard gewerkt aan het ontwikkelen van imago’s.  Janssens (met vertraging) tegen de Lange Wapper.  De Wever consequent voor.  

Ik ben het meestal (niet altijd) wel ongeveer eens met wat Bart Brinckman schrijft, maar op 8 september was ik het  grondig oneens met hem.  De pirouettes van Bart De Wever om tegelijk het referendum niet af te vallen maar zich wel te “schamen” over het feit dat de bevolking moet gaan beslissen in een voor die bevolking “onwaarschijnlijk ingewikkeld” dossier zijn geen staatsmanschap, maar vooral voor De Wever zèlf beschamend. Als ik ooit zulke redeneringen had voorgehouden zouden journalisten  terecht gewezen hebben op mijn gebrek aan respect voor democratie en de mening van het volk, een verderfelijke vorm van elitarisme.

Dat de tunnel slechts een denkspoor is, “niet meer” dan een discussieargument tegen het BAM-tracé en dat De Wever zelfs – nog voor het referendum - “niet gelooft” dat de tunnel er ooit komt, zijn allemaal vooringenomen stellingen die met feiten kunnen weerlegd worden en in het geval van Bart De Wever zelfs een uitschuiver kunnen genoemd worden.  Ook dat een tunnel niet kan klaar zijn voor 2025 is een bewering uit de BAM-batterij.  Een credo als het ware.  Letterlijk : een geloofsargument.

Daarom moet ik als Vlaams Belang-gemeenteraadslid dus alweer Patrick Janssens bijspringen over het feit dat hij, in de toelichting bij het referendum, heeft willen aangeven dat het tunnel-alternatief wel degelijk een serieus alternatief is.  Ik verwijs hiervoor naar de gemeenteraadscommissie van 8 juli waar ARUP/SUM een indrukwekkende presentatie van dat tunnel-alternatief ten beste gaf en op nagenoeg alle vragen terdege antwoordde. Janssens had gelijk: dit is wel degelijk een onderbouwd  dossier. Wie op die commissie aanwezig was en heeft gevolgd, beseft natuurlijk dat die tunnel niet zomaar kan weggewuifd worden met de geloofsperikelen van Bart De Wever.

Wat mij dus stoort in de discussie is dat vanuit de BAM-hoek met gezagsargumenten en zelfs “geloofsargumenten” wordt gewerkt. En - érger nog - met “alles-of-niets”-dreigementen.  Zoals bijvoorbeeld de bewering dat als BAM wordt afgewezen “een van de grootste investeringsdossiers voor Vlaanderen de mist ingaat”.  Over mist spuien gesproken.

Men kan Janssens zijn bochtenwerk verwijten, maar het pleit niet tegen hem dat hij zijn (oorspronkelijke) vergissing heeft ingezien naarmate de campagne tegen de Lange Wapper op gang kwam. Wat ik hem verwijt, is dàt niet, maar wèl dat hij de kans op een duidelijke keuze tussen brug of tunnel heeft laten schieten omdat hij angst had voor het “cordon sanitaire” .

De Wever is niet de grote staatsman die durft zeggen wat de andere politici uit de stadsmeerderheid alleen maar denken. Wat De Wever doet is weinig meer dan zijn hachje proberen te redden in dit dossier. Hij verdedigt (subtiel, maar duidelijk zichtbaar) het BAM-dossier omdat hij in de Vlaamse regering zat die er destijds toe besliste en omdat hij nog altijd in een Vlaamse regering zit die met BAM desnoods de afgrond in rijdt. Hij zit in die positie genageld en probeert dat nu te verdedigen met enkele argumenten en een heleboel drogargumenten.

Laat het ons niet te ingewikkeld maken. Het is een propagandaslag van betonboeren die nu woedt, lieden die niet flexibel genoeg (willen) zijn om de plannen te herzien die ze – samen met politici van de oude politieke cultuur - wild hebben gesmeed zonder het maatschappelijk weefsel van Antwerpen daar in te kennen. Niemand heeft hen tot rede kunnen brengen.  Alleen de burgers van Antwerpen kunnen hen nog verplichten dat te doen, op 18 oktober. Het volk beslist. En dat is niet “beschamend” zoals De Wever beweert, maar een zegen.

Gerolf Annemans

Vlaams Belang gemeenteraadslid

Antwerpen 

*** 

Conclusie: het zal nog wachten zijn – misschien wachten op Godot – tot wanneer de pers uit haar De Wever-roes ontwaakt. Maar ere wie ere toekomt: Gazet van Antwerpen publiceerde wel een lezersbrief(je) van mijzelf over een ander dossier waarin de N-VA niet vrijuit gaat:

Regularisatiegolf

Bij het commentaarstuk van Lex Moolenaar over de effecten van de regularisatiegolf (GvA, 24/09/2009) wil ik één nuancering aanbrengen, namelijk waar hij schrijft dat de enige partij in de Antwerpse monstercoalitie die in deze kwestie haar maagdelijkheid nog heeft de N-VA van Bart De Wever is.

Ook de N-VA heeft immers boter op het hoofd. Of is men vergeten dat ook de N-VA het federale regeerakkoord van 18 maart 2008 - het regeerakkoord dat Leterme I uiteindelijk op de been bracht - mee heeft gesteund? In dat regeerakkoord stonden de principes van een nieuwe regularisatie reeds duidelijk vervat. Ik herhaal, met de steun dus van de N-VA.

Gerolf Annemans 

Zaterdagmiddag is in Borgerocco een manifestatie uit de hand gelopen. Zeker vijf jongeren werden opgepakt. Het ging evenwel niet om een betoging tegen het hoofddoekenverbod, maar om een protestactie tegen uitspraken van Filip Dewinter, die Nordine Taouil de pooier van Allah had genoemd. En die laatste had laten weten, dat dit niet waar is : "Ik ben geen poeier".

Aan de Turnhoutsebaan, ietsje verder, raakte bij een ander incident een bus van De Lijn beschadigd. Een jongeman had een steen gegooid naar het voertuig. Hij werd samen met vijf andere kattenkwaadjongeren naar het politiekantoor gebracht. Vermoedelijk had de jongere de Heer Dewinter menen te ontwaren in de autobus en wilde hij naar hem zwaaien. Toevallig had hij echter een steen in de hand die bij de enthoesiaste begroeting uit zijn hand gevlogen is. Vandaar.

Enkele honderden meters verwijderd van het allochtonen-jolijt, werden ruim 40.000 bezoekers geteld die een kijkje kwamen nemen ter gelegenheid van de officiële opening van het Centraal Station.  Velen stonden in de rij voor een exemplaar van de speciaal voor deze gelegenheid geschreven Stationsroman door een kwintet van auteurs die los van mekaar ieder een hoofdstuk voor hun rekening hadden genomen.  Het is een leuk werkje geworden van Brusselmans, Joke van Leeuwen, Tom Naegels, Anne Provoost en Oscar van den Boogaard. Het was géén wedstrijd, maar als lezer maak je dat er automatisch van.  Voor ons is de Ieperse  Anne Provoost (die in Borgerocco woont) de onbetwistbare winnaar. Met gevoelige finesse, het terug opnemen van details die door vorige schrijvers terloops werden aangestipt, een perfecte taalbeheersing en humor, staat zij nadrukkelijk boven de anderen. De rode lantaarn van dienst is Tom Naegels, zeer tot mijn ontgoocheling. Misschien had hij liever mee met stenen gegooid in plaats van in de hall van het grote station onder het oog van de passerende reizigers een stukje te plegen.

En zo kabbelt het leven voort op een zonnige zaterdag in een stad waar de een jankt, tiert en stenen gooit en de ander geniet van een gezellig sociaal en cultureel samenzijn. Thuisgekomen leest de een zijn Stationsroman en de ander berijdt zijn strijdkoran.

Ray

PSTT : Om vlugge lezers voor te zijn, Anne Provoost was bij de verkiezingen kandidate op de lijst van Groen! maar dat verhindert niet, ook al zijn wij maatschappelijk en politiek anders georiënteerd, dat zij de waardering krijgt die ze verdient voor haar literaire talenten. Ik noem haar een Grote Dame van onze Nederlandstalige literatuur.

Lijst Dedecker heeft in het Vlaams parlement een resolutie ingediend om de Vlaamse regering te bewegen een belangenconflict in te roepen tegen de regularisatie, "zodat aan deze ondoordachte immigratiegolf meteen een einde wordt gemaakt", stelt fractieleider Lode Vereeck.

Vandaag verschijnen de resultaten van de driemaandelijkse peiling naar de kiesintenties in La Libre Belgique.  Ziehier de uitslagen voor Vlaanderen :

CD&V blijft de grootste partij, niettegenstaande een geringe achteruitgang van 0,6% met 22.3%

De tweede partj wordt VB met 16,5% (+ 1,2%)

Nummer 3 : sp-a 15.5% (+ 0.2%)

Nummer 4 : NV-A 14.6% (+1.5%)

Nummer 5 : VLD 14.4% (- 0.2%)

Nummer 6 : Groen 6,8% (s.q.)

Last and least : LDD 6,7% (-0.9%)

Iedereen heeft gewonnen of minder verloren dan verwacht. Iedereen lacht. Wij ook. Want wij zijn de simpelen die het feest betalen.

Vandaag 28 september 2009 wordt ze 75. Ze ziet er nog steeds goed uit, niet ?

Da's juist, ik heb zeker 40 keer getelefoneerd met dat kieken Vardermaelen om cijfers door te geven. 

40 keer ? Da's veel.  Blondeel en ik spelen samen op de Lotto en hij moest de nummers doorgeven, maar hij veranderde telkens. Vandaar. Gewoon, twee vrienden die mekaar wat helpen om een centje te verdienen. Mag het ?

.

.

Procureur tijdens stresserend onderzoek.

Dirk Merckx, tot in 2006 de chef van de financiële sectie van het Brusselse parket en onder meer verantwoordelijk voor het Beaulieu-dossier, ging in de periode tussen 1996 en 1998 op kosten van Koen Blijweert – een zakenman met een niet onbesproken reputatie – verschillende keren op bordeelbezoek in het Amsterdams luxe-bordeel Yab Yum. Die bezoekjes werden gefinancierd met de kredietkaarten van de bedrijven van de fijne zakenman Blijweert. 

Dirk Merckx is sinds november 2006 weg bij het Brusselse parket. Hij werkt nu in Wenen bij de VN. Daar dumpen de lidstaten hun meest representatieve figuren uit politiek, rechtspraak en lokale maffia.

 

Seks, leugens en corruptie bij Parket Brussel       of

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=I02FP3BB

Er is een tijd geweest dat de linkerzijde zich inzette voor de emancipatie van het individu. In mei ’68 zijn de stoppen daarin beginnen doorslaan. Het was verboden te verbieden. Alles moest kunnen. Die tijd is echter definitief voorbij. De opgang van de - door links opgedrongen - multiculturele maatschappij heeft een aantal linkse dogma’s door elkaar geschud. Vrije meningsuiting, bijvoorbeeld, is iets dat eigenlijk niet meer kan. Waar gaan we immers naartoe als iedereen zomaar vrijuit zijn mening gaat zeggen over massa-immigratie en islamisering?

Een ander voorbeeld is de hoofddoekenkwestie. Vroeger was links voor vrouwenrechten en voor de scheiding van kerk en staat, maar dat gaat vandaag natuurlijk lijnrecht in tegen de islam. Dus zijn de meeste ’progressieven’ voor islamitische sluiers op school en in publieke functies. Dat die sluiers het symbool bij uitstek zijn van de onderdrukking van de vrouw, heeft blijkbaar geen belang. De nieuwe kiezers van de linkse partijen zijn immers moslims. En dat weten de socialisten maar al te goed.

Zo komt het dat de Brusselse minister Pascal Smet, enkele dagen nadat hij zich als homo uitte, beweerde dat het hoofddoekenverbod wellicht onwettelijk is. Of dan krijg je Bert Anciaux, die datzelfde verbod op dezelfde lijn plaatst als de islamitische terreuracties van 11 september 2001. Arme Bert, van Vlaams-nationalist tot islamosocialist.

Philip Claeys - Euro-parlementslid

ALS ...

...als wij in een normaal land mochten leven, waar we ons niet druk hoefden te maken over het onafscheidelijke duo "politiek en verraad", dan zouden wij een blog vullen met muziek, poëzie, schilderkunst, opera, theater, film, ballet en poppenkast (dat laatste onderdeel  zou menige parodie bevatten op politici). Helaas, wij leven niet in een normaal land en wij beleven evenmin normale tijden. Daarom die voortdurende glijvluchten over de actualiteit en het prikken met onze angels in de dikke huiden van de hogepriesters van de misleiding en het profitariaat.

Ongetwijfeld is de aangenaamste bezigheid, samen met onze Platenruiter grasduinen door de muziekliteratuur en fragmenten uitkiezen die wijzelf graag horen en waarvan we hopen dat sommigen onder u er genoegen aan beleven.

Vandaag stoppen we bij de Duitse componist Max Bruch (1838 - 1920). Van zijn  talrijke composities,  heeft quasi enkel het Concert voor viool en orkest opus 26 de tand des tijds getrotseerd.  Elke vioolsolist wil dit virtuoze werk op zijn répertoire en u kent ongetwijfeld de meeslepende eerste  beweging.  Daarom kozen we voor het innige, romantische en gevoelige Adagio (dat wil zeggen : "op uw gemak, comfortabel, vlot, behaaglijk"). De solist is de Amerikaan Joshua Bell (1967). Het is bijna de perfectie hoe zacht de klanken van de viool en het orkest in mekaar vloeien,  zoals we graag hopen dat de liefde ook zou zijn . Bell speelt op een Stradivarius van 300 jaar oud die geschat wordt op 5 miljoen dollar. Het is te horen, dat dit geen ordinair jammerhout is.

De Platenruiter 

Burgemeester Venray heeft last van 'kut-Marokkanen'

.