In het Vlaams Parlement stelde Lode Vereeck van LDD voor om de provincies af te schaffen. Ook Vlaams Belang heeft dit in zijn partijprogramme staan.

Weinig consequent is het ondergeschikte LDD-voorstel om van de regio  "Kempen" een aparte provincie te maken. De brave professor zal bedoelen dat de provincies moeten verdwijnen maar dat ze bestuurlijk overeind blijven.  Dan worden het op de kortste keren opnieuw voorraadkamers voor de vriendjes. De professor is nog nieuw. 

En de NVA eist inmiddels een gouverneurszetel in Limburg op.  Een Win-for-life voor Frieda Brepoels ? Of wil men nu al af van Peumans als parlementsvoorzitter ?  Hij zal dan niet meer hoeven te klagen over zijn hoge wedde  van + 15.000 euri per maand netto. Een gouverneur zal ongeveer 1/4de van dat bedrag ontvangen.

Laten we niet kniezen en nog eens een polletje houden : moeten de Kempen een aparte provincie vormen ? 

De Redactie 

Samoa is gelegen aan de oostkant van de Datumlijn en ten zuiden van de evenaar, ongeveer halverwege Hawaii en Nieuw Zeeland, in de Polynesische regio van de Stille Oceaan.

Het totale landoppervlak is 2934 km² en bestaat uit  twee eilanden. Het hoofdeiland Upolu herbergt bijna driekwart van de Samoaanse bevolking, en de hoofdstad is Apia. Het klimaat is tropisch, met een gemiddelde jaarlijkse temperatuur van zo'n 26,5 °C, en een regenseizoen van november tot april. Savai'i daarentegen is het grootste eiland van Samoa en het zes na grootste eiland van Polynesië. Het inwoneraantal van Savai'i is 42.000.

Amerikaans-Samoa (Engels: American Samoa) is een overzees territorium van de Verenigde Staten in de Zuidelijke Grote Oceaan, dat het oostelijke deel van de Samoa-eilanden omvat. Het is niet onafhankelijk. Samoa was al bewoond rond 1000 v.Chr. en werd bereikt door Europese verkenners in de 18e eeuw. De internationale rivaliteit over deze eilanden werd opgelost in 1899 toen Duitsland en de Verenigde Staten de Samoaanse Archipel verdeelden. De VS bestuurden vanaf toen een kleinere groep oostelijke eilanden met de haven van Pago Pago. De westelijke eilanden zijn nu een deel van de onafhankelijke staat Samoa.

Bron : Wikipedia

Zonsondergang bij Cap Gris-Nez met 2 niet-gefotoshopte meeuwen

foto : Regus Patoff

 
Niet alleen op nationaal niveau probeert Open VLD dit weekend intern orde op zaken te stellen, ook in Gent krabben de VLD-schepenen elkaars ogen uit in een strijd om het grootst aantal kabinetmedewerkers.

Ondertussen is de ontluikende aversie tegenover interimvoorzitter Verhofstadt getemperd door de beslissing om op 5 december een nieuwe voorzitter te kiezen. Maar zijn invloed in Gent blijft groot, zeker wat betreft zijn protégé Mathias De Clercq. Die probeert in zijn nieuwe functie als eerste schepen nog wat kabinetsleden bij te krijgen, maar dat willen ook schepen Peeters die er de haven heeft bijgekregen en Catharina Segers van Burgerlijke Stand die niet meer weet waar eerst naartoe te lopen of te fietsen, al zou ze zich gemakshalve liever laten voeren. De slimste is weer Geert Versnick, die al zoveel medewerkers heeft dat hij ze niet meer kan tellen.

En dat allemaal omdat Sas Van Rouveroij heeft moeten kiezen om naar het parlement te gaan, want in tegenstelling tot anderen in zijn partij mag hij niet cumuleren. Dat ziet er al op voorhand niet goed uit voor Sofie Bracke, die maandag door de gemeenteraad wordt aangesteld als nieuwe schepen van Werk en Innovatie, wat bij gebrek aan werk niet te veel werk zal meebrengen en haar dus vermoedelijk niet te veel kabinetsleden zal opleveren.

 
@ alles over Gent

Bovenstaande video is een vlugge officiële opfrisser over de voorbije 60 jaar in de Volksrepubliek China.

Op 1 oktober 1949 kondigde Mao Zedong in Peking de oprichting aan van de Chinese Volksrepubliek. Dit betekende het einde van een tientallen jaren aan de gang zijnde burgeroorlog, een hopeloze en vaak onmenselijke strijd tussen de Nationalisten van de Kwomingtan en de Communisten, gesteund door Krijgsheren die van kamp wisselden zoals het hen uitkwam. Over de Lange Mars in de jaren 1930 waarbij het Rode Leger 10.000 kilometer aflegde, werd een  oorlogsboek geschreven, Red Star over China,  door de Amerikaanse journalist Edgar Snow, die op deze wijze in het Westen sympathie vergaarde voor het heroïsche idealisme van het volksleger en zijn aanvoerders. Edgar Snow was vooral een propagandist voor de zaak van Mao.

Tsjang Kai Tsjek en zijn verslagen Nationalistische troepen trokken zich terug op het eiland Formosa (Taiwan) waar zij de plaatselijke bevolking verdrongen en Mao Zedong installeerde zich als een nieuwsoortige keizer op het Chinese vasteland. 

Gesteund door de Sovjet-Unie probeerde Mao enige orde te scheppen in het reusachtige, verpauperde Rijk van het Midden, door ondermeer een herverdeling van de landbouwgronden door te voeren, de maatschappelijke structuren die gedurende duizenden jaren nauwelijks gewijzigd waren, uit hun verstarring te halen maar vooral de eigen Partij overal stevig te installeren.  Tegelijk werd  zonder consideratie elke vorm van religie verbannen en verboden. Het klassieke Confucianisme, het Taoisme en ook al de christelijke godsdiensten werden afgeschaft. Alle buitenlandse missionarissen en predikanten (ondermeer die van Scheut) hadden tijdens de Lange Mars  en in de troebele jaren tijdens en na WO II, partij gekozen voor de Nationalisten en zij die niet op tijd gevlucht waren, werden zonder vorm van proces afgemaakt.

China liep gebukt onder voortdurende hongersnoden en de grote zorg van het nieuwe bewind was er op gericht, de landbouw te stimuleren, ondermeer door de oprichting van boerencommunes. In werkelijkheid kwam het er op neer dat de plaats van de vroegere landeigenaars werd ingenomen door partijsecretarissen. En dat er minder kansen waren voor de landbouwers om goederen voor zichzelf te houden.

De doelstellingen was :   "Elke dag voor iedere Chinees een kom rijst".  De evidente mensenrechten waar wij in het Westen mee opgegroeid zijn, goedschiks, kwaadschiks, kwamen (en komen) totaal niet aan bod.  De partij heerst met ijzeren hand.  De gemiddelde Chinees maakte zich hier weinig zorgen over, want enige vorm van democratie of inspraak had hij nooit gekend.  Nu leefde er bij velen de hoop op een beter materieel leven en de Zoon van de Hemel droeg niet langer een geel gewaad maar een militair uniform met een opstaand kraagje ; de zon die het Oosten kleurde, was rood als bloed :  want dat vloeide ook rijkelijk.  In de partijgeledingen grepen coups plaats, werden afrekeningen gepresenteerd, vliegtuigen met hoge pieten stortten neer en de slimme kleine man en vrouw beseften, dat wilden zij hun lot  verbeteren, dit enkel mogelijk was door aan te sluiten bij de Grote Partij.  Maar dat was en is niet voor iedereen weggelegd. Communisme steunt op het volk maar laat enkel uitverkorenen toe tot zijn rangen.

China is in oppervlakte het vierde grootste land ter wereld, na Rusland, Canada en de VS.  Het telt wel het grootste bevolkingsaantal : ongeveer 1400 miljoen inwoners, van wie 92% Han-Chinezen en de overige 8% behoort tot 56 officieel erkende minderheden. De Communistische Partij heerst, beheerst en overheerst in àlle maatschappelijke geledingen. Het Nationaal Volkscongres telt ongeveer 3000 afgevaardigden, dat is 1 vertegenwoordiger voor een half miljoen Chinezen. Als we die verhouding toepassen op het land B, zou het betekenen  21 volksvertegenwoordigers voor al onze parlementen samen, die nu circa 600 leden tellen.  De huidige president is Hun Jintao, die tevens secretaris-generaal van de partij is en de premier is Wen Jiabao.

Eens Mao de volledige macht had verworven in 1949 heeft hij op twee terreinen zijn acties ontplooid : ten eerste, het behoud van de macht voor zichzelf en spectaculaire pogingen tot verbetering van de economie en welvaart.  Beide doelstellingen vervlocht hij soms handig door mekaar.  Mao was een groot propagandist en sluw strateeg, die niet moet onderdoen voor Goebbels in nazi-Duitsland.  Hij gaf zijn campagnes wervende namen mee en liet ze in het ganse land rondbazuinen om de medewerking van de hele bevolking te verkrijgen. Met die tactiek vereenzelvigde het volk zich met de leider.

"Laat 100 bloemen bloeien" uit 1956 was een campagne om de diversiteit in opvattingen te installeren. Mao's oude strijdmakker en eeuwige rechterhand Zhou-Enlai was naar buitenuit de initiator van het pluralistische gedachtengoed.  Maar toen na korte tijd de acties ontaardden in heuse kritiek op het regime, werden de protesteerders opgepakt en geliquideerd.  Heel de campagne was een handige zet om tegenstanders uit hun hol te lokken en met ze af te rekenen.

Frans Masereel behoorde tot de uitverkorenen die in de jaren 1950 een bezoek mocht brengen aan China

 Een van de kenmerken van het regime gold het internationale isolement. Geen enkele vreemdeling  kwam China binnen, op uitzondering van selectieve communistische genodigden, die onveranderlijk terugkeerden met laaiend enthousiaste verslagen.  Geen enkele Chinees mocht het territorium verlaten.  En toch gebeurde dit laatste frequent.  Honderdduizenden en wellicht veel meer, hebben gepoogd al zwemmend Hong Kong, dat toen nog in Britse handen was, te bereiken.  De meesten zijn omgekomen of opgepakt door patrouilleboten, maar vele duizenden zijn geslaagd. Zij waren zowat de enige bron van informatie voor de talrijke China-watchers en sinologen die veilig vanuit de Britse kolonie of vanuit het Portugese Macau probeerden te peilen wat er aan de hand was in de reusachtige volksrepubliek.

"De Grote Sprong voorwaarts" in 1958 was een initiatief om landbouw en industrie een nieuw elan te bezorgen. Opnieuw werd heel de natie opgepookt om deel te nemen. De landbouwcommunes kregen een gestructureerd programma dat niet steeds rekening hield met de mogelijkheden, omdat vele verantwoordelijken geen enkele landbouwervaring bezaten.  Een andere doelstelling was de productie van staal aanzienlijk te verhogen. Enthousiast leverde de bevolking potten, pannen, pollepels, woks en ander peroonlijk materiaal in dat omgesmolten werd tot minderwaardig ijzererts. Een fiasco en persoonlijke verarming voor miljoenen sukkelaars. 

Een van de nevenacties om landbouwproducten beter te beschermen, werd de "Grote Mussencampagne" genoemd :  vogels werden verantwoordelijk gesteld voor de vernietiging van de oogst en werden grondig en genadeloos uitgeroeid op instructie van de partij. Toen er geen getsjirp meer klonk, kwamen de sprinkhanen en andere insecten vrolijk tevoorschijn om zich te goed te doen aan de vruchten van de oogsten : er waren geen vogels meer om hen dat te verhinderen.  Verschillende jaren na mekaar kende de verarmde bevolking opnieuw hongersnoden die tientallen miljoenen levens eisten.  Mao had gefaald.

In de partij geraakte hij geïsoleerd maar voor het gewone volk bleef hij de de Grote Roerganger.  Om zijn positie te herstellen, deinsde hij er niet voor terug een nieuwe campagne te lanceren door het volk in te schakelen in wat een van de meest gruwelijke misdaden tegen de mensheid is geworden : de Grote Culturele Revolutie. Reeds in begin jaren '60 hield Mao zijn landgenoten voor dat de populaire ontspanning die muziektheater en poppenspel inhoudt, een restant was van de burgerlijke maatschappij.  Net zoals bloemen in het eigen tuintje kweken.  In 1966 werd de campagne officieel gestart na een woelige voorperiode van kleine pesterijen : alle facetten van de vroegere cultuur moeten opgeruimd, desnoods verwoest worden, om plaats te maken voor de nieuwe communistische maatschappij.  Er zijn afgrijselijke zaken gebeurd : mensen werden verraden, beschimpt, opgesloten, vermoord ;  oude tempels en geschriften werden verwoest, scholen en universiteiten werden gesloopt.

De jeugdafdelingen van de Communistische Partij vormden zich om tot Rode Gardisten die van dorp tot dorp trokken, op alle bestuurlijke niveaus de bourgeois-elementen opspoorden en hun plaats innamen.  De intellectuelen waren de eerste slachtoffers.  Onderwijs en opleiding werden uitgeschakeld : de enige lessen die gegeven werden, bevatten de uitspraken en gedachten van Mao, die vervat zaten in het Rode Boekje, dat opgesteld was door Lin Piao.  Tientallen miljoenen mensen werden afgevoerd naar het platteland om gedurende jaren zware handenarbeid te vervullen. Een volledige generatie kinderen en jonge mensen werd opgevoed in het rauwste partijfanatisme.  Een ganse generatie ging verloren.

Aangespoord door opportunistische volwassenen die baat hadden bij deze burgeroorlogtoestanden, was het leven voor de gemiddelde Chinees opnieuw één grote ellende. De populariteit van Mao was uiterlijk nooit zo groot geweest : het land werd verwoest, de mensen leefden in angst en armoede, en op het Tienan'menplein defileerden wekelijks honderdduizenden Rode Gardisten die met hun bijbeltjes zwaaiden naar een ontroerd toekijkende dictator.

In 1976 was het afgelopen, Mao overleed. Zijn Culturele Revolutie werd nog even in leven gehouden door de Bende van Vier met Mao's vierde echtgenote, de afgrijselijke Jiang Qing. Het beleid werd toevertrouwd aan een overgangsfiguur Hua Guofeng. Tot de kleine maar gehaaide strijdmakker van Mao uit de tijd van de Lange Mars, de kans kreeg zich aan de top te vestigen : Deng Xiaoping.  Zijn politiek was er een van voortzetting van het communistisch systeem, maar tevens opheffing van het internationale isolement, invoering van het socialistisch kapitalisme en afschaffing van de personenverering.

Privé bezit en kapitaal zijn nu de motoren van de Chinese geleide economie. Het land noemt zich nog steeds een socialistische staat, bestuurd door de "dictatuur van het volk". Alleen, het volk weet dit nog niet.

China bevindt zich momenteel op de vierde plaats in de wereldrangorde van Bruto Nationaal Product. 20% van het BNP wordt gerealiseerd in de landbouw.  Ter vergelijking, het land B staat op nummer 18. Tot voor de mondiale geldcrisis kende China een jaarlijkse economische groei van circa 12%.

De burgerlijke vrijheden zijn nog steeds onbestaand, het regime heerst met ijzeren hand en duldt geen kritiek noch tegenspraak. China is en blijft een volbloed-dictatuur.  Slechts in zeldzame gevallen zijn er individuele Chinezen die het gebrek aan vrijheid aanklagen.  Criminaliteit wordt streng bestraft en er gebeuren jaarlijks duizenden executies.  Langneuzen (dat zijn wij) zijn welkom omdat ze vreemde deviezen meebrengen. Contacten met het gewone volk komen moeilijk of helemaal niet tot stand, omwille van de taal én een totaal andere instelling.  Behalve met een uitgelezen kleine minderheid in de grote steden. 

In de jaren 1960 bestond in het Westen zowel de vrees voor het Gele Gevaar als de ongebreidelde bewondering van extreem-links voor het Chinese Experiment.  China heeft historisch geen reputatie van militaire veroveringsdrang : het land is zo enorm, dat expansie zich beperkt tot grensschermutselingen met buurlanden, zoals Viëtnam.  De kwestie Tibet is onbespreekbaar, want dat is een interne kwestie. Discussie gesloten. Net zoals Taiwan, dat een zelfstandige natie is, maar nog steeds in de Chinese dialectiek deel uitmaakt van de Republiek, zij het met de omschrijving van "opstandige provincie". 

Ik heb gepoogd in dit stuk een persoonlijke en min of meer objectieve beschrijving te geven van een land dat ik in 1977 voor de eerste keer bezocht heb en sedertdien nog een vijftal keer. Ik ben "gebeten" door het Verre Oosten en misschien vertroebelt mijn verliefdheid op het Land van het Midden en zijn niet te vatten bewoners, mijn visie.

China is ook een erg mooi land met onthutsende landschappen die geen enkele reiziger onberoerd laten.  Het is een land van mensen die ànders zijn dan wij, ik heb me er echter nooit onveilig of onprettig gevoeld (zoals in de meeste islamitische landen)  of ben evenmin bevangen geweest door heimwee. Integendeel : eens terug thuis, sloeg het heimwee pas toe om zo snel mogelijk terug te keren.

De viering van 60 jaar Volksrepubliek zal uitsluitend in het teken staan van de verwezenlijkingen van de Communistische Partij. De plechtigheid zou nog indrukwekkender zijn dan bij de opening van de Olympische Spelen. Er gaat ook heel wat militair gedruis te zien zijn. Dat vooral indruk zal moeten maken op de interne tegenstanders die van  zich laten horen in regio's met opstandelingen en tegelijk toont China zich zelfverzekerd aan de wereld.

De vele tientallen miljoenen die geslachtofferd zijn door dit dictatoriale regime, dat wreed en genadeloos is, zullen niet herdacht worden door de juichende en uitgezochte aanwezigen.  De geesten en de gedachtes zijn niet vrij, de beslissingen van het regime worden door niemand aangevochten maar elke Chinees heeft iedere dag zijn kom rijst. 

Ray  

U verdient onze oprechte waardering, heer schepen.   

Het gebeurt niet elke dag dat wij de loftrompet steken voor een traditioneel politicus, maar vandaag danken wij gemeend en oprecht onze Antwerpse VLD-schepen, Luc Bungeneers voor zijn snelle reactie op een geval van wrede dierenmishandeling.  Gisteren rond 22 uur stuurden wij een persoonlijke mail naar de heer schepen, ingevolge een mededeling die wij ontvangen hadden. Deze morgen om 10 uur kregen wij volgende reactie :

Bedankt om mij op de hoogte te stellen van deze zaak.

Maandag ontving ik van mevrouw V. al een e-mail over dit dossier. Ik heb onmiddellijk de Federale Overheidsdienst Dierenwelzijn, alsook de lokale politie Antwerpen verwittigd. Zij zijn gemachtigd om een onderzoek in te stellen en controles uit te voeren.

 Ik hoop dat u hiermee gerustgesteld bent en houd u op de hoogte van verdere ontwikkelingen.

 Met vriendelijke groeten,

Een blik in de grote moskee van Brussel zou Vander Taelen wellicht meer duidelijkheid verschaffen

Opnieuw een merkwaardige stellingname van Groen! Vlaams volksvertegenwoordiger Luckas Vander Taelen. Zijn vaststellingen zijn de onze van jaren geleden, zijn schuchtere protest is dat van een kleine groepe linksmensen die ontwaken uit hun multiculturele droom.  De verantwoordelijkheid voor deze ontsporende maatschappij ligt bij de politiek-correcte figuren die steeds kunnen rekenen op de enthousiaste medewerking van Luckas. Een stukje uit de snotter-inleiding :

Het is de verdienste van links geweest om meer aandacht te vragen voor discriminatie en sociale achterstand. Het probleem ligt jammer genoeg dieper : we zijn bang geweest om onze waarden op te dringen aan allochtonen. Die waarden zijn mij echter te dierbaar om ze verloren te laten gaan.

Lees verder in de Standaard

Het is toch iets vervelends dat internet. Janpotverdorie toch ! Wij, de politiek-correcte elite, doen erg ons best om de bevolking te sussen en gerust te stellen, dat de islam een onschuldige godsdienst van vrede en fijne betrachtingen is en daar lukken we aardig in.  De meeste burgers willen gerust gelaten worden en zijn best tevreden met de sprookjes die we hen op de mouw spelden.  Maar dat irritante internet komt voortdurend roet in het halal-eten strooien. Kijk en luister naar wat onze vriend hierboven vertelt. We zullen maar zeggen, dat hij een excentriekeling is nietwaar, zoals er bij ons ook velen rondlopen. Maar de brave man legt de vinger op de wonde, door te wijzen op de gevaren van internet. Het wordt hoog tijd dat we daar iets gaan aan doen. Zo komen we meer tegemoet aan de wensen van de islam.  Wie kan daar tegen zijn ?

Premier Van Rompuy heeft meegedeeld dat het aantal ambtenaren bij de lokale besturen is toegenomen met 33.000 eenheden sedert 1995, buiten de politiehervorming en tegenover een daling van het federale personeelsbestand met 3.500 stuks. Een netto aangroei van circa 30.000 medewerkers.

Het openbaar bestuur zorgt voor de werkgelegenheid. 

De premier onderstreepte dat de gezondmaking van de financiën en het herstel van de politieke stabiliteit, de cruciale uitdagingen vormen om het besmeurde blazoen van belgië in het buitenland op te poetsen. Uit zijn uiteenzetting voor het VBO bleek een grote bezorgdheid voor het belgische voorzitterschap in de tweede jaarhelft van 2010. Tevens rekent de belgische regering er op om onder haar voorzitterschap een aantal nieuwe Europese regels in te voeren die vastgelegd zijn in het Verdrag van Lissabon.  Ondermeer wat betreft de aanstelling van een Europese president. 

Het land B dat zelf structureel en financieel op instorten staat en een corrupte puinhoop lijkt, wil gebruik maken van het voorzitterschap van de EU om op te treden als de initiator van het vernieuwde Europa. Dat bleek overduidelijk uit de rede van Van Rompuy.

Meer macht voor de niet-verkozenen, verdere ontmanteling van de democratie : een ideale rol voor het schandland dat op deze terreinen over veel ervaring beschikt. Laat de Belzimbabwanen hun gang gaan en Europa wordt een grote dictatuur naar Chinees model.

Het zal een moeizame strijd blijven voor de bewuste Vlamingen om op te tornen tegen de verenigde machten van kapitaal, politiek, syndicalisme en gerecht die tegen elke prijs  het corrupte belgië overeind willen houden. 

Ray

Bron : 7sur7

       Gisteren 28 september overleed de Nederlandse journaliste  Pamela Hemelrijk, nauwelijks 62 jaar, aan een hartstilstand. In Vlaanderen zal zij nauwelijks bekend zijn. Zij was een van die zeldzame bevlogen journalisten die tegen de stroom in durfde te varen en door haar collega-regimelikkers naar het verdomhoekje verwezen werd.  Zij wilde niet mee met de politiek-correcte trein richting afgrond 

Zij werkte regelmatig mee met Het Vrije Volk. In 2004 schreef Pamela Hemelrijk onderstaande parabel, die wij u warm aanbevelen.

Het bestuur besloot daarop de collectieve onderhoudskosten inkomensafhankelijk te maken. Voortaan moesten wij 5 procent van ons inkomen afdragen. “Vooruit maar”, dachten wij. Onze inkomens ontliepen elkaar toch niet zoveel. Bovendien vonden wij het allemaal wel leuk dat de ordinaire patser op nummer 40 met zijn Bentley dan de grootste veer zou moeten laten.

De eerste klap kwam toen Nolleke en Wout meedeelden dat de liftkokers vernieuwd moesten worden. De klus werd uitbesteed aan een aannemer (die trouwens later bleek een zwager van Nolleke te zijn geweest), en viel door “tegenvallers” tien keer zo duur uit als voorzien. Bovendien bleven de nieuwe liften om de haverklap steken, zodat we voortaan de trap moesten nemen. Nolleke’s zwager konden wij niet aansprakelijk stellen, want die had zijn bedrijf verkocht en was naar Paraguay geëmigreerd. Het bestuur heeft nog wel een peperdure advocaat in de arm genomen (die trouwens later bleek de ex-man van Nolleke te zijn), maar dat haalde niks uit.

Om de financiële strop op te vangen werden de servicekosten werden door Nolleke en Wout met 10 procent verhoogd. Wij protesteerden. Wout huurde vervolgens voor 10 mille bureau Twijnstra en Gudde in, om te onderzoeken wat de oorzaak van de problemen was geweest. Dat kwam na een half jaar tot de conclusie “dat er het een en ander fout was gegaan”, en besloot met de aanbeveling “het voortaan beter te doen”.

Nolleke had ondertussen niet stil gezeten. Omdat ons bewonerskrantje “niet professioneel genoeg was” had zij één der bewoners (die trouwens later bleek een jeugdvriend van Wout te zijn) tegen een riant salaris aangesteld als full-time hoofdredacteur. Sindsdien stonden er alleen nog interviews met Nolleke en Wout in het krantje. En mededelingen over de nieuwe huisregels waaraan wij ons moesten houden. Elke maand kwamen er een stuk of wat bij. Zo mochten wij onze eigen ramen niet meer lappen, omdat dat “te gevaarlijk” was. Nolleke had daarvoor een glazenwassersbedrijf in de arm genomen (dat overigens, zo bleek later, van haar zwakbegaafde zoon was). Als je je voordeur een ander verfje wilde geven moest je daarvoor eerst schriftelijk toestemming vragen bij een door Wout opgerichte schoonheidscommissie. Roken, drinken, barbecuen en praten op het balkon werd ons voortaan verboden. Om de naleving van deze regels te waarborgen benoemde Nolleke 10 bewoners tot betaald controleur. Zij patrouilleerden over de galerij om overtreders te beboeten. Gekleed in fraaie uniformen, die Nolleke speciaal door Frank Govers had laten ontwerpen.

De servicekosten waren door dit alles gestegen tot 30 procent van ons jaarinkomen. Sommige bewoners raakten in geldnood. Het bestuur riep daarop een “solidariteitsfonds” in het leven waarop bewoners in nood een beroep konden doen. De servicekosten moesten daarvoor wederom worden verhoogd, ditmaal tot 40 procent.

De patser met de Bentley was de eerste die het voor gezien hield. Hij vertrok. Zijn plaats werd ingenomen door een alleenstaande moeder die zo’n laag inkomen had dat het bestuur besloot haar geheel van servicekosten vrij te stellen. Het flatgebouw was intussen door Nolleke en Wout omgedoopt tot “Flatgebouw Solidariteit”. Het initiatief trok wijd en zijd de aandacht. Nolleke en Wout werden alom geroemd om sociale bevlogenheid, en verschenen in diverse talkshows. Zij vertelden aan iedereen die het maar horen wilde dat arme mensen in onze luxeflat geen servicekosten hoefden te betalen. Het liep storm, zoals u begrijpt; telkens als er een appartement vrij kwam stonden de minima met honderden te queuen op de galerij. Er moesten drie administratieve krachten worden aangesteld om de aanvragen te verwerken, en twee commissies om te beslissen wie van de gegadigden in de grootste nood verkeerde, en dus het appartement het hardste nodig had.

De situatie is nu als volgt: wij betalen thans 60 procent van ons inkomen aan servicekosten. Nolleke en Wout hebben een vaste staf in dienst van 40 betaalde medewerkers. De tien appartementen op de bovenste verdieping zijn aangekocht en verbouwd tot kantoorruimte voor de Vereniging van Eigenaren. De kosten van die verbouwing zijn wederom volledig uit de hand gelopen, waarna wij wederom Twijnstra en Gudde in ons maag gesplitst kregen, ditmaal á raison van 20 miel. Er wordt gefluisterd dat het afscheidsfeest voor Wout (die zich onlangs wegens rugklachten uit het bestuur heeft teruggetrokken, waarna het bestuur – in casu Nolleke – Wout’s zoon met algemene stemmen als opvolger heeft gekozen), dat dat feest dus ook 20 miel heeft gekost; afgezien dan van het optreden van Pavarotti natuurlijk. Maar zekerheid hebben we niet, want De Regelgevingsvoorlichtingskrant, zoals het bewonerskrantje tegenwoordig heet, zwijgt daarover. De redactie heeft zich uitgebreid als een olievlek, en heeft thans twee voormalige appartementen als kantoorruimte in gebruik. Om de krant te financieren heeft Nolleke voor alle bewoners een “verplichte bijdrage” in het leven geroepen, die elk jaar stijgt.

De liften doen het nog steeds niet, en het flatgebouw begint in verval te raken. Als we protesteren zeggen Nolleke en Wout jr. steevast: “Hoor eens, we moeten nou eenmaal bezuinigen. Er is domweg geen geld voor nieuwe liften, zo simpel is het. Maar wat klaag je toch? Als je vindt dat we het niet goed doen, dan kies je toch gewoon een ander bestuur?”

Maar het vervelende is: wij kunnen de Nolleke-en-Wout-kliek nooit meer afzetten. Want een meerderheid van de bewoners profiteert thans van het solidariteitsfonds, óf werkt full-time voor de Vereniging van Eigenaren.(Of allebei.) En dat wil die meerderheid graag zo houden. Nolleke en Wout c.s. zullen dus altijd de verkiezingen winnen. Wij zitten als een rat in de val.

Als het zo doorgaat gaan de servicekosten naar 90 procent, en gaan we met z’n allen failliet, tot de laatste man. En wij kunnen er niets tegen doen.
“Vertrekken”, zult u zeggen, en dat lijkt inderdaad het enige wat er nog opzit. Maar daar kunnen wij om de een of andere sentimentele reden maar niet toe komen; we stellen het steeds uit. Soms ben ik wel eens bang dat we dat we daar ooit nog heel veel spijt van zullen krijgen.

Pamela Hemelrijk

In Knack :      

1. wankel0113 zegt (op dinsdag 29 september 2009 19:33:44)
   

   Geysels dat is toch die profeet / apostel / asceet die nadat hij gebuisd werd bij de verkiezingen als minister van staat door verhofstadt benoemd werd tot speciale ambassadeur van belgië op plaatsen waar rampen gebeurd zijn (in de nadagen van de tsunami) en aldus een vet loon voor niets te doen op zak te steken.
   Een echt onthecht idealist.
   Nadien mestkeverde hij nog bij bij allerlei organisaties en vulde goed zijn zakken, tot bij boek.be (organisator van de boekenbeurs) waar hij voorzitter is.
   Een echte groene en voorbeeld voor ons allen : vult schaamteloos zijn zakken en parasiteert er maar op los.

***

Zo hoort u het eens van een ander.

Dag Angeltjes,

Nu Telenet zijn zenders aan het verplaatsen is, kan den brt misschien van de kabel af.

mvg

Rudolf

Open brief aan dhr. Marc Peirs, Chef radioduiding VRT-nieuws

Geachte heer Peirs,  

Op 25 september stuurde ik u een open brief i.v.m. de ruimte die op 22 september in de uitzending “De ochtend” van Radio1 aan sp.a-Kamerlid Dirk Van der Maelen gegeven werd om een parlementaire vraag aan te kondigen die hij naar eigen zeggen die dag zou stellen aan minister van Landsverdediging De Crem. 

De vraag had betrekking op verklaringen die op vrijdag 18 september 2009 in de radio-uitzending “Vandaag” afgelegd werden door Luitenant-Generaal van Caelenberghe over een bijzondere oefening die de Belgische Special Forces aan het uitvoeren waren en die hen zou voorbereiden op de oorlog in Afghanistan.

Ik deelde u mede dat die vraag tot dan toe gesteld noch ingediend was (ze is het trouwens nog steeds niet), maar dat dit blijkbaar niet belet had dat dezelfde Van der Maelen op donderdag 24 september opnieuw aan bod kwam in “De ochtend”, maar deze keer i.v.m. een wetsvoorstel van zijn hand.

Ik verweet u in mijn brief dat de VRT opvallend meedoet aan wat doorgaans aankondigingspolitiek genoemd wordt en blijkbaar niet al te precies nagaat of de gebrachte informatie met de werkelijkheid strookt.

In uw antwoord van 28 september beweert u dat dit niet klopt en dat de kwestieuze parlementaire vraag, in tegenstelling tot met wat ik schreef, wel ingediend werd.

U voegde hieraan toe dat u mij een kopie van de betrokken vraag ten bewijze overmaakte.

Dit laatste getuigt van een toch wel merkwaardige perceptie van de chronologie: de vraag van Van der Maelen die u mij stuurde is van 9 september, terwijl – zoals reeds gezegd – dit parlementslid in uw uitzending van 22 september met veel poeha aankondigde dat hij ze die dag zou stellen.

De vraag die u mij stuurde, heeft weliswaar betrekking op de operaties in Afghanistan, maar rept met geen woord over de verklaringen van Luitenant-Generaal van Caelenberghe, die a.h.w. de kern vormden van het betoog van Van der Maelen (dit kon ook niet anders, de verklaringen werden op 18 september afgelegd).

U stelt ook dat het wetsvoorstel van Van der Maelen geen aankondiging was.  Ik heb dit nooit beweerd.  Wel heb ik mij geërgerd aan het feit dat iemand die op dinsdag een aankondiging doet die niet klopt, op donderdag reeds opnieuw zonder enige schroom in dezelfde uitzending aan bod mag komen terwijl t.o.v. politici van een andere partij door de VRT een totaal andere politiek gevoerd wordt.

Tenslotte dit nog: u verantwoordt het feit dat Van der Maelen in een korte tijdspanne twee keer gevraagd werd door te stellen dat hij de geestelijke vader is van beide besproken teksten.

Afgezien van het feit dat de eerste van die teksten niet bestaat, vestig ik er uw aandacht op dat heel wat parlementsleden op een week tijd veel meer dan twee initiatieven nemen.  Indien ze hierover telkens in het betrokken programma moeten geïnterviewd worden, zou “De ochtend” minstens tot middernacht moeten duren…

Ik herhaal dus dat de sp.a op de openbare omroep een voorkeursbehandeling geniet en zal hiertegen met klem blijven protesteren ! 

Francis Van den Eynde

Volksvertegenwoordiger

*** 

Liebe Freunde der Linken (und dann in den Abgrund) : Besonderes für Sie  Juckreiz und Sodbrennen  zu liefern, diese "Berliner Luft" des deutschen Komponisten Paul Lincke (1866 -1946) gespielt von den Berliner Philharmonikern unter der Leitung von britischen Dirigenten Sir Simon Rattle. Gesundheit !

.

Hoe leg je aan een Turk je juiste

bikinimaat uit ?

Klikken op de Bijlage

Bijlagen:
t-Como_e.mpg (3.6 MB)   

Op de vraag van het LDD-gemeenteraadslid Isabelle De Clercq over de feiten begaan door  korpschef De Wolf en twee andere politiemensen kwam het  standpunt van burgemeester Termont met een gunstige orkaan onze kantoren binnengewaaid.
 

Standpunt van burgemeester Termont:

Tuchtrechtelijk

De Minister van Binnenlandse Zaken heeft in haar hoedanigheid van hogere tuchtoverheid op 01.09.2009 het inleidend verslag aan de heer De Wolf  betekend.

Als tuchtstraf wordt het ontslag van ambtswege voorgesteld. Dit is de tweede zwaarste tuchtstraf (na de afzetting).

Overeenkomstig de tuchtprocedure beschikt de heer De Wolf nu over 30 dagen om een verweer in te dienen.

Na het einde van die termijn van 30 dagen, beschikt de hogere tuchtoverheid over 15 dagen om, op grond van het volledige dossier, al dan niet met verweer, haar beslissing mee te delen. Dus ten laatste op 16 oktober 2009 zal de Minister van Binnenlandse Zaken haar beslissing meedelen.

Tegen deze beslissing kan betrokkene binnen 10 dagen na kennisneming van bovenstaande beslissing een verzoek tot heroverweging indienen bij de tuchtraad.

§         Dient hij een verzoek tot heroverweging in : dan wordt de uitvoering van de beslissing geschorst en zal de procedure voor de tuchtraad moeten gevoerd worden.

§         Dient hij geen verzoek tot heroverweging in : dan bevestigt de hogere tuchtoverheid haar definitieve beslissing - d.i. ten vroegste op 27 oktober 2009.

Eventuele procedure bij de Raad van State schorst de uitvoering van de beslissing niet.

Strafrechtelijk

Vonnis van 19 juni 2009 van de Correctionele Rechtbank te Gent, 19de kamer: de betichtingen van valsheid in geschrifte, de betichtingen van gebruik van valse stukken en de betichtingen van vluchtmisdrijf worden bewezen geacht in hoofde van de heer DW. 

Tegen dit vonnis heeft de heer DW hoger beroep aangetekend. Deze procedure is hangende. 

Op de vraag “op welke basis werd van de korpschef in de loop van de voorbije maanden 12,5 % van zijn wedde afgehouden, en of er meer of minder kon worden afgehouden”, heeft de burgemeester in besloten zitting geantwoord.

Op de vraag “wanneer de sanctie van de federale overheid ten aanzien van de korpschef definitief is”, luidt het antwoord zoals ik in mijn toelichting bij het verloop van de verdere procedure heb gezegd: ten allervroegste op 27 oktober. Tenzij er uiteraard een beroepsprocedure wordt opgestart 

De procedure tot aanstelling van de korpschef ligt vast in de wetgeving terzake (KB van 31 maart 2001 - RPPOL) en dient opnieuw gevolgd te worden. 

Deze procedure kan pas opgestart worden op het ogenblik dat de gemeenteraad het ambt van korpschef vacant verklaart. Deze vacantverklaring kan pas gebeuren wanneer het huidige mandaat beëindigd is.

Dank u wel, Daniël, Isabelle en Peter : u kan vertrekken met de volgende orkaan. Het vraagteken mag langs de kassa passeren.

De kwezels van de kardinaal

Wij moeten altijd zeer omzichtig zijn,als we het over de kardinaal hebben, want we lopen vlug het risico bestempeld te worden als bemoeizieke, fanatieke anti-klerikalen. Dat zijn we niet : we waren en zijn bemoeizieke, fanatieke anti-CVP-ers en anti-CD&V-ers. 

Laten we het nog eens hebben, het is niet de eerste keer,  over de  schitterende televisiereeks en  het dito boek  van Joël de Ceulaer, "Grote Vragen over geluk, God, samenleven, ouder worden en doodgaan" (god zegene Joël, mentaal is deze mensch een speelbal van de weifelende natuur, soms briljant, vaak te vies om met een tang aan te raken en hem onder onze microscoop te houden).  In dit gebeuren is Godfried Danneels een van de vier protagonisten die zijn wijze mening mag verkondigen over de grote levensvragen. De anderen zijn de historica Sophie de Schaepdrijver (met haar lovenswaardige werk over De Grote Oorlog), Christine van Broeckhoven (een knappe wetenschapper die helaas verdwaald is in de politiek) en de woordvoerder van de vrijzinnigheid in Vlaanderen, de gewezen pater jezuiët Etienne Vermeersch (dat is geen melig grapje van ons,  Vermeersch is gedurende 5 jaar pater jezuiët geweest)

In dat kwartet van intelligente mensen, die ieder vanuit hun specialisme het leven bekeken,  misstond Danneels absoluut niet. Hij klonk gematigd, soms eerlijk weifelend (wat hem siert) en als hij overvallen werd door té lastige vragen, nam hij zijn toevlucht tot dogma's of cryptische uitspraken die enkel bevattelijk zijn voor gelovigen.   Je moet van roomsen of christelijken huize  zijn, om deze verhullende taal te begrijpen. Maar het bleef altijd boeiend en hoffelijk. De gesprekken werden trouwens niet gezamenlijk gevoerd : het waren monologen die ieder in zijn eigen vertrouwde omgeving debiteerde.  Ik herinner me zelfs niet of het mekkerhoofd van Joël in beeld kwam.

(Mag dit eigenlijk allemaal zomaar geschreven worden ?  Is dat niet het betasten van de grenzen van welvoeglijkheid en fatsoen en het tarten van de vrije meningsuiting ?  Voor wie verslaafd is aan zijn dagelijkse Standaardkwak, de Morgenpil of de shahada's uit de Gazet van Antwerpen, zullen onze fabels  behoorlijk schrikwekkend zijn : azijndruppels in de ogen, angels in de hartstreek en pornografie in het klooster. We vragen vergiffenis en gaan verder).

Kardinaal Danneels heeft zich al lang bekend (bekeren zou wel héél erg zijn) tot het politiek-correctendom en tevens tot woordvoerder van het verenigd keuninkrijk onder leiding van de boelerende en graaiende Coburgers. Dat klinkt toch beschaafd, niet ? Het kon niet uitblijven dat de kardinaal ook zijn stem zou laten weerklinken in het hoofddoekendebat. Gisteren was het zover, bij Phara.

Als een gewiekst redenaar, begint Danneels met een klassieke opening waarin hij twijfel laat opklinken, om vervolgens toch met de vuist op tafel te kloppen :  

"Ik weet het gewoon niet goed. Wanneer een hoofddoek een puur religieus symbool is, mag het het niet verboden worden. Net zoals ik het recht heb om een kruisje te dragen. Maar wanneer het symbool wordt van sociale druk op sommige meisjes, heb ik er wel een probleem mee".

Het was immers de zware druk op moslimmeisjes om een hoofddoek te dragen die een aantal Antwerpse athenea deed besluiten om een hoofddoekenverbod in te voeren. Een beslissing die de kardinaal respecteert.

Toch vindt Danneels een algemeen verbod geen goed idee. "Het bevordert de integratie niet. Het is misschien de minst slechtste oplossing, maar het is zeker niet de ideale".

Wat een gezeur allemaal.  Ten eerste heeft de kardinaal zich niet te bemoeien met het gemeenschapsonderwijs. Hij mag zich vanuit zijn functie uiteraard bezighouden met het vrij katholiek onderwijs. Maar dat doet hij niet openlijk : als u de directeur-generaal Mieke Van Hecke kent, begrijpt u waarom.   En ten tweede, zegt de kardinaal : het dragen van een hoofddoek op school bevordert de integratie. Leest u maar even na. Als dit géén politieke uitspraak is, doen wij er ook nooit.

En omdat we goed kunnen tellen, voegen we er nog een ten derde aan toe : niemand betwist de kwezels van de islam het recht om een sjaal te dragen. Je kan geen stap buitenhuis zetten, of je botst tegen zo'n ingepakt vrouwenhoofd aan.  Het gaat hem hier enkel om een pedagogische maatregel door een scholennet, in het belang van de gemeenschap en van de kwezels zelf. Als wij een religie starten "De Nicotineurs van de bruine vingers en de klaplongen" mogen wij dan het recht opeisen om overal te roken uit naam van onze godsdienst ?

Het is wellicht omdat Danneels best om kan met kwezels dat hij voor haar in de bres springt.  Hij mag er blijven wat ons betreft, in de bres.

Ray 

Criminelen ontvangen wervingsbrief Antwerpse korpschef na administratieve blunder.