Premier Van Rompuy heeft meegedeeld dat het aantal ambtenaren bij de lokale besturen is toegenomen met 33.000 eenheden sedert 1995, buiten de politiehervorming en tegenover een daling van het federale personeelsbestand met 3.500 stuks. Een netto aangroei van circa 30.000 medewerkers.

Het openbaar bestuur zorgt voor de werkgelegenheid. 

De premier onderstreepte dat de gezondmaking van de financiën en het herstel van de politieke stabiliteit, de cruciale uitdagingen vormen om het besmeurde blazoen van belgië in het buitenland op te poetsen. Uit zijn uiteenzetting voor het VBO bleek een grote bezorgdheid voor het belgische voorzitterschap in de tweede jaarhelft van 2010. Tevens rekent de belgische regering er op om onder haar voorzitterschap een aantal nieuwe Europese regels in te voeren die vastgelegd zijn in het Verdrag van Lissabon.  Ondermeer wat betreft de aanstelling van een Europese president. 

Het land B dat zelf structureel en financieel op instorten staat en een corrupte puinhoop lijkt, wil gebruik maken van het voorzitterschap van de EU om op te treden als de initiator van het vernieuwde Europa. Dat bleek overduidelijk uit de rede van Van Rompuy.

Meer macht voor de niet-verkozenen, verdere ontmanteling van de democratie : een ideale rol voor het schandland dat op deze terreinen over veel ervaring beschikt. Laat de Belzimbabwanen hun gang gaan en Europa wordt een grote dictatuur naar Chinees model.

Het zal een moeizame strijd blijven voor de bewuste Vlamingen om op te tornen tegen de verenigde machten van kapitaal, politiek, syndicalisme en gerecht die tegen elke prijs  het corrupte belgië overeind willen houden. 

Ray

Bron : 7sur7

       Gisteren 28 september overleed de Nederlandse journaliste  Pamela Hemelrijk, nauwelijks 62 jaar, aan een hartstilstand. In Vlaanderen zal zij nauwelijks bekend zijn. Zij was een van die zeldzame bevlogen journalisten die tegen de stroom in durfde te varen en door haar collega-regimelikkers naar het verdomhoekje verwezen werd.  Zij wilde niet mee met de politiek-correcte trein richting afgrond 

Zij werkte regelmatig mee met Het Vrije Volk. In 2004 schreef Pamela Hemelrijk onderstaande parabel, die wij u warm aanbevelen.

Het bestuur besloot daarop de collectieve onderhoudskosten inkomensafhankelijk te maken. Voortaan moesten wij 5 procent van ons inkomen afdragen. “Vooruit maar”, dachten wij. Onze inkomens ontliepen elkaar toch niet zoveel. Bovendien vonden wij het allemaal wel leuk dat de ordinaire patser op nummer 40 met zijn Bentley dan de grootste veer zou moeten laten.

De eerste klap kwam toen Nolleke en Wout meedeelden dat de liftkokers vernieuwd moesten worden. De klus werd uitbesteed aan een aannemer (die trouwens later bleek een zwager van Nolleke te zijn geweest), en viel door “tegenvallers” tien keer zo duur uit als voorzien. Bovendien bleven de nieuwe liften om de haverklap steken, zodat we voortaan de trap moesten nemen. Nolleke’s zwager konden wij niet aansprakelijk stellen, want die had zijn bedrijf verkocht en was naar Paraguay geëmigreerd. Het bestuur heeft nog wel een peperdure advocaat in de arm genomen (die trouwens later bleek de ex-man van Nolleke te zijn), maar dat haalde niks uit.

Om de financiële strop op te vangen werden de servicekosten werden door Nolleke en Wout met 10 procent verhoogd. Wij protesteerden. Wout huurde vervolgens voor 10 mille bureau Twijnstra en Gudde in, om te onderzoeken wat de oorzaak van de problemen was geweest. Dat kwam na een half jaar tot de conclusie “dat er het een en ander fout was gegaan”, en besloot met de aanbeveling “het voortaan beter te doen”.

Nolleke had ondertussen niet stil gezeten. Omdat ons bewonerskrantje “niet professioneel genoeg was” had zij één der bewoners (die trouwens later bleek een jeugdvriend van Wout te zijn) tegen een riant salaris aangesteld als full-time hoofdredacteur. Sindsdien stonden er alleen nog interviews met Nolleke en Wout in het krantje. En mededelingen over de nieuwe huisregels waaraan wij ons moesten houden. Elke maand kwamen er een stuk of wat bij. Zo mochten wij onze eigen ramen niet meer lappen, omdat dat “te gevaarlijk” was. Nolleke had daarvoor een glazenwassersbedrijf in de arm genomen (dat overigens, zo bleek later, van haar zwakbegaafde zoon was). Als je je voordeur een ander verfje wilde geven moest je daarvoor eerst schriftelijk toestemming vragen bij een door Wout opgerichte schoonheidscommissie. Roken, drinken, barbecuen en praten op het balkon werd ons voortaan verboden. Om de naleving van deze regels te waarborgen benoemde Nolleke 10 bewoners tot betaald controleur. Zij patrouilleerden over de galerij om overtreders te beboeten. Gekleed in fraaie uniformen, die Nolleke speciaal door Frank Govers had laten ontwerpen.

De servicekosten waren door dit alles gestegen tot 30 procent van ons jaarinkomen. Sommige bewoners raakten in geldnood. Het bestuur riep daarop een “solidariteitsfonds” in het leven waarop bewoners in nood een beroep konden doen. De servicekosten moesten daarvoor wederom worden verhoogd, ditmaal tot 40 procent.

De patser met de Bentley was de eerste die het voor gezien hield. Hij vertrok. Zijn plaats werd ingenomen door een alleenstaande moeder die zo’n laag inkomen had dat het bestuur besloot haar geheel van servicekosten vrij te stellen. Het flatgebouw was intussen door Nolleke en Wout omgedoopt tot “Flatgebouw Solidariteit”. Het initiatief trok wijd en zijd de aandacht. Nolleke en Wout werden alom geroemd om sociale bevlogenheid, en verschenen in diverse talkshows. Zij vertelden aan iedereen die het maar horen wilde dat arme mensen in onze luxeflat geen servicekosten hoefden te betalen. Het liep storm, zoals u begrijpt; telkens als er een appartement vrij kwam stonden de minima met honderden te queuen op de galerij. Er moesten drie administratieve krachten worden aangesteld om de aanvragen te verwerken, en twee commissies om te beslissen wie van de gegadigden in de grootste nood verkeerde, en dus het appartement het hardste nodig had.

De situatie is nu als volgt: wij betalen thans 60 procent van ons inkomen aan servicekosten. Nolleke en Wout hebben een vaste staf in dienst van 40 betaalde medewerkers. De tien appartementen op de bovenste verdieping zijn aangekocht en verbouwd tot kantoorruimte voor de Vereniging van Eigenaren. De kosten van die verbouwing zijn wederom volledig uit de hand gelopen, waarna wij wederom Twijnstra en Gudde in ons maag gesplitst kregen, ditmaal á raison van 20 miel. Er wordt gefluisterd dat het afscheidsfeest voor Wout (die zich onlangs wegens rugklachten uit het bestuur heeft teruggetrokken, waarna het bestuur – in casu Nolleke – Wout’s zoon met algemene stemmen als opvolger heeft gekozen), dat dat feest dus ook 20 miel heeft gekost; afgezien dan van het optreden van Pavarotti natuurlijk. Maar zekerheid hebben we niet, want De Regelgevingsvoorlichtingskrant, zoals het bewonerskrantje tegenwoordig heet, zwijgt daarover. De redactie heeft zich uitgebreid als een olievlek, en heeft thans twee voormalige appartementen als kantoorruimte in gebruik. Om de krant te financieren heeft Nolleke voor alle bewoners een “verplichte bijdrage” in het leven geroepen, die elk jaar stijgt.

De liften doen het nog steeds niet, en het flatgebouw begint in verval te raken. Als we protesteren zeggen Nolleke en Wout jr. steevast: “Hoor eens, we moeten nou eenmaal bezuinigen. Er is domweg geen geld voor nieuwe liften, zo simpel is het. Maar wat klaag je toch? Als je vindt dat we het niet goed doen, dan kies je toch gewoon een ander bestuur?”

Maar het vervelende is: wij kunnen de Nolleke-en-Wout-kliek nooit meer afzetten. Want een meerderheid van de bewoners profiteert thans van het solidariteitsfonds, óf werkt full-time voor de Vereniging van Eigenaren.(Of allebei.) En dat wil die meerderheid graag zo houden. Nolleke en Wout c.s. zullen dus altijd de verkiezingen winnen. Wij zitten als een rat in de val.

Als het zo doorgaat gaan de servicekosten naar 90 procent, en gaan we met z’n allen failliet, tot de laatste man. En wij kunnen er niets tegen doen.
“Vertrekken”, zult u zeggen, en dat lijkt inderdaad het enige wat er nog opzit. Maar daar kunnen wij om de een of andere sentimentele reden maar niet toe komen; we stellen het steeds uit. Soms ben ik wel eens bang dat we dat we daar ooit nog heel veel spijt van zullen krijgen.

Pamela Hemelrijk

In Knack :      

1. wankel0113 zegt (op dinsdag 29 september 2009 19:33:44)
   

   Geysels dat is toch die profeet / apostel / asceet die nadat hij gebuisd werd bij de verkiezingen als minister van staat door verhofstadt benoemd werd tot speciale ambassadeur van belgië op plaatsen waar rampen gebeurd zijn (in de nadagen van de tsunami) en aldus een vet loon voor niets te doen op zak te steken.
   Een echt onthecht idealist.
   Nadien mestkeverde hij nog bij bij allerlei organisaties en vulde goed zijn zakken, tot bij boek.be (organisator van de boekenbeurs) waar hij voorzitter is.
   Een echte groene en voorbeeld voor ons allen : vult schaamteloos zijn zakken en parasiteert er maar op los.

***

Zo hoort u het eens van een ander.

Dag Angeltjes,

Nu Telenet zijn zenders aan het verplaatsen is, kan den brt misschien van de kabel af.

mvg

Rudolf

Open brief aan dhr. Marc Peirs, Chef radioduiding VRT-nieuws

Geachte heer Peirs,  

Op 25 september stuurde ik u een open brief i.v.m. de ruimte die op 22 september in de uitzending “De ochtend” van Radio1 aan sp.a-Kamerlid Dirk Van der Maelen gegeven werd om een parlementaire vraag aan te kondigen die hij naar eigen zeggen die dag zou stellen aan minister van Landsverdediging De Crem. 

De vraag had betrekking op verklaringen die op vrijdag 18 september 2009 in de radio-uitzending “Vandaag” afgelegd werden door Luitenant-Generaal van Caelenberghe over een bijzondere oefening die de Belgische Special Forces aan het uitvoeren waren en die hen zou voorbereiden op de oorlog in Afghanistan.

Ik deelde u mede dat die vraag tot dan toe gesteld noch ingediend was (ze is het trouwens nog steeds niet), maar dat dit blijkbaar niet belet had dat dezelfde Van der Maelen op donderdag 24 september opnieuw aan bod kwam in “De ochtend”, maar deze keer i.v.m. een wetsvoorstel van zijn hand.

Ik verweet u in mijn brief dat de VRT opvallend meedoet aan wat doorgaans aankondigingspolitiek genoemd wordt en blijkbaar niet al te precies nagaat of de gebrachte informatie met de werkelijkheid strookt.

In uw antwoord van 28 september beweert u dat dit niet klopt en dat de kwestieuze parlementaire vraag, in tegenstelling tot met wat ik schreef, wel ingediend werd.

U voegde hieraan toe dat u mij een kopie van de betrokken vraag ten bewijze overmaakte.

Dit laatste getuigt van een toch wel merkwaardige perceptie van de chronologie: de vraag van Van der Maelen die u mij stuurde is van 9 september, terwijl – zoals reeds gezegd – dit parlementslid in uw uitzending van 22 september met veel poeha aankondigde dat hij ze die dag zou stellen.

De vraag die u mij stuurde, heeft weliswaar betrekking op de operaties in Afghanistan, maar rept met geen woord over de verklaringen van Luitenant-Generaal van Caelenberghe, die a.h.w. de kern vormden van het betoog van Van der Maelen (dit kon ook niet anders, de verklaringen werden op 18 september afgelegd).

U stelt ook dat het wetsvoorstel van Van der Maelen geen aankondiging was.  Ik heb dit nooit beweerd.  Wel heb ik mij geërgerd aan het feit dat iemand die op dinsdag een aankondiging doet die niet klopt, op donderdag reeds opnieuw zonder enige schroom in dezelfde uitzending aan bod mag komen terwijl t.o.v. politici van een andere partij door de VRT een totaal andere politiek gevoerd wordt.

Tenslotte dit nog: u verantwoordt het feit dat Van der Maelen in een korte tijdspanne twee keer gevraagd werd door te stellen dat hij de geestelijke vader is van beide besproken teksten.

Afgezien van het feit dat de eerste van die teksten niet bestaat, vestig ik er uw aandacht op dat heel wat parlementsleden op een week tijd veel meer dan twee initiatieven nemen.  Indien ze hierover telkens in het betrokken programma moeten geïnterviewd worden, zou “De ochtend” minstens tot middernacht moeten duren…

Ik herhaal dus dat de sp.a op de openbare omroep een voorkeursbehandeling geniet en zal hiertegen met klem blijven protesteren ! 

Francis Van den Eynde

Volksvertegenwoordiger

*** 

Liebe Freunde der Linken (und dann in den Abgrund) : Besonderes für Sie  Juckreiz und Sodbrennen  zu liefern, diese "Berliner Luft" des deutschen Komponisten Paul Lincke (1866 -1946) gespielt von den Berliner Philharmonikern unter der Leitung von britischen Dirigenten Sir Simon Rattle. Gesundheit !

.

Hoe leg je aan een Turk je juiste

bikinimaat uit ?

Klikken op de Bijlage

Bijlagen:
t-Como_e.mpg (3.6 MB)   

Op de vraag van het LDD-gemeenteraadslid Isabelle De Clercq over de feiten begaan door  korpschef De Wolf en twee andere politiemensen kwam het  standpunt van burgemeester Termont met een gunstige orkaan onze kantoren binnengewaaid.
 

Standpunt van burgemeester Termont:

Tuchtrechtelijk

De Minister van Binnenlandse Zaken heeft in haar hoedanigheid van hogere tuchtoverheid op 01.09.2009 het inleidend verslag aan de heer De Wolf  betekend.

Als tuchtstraf wordt het ontslag van ambtswege voorgesteld. Dit is de tweede zwaarste tuchtstraf (na de afzetting).

Overeenkomstig de tuchtprocedure beschikt de heer De Wolf nu over 30 dagen om een verweer in te dienen.

Na het einde van die termijn van 30 dagen, beschikt de hogere tuchtoverheid over 15 dagen om, op grond van het volledige dossier, al dan niet met verweer, haar beslissing mee te delen. Dus ten laatste op 16 oktober 2009 zal de Minister van Binnenlandse Zaken haar beslissing meedelen.

Tegen deze beslissing kan betrokkene binnen 10 dagen na kennisneming van bovenstaande beslissing een verzoek tot heroverweging indienen bij de tuchtraad.

§         Dient hij een verzoek tot heroverweging in : dan wordt de uitvoering van de beslissing geschorst en zal de procedure voor de tuchtraad moeten gevoerd worden.

§         Dient hij geen verzoek tot heroverweging in : dan bevestigt de hogere tuchtoverheid haar definitieve beslissing - d.i. ten vroegste op 27 oktober 2009.

Eventuele procedure bij de Raad van State schorst de uitvoering van de beslissing niet.

Strafrechtelijk

Vonnis van 19 juni 2009 van de Correctionele Rechtbank te Gent, 19de kamer: de betichtingen van valsheid in geschrifte, de betichtingen van gebruik van valse stukken en de betichtingen van vluchtmisdrijf worden bewezen geacht in hoofde van de heer DW. 

Tegen dit vonnis heeft de heer DW hoger beroep aangetekend. Deze procedure is hangende. 

Op de vraag “op welke basis werd van de korpschef in de loop van de voorbije maanden 12,5 % van zijn wedde afgehouden, en of er meer of minder kon worden afgehouden”, heeft de burgemeester in besloten zitting geantwoord.

Op de vraag “wanneer de sanctie van de federale overheid ten aanzien van de korpschef definitief is”, luidt het antwoord zoals ik in mijn toelichting bij het verloop van de verdere procedure heb gezegd: ten allervroegste op 27 oktober. Tenzij er uiteraard een beroepsprocedure wordt opgestart 

De procedure tot aanstelling van de korpschef ligt vast in de wetgeving terzake (KB van 31 maart 2001 - RPPOL) en dient opnieuw gevolgd te worden. 

Deze procedure kan pas opgestart worden op het ogenblik dat de gemeenteraad het ambt van korpschef vacant verklaart. Deze vacantverklaring kan pas gebeuren wanneer het huidige mandaat beëindigd is.

Dank u wel, Daniël, Isabelle en Peter : u kan vertrekken met de volgende orkaan. Het vraagteken mag langs de kassa passeren.

De kwezels van de kardinaal

Wij moeten altijd zeer omzichtig zijn,als we het over de kardinaal hebben, want we lopen vlug het risico bestempeld te worden als bemoeizieke, fanatieke anti-klerikalen. Dat zijn we niet : we waren en zijn bemoeizieke, fanatieke anti-CVP-ers en anti-CD&V-ers. 

Laten we het nog eens hebben, het is niet de eerste keer,  over de  schitterende televisiereeks en  het dito boek  van Joël de Ceulaer, "Grote Vragen over geluk, God, samenleven, ouder worden en doodgaan" (god zegene Joël, mentaal is deze mensch een speelbal van de weifelende natuur, soms briljant, vaak te vies om met een tang aan te raken en hem onder onze microscoop te houden).  In dit gebeuren is Godfried Danneels een van de vier protagonisten die zijn wijze mening mag verkondigen over de grote levensvragen. De anderen zijn de historica Sophie de Schaepdrijver (met haar lovenswaardige werk over De Grote Oorlog), Christine van Broeckhoven (een knappe wetenschapper die helaas verdwaald is in de politiek) en de woordvoerder van de vrijzinnigheid in Vlaanderen, de gewezen pater jezuiët Etienne Vermeersch (dat is geen melig grapje van ons,  Vermeersch is gedurende 5 jaar pater jezuiët geweest)

In dat kwartet van intelligente mensen, die ieder vanuit hun specialisme het leven bekeken,  misstond Danneels absoluut niet. Hij klonk gematigd, soms eerlijk weifelend (wat hem siert) en als hij overvallen werd door té lastige vragen, nam hij zijn toevlucht tot dogma's of cryptische uitspraken die enkel bevattelijk zijn voor gelovigen.   Je moet van roomsen of christelijken huize  zijn, om deze verhullende taal te begrijpen. Maar het bleef altijd boeiend en hoffelijk. De gesprekken werden trouwens niet gezamenlijk gevoerd : het waren monologen die ieder in zijn eigen vertrouwde omgeving debiteerde.  Ik herinner me zelfs niet of het mekkerhoofd van Joël in beeld kwam.

(Mag dit eigenlijk allemaal zomaar geschreven worden ?  Is dat niet het betasten van de grenzen van welvoeglijkheid en fatsoen en het tarten van de vrije meningsuiting ?  Voor wie verslaafd is aan zijn dagelijkse Standaardkwak, de Morgenpil of de shahada's uit de Gazet van Antwerpen, zullen onze fabels  behoorlijk schrikwekkend zijn : azijndruppels in de ogen, angels in de hartstreek en pornografie in het klooster. We vragen vergiffenis en gaan verder).

Kardinaal Danneels heeft zich al lang bekend (bekeren zou wel héél erg zijn) tot het politiek-correctendom en tevens tot woordvoerder van het verenigd keuninkrijk onder leiding van de boelerende en graaiende Coburgers. Dat klinkt toch beschaafd, niet ? Het kon niet uitblijven dat de kardinaal ook zijn stem zou laten weerklinken in het hoofddoekendebat. Gisteren was het zover, bij Phara.

Als een gewiekst redenaar, begint Danneels met een klassieke opening waarin hij twijfel laat opklinken, om vervolgens toch met de vuist op tafel te kloppen :  

"Ik weet het gewoon niet goed. Wanneer een hoofddoek een puur religieus symbool is, mag het het niet verboden worden. Net zoals ik het recht heb om een kruisje te dragen. Maar wanneer het symbool wordt van sociale druk op sommige meisjes, heb ik er wel een probleem mee".

Het was immers de zware druk op moslimmeisjes om een hoofddoek te dragen die een aantal Antwerpse athenea deed besluiten om een hoofddoekenverbod in te voeren. Een beslissing die de kardinaal respecteert.

Toch vindt Danneels een algemeen verbod geen goed idee. "Het bevordert de integratie niet. Het is misschien de minst slechtste oplossing, maar het is zeker niet de ideale".

Wat een gezeur allemaal.  Ten eerste heeft de kardinaal zich niet te bemoeien met het gemeenschapsonderwijs. Hij mag zich vanuit zijn functie uiteraard bezighouden met het vrij katholiek onderwijs. Maar dat doet hij niet openlijk : als u de directeur-generaal Mieke Van Hecke kent, begrijpt u waarom.   En ten tweede, zegt de kardinaal : het dragen van een hoofddoek op school bevordert de integratie. Leest u maar even na. Als dit géén politieke uitspraak is, doen wij er ook nooit.

En omdat we goed kunnen tellen, voegen we er nog een ten derde aan toe : niemand betwist de kwezels van de islam het recht om een sjaal te dragen. Je kan geen stap buitenhuis zetten, of je botst tegen zo'n ingepakt vrouwenhoofd aan.  Het gaat hem hier enkel om een pedagogische maatregel door een scholennet, in het belang van de gemeenschap en van de kwezels zelf. Als wij een religie starten "De Nicotineurs van de bruine vingers en de klaplongen" mogen wij dan het recht opeisen om overal te roken uit naam van onze godsdienst ?

Het is wellicht omdat Danneels best om kan met kwezels dat hij voor haar in de bres springt.  Hij mag er blijven wat ons betreft, in de bres.

Ray 

Criminelen ontvangen wervingsbrief Antwerpse korpschef na administratieve blunder.

   Papa + Maman = Alexandre

Papa & Maman De Croo présentent :  Alexandre

De Ex-président van de Chambre ziet in zijn Alexandre un bon président pour le parti.  In een interview met de weekblad Knack zegt le vieux De Croo, dat er niet veul expériencie nodig is om te zijn de président van de parti. Pfft ... Niemand luistert en iedereen doet zijn eigen goesting. Maar het is een goeie verdienste en later kan Alexandre zoals ik minister worden. Dommage dat die titel nog niet erfelijk is, want Alexandre is zeer geskikt en hij is goede cavalier.

Ook Maman, Suzanne Desguin, is bien heureuse voor son fiston.  "Nu wordt zelfs de zeun van den bakker advocaat, stel u dat eens veur" sprak de bescheiden maman. "Mon fiston sera comme mon mari : nen broebelaar, maar veel macht en centjes en dan ziet een vrouw veul deur de vingers".

Netanyahu 

Op de foto de Israëlische premier Netanyahu tijdens zijn toespraak tot de Verenigde Naties over de tussenkomst,  een dag eerder van de Iraanse president Ahmadinejad. Hij heeft vooraf de leden die de zitting verlaten hebben, gefeliciteerd en aan hen die bleven luisteren, zei Netanyahu dat zij zich moesten schamen.

"Nauwelijks zes decennia na de Holocaust, verleent u legimiteit aan een man die de moord op zes miljoen joden ontkent en zweert de joodse staat weg te vegen van de aardbol."

"Is hij groot genoeg, Jef ?"

Een aantal bestedingen van Jozef De Mey, sinds februari de voorzitter van de raad van bestuur van de Fortis-holding, roept vragen op. Zo drong hij aan op een Mercedes van de S-klasse als bedrijfswagen, ook al had de verzekeringsgroep er geen in huis. Er vallen ook vraagtekens te plaatsen bij de herwerking van de 'Fortis governance statement' (verklaring over deugdelijk bestuur) die de facto een regeling treft voor de diverse Fortis-mandaten van De Mey.

De implosie van Fortis, nu bijna een jaar geleden, was een regelrechte aderlating voor de aandeelhouders en een les in nederigheid voor de werknemers. Het doet binnen en buiten de verzekeringsgroep dan ook de wenkbrauwen fronsen dat De Mey als voorzitter nogal gesteld is op comfort. Een voorbeeld is het door diverse bronnen bevestigde verhaal van zijn bedrijfswagen. Ook al had Fortis diverse, niet gebruikte wagens, toch stond De Mey er op dat hij een Mercedes S zou krijgen. Maar omdat die er niet was, diende de holding er een te gaan kopen. Uiteindelijk kon Fortis er een op de kop tikken bij de vroegere Fortis Bank.

Ook blijkt De Mey, die overigens introk in het bureau van zijn voorganger Maurice Lippens, geregeld in eerste klasse te vliegen naar Azië, om daar raden van bestuur van Fortis-dochters bij te wonen. De Mey is bestuurder in Hongkong en Thailand.

De combinatie van de Aziatische mandaten met het voorzitterschap lijkt op het eerste gezicht geen probleem. Maar de huidige Fortis governance statement laat zo'n combinatie niet toe, zij het impliciet. Men drong er dan ook bij De Mey op aan dat hij ontslag zou nemen bij de dochters, vanuit de redenering dat hij anders op zichzelf zou moeten toezien.

Dat gebeurde echter niet. 'Want hij houdt heel hard vast aan comfort', zegt een bron met kennis van zaken. 'Hij vindt het namelijk aangenaam om geregeld in eerste klasse naar Azië te vliegen en daar als een koning onthaald te worden.'

Meer nog: de governance statement, die helemaal wordt herschreven omwille van de ontmanteling van Fortis, wordt zo aangepast dat het combineren van mandaten wel mogelijk wordt. 'Het is de bedoeling dat bestuurders van de holding ook zitting hebben in de raad van de voornaamste filialen. Daar hebben we bewust voor gekozen. Ik wil dat zij weten wat er op het terrein gebeurt. We willen gewoon de verantwoordelijkheid van de groep verhogen. We hebben er extern advies over ingewonnen en niemand ziet er een groot probleem in. Niets in de wet verbiedt het trouwens, verdedigt De Mey zijn aanpak.

Hoogleraar Lutgart Van den Berghe, gespecialiseerd in deugdelijk bestuur, bevestigt dat laatste. 'Zonder te praten over concrete dossiers, kan ik wel zeggen dat er geen juridische beperking is op dat vlak. Ook de codes over deugdelijk bestuur zeggen er niets over. Maar het is een goede aanpak om in deugdelijk bestuur altijd te zoeken naar evenwicht. En als je je eigen rechter moet zijn is het de vraag of dat wel voldoende kan. Het is mijn persoonlijke opinie dat een toezichthouder op een hoger niveau beter niet ook toezichthouder is op een lager niveau.'

De Fortis-voorzitter weerlegt ook de andere punten van kritiek. 'Ik heb gewoon een wagen gevraagd met een zekere graad van comfort. Dat is alles. In eerste klasse vliegen is niet tegen de beleidslijn van het bedrijf. Ik wil niet klagen, maar die reizen naar Azië zijn bovendien erg vermoeiend. Meestal is het twee nachten vliegen en een nacht op hotel. Als u denkt dat dat plezierreisjes zijn, hebt u het mis. Ik denk niet dat ik dingen gedaan heb die niet vergelijkbaar zijn met wat voorzitters van andere groepen doen.'

The West is the very Best

Een kijkje in de Verenigde Naties :

Homoseksualiteit moet strafbaar zijn

(klikken voor een cynisch grapje op de gele tekst)

Voor enkele dagen was er in de reacties sprake van een eremoord in het Brusselse op een mevrouw Claudia Lalembaidje. Nadere inlichtingen, die gevraagd werden door een andere reageerder, kwamen niet boven water.

U weet het inmiddels, aan de lezers kunnen wij niets weigeren, behalve als we geen zin hebben.  Onze recherche-afdeling, geleid door een gewezen dubbelspion van de Staatsveiligheid, met als dekmantel verkoper van het wasproduct Persil, en tevens informant voor de populaire politicus JMDD,  regelde een  afspraak met een magistraat van het Brussels parket (laten we hem ia-ia noemen) in de selecte club "Ma mijole vous appartient" en ziehier het resultaat.

Op 14 juni 2009 werd de 32-jarige bipatride belgisch-Tsjaadse Claudia Lalembaidje op een gruwelijke manier vermoord door haar Pakistaanse man en diens twee broers. Het lichaam werd in een goedkope koffer gestopt en in de Schelde gegooid.  Enkele weken later werd het opgevist nabij een sluis in Valenciennes.

Claudia's hoofd was op hol gebracht door een knappe Pakistaan, die niet alleen belangstelling vertoonde voor haar slanke lichaam maar ook voor haar belgische identiteit. Een huwelijk zou de man uit het Prachtland vlugger aan de begeerde belgische nationaliteit helpen. Zo gaat dat in dit ondermaanse : wij doen alles om van die B af te komen en al die vreemdelingen hunkeren ernaar, wat zeg ik, begaan er moorden voor. De arme Claudia, die ambitieus was, werkte en studeerde was in de armen gevallen van een van die moslimgekken die een vrouw enkel als slavin wil.

U kan heel het verhaal (en français et pour les Flamands la même chose) lezen via het bruggetje naar de fijne brusselse chi-chigazet : le soir. Als u binnenkomt : rechterarmpje de hoogte in, hieltjes tegen mekaar klakken en luid roepen : "Pon Zoir, ze zuis un ami des Angeltjes", dan wordt u hartelijk verwelkomd.  En lezen maar : het is een  afgrijselijke, ontluisterende geschiedenis. Menschen toch, wat een toestanden importeren wij in dit land.

"Dank u, Angeltjes, voor het opzoekwerk." We zullen het zelf maar zeggen.

Le Soir

 Wij hebben het boek niet gelezen, maar zijn gevallen voor de originele presentatie via de knap gemonteerde video op Youtube en de namen van Frank Thevissen, Johan Sanctorum en Guido Naets. We moeten niet altijd voor vrouwen vallen.

" Communicatiewetenschapper Frank Thevissen en Filosoof Johan Sanctorum nodigden een reeks toonaangevende auteurs uit om de Vlaamse media- en journalistieke wereld grondig door te lichten. Het resultaat is een boek boordevol kritische reflecties over wat zich voor en achter de schermen van de zogenaamde vierde macht in Vlaanderen afspeelt. Verrassende analyses en onthullende getuigenissen geven aan hoe commerciële invloeden en politieke druk steeds meer de redactionele toon zetten in ons medialandschap; hoe politiek correct clichédenken en sensatiezucht met elkaar wedijveren; hoe de netwerking tussen journalisten en politici steeds meer elke kritische afstandelijkheid uitsluit; en hoe tenslotte het imperium van de marketeers zijn twijfelachtige kwaliteitsnormen doordrukt in de journalistiek. Een verzameling essays, wars van vooroordelen en taboes, die ogen openen en wenkbrauwen doen fronsen. Een boek dat, hoe kan het anders, niet overal op gejuich zal worden onthaald Eindelijk een verzamelwerk vol mediakritiek. Er zijn veel media en er is veel kritiek, maar in boekvorm is die zelden te vinden. Dat is geen overbodige luxe. Een boek biedt de mogelijkheid om de discussie rustiger en vooral gefundeerd en genuanceerd te voeren. Het zal ongetwijfeld evenveel kritiek opwekken als het formuleert. Hoog tijd dus voor dit noodzakelijke boek. En voor de reacties erop. Prof. dr. Carl Devos (UGent). De modale Vlaming leest getrouw zijn ochtendkrant en stemt dagelijks af op het tv-journaal, maar staat uitermate wantrouwig tegenover de media, zo blijkt uit verschillende enquêtes. Qua publiek aanzien en geloofwaardigheid staan journalisten zo ongeveer gerangschikt tussen de pooiers en de politici. Wat is er aan de hand? Argwaan tegenover pers en journalistiek is een wereldwijd verschijnsel, maar tegelijk ook heel specifiek voor de Vlaamse samenleving, waar het anti-establishmentgevoel zo sterk gist. Johan Sanctorum en Frank Thevissen"

Donderdagavond 24 september probeerden drie gemaskerde “jongeren” – voor de derde maal –  de voorruit van het secretariaat Vlaams Belang-Deurne in te gooien. De veiligheidscamera die één van de aanvallers eerst met een hamer kapot probeert te kloppen, registreerde de gewelddadige raid. De beelden spreken voor zich…..

Dit weekend gooiden moslimjongeren ook al met een baksteen, naar aanleiding van een protestmanifestatie tegen Filip Dewinter, de ruiten van een tram op de Turhoutsebaan in.

De multiculturele samenleving in actie !

Wij huldigen inzake het dossier van de Oosterweelverbinding en de dagelijkse soap hieromtrent in de Antwerpse media een eigen standpunt. Eenmaal is geen gewoonte.

De politiek heeft met al haar onkunde, besluiteloosheid en schandelijke centenverspilling, het dossier in handen gespeeld van enkelingen, die in den beginne niet veel meer  dan zichzelf en hun beperkte aanhang vertegenwoordigen.  Met veel heisa en gesteund door de media die altijd gewonnen zijn voor sensatie, werd een wettelijk referendum afgedwongen.  Dat principe respecteren wij. Iedereen roept nu dat de burgerdemocratie het hoogste goed is.  Daar lachen wij mee : de burgerdemocratie is een slabberdoekje voor de falende politiek en de belabberde politici die enkel goed zijn in het smijten met centen.

De burgers worden plots gebombardeerd tot specialisten inzake burgerlijke bouwkunde, planologie, milieu, verkeer en daarnaast zijn ze met hun allen doctors in administratieve vertragende staatsmechanismen en foefelende begrotingsspecialisten.  Vorige vrijdag zat Filip Dewinter op de redactie van de Gazet van Antwerpen te chatten met de lezers over zijn consequente NEEN in het referendum. Ettelijke keren heeft hij moeten uitleggen dat de Lange Wapper geen brug over de Schelde is ...  Ook deze vragenstellende specialisten en experten zullen zich op 18 oktober uitspreken. Jawel, dat is burgerdemocratie.

Vlaams Belang heeft in dit dossier van in den beginne een duidelijk standpunt ingenomen : geen Lange Wapper. Zowel de Spa- als Groen hebben hun aanvankelijk enthousiaste JA  tegen de Lange Wapper gewijzigd in een nadrukkelijk NEEN en staan nu schouder-aan-schouder met Vlaams Belang. Ik hoop dat ze niet ziek zullen worden.

In een stad die al jaren bestuurd wordt met handhaving van een misselijk cordon sanitaire, gaan wij de knoeiers en valsspelers uit de meerderheid van de Grote Markt niet bijspringen.  Maar wij roepen niemand op om ons voorbeeld te volgen.  Als er inderdaad een uitspraak van de burgers verwacht wordt, dan komt het ons, noch de falende meerderheidspartijen toe daarover stemadviezen te verstrekken.

Om even duidelijk te maken hoe de zogenaamde grote kanonnen uit de stedelijke politiek zich nu reeds opstellen tegenover de uitslag van de volksraadpleging, deze recente uitspraken :

Janssens (een NEEN-aanhanger) : "Als een meerderheid JA zegt, gaan wij dat niet per se volgen".

Van Peel (havenschepen CD&V - een JA-man) : "Als de burgers NEEN zeggen, zijn wij niet verplicht dit te volgen."

De Gazet van Antwerpen hult zich vandaag in een onwaardig dommige scheidsrechterhouding : "Antwerpen kan zich geen politici permitteren die al vechtend over de Grote Markt rollen".  Grapjassen, zijn het soms bij de Frut.

Wij geven graag de gelegenheid aan de échte slimste mens uit de Kamer van Volksvertegenwoordigers en tevens gemeenteraadslid te Antwerpen, Gerolf Annemans, om zijn standpunt uiteen te zetten. En uiteraard is iedere Antwerpenaar vrij te doen en laten wat zij/hij wil op 18 oktober.

De Redactie van Angeltjes