En hier ziet u wie Muyters les heeft gegeven in rekenkunde : Gaston. Zoals onze vriend Free opmerkt : Muyters doet het nog beter dan het genie Freya Van den Bossche toen zij federaal minister van begroting was.

Iedereen : 1 goed punt en een bank achteruit. 

Foto :  http://home.hetnet.nl/~w.greuell/pictures_Ede.html

Tijdens deze tweede maand van de herfst gaan de normale temperaturen sterk naar beneden. In Ukkel bedragen de gemiddelde dagtemperaturen aan het begin van de maand nog ongeveer 13°C maar aan het eind van de maand nog slechts 8°C. De normale maandelijkse waarden van de maximumtemperatuur liggen tussen 10°C op de hoogplateaus van de Ardennen en 15°C in laag-België. Die van de minima liggen tussen 3 en 8°C. Maxima van meer dan 25°C komen soms nog voor, vooral tijdens de eerste decade. De eerste vorst in laag- en midden-België kan tijdens deze maand reeds zijn intrede doen. Tijdens de laatste decades van oktober 1922, 1931, 1940 en 1950 werden minima genoteerd rond –5°C. In de Ardense valleien komen negatieve minima regelmatiger voor en de gemiddelde datum van de eerste vorst valt er reeds eind september of begin oktober. In Rochefort zakte de temperatuur op 24 oktober 1983 tot –6,8°C.

De normale neerslaghoeveelheden variëren tussen 60 mm en 120 mm, naargelang van de plaats. De dagtotalen van de neerslag kunnen nu en dan hoog zijn na onweders. Nochtans is het ten gevolge van neerslag geassocieerd aan een klassieke storing dat er op 7 oktober 1982 in Botrange 156 mm regen viel in 24 uur, een hoeveelheid die bijna 40% meer bedraagt dan de normale maandelijkse hoeveelheid op die plaats! In Ukkel was de natste maand oktober die van 1932 (227,1 mm) en de droogste was die van 1975 (5,2 mm).

De dagen worden snel korter in de loop van deze maand : de normale zonneschijnduur in Ukkel bedraagt nog slechts 111 uur. Tijdens een goeie maand oktober kan het aantal uren zonneschijn nog groter zijn dan 200, zoals bijvoorbeeld in 1965 (220 uur). Als de maand tegenvalt kan het aantal uren zonneschijn veel lager uitvallen, zoals bijvoorbeeld in 1998 (48 uur).

In oktober begint ook het seizoen van de winterstormen. Een van de hevigste in West-Europa tijdens de twintigste eeuw was die van 16 oktober 1987, met plaatselijk windsnelheden tot 200 km/h in Bretagne en in Engeland . Bij ons werd enkel het noorden van het land getroffen, met windsnelheden tot 130 km/h aan de kust. Op 17 oktober 1967 werd een windstoot gemeten met een snelheid van 147 km/h in Oostende.

  @ KMI

Wij kunnen onze blog elke dag vullen, indien we dat mochten willen,  met de onthutsende en beschamende tussenkomsten en kreten van politici, die plots na jaren dutten en aarzelen menen het licht gezien te hebben inzake de Oosterweelverbinding.  Schertsburgemeester Janssens die vanuit zijn functie enige terughoudendheid zou mogen betrachten in deze cruciale zaak, zeker omdat hijzelf gedurende jaren zijn mond heeft gehouden, staat aan het hoofd van de roepers.  Idem dito voor draaikont De Wever, die heen en weer gaat als de Slinger van Foucault en iedereen voor dommerik uitscheldt, in de hoop dat niemand zal merken dat zijn NVA voor de zoveelste keer van houding veranderd is.  Het knapste voorbeeld van dommigheid zit vervat in dit videofragmentje van enkele seconden : Vogels van Groen  die haar liefde belijdt voor de brug van de Lange Wapper !  Madame Kiekens gaat er vanuit dat het om een brug over de Schelde gaat.

Dat zijn de figuren die uit naam van de bevolking moeten  beslissen over het lot van "de menschen". Jongens, jongens ...  Ik begin beschaamd te worden Antwerpenaar te zijn, met zulke stadsgenoten :  Schertsburgemeester Janssens, de Slinger van Foucault en Madame Kiekens.

Brusselse meerderheidspartijen weigeren parlementair debat over rassenrellen

Naar aanleiding van de zowat dagelijkse rellen en geweldplegingen tegen politiemensen in Brussel, had het Vlaams Belang de voorzitter van het Brussels Hoofdstedelijk Parlement – Françoise Dupuis, P.S. – gevraagd het parlement vervroegd bijeen te roepen, teneinde een debat ten gronde te kunnen voeren over de problematiek van de rassenrellen.

Deze vraag werd vandaag in het Uitgebreid Bureau van het Brussels Hoofdstedelijk Parlement echter afgewezen door de meerderheidspartijen.

Voor Vlaams Belang is dit opnieuw een bewijs dat dit parlement geen greintje zelfrespect kent. Terwijl Brussel brandt, en op de meest negatieve manier de wereldpers haalt, steekt dit parlement liever de kop in het zand, en weigert het een democratisch debat ter zake. Terwijl parlementsleden van Groen (Vander Taelen) en CD&V (Vandenbossche) vandaag nog in de pers hun gal spuwen over de rellen, en oproepen tot een ernstig debat en een bijsturing van het beleid, zijn het diezelfde partijen die in het parlement het debat weigeren aan te gaan.

Door op 7 oktober eindelijk (!) over te gaan tot de samenstelling van de parlementaire commissies geeft het BHP de valse indruk vervroegd in actie te treden; maar in werkelijkheid wordt hiermee het hele debat naar de Griekse kalender van de commissies verschoven.

Vlaams Belang vraagt zich dan ook af hoeveel politiemensen er nog moeten aangevallen worden, hoeveel wapens er nog moeten gevonden worden, en hoeveel onschuldige burgers er nog moeten geterroriseerd worden; vooraleer de Brusselse machtspartijen deze hele situatie ernstig zullen nemen.

Dominiek Lootens Fractievoorzitter Vlaams Belang Brussels Hoofdstedelijk Parlement

***

Het is vrij simpel om in Antwerpen, Gent, Brugge of Ieper,  Vlaams-nationalist te zijn. In Brussel vergt dit leeuwenmoed.  Respect voor de  Brusselse Vlamingen in het algemeen en voor die van VB in het bijzonder.

Begin september werd het Vlaams Belang-secretariaat in Deurne beschoten. Een week geleden probeerden gemaskerde ‘jongeren’ met betonstenen en een punthamer het raam, dat uit gewapend glas bestaat, te vernielen. Maandagavond was het alweer prijs: voor de derde keer in een maand tijd werd het Deurnese secretariaat geviseerd. Na eerdere incidenten met verf, SP.A-affiches en bakstenen is dit reeds de zesde aanslag tegen het Vlaams Belang-secretariaat.

Waar 't verstand in vree kan groeien
Waar 't gemoed kan openbloeien
Waar bij 't leren als bij 't stoeien 't leven lokt en lacht

Waar men ons de macht zal geven
Om te kampen voor het leven
Waar de wil wordt opgedreven tot zijn hoogste dracht

Waar de vrijheid van gedachten in de geesten leeft
Waar men met vereende krachten
Immer opwaarts streeft...

(Uit het "Lied der officiële school"  dat wij vroeger uit volle borst zongen) 

Deze enthousiastelingen wijzen het Verdrag van Lissabon af : NO !

.

In het Vlaams Parlement stelde Lode Vereeck van LDD voor om de provincies af te schaffen. Ook Vlaams Belang heeft dit in zijn partijprogramme staan.

Weinig consequent is het ondergeschikte LDD-voorstel om van de regio  "Kempen" een aparte provincie te maken. De brave professor zal bedoelen dat de provincies moeten verdwijnen maar dat ze bestuurlijk overeind blijven.  Dan worden het op de kortste keren opnieuw voorraadkamers voor de vriendjes. De professor is nog nieuw. 

En de NVA eist inmiddels een gouverneurszetel in Limburg op.  Een Win-for-life voor Frieda Brepoels ? Of wil men nu al af van Peumans als parlementsvoorzitter ?  Hij zal dan niet meer hoeven te klagen over zijn hoge wedde  van + 15.000 euri per maand netto. Een gouverneur zal ongeveer 1/4de van dat bedrag ontvangen.

Laten we niet kniezen en nog eens een polletje houden : moeten de Kempen een aparte provincie vormen ? 

De Redactie 

Samoa is gelegen aan de oostkant van de Datumlijn en ten zuiden van de evenaar, ongeveer halverwege Hawaii en Nieuw Zeeland, in de Polynesische regio van de Stille Oceaan.

Het totale landoppervlak is 2934 km² en bestaat uit  twee eilanden. Het hoofdeiland Upolu herbergt bijna driekwart van de Samoaanse bevolking, en de hoofdstad is Apia. Het klimaat is tropisch, met een gemiddelde jaarlijkse temperatuur van zo'n 26,5 °C, en een regenseizoen van november tot april. Savai'i daarentegen is het grootste eiland van Samoa en het zes na grootste eiland van Polynesië. Het inwoneraantal van Savai'i is 42.000.

Amerikaans-Samoa (Engels: American Samoa) is een overzees territorium van de Verenigde Staten in de Zuidelijke Grote Oceaan, dat het oostelijke deel van de Samoa-eilanden omvat. Het is niet onafhankelijk. Samoa was al bewoond rond 1000 v.Chr. en werd bereikt door Europese verkenners in de 18e eeuw. De internationale rivaliteit over deze eilanden werd opgelost in 1899 toen Duitsland en de Verenigde Staten de Samoaanse Archipel verdeelden. De VS bestuurden vanaf toen een kleinere groep oostelijke eilanden met de haven van Pago Pago. De westelijke eilanden zijn nu een deel van de onafhankelijke staat Samoa.

Bron : Wikipedia

Zonsondergang bij Cap Gris-Nez met 2 niet-gefotoshopte meeuwen

foto : Regus Patoff

 
Niet alleen op nationaal niveau probeert Open VLD dit weekend intern orde op zaken te stellen, ook in Gent krabben de VLD-schepenen elkaars ogen uit in een strijd om het grootst aantal kabinetmedewerkers.

Ondertussen is de ontluikende aversie tegenover interimvoorzitter Verhofstadt getemperd door de beslissing om op 5 december een nieuwe voorzitter te kiezen. Maar zijn invloed in Gent blijft groot, zeker wat betreft zijn protégé Mathias De Clercq. Die probeert in zijn nieuwe functie als eerste schepen nog wat kabinetsleden bij te krijgen, maar dat willen ook schepen Peeters die er de haven heeft bijgekregen en Catharina Segers van Burgerlijke Stand die niet meer weet waar eerst naartoe te lopen of te fietsen, al zou ze zich gemakshalve liever laten voeren. De slimste is weer Geert Versnick, die al zoveel medewerkers heeft dat hij ze niet meer kan tellen.

En dat allemaal omdat Sas Van Rouveroij heeft moeten kiezen om naar het parlement te gaan, want in tegenstelling tot anderen in zijn partij mag hij niet cumuleren. Dat ziet er al op voorhand niet goed uit voor Sofie Bracke, die maandag door de gemeenteraad wordt aangesteld als nieuwe schepen van Werk en Innovatie, wat bij gebrek aan werk niet te veel werk zal meebrengen en haar dus vermoedelijk niet te veel kabinetsleden zal opleveren.

 
@ alles over Gent

Bovenstaande video is een vlugge officiële opfrisser over de voorbije 60 jaar in de Volksrepubliek China.

Op 1 oktober 1949 kondigde Mao Zedong in Peking de oprichting aan van de Chinese Volksrepubliek. Dit betekende het einde van een tientallen jaren aan de gang zijnde burgeroorlog, een hopeloze en vaak onmenselijke strijd tussen de Nationalisten van de Kwomingtan en de Communisten, gesteund door Krijgsheren die van kamp wisselden zoals het hen uitkwam. Over de Lange Mars in de jaren 1930 waarbij het Rode Leger 10.000 kilometer aflegde, werd een  oorlogsboek geschreven, Red Star over China,  door de Amerikaanse journalist Edgar Snow, die op deze wijze in het Westen sympathie vergaarde voor het heroïsche idealisme van het volksleger en zijn aanvoerders. Edgar Snow was vooral een propagandist voor de zaak van Mao.

Tsjang Kai Tsjek en zijn verslagen Nationalistische troepen trokken zich terug op het eiland Formosa (Taiwan) waar zij de plaatselijke bevolking verdrongen en Mao Zedong installeerde zich als een nieuwsoortige keizer op het Chinese vasteland. 

Gesteund door de Sovjet-Unie probeerde Mao enige orde te scheppen in het reusachtige, verpauperde Rijk van het Midden, door ondermeer een herverdeling van de landbouwgronden door te voeren, de maatschappelijke structuren die gedurende duizenden jaren nauwelijks gewijzigd waren, uit hun verstarring te halen maar vooral de eigen Partij overal stevig te installeren.  Tegelijk werd  zonder consideratie elke vorm van religie verbannen en verboden. Het klassieke Confucianisme, het Taoisme en ook al de christelijke godsdiensten werden afgeschaft. Alle buitenlandse missionarissen en predikanten (ondermeer die van Scheut) hadden tijdens de Lange Mars  en in de troebele jaren tijdens en na WO II, partij gekozen voor de Nationalisten en zij die niet op tijd gevlucht waren, werden zonder vorm van proces afgemaakt.

China liep gebukt onder voortdurende hongersnoden en de grote zorg van het nieuwe bewind was er op gericht, de landbouw te stimuleren, ondermeer door de oprichting van boerencommunes. In werkelijkheid kwam het er op neer dat de plaats van de vroegere landeigenaars werd ingenomen door partijsecretarissen. En dat er minder kansen waren voor de landbouwers om goederen voor zichzelf te houden.

De doelstellingen was :   "Elke dag voor iedere Chinees een kom rijst".  De evidente mensenrechten waar wij in het Westen mee opgegroeid zijn, goedschiks, kwaadschiks, kwamen (en komen) totaal niet aan bod.  De partij heerst met ijzeren hand.  De gemiddelde Chinees maakte zich hier weinig zorgen over, want enige vorm van democratie of inspraak had hij nooit gekend.  Nu leefde er bij velen de hoop op een beter materieel leven en de Zoon van de Hemel droeg niet langer een geel gewaad maar een militair uniform met een opstaand kraagje ; de zon die het Oosten kleurde, was rood als bloed :  want dat vloeide ook rijkelijk.  In de partijgeledingen grepen coups plaats, werden afrekeningen gepresenteerd, vliegtuigen met hoge pieten stortten neer en de slimme kleine man en vrouw beseften, dat wilden zij hun lot  verbeteren, dit enkel mogelijk was door aan te sluiten bij de Grote Partij.  Maar dat was en is niet voor iedereen weggelegd. Communisme steunt op het volk maar laat enkel uitverkorenen toe tot zijn rangen.

China is in oppervlakte het vierde grootste land ter wereld, na Rusland, Canada en de VS.  Het telt wel het grootste bevolkingsaantal : ongeveer 1400 miljoen inwoners, van wie 92% Han-Chinezen en de overige 8% behoort tot 56 officieel erkende minderheden. De Communistische Partij heerst, beheerst en overheerst in àlle maatschappelijke geledingen. Het Nationaal Volkscongres telt ongeveer 3000 afgevaardigden, dat is 1 vertegenwoordiger voor een half miljoen Chinezen. Als we die verhouding toepassen op het land B, zou het betekenen  21 volksvertegenwoordigers voor al onze parlementen samen, die nu circa 600 leden tellen.  De huidige president is Hun Jintao, die tevens secretaris-generaal van de partij is en de premier is Wen Jiabao.

Eens Mao de volledige macht had verworven in 1949 heeft hij op twee terreinen zijn acties ontplooid : ten eerste, het behoud van de macht voor zichzelf en spectaculaire pogingen tot verbetering van de economie en welvaart.  Beide doelstellingen vervlocht hij soms handig door mekaar.  Mao was een groot propagandist en sluw strateeg, die niet moet onderdoen voor Goebbels in nazi-Duitsland.  Hij gaf zijn campagnes wervende namen mee en liet ze in het ganse land rondbazuinen om de medewerking van de hele bevolking te verkrijgen. Met die tactiek vereenzelvigde het volk zich met de leider.

"Laat 100 bloemen bloeien" uit 1956 was een campagne om de diversiteit in opvattingen te installeren. Mao's oude strijdmakker en eeuwige rechterhand Zhou-Enlai was naar buitenuit de initiator van het pluralistische gedachtengoed.  Maar toen na korte tijd de acties ontaardden in heuse kritiek op het regime, werden de protesteerders opgepakt en geliquideerd.  Heel de campagne was een handige zet om tegenstanders uit hun hol te lokken en met ze af te rekenen.

Frans Masereel behoorde tot de uitverkorenen die in de jaren 1950 een bezoek mocht brengen aan China

 Een van de kenmerken van het regime gold het internationale isolement. Geen enkele vreemdeling  kwam China binnen, op uitzondering van selectieve communistische genodigden, die onveranderlijk terugkeerden met laaiend enthousiaste verslagen.  Geen enkele Chinees mocht het territorium verlaten.  En toch gebeurde dit laatste frequent.  Honderdduizenden en wellicht veel meer, hebben gepoogd al zwemmend Hong Kong, dat toen nog in Britse handen was, te bereiken.  De meesten zijn omgekomen of opgepakt door patrouilleboten, maar vele duizenden zijn geslaagd. Zij waren zowat de enige bron van informatie voor de talrijke China-watchers en sinologen die veilig vanuit de Britse kolonie of vanuit het Portugese Macau probeerden te peilen wat er aan de hand was in de reusachtige volksrepubliek.

"De Grote Sprong voorwaarts" in 1958 was een initiatief om landbouw en industrie een nieuw elan te bezorgen. Opnieuw werd heel de natie opgepookt om deel te nemen. De landbouwcommunes kregen een gestructureerd programma dat niet steeds rekening hield met de mogelijkheden, omdat vele verantwoordelijken geen enkele landbouwervaring bezaten.  Een andere doelstelling was de productie van staal aanzienlijk te verhogen. Enthousiast leverde de bevolking potten, pannen, pollepels, woks en ander peroonlijk materiaal in dat omgesmolten werd tot minderwaardig ijzererts. Een fiasco en persoonlijke verarming voor miljoenen sukkelaars. 

Een van de nevenacties om landbouwproducten beter te beschermen, werd de "Grote Mussencampagne" genoemd :  vogels werden verantwoordelijk gesteld voor de vernietiging van de oogst en werden grondig en genadeloos uitgeroeid op instructie van de partij. Toen er geen getsjirp meer klonk, kwamen de sprinkhanen en andere insecten vrolijk tevoorschijn om zich te goed te doen aan de vruchten van de oogsten : er waren geen vogels meer om hen dat te verhinderen.  Verschillende jaren na mekaar kende de verarmde bevolking opnieuw hongersnoden die tientallen miljoenen levens eisten.  Mao had gefaald.

In de partij geraakte hij geïsoleerd maar voor het gewone volk bleef hij de de Grote Roerganger.  Om zijn positie te herstellen, deinsde hij er niet voor terug een nieuwe campagne te lanceren door het volk in te schakelen in wat een van de meest gruwelijke misdaden tegen de mensheid is geworden : de Grote Culturele Revolutie. Reeds in begin jaren '60 hield Mao zijn landgenoten voor dat de populaire ontspanning die muziektheater en poppenspel inhoudt, een restant was van de burgerlijke maatschappij.  Net zoals bloemen in het eigen tuintje kweken.  In 1966 werd de campagne officieel gestart na een woelige voorperiode van kleine pesterijen : alle facetten van de vroegere cultuur moeten opgeruimd, desnoods verwoest worden, om plaats te maken voor de nieuwe communistische maatschappij.  Er zijn afgrijselijke zaken gebeurd : mensen werden verraden, beschimpt, opgesloten, vermoord ;  oude tempels en geschriften werden verwoest, scholen en universiteiten werden gesloopt.

De jeugdafdelingen van de Communistische Partij vormden zich om tot Rode Gardisten die van dorp tot dorp trokken, op alle bestuurlijke niveaus de bourgeois-elementen opspoorden en hun plaats innamen.  De intellectuelen waren de eerste slachtoffers.  Onderwijs en opleiding werden uitgeschakeld : de enige lessen die gegeven werden, bevatten de uitspraken en gedachten van Mao, die vervat zaten in het Rode Boekje, dat opgesteld was door Lin Piao.  Tientallen miljoenen mensen werden afgevoerd naar het platteland om gedurende jaren zware handenarbeid te vervullen. Een volledige generatie kinderen en jonge mensen werd opgevoed in het rauwste partijfanatisme.  Een ganse generatie ging verloren.

Aangespoord door opportunistische volwassenen die baat hadden bij deze burgeroorlogtoestanden, was het leven voor de gemiddelde Chinees opnieuw één grote ellende. De populariteit van Mao was uiterlijk nooit zo groot geweest : het land werd verwoest, de mensen leefden in angst en armoede, en op het Tienan'menplein defileerden wekelijks honderdduizenden Rode Gardisten die met hun bijbeltjes zwaaiden naar een ontroerd toekijkende dictator.

In 1976 was het afgelopen, Mao overleed. Zijn Culturele Revolutie werd nog even in leven gehouden door de Bende van Vier met Mao's vierde echtgenote, de afgrijselijke Jiang Qing. Het beleid werd toevertrouwd aan een overgangsfiguur Hua Guofeng. Tot de kleine maar gehaaide strijdmakker van Mao uit de tijd van de Lange Mars, de kans kreeg zich aan de top te vestigen : Deng Xiaoping.  Zijn politiek was er een van voortzetting van het communistisch systeem, maar tevens opheffing van het internationale isolement, invoering van het socialistisch kapitalisme en afschaffing van de personenverering.

Privé bezit en kapitaal zijn nu de motoren van de Chinese geleide economie. Het land noemt zich nog steeds een socialistische staat, bestuurd door de "dictatuur van het volk". Alleen, het volk weet dit nog niet.

China bevindt zich momenteel op de vierde plaats in de wereldrangorde van Bruto Nationaal Product. 20% van het BNP wordt gerealiseerd in de landbouw.  Ter vergelijking, het land B staat op nummer 18. Tot voor de mondiale geldcrisis kende China een jaarlijkse economische groei van circa 12%.

De burgerlijke vrijheden zijn nog steeds onbestaand, het regime heerst met ijzeren hand en duldt geen kritiek noch tegenspraak. China is en blijft een volbloed-dictatuur.  Slechts in zeldzame gevallen zijn er individuele Chinezen die het gebrek aan vrijheid aanklagen.  Criminaliteit wordt streng bestraft en er gebeuren jaarlijks duizenden executies.  Langneuzen (dat zijn wij) zijn welkom omdat ze vreemde deviezen meebrengen. Contacten met het gewone volk komen moeilijk of helemaal niet tot stand, omwille van de taal én een totaal andere instelling.  Behalve met een uitgelezen kleine minderheid in de grote steden. 

In de jaren 1960 bestond in het Westen zowel de vrees voor het Gele Gevaar als de ongebreidelde bewondering van extreem-links voor het Chinese Experiment.  China heeft historisch geen reputatie van militaire veroveringsdrang : het land is zo enorm, dat expansie zich beperkt tot grensschermutselingen met buurlanden, zoals Viëtnam.  De kwestie Tibet is onbespreekbaar, want dat is een interne kwestie. Discussie gesloten. Net zoals Taiwan, dat een zelfstandige natie is, maar nog steeds in de Chinese dialectiek deel uitmaakt van de Republiek, zij het met de omschrijving van "opstandige provincie". 

Ik heb gepoogd in dit stuk een persoonlijke en min of meer objectieve beschrijving te geven van een land dat ik in 1977 voor de eerste keer bezocht heb en sedertdien nog een vijftal keer. Ik ben "gebeten" door het Verre Oosten en misschien vertroebelt mijn verliefdheid op het Land van het Midden en zijn niet te vatten bewoners, mijn visie.

China is ook een erg mooi land met onthutsende landschappen die geen enkele reiziger onberoerd laten.  Het is een land van mensen die ànders zijn dan wij, ik heb me er echter nooit onveilig of onprettig gevoeld (zoals in de meeste islamitische landen)  of ben evenmin bevangen geweest door heimwee. Integendeel : eens terug thuis, sloeg het heimwee pas toe om zo snel mogelijk terug te keren.

De viering van 60 jaar Volksrepubliek zal uitsluitend in het teken staan van de verwezenlijkingen van de Communistische Partij. De plechtigheid zou nog indrukwekkender zijn dan bij de opening van de Olympische Spelen. Er gaat ook heel wat militair gedruis te zien zijn. Dat vooral indruk zal moeten maken op de interne tegenstanders die van  zich laten horen in regio's met opstandelingen en tegelijk toont China zich zelfverzekerd aan de wereld.

De vele tientallen miljoenen die geslachtofferd zijn door dit dictatoriale regime, dat wreed en genadeloos is, zullen niet herdacht worden door de juichende en uitgezochte aanwezigen.  De geesten en de gedachtes zijn niet vrij, de beslissingen van het regime worden door niemand aangevochten maar elke Chinees heeft iedere dag zijn kom rijst. 

Ray  

U verdient onze oprechte waardering, heer schepen.   

Het gebeurt niet elke dag dat wij de loftrompet steken voor een traditioneel politicus, maar vandaag danken wij gemeend en oprecht onze Antwerpse VLD-schepen, Luc Bungeneers voor zijn snelle reactie op een geval van wrede dierenmishandeling.  Gisteren rond 22 uur stuurden wij een persoonlijke mail naar de heer schepen, ingevolge een mededeling die wij ontvangen hadden. Deze morgen om 10 uur kregen wij volgende reactie :

Bedankt om mij op de hoogte te stellen van deze zaak.

Maandag ontving ik van mevrouw V. al een e-mail over dit dossier. Ik heb onmiddellijk de Federale Overheidsdienst Dierenwelzijn, alsook de lokale politie Antwerpen verwittigd. Zij zijn gemachtigd om een onderzoek in te stellen en controles uit te voeren.

 Ik hoop dat u hiermee gerustgesteld bent en houd u op de hoogte van verdere ontwikkelingen.

 Met vriendelijke groeten,

Een blik in de grote moskee van Brussel zou Vander Taelen wellicht meer duidelijkheid verschaffen

Opnieuw een merkwaardige stellingname van Groen! Vlaams volksvertegenwoordiger Luckas Vander Taelen. Zijn vaststellingen zijn de onze van jaren geleden, zijn schuchtere protest is dat van een kleine groepe linksmensen die ontwaken uit hun multiculturele droom.  De verantwoordelijkheid voor deze ontsporende maatschappij ligt bij de politiek-correcte figuren die steeds kunnen rekenen op de enthousiaste medewerking van Luckas. Een stukje uit de snotter-inleiding :

Het is de verdienste van links geweest om meer aandacht te vragen voor discriminatie en sociale achterstand. Het probleem ligt jammer genoeg dieper : we zijn bang geweest om onze waarden op te dringen aan allochtonen. Die waarden zijn mij echter te dierbaar om ze verloren te laten gaan.

Lees verder in de Standaard

Het is toch iets vervelends dat internet. Janpotverdorie toch ! Wij, de politiek-correcte elite, doen erg ons best om de bevolking te sussen en gerust te stellen, dat de islam een onschuldige godsdienst van vrede en fijne betrachtingen is en daar lukken we aardig in.  De meeste burgers willen gerust gelaten worden en zijn best tevreden met de sprookjes die we hen op de mouw spelden.  Maar dat irritante internet komt voortdurend roet in het halal-eten strooien. Kijk en luister naar wat onze vriend hierboven vertelt. We zullen maar zeggen, dat hij een excentriekeling is nietwaar, zoals er bij ons ook velen rondlopen. Maar de brave man legt de vinger op de wonde, door te wijzen op de gevaren van internet. Het wordt hoog tijd dat we daar iets gaan aan doen. Zo komen we meer tegemoet aan de wensen van de islam.  Wie kan daar tegen zijn ?

Premier Van Rompuy heeft meegedeeld dat het aantal ambtenaren bij de lokale besturen is toegenomen met 33.000 eenheden sedert 1995, buiten de politiehervorming en tegenover een daling van het federale personeelsbestand met 3.500 stuks. Een netto aangroei van circa 30.000 medewerkers.

Het openbaar bestuur zorgt voor de werkgelegenheid. 

De premier onderstreepte dat de gezondmaking van de financiën en het herstel van de politieke stabiliteit, de cruciale uitdagingen vormen om het besmeurde blazoen van belgië in het buitenland op te poetsen. Uit zijn uiteenzetting voor het VBO bleek een grote bezorgdheid voor het belgische voorzitterschap in de tweede jaarhelft van 2010. Tevens rekent de belgische regering er op om onder haar voorzitterschap een aantal nieuwe Europese regels in te voeren die vastgelegd zijn in het Verdrag van Lissabon.  Ondermeer wat betreft de aanstelling van een Europese president. 

Het land B dat zelf structureel en financieel op instorten staat en een corrupte puinhoop lijkt, wil gebruik maken van het voorzitterschap van de EU om op te treden als de initiator van het vernieuwde Europa. Dat bleek overduidelijk uit de rede van Van Rompuy.

Meer macht voor de niet-verkozenen, verdere ontmanteling van de democratie : een ideale rol voor het schandland dat op deze terreinen over veel ervaring beschikt. Laat de Belzimbabwanen hun gang gaan en Europa wordt een grote dictatuur naar Chinees model.

Het zal een moeizame strijd blijven voor de bewuste Vlamingen om op te tornen tegen de verenigde machten van kapitaal, politiek, syndicalisme en gerecht die tegen elke prijs  het corrupte belgië overeind willen houden. 

Ray

Bron : 7sur7

       Gisteren 28 september overleed de Nederlandse journaliste  Pamela Hemelrijk, nauwelijks 62 jaar, aan een hartstilstand. In Vlaanderen zal zij nauwelijks bekend zijn. Zij was een van die zeldzame bevlogen journalisten die tegen de stroom in durfde te varen en door haar collega-regimelikkers naar het verdomhoekje verwezen werd.  Zij wilde niet mee met de politiek-correcte trein richting afgrond 

Zij werkte regelmatig mee met Het Vrije Volk. In 2004 schreef Pamela Hemelrijk onderstaande parabel, die wij u warm aanbevelen.

Het bestuur besloot daarop de collectieve onderhoudskosten inkomensafhankelijk te maken. Voortaan moesten wij 5 procent van ons inkomen afdragen. “Vooruit maar”, dachten wij. Onze inkomens ontliepen elkaar toch niet zoveel. Bovendien vonden wij het allemaal wel leuk dat de ordinaire patser op nummer 40 met zijn Bentley dan de grootste veer zou moeten laten.

De eerste klap kwam toen Nolleke en Wout meedeelden dat de liftkokers vernieuwd moesten worden. De klus werd uitbesteed aan een aannemer (die trouwens later bleek een zwager van Nolleke te zijn geweest), en viel door “tegenvallers” tien keer zo duur uit als voorzien. Bovendien bleven de nieuwe liften om de haverklap steken, zodat we voortaan de trap moesten nemen. Nolleke’s zwager konden wij niet aansprakelijk stellen, want die had zijn bedrijf verkocht en was naar Paraguay geëmigreerd. Het bestuur heeft nog wel een peperdure advocaat in de arm genomen (die trouwens later bleek de ex-man van Nolleke te zijn), maar dat haalde niks uit.

Om de financiële strop op te vangen werden de servicekosten werden door Nolleke en Wout met 10 procent verhoogd. Wij protesteerden. Wout huurde vervolgens voor 10 mille bureau Twijnstra en Gudde in, om te onderzoeken wat de oorzaak van de problemen was geweest. Dat kwam na een half jaar tot de conclusie “dat er het een en ander fout was gegaan”, en besloot met de aanbeveling “het voortaan beter te doen”.

Nolleke had ondertussen niet stil gezeten. Omdat ons bewonerskrantje “niet professioneel genoeg was” had zij één der bewoners (die trouwens later bleek een jeugdvriend van Wout te zijn) tegen een riant salaris aangesteld als full-time hoofdredacteur. Sindsdien stonden er alleen nog interviews met Nolleke en Wout in het krantje. En mededelingen over de nieuwe huisregels waaraan wij ons moesten houden. Elke maand kwamen er een stuk of wat bij. Zo mochten wij onze eigen ramen niet meer lappen, omdat dat “te gevaarlijk” was. Nolleke had daarvoor een glazenwassersbedrijf in de arm genomen (dat overigens, zo bleek later, van haar zwakbegaafde zoon was). Als je je voordeur een ander verfje wilde geven moest je daarvoor eerst schriftelijk toestemming vragen bij een door Wout opgerichte schoonheidscommissie. Roken, drinken, barbecuen en praten op het balkon werd ons voortaan verboden. Om de naleving van deze regels te waarborgen benoemde Nolleke 10 bewoners tot betaald controleur. Zij patrouilleerden over de galerij om overtreders te beboeten. Gekleed in fraaie uniformen, die Nolleke speciaal door Frank Govers had laten ontwerpen.

De servicekosten waren door dit alles gestegen tot 30 procent van ons jaarinkomen. Sommige bewoners raakten in geldnood. Het bestuur riep daarop een “solidariteitsfonds” in het leven waarop bewoners in nood een beroep konden doen. De servicekosten moesten daarvoor wederom worden verhoogd, ditmaal tot 40 procent.

De patser met de Bentley was de eerste die het voor gezien hield. Hij vertrok. Zijn plaats werd ingenomen door een alleenstaande moeder die zo’n laag inkomen had dat het bestuur besloot haar geheel van servicekosten vrij te stellen. Het flatgebouw was intussen door Nolleke en Wout omgedoopt tot “Flatgebouw Solidariteit”. Het initiatief trok wijd en zijd de aandacht. Nolleke en Wout werden alom geroemd om sociale bevlogenheid, en verschenen in diverse talkshows. Zij vertelden aan iedereen die het maar horen wilde dat arme mensen in onze luxeflat geen servicekosten hoefden te betalen. Het liep storm, zoals u begrijpt; telkens als er een appartement vrij kwam stonden de minima met honderden te queuen op de galerij. Er moesten drie administratieve krachten worden aangesteld om de aanvragen te verwerken, en twee commissies om te beslissen wie van de gegadigden in de grootste nood verkeerde, en dus het appartement het hardste nodig had.

De situatie is nu als volgt: wij betalen thans 60 procent van ons inkomen aan servicekosten. Nolleke en Wout hebben een vaste staf in dienst van 40 betaalde medewerkers. De tien appartementen op de bovenste verdieping zijn aangekocht en verbouwd tot kantoorruimte voor de Vereniging van Eigenaren. De kosten van die verbouwing zijn wederom volledig uit de hand gelopen, waarna wij wederom Twijnstra en Gudde in ons maag gesplitst kregen, ditmaal á raison van 20 miel. Er wordt gefluisterd dat het afscheidsfeest voor Wout (die zich onlangs wegens rugklachten uit het bestuur heeft teruggetrokken, waarna het bestuur – in casu Nolleke – Wout’s zoon met algemene stemmen als opvolger heeft gekozen), dat dat feest dus ook 20 miel heeft gekost; afgezien dan van het optreden van Pavarotti natuurlijk. Maar zekerheid hebben we niet, want De Regelgevingsvoorlichtingskrant, zoals het bewonerskrantje tegenwoordig heet, zwijgt daarover. De redactie heeft zich uitgebreid als een olievlek, en heeft thans twee voormalige appartementen als kantoorruimte in gebruik. Om de krant te financieren heeft Nolleke voor alle bewoners een “verplichte bijdrage” in het leven geroepen, die elk jaar stijgt.

De liften doen het nog steeds niet, en het flatgebouw begint in verval te raken. Als we protesteren zeggen Nolleke en Wout jr. steevast: “Hoor eens, we moeten nou eenmaal bezuinigen. Er is domweg geen geld voor nieuwe liften, zo simpel is het. Maar wat klaag je toch? Als je vindt dat we het niet goed doen, dan kies je toch gewoon een ander bestuur?”

Maar het vervelende is: wij kunnen de Nolleke-en-Wout-kliek nooit meer afzetten. Want een meerderheid van de bewoners profiteert thans van het solidariteitsfonds, óf werkt full-time voor de Vereniging van Eigenaren.(Of allebei.) En dat wil die meerderheid graag zo houden. Nolleke en Wout c.s. zullen dus altijd de verkiezingen winnen. Wij zitten als een rat in de val.

Als het zo doorgaat gaan de servicekosten naar 90 procent, en gaan we met z’n allen failliet, tot de laatste man. En wij kunnen er niets tegen doen.
“Vertrekken”, zult u zeggen, en dat lijkt inderdaad het enige wat er nog opzit. Maar daar kunnen wij om de een of andere sentimentele reden maar niet toe komen; we stellen het steeds uit. Soms ben ik wel eens bang dat we dat we daar ooit nog heel veel spijt van zullen krijgen.

Pamela Hemelrijk

In Knack :      

1. wankel0113 zegt (op dinsdag 29 september 2009 19:33:44)
   

   Geysels dat is toch die profeet / apostel / asceet die nadat hij gebuisd werd bij de verkiezingen als minister van staat door verhofstadt benoemd werd tot speciale ambassadeur van belgië op plaatsen waar rampen gebeurd zijn (in de nadagen van de tsunami) en aldus een vet loon voor niets te doen op zak te steken.
   Een echt onthecht idealist.
   Nadien mestkeverde hij nog bij bij allerlei organisaties en vulde goed zijn zakken, tot bij boek.be (organisator van de boekenbeurs) waar hij voorzitter is.
   Een echte groene en voorbeeld voor ons allen : vult schaamteloos zijn zakken en parasiteert er maar op los.

***

Zo hoort u het eens van een ander.