Nadat we het benodigde formulier hadden ontvangen, op weg naar de 25 meter verder gelegen restaurant annex verzekeringskantoor annex wisselkantoor hier ontdek ik toch nog teveel aan de douane betaald te hebben, op het formulier van de douane zat nl een zegel van CFA 5000 dit bleek 7,50 Euro te zijn en niet 75 Euro zoals ik eerst dacht.
We gaan op weg naar St. Louis maar nog voor we 5 km gereden hebben worden we aangehouden, papieren controleren en gevarendriehoek en brandblusser tonen, pech voor de beambte alles klopt.
Weer 2 km rijden STOP, nu de gendarmerie, ik heb n.l. na de vorige controle mijn veiligheidsgordel vergeten om te doen.
De man stond meteen klaar om ons geld af te nemen, wij wezen hem op alle passerende autos zonder gordel, die komen uit de stad dan hoeft dit niet was zijn antwoord, o.k. kijk de autos die naar de stad gaan, dat zijn taxi zei hij die hoeven dit ook niet.
Dit ging ons nu echt te ver, Anita, Guus en ik stappen vast besloten om geen cent te betalen uit de auto.
Wij wezen hem op alle passerende autos zonder gordel, die komen uit de stad dan hoeft dit niet was zijn antwoord, o.k. kijk de autos die naar de stad gaan, dat zijn taxi zei hij die hoeven dit ook niet. Anita en Tiny
Uiteindelijk mochten we dan toch zonder te betalen vertrekken, of dit nu door ons gekrakeel kwam of door het T-shirt dat Klaas toch nog onopgemerkt aan hem had doorgesluisd, wie weet ??
Duidelijk is wel dat we dit land zo snel mogelijk achter ons willen laten en We besluiten van ons oorspronkelijke plan om in St-Louise te overnachten af te zien.
Voor de brug naar de oude stad nemen we afscheid van Guus en gaan verder richting Gambia.
Even onder St Louis zien we een bordje Zebrabar, ons bekend van het Internet en we besluiten er te gaan lunchen. Na een piste van ± 20 km arriveren we in een oase van rust, palmbomen, hangmatten, zee en strand en
koud bier!
Daar we alle 3 nogal opgefokt zijn besluiten we hier te blijven om weer tot rust te komen.
Klaas zet zijn tent op bij het strand, Anita wat meer in de bush en daar ik geen tent meer heb zal de nacht in de auto doorbrengen.
We ontmoeten er een vriendelijke Engelse familie die eveneens op weg naar Gambia zijn, en brengen de avond door in het gezelschap van een andere Engelsman die op zijn motor de teams van Parijs-Dakar gevolgd is maar nu hier gestrand is na pech met zijn motor.
Hij baalt er vreselijk van dat hij morgen niet in Dakar kan zijn om de aankomst van Parijs-Dakar mee te maken.
Wij merken niet veel hiervan want hij zit volop met die goede Engelse humor en wij amuseren ons prima met hem.
Het geschreeuw tegen de gendarmerie heeft Anita niet veel goed gedaan, ze verliest meer en meer haar stem, nu ben je bijna de PERFECTE vrouw zegt onze Engelsman.
De volgende dag, vertrekken om 10 uur naar Gambia maken alleen maar 2 korte tussenstops, een voor Klaas lekkere koffie en een in een passerend dorp waar muzikanten aan het spelen waren.
Genoten hiervan hebben we echter niet en het duurde niet lang of de bevolking had ons al weer zover gebracht dat we in onze bus sprongen en vertrokken.
In heel Senegal hebben we geen hallo of welkom gehoord, give me, give me is al wat ze kunnen zeggen.
Nu begrijpen we de verhalen van de reizigers die we onderweg tegenkwamen en die stuk voor stuk probeerde Senegal zo veel mogelijk te mijden. Zeer jammer want het land is wel erg mooi.
23-01-2007 om 00:00
geschreven door anita/tiny
|
