EEN ULTIEME & AVONTUURLIJKE IS REIS PER AUTO VAN BELGIE NAAR GAMBIA Wij,Anita en Tiny van
2CARE and 4FUN nodigen u van harte uit om met ons mee te reizen.
Wij hopen dat u met veel plezier onze ervaringen en avonturen zult lezen.
Een berichtje in het gastenboek wordt door ons erg op prijs gesteld.
01-01-2007
en nu wat goed nieuws
Joost uit Eindhoven heeft al geregageert op mijn mail van marktplaats en heeft een schoolkaart van Afrika gesponsord. Daar Klaas morgen toch door Eindhoven komt, kan hij het ophalen en zal het niet nodig zijn om van zijn gul aanbod om ook de verzendkosten te betalen gebruik te maken.
Namens ons en de kinderen en leraren van Tujering hartelijk bedankt Joost.
Ook Marco uit Sittard bood spontaan aan om in zijn winkel o.a. kleding, schoenen enspeelgoed te komen uitzoeken en voor niets meenemen. helaas kunnen we van zijn aanbod geen gebruik maken omdat we de weinig overgebleven plaats in de bus voor onszelf nodig hebben, maar voor zijn wereldbol vinden we nog el een gaatje.
Ik wil jullie nog iets leuks mededelen, tijdens mijn vorige reis heeft ook Kebba geld ontvangen voor zijn inzet bij de verkoop van de auto, het was de 1e keer dat hij zoiets deed en hij heeft dit zéér goed gedaan. Voor Gambiaanse begrippen heeft hij een groot bedrag gehad en omdat ik nieuwsgierig was wat hij ermee zou doen, heb ik hem dit op de man af gevraagd.
Hij vertelde een bakkerijtje te willen opzetten waar familie in kon werken, hijzelf werk n.l. al als timmerman.
Van Dikkie heb ik vernomen dat Kebba inderdaad al een bakkerijtje heeft opgezet,hij heeft een oud compound gekocht om de hoek waar zijn moeder woont.Op dat Compound staat het bakkerijtje.Er word 2 keer per dag tapalappa gebakken, dat is een stevig stokbrood Onderstaand volgen enkele fotos van de bakkerij.
Vandaag is de grote dag, Dominique, Klaas en ik(Tiny) zijn al vroeg op weg naar het RDW in Elsloo voor de zo belangrijke keuring. Er mag maar 1 persoon mee in het keuringstation dus Dominique en ik ziten vol spanning te wachten, phhhhhhh .wat duurt dit lang.
Als. Klaas op een gegeven moment met een big smile in de wachtkamer verschijnt, laten we een zucht van verlichting.
Thuisgekomen wil ik een mail sturen om de beambtente bedanken voor hun goed advies en hulp en zie ik dat ik al een mail van Jos van het RDW binnen heb met die uitdrukt blij te zijn dat alles goed verlopen is en ons een goede reis wenst.lief hé.
Toen we naar de keuring reden zagen we dat het acculampje bleef branden, geen goede zaak zei Dominique dat wil zeggen dat de dynamo niet oplaad.
Dus klaas en ik naar de Renault garage waar de bus werd doorgemeten, inderdaad Dominique had gelijk, dan moet hij terug naar degene die de gereviseerde dynamo heeft ingebouwd zei Pierre, laat de bus maar hier dan gaat hij om 14.00 uur. O nee dat kan niet, we moeten hem nog helemaal klaarmaken en inpakken. Pierre denk even enja hoor we kunnen hem meenemen, een monteur komt hem vanmiddag ophalen.
Anita en ik beginnen de gordijntjes, die José , mijn buurvrouw gesponsord op te hangen, dan kunnen we rustig slapen zonder bekeken te worden.
Klaas en Dominique zijn bezig om de bankjes er weer in te zetten, we willen ze niet achterlaten omdat ze gewoon ideaal zijn voor in een bush-taxi.
We schuiven ze gewoon allemaal tegen elkaar, dan hebben we onder en op de zittingen opbergruimte en bovenop komt een bodem waar we een prima bed kunnen op maken.
We zijn heerlijk bezig als we gestoord worden door de monteur, breng hem s.v.p. zo snel mogelijk terug smeken we.
De monteur is net met de bus de straat uit als René aanbelt, hij wilde de bedbodem komen maken, helaas niets aan te doen dan maar koffiedrinken en brainstormen.
Zo rond 18.00 uur zit mijn huis vol met helpers die na hun buikje vol te hebben gegeten met Anitas heerlijke zuurkool stampot met worst zitten te springen om de handen uit de mouwen te steken maar niks kunnen doen omdat de bus nog niet terug is.
Zo rond 18.30 komt de monteur terug met de mededeling dat de bus pas morgen klaar is, och arme, de arme man krijgt de volle lading over zich heen,maar nadat iedereen zijn teleurstelling geuit heeft wordt het excuus aangeboden, hij kan er tenslotte niets aan doen, hij heeft zelfs 4 uur van zijn vakantie opgegeven om op onze bus te wachten bij de auto-electro garage.
Wat nu gedaan, Mario en ik besluiten naar de zaak toe te gaan, Als we arriveren zijn de mannen net aan het afsluiten. We hebben de bus echt vandaag nodig zeggen we, tegen de eigenaar Eddy Jackers uit Riemst, de bus is alleen vandaag verzekert. Dat lukt niet meer krijgen we als antwoord, we moeten in Luik nog een wagen ophalen.
We vertellen waarom het zo belangrijk is dat de bus vandaag terug is, dat het huis vol helpers zit te wachten, wat het doel is van onze reis.
En ja hoor de grote manen zijn te vermurwen, de bus wordt de garage ingereden en BONG we zitten vast met het luik op het dak.
Mario probeert nog of het luik eraf kan, maar nee hoor, o.k. dan maar de banden wat leeg laten lopen zegt een van de mannen,millimeter werk is het maar het lukt, hij staat boven de put.
De dynamo wordt verwijderd en Joost mag weten weet wat allemaal aan vernieuwd.
Ik wil niet dat ze onderweg problemen krijgen hoor ik Eddy zeggen, nog even doormeten, prima, Hup eronder, bus uit de garage en de banden oppompen. KLAAR!!
En nu de rekening vraag ik Eddy, hij maakt een gebaar van laat maar zitten en kom even mee, hij duwt me een doos pennen in de hand, nog een paar petjes en T-shirts en een mooi bedrag omrijst te kopen en in Gambia te geven waar het nodig is. Had ik het maar eerder geweten zegt hij dan had ik kunnen zorgen meer hier te hebben, vergeet niet een volgende keer vroeger te komen .
Mario en ik stappen enthousiast mijn overvolle huiskamer in met ons verhaal, iedereen raakt eveneens enthousiast en Kris,Anique, Mario en Dominique en Klaas nemen zich voor om volgend jaar tijdens de school vakantie ook te gaan . Gaan jullie ook mee is de vraag, als jullie voor vervoer zorgen zijn we van de partij is het antwoord van Anita en mij.
Eindelijk, een nieuwe wet brengt probleempjes mee, dat hebben we gemerkt. In nadat de bus was goedgekeurd is het kenteken met spoed aangevraagd in Veendam. Dus gisteren met spanning de post afgewacht, voor het zo belangrijke kenteken er zat niks bij de post, Anita zat meteen in de stress, en zag zich al ergens in Mauritanië afscheid van ons nemen omdat haar vakantie dagen op waren. Klaas was ondertussen flink met het kantoor in Veendam aan het bellen, die het ook niet wisten met het allereerste transitto kenteken van Nederland. Maarnet voor 17.00 uur kregen we het verlossende telefoontje dat het bewijs op de bus was.De overgebleven tijd is gebruikt om alles zo goed mogelijk in te ruimen, mijn plan om dit keer niet zo zwaar beladen te gaan heb ik maar in de bomen gehangen, er isgeen plekje onbenut gelaten.
Iedereen die ons zo flink geholpen heeft van harte bedankt!!
Vandaag was de post op tijd en ja hoor het kenteken zat erbij. Nog even afscheid van nemen, de kentekenplaten laten maken en de bus verzekeren en om 14.00 uur we zijn eindelijk we.
We zitten allemaal te wachten op Mario. want weg rijden zonder uitgezwaait te worden door Mario kan niet, hij heeft zo hard gewerkt voor ons. Dominique komt nog met een verrassing > een goede fles Sekt < om in Gambia de goede aankomst te vieren. Jammer dat Rene er niet bij kan zijn, maar daarom rijden we even bij hem langs, het wordt een echte flyby. Nu zijn we echt op de grote baan eindelijk onderweg Annemie pinkt een traantje weg en Dominique loopt met een raar gevoel in zijn buik naar "De Toekomst" Daar zal het een maandje wat stiller zijn, zonder Anita.
20:17 De Mobiel van Dominique begint met zijn deuntje: Bruttosozialprodukt (van Geier Sturzflug) oeps het is Klaas problemen????? Hoi schat klinkt het het is Anita we zitten bij Parijs en de diesel is bijna op kan dat, is dat normaal?? moeten we mischien 100 km/h rijden?? Ja het is een zware Renault Master en dat is vierkante doos en boven de Honderd gaat die zuipen Gewoon vrachtauto tempo rijden dan gaat het. Hehe gelukkig geen echte problemen.
Na een voorspoedige reis door Frankrijk en Spanje zijn we om 15 uur op de snelle ferry gestapt die ons in een uur naar Tanger bracht. Alwaar een mannetje klaar stond om de formaliteiten snel te regelen. De douane vroeg of we nog een motorbike of gun bij ons hadden??? Natuurlijk ja gezegd, waarna we gelijk mochten doorrijden; wel nog een paar euro moeten dokken. Hierna de kustweg naar Assilah genomen, de eerste kamelen tegengekomen en toen bij de bank geld gaan wisselen. Klaas had zich meteen op een terras gevleid om te acclimatiseren en vroeg pils maar kreeg berberthee. Al vlug mengden de locals zich in ons gesprek en wisten ons de weg naar een good family home te brengen. Daar aangeland bij een Marrokaans gezin waar iedereen familie van elkaar was en wij de bovenste verdieping aangwezen kregen. Kompleet met kippen op balkon,de minaret achter ons en de schotelantennes richting Mekka. En met warm water na drie nachten gezamelijk overnachten in de door onze kanjers verbouwde renault. Hierna weer door Jonas de local guide naar een authentiek visrestaurantje gebracht. Waar we voor een prikje een heerlijke schotel verse vis verorberd hebben. Na nog een wandeling in de Medina gemaakt te hebben zijn we nu hier beland en danken jullie voor jullie berichtjes. Fotos volgen later daar we de kaartlezer vergeten zijn.
Eergisteren vertrokken vanuit ons prive pension richting zuiden. gedeeltelijl kustroute en snelweg genomen,Rabat links laten liggen en doorgekacheld naar Azemour. Daar in Restaurant La Perle terecht gekomen met groots terras en genoten van prachtig uitzicht op atlantische oceaan. Hier eerst een aperatief genomen en hierna weer de locale visschotel. Overnachten op de parking was geen probleem, Tiny bleef de avond lekker lezend op bed. Terwijl Klaas en Anita na een spannende taxi rit nog even de souks bezochten. Na een korte strandwandeling vertrokken richting El Jadida, hier een koffie stop gemaakt en toen de mooie kustroute naar Essasouira vervolgd. In Essasouria even een moeilijk moment overbrugt voordat we in de medina het tipisch marrokaans hotel met binnenplaats gevonden hadden. Nu kunnen we weer relaxt jullie berichtjes lezen in het gastenboek en is het fijn wat van het thuisfront te horen. Morgen zijn we van plan toch aardig richting westelijke sahara te geraken en minstens in Tiznit uit te komen. Alleen de auto maakt in de bochten soms een ratelend geluid, Tiny en Klaas maken zich hier geen zorgen om. Maar Anita vertrouwd het niet helemaal, Dominique/Mario wat zou dit kunnen zijn?
Na een Marokaans ontbijt vertrokken uit Essaoira richting Agadir.
Een mooie route met prachtige panorama,s , een lunchpauze op het strand gehouden waar we nog bezoek kregen die Anita voorzag van een blikje ananas, even later was de gepensioneerde visser weer terug om ons een versteende schelp te geven.
Na dit bezoekje een stuk bergetappe afgelegd door de anti atlas, ons renaultje hield zich goed,
Niet veel gekraak waargenomen. Onderweg een korte stop gehouden bij Tiznit en vriendelijk stadje omgeven door een mooie rode muur.
Daar nog een balletje getrapt met de local boys die graag met Anita op de foto wilde en blij waren met hun petit cadeau. We besloten door te rijden naar het dorp Abeinou vanwege daar aanwezige zwavelbaden van 40 graden Celsius.
Waar we rond 19 uur aankwamen, we reserveerden een kamer, namen een douche en terwijl we op het eten wachten, keken we op de flatscreem naar Appollo 13.
Na een overdadige maaltijd van verse salade,brochette en frites, namen Klaas en Anita nog een thermaal bad van 10 drh. P.p..
In de ochtend een langzame start gemaakt te hebben en uitgeslapen, behalve Anita die is hyper vanwege alle indrukken.
Na een karige ontbijt en afscheid van een Nederlands koppel plus praktische tips van een engels koppel die net terug waren uit Gambia rijden we richting westelijke sahara.
Na een voorspoedige reis door een droge zanderige omgeving met hier en daar dromedarissen landen we in Tan tan voor onze gebruikelijke thee pauze.
Bij terugkomst bij de auto merken we een benzinelek, dit bij het tegenovergelegen tankstation laten checken.
Bleek dit een kapotte benzineleiding te zijn, maar de handige automonteur kon dit in tien minuten tijd en voor 50 dhr. Even repareren.
En konden we weer op weg richting Tarfaya, waar Tiny ons kon overhalen om een stukje verder te rijden om onze eerste nacht in de woestijn onder een pikzwarte sterrenhemel door te brengen.Om negen uur vertrokken richting Dakhla en deze reis even onderbroken in Layoune om jullie nu even dit bericht te versturen.
Na twee dagen wachten op de zoektocht naar orginele onderdelen van de renaultbus hebben we na druk op de ketel (mecanicien) met een profisorisch gemaakte homokeneet genoegen moeten nemen.
Uiteindelijk om 15 uur richting Mauretanie kunnen vertrekken, na drie uur rijden beland aan een mooi plekje aan zee. Hier overnacht en is Anita nog snel voor het donker schelpjes gaan zoeken, wat een schatje hé!1 In de morgen afscheid genomen van drie locals die zich daar in de middel of nowhere gevestigd hadden en er leven van de goodwill van de toeristen..Hun voorzien van de nodige spullen die we konden missen waaronder Tiny's tent die we met geen mogelijkheid opgezet kregen.
Vandaag om 13 uur bij de grens van Mauretanie aangekomen net toen de middagpauze begon tot 15 uur moeten wachten. Uit verveling een voetbal uitgehaald en een balletje getrapt met de gendarmerie, Anita uit baldadigheid trapte de bal tegen het raam van het douanekantoor. Deze waren hier niet blij mee en begonnen geirriteerd te opmerkingen te maken, natuurlijk de schuld gegeven aan de gendarmerie. Die dit lachend opnamen. Door dit balspel werden we wel als eerste geholpen en vertrokken als eerste door de piste naar de douanepost van Mauretanie.klaas heeft zich zo goed hierdoor gemanouvreer dat we de rijplaten niet eens nodig hadden. We zullen proberen deze om te ruilen voor een orginele homokeneet in Nouchachott.... er volgde een stuk of vijf douane/politiecontroles,die ons alleen aanhielden voor petit cadeaus. Met pennen en petjes zijn ze niet tevreden znee ze willen harde Euro's hier gingen wij dus niet op in. waarop ze de auto doorzochten op alcohol. Na alle troep gezien te hebben waren ze toch nog tevreden met een pen en een tas.
We zitten nu op een camping in Nouhadibou , waar Tiny herkend werdt door de knappe winkelier van de naast gelegen winkel ze kreeg een zeer hartelijke ontvangst, hij kon er maar niet overuit dat ze teruggekomen was. tijdens een wandeling door de stad hebben we de plaatselijke dj leren kennen. die ons dadelijk zijn eigengemaakte muziek en stem liet horen.
Bedankt voor jullie leuke commentaren in het gastenboek, whe love bey,bey
Hallo beste mensen, daar we weer gestrand zijn met de auto hebben we weer even tijd om jullie bij te praten. Gisterochtend vertroken uit Nouadjibou en 4oo km door de Sahara gereden, zand,zand en nog eens zand. Een leuke pauze genomen in een nomaden kamp, in de tent met de hele familie thee gedronken en leuke fotos gemaakt. Na dit gastvrij ontvangst hebben we eens in onze bus gegraaid en hebben hun voorzien van een doos Esprit kleding, en nu lopen ze er onder hun jellabas zeer modern bij.
Ook nog een fotostop gehouden bij een dromedaris karavaan en helaas zijn de bestanden van Anita haar fotos zo groot dat we deze niet meteen kunnen laten zien. Tiny zal zo dadelijk proberen om haar fotos erop te zetten, jullie merken wel of het gelukt is of niet.Dit kan hier n.l. uren duren. Klaas hebben we nu op de camping Mentana achtergelaten om zijn was te doen en rond 4 uur zijn we van plan om naar de vissershavan te gaan. De auto staat nu voor de tweede maal in een door Olivia ( eigenaresse van de camping) aangeraden garage.. De camping is trouwens erg relaxed, schoon met een afrikaanse ambiance, Olivia is francaise en runt deze camping. De monteur betwijfeld of hij het orginezle onderdeel kan vinden en gaat hier vandaag naar op zoek, vindt hij het niet dan wordt het weer profesorisch gemaakt en moeten we in Senegal opnieuw op zoek naar een goede garage.
Gisteravond zijn we nog een bekende tegengekomen, een motortoerist uit Spanje waar we in Dakhla kennis mee hebben gemaakt.Gek is dat loop je hier in een verre vreemde stad rond wordt er opeens achter je getoetert en volgt er een blijde " hello"
Zo komen we veel verschillende rondtrekkend toeristen tegen met ieder hun eigen verhaal.Het is het erg leuk om samen ervaringen uit te wisselen. Nouachot is gebouwd in 1960 voor een 6000 mensen maar uitgegroeid tot een miljoen inwoners dus erg druk, hectisch en vervuild maar wel met Afrikaanse charme.
Nadat we het benodigde formulier hadden ontvangen, op weg naar de 25 meter verder gelegen restaurant annex verzekeringskantoor annex wisselkantoor hier ontdek ik toch nog teveel aan de douane betaald te hebben, op het formulier van de douane zat nl een zegel van CFA 5000 dit bleek 7,50 Euro te zijn en niet 75 Euro zoals ik eerst dacht. We gaan op weg naar St. Louis maar nog voor we 5 km gereden hebben worden we aangehouden, papieren controleren en gevarendriehoek en brandblusser tonen, pech voor de beambte alles klopt. Weer 2 km rijden STOP, nu de gendarmerie, ik heb n.l. na de vorige controle mijn veiligheidsgordel vergeten om te doen. De man stond meteen klaar om ons geld af te nemen, wij wezen hem op alle passerende autos zonder gordel, die komen uit de stad dan hoeft dit niet was zijn antwoord, o.k. kijk de autos die naar de stad gaan, dat zijn taxi zei hij die hoeven dit ook niet. Dit ging ons nu echt te ver, Anita, Guus en ik stappen vast besloten om geen cent te betalen uit de auto.
Wij wezen hem op alle passerende autos zonder gordel, die komen uit de stad dan hoeft dit niet was zijn antwoord, o.k. kijk de autos die naar de stad gaan, dat zijn taxi zei hij die hoeven dit ook niet. Anita en Tiny Uiteindelijk mochten we dan toch zonder te betalen vertrekken, of dit nu door ons gekrakeel kwam of door het T-shirt dat Klaas toch nog onopgemerkt aan hem had doorgesluisd, wie weet ??
Duidelijk is wel dat we dit land zo snel mogelijk achter ons willen laten en We besluiten van ons oorspronkelijke plan om in St-Louise te overnachten af te zien.
Voor de brug naar de oude stad nemen we afscheid van Guus en gaan verder richting Gambia.
Even onder St Louis zien we een bordje Zebrabar, ons bekend van het Internet en we besluiten er te gaan lunchen. Na een piste van ± 20 km arriveren we in een oase van rust, palmbomen, hangmatten, zee en strand en koud bier!
Daar we alle 3 nogal opgefokt zijn besluiten we hier te blijven om weer tot rust te komen.
Klaas zet zijn tent op bij het strand, Anita wat meer in de bush en daar ik geen tent meer heb zal de nacht in de auto doorbrengen.
We ontmoeten er een vriendelijke Engelse familie die eveneens op weg naar Gambia zijn, en brengen de avond door in het gezelschap van een andere Engelsman die op zijn motor de teams van Parijs-Dakar gevolgd is maar nu hier gestrand is na pech met zijn motor.
Hij baalt er vreselijk van dat hij morgen niet in Dakar kan zijn om de aankomst van Parijs-Dakar mee te maken.
Wij merken niet veel hiervan want hij zit volop met die goede Engelse humor en wij amuseren ons prima met hem.
Het geschreeuw tegen de gendarmerie heeft Anita niet veel goed gedaan, ze verliest meer en meer haar stem, nu ben je bijna de PERFECTE vrouw zegt onze Engelsman.
De volgende dag, vertrekken om 10 uur naar Gambia maken alleen maar 2 korte tussenstops, een voor Klaas lekkere koffie en een in een passerend dorp waar muzikanten aan het spelen waren.
Genoten hiervan hebben we echter niet en het duurde niet lang of de bevolking had ons al weer zover gebracht dat we in onze bus sprongen en vertrokken.
In heel Senegal hebben we geen hallo of welkom gehoord, give me, give me is al wat ze kunnen zeggen.
Nu begrijpen we de verhalen van de reizigers die we onderweg tegenkwamen en die stuk voor stuk probeerde Senegal zo veel mogelijk te mijden. Zeer jammer want het land is wel erg mooi.
Vanwege de lastige, vervelende, irriteerende, curupte politie en gendarmerie zijn we maar niet naar de aankomst Parijs -Dakar gaan kijken maar straith ahead naar The Gambia gereden.
Nou het is alwer een hele tijd sinds ons laatste bericht. We zijn zondag in Gambia aangekomen. Het wordt teveel om allemaal in een keer op te schrijven daarom nu het tweede gedeelte. Nadat ik het bericht kreeg dat er een originle homokineet gevonden werd in Nouachot en ik de monteur geld gegeven had zijn we per taxi naar de vissershaven gegaan. Dat was een hele belevenis, auto's zowel wrakken als nieuwe kriskras door elkaar rijden om mensen geiten en andere obstakels heen. Eenmaal in de vissershaven waren sommige boten vis aan het uitladen, anderen kwamen net binnen. De bootjes worden met mankracht naar binnen gehaald, hiervoor gebruiken ze mankrachten gebruiken 2 boomstammen. Dus stukje erop rollen en boomstam verplaatsen, en dan weer de boor naar voren duwen etc. We hebben die avond vis gebakken en natuurlijk hadden we weer teveel dus heeft Guus een hollandse backpacker meegegeten. We waren net klaar met eten toen een Frans circusgezelschap terugkwam van hun gratis voorstelling in de stad. Genoeg vis over voor hun, ze waren erg blij dat ze niet meer hoefden te koken. In de ochtend zijn Anita en ik naar de garage vertrokkenwaar we 20 minuten moesten wachten tot Bouba de monteur/eigenaar terug was. Aan hem onze rijplaten verkocht voor 2000 ouquija zoiets van rond de zes euro, de rekening betaald en terug naar de camping, onderweg hoorde we nog steeds et bekende takke takke geluid. Klaas nog eens laten proefrijden en hij constateerde hetzelfde, Olivia naar Bouba laten bellen en we moesten maar terug gaan en Klaas laten vertalen wat het probleem was. Alles ingepakt ook Guus die mee zou rijden tot St.Louis in Senegal maar op weg naar de garage hoorden we het geluid niet meer dus op hoop van zegen richting Senegal. Langzaam aan veranderde de omgeving, het zand werd minder hier en daar was er wast verdord gras en enkele bomen, het vee naast en op de weg werd steeds meer. Rond 16.30 kwamen we in Rosso aan en ergens langs de weg zou een afsplitisng zijn naar Diama. Na wat navragen vonden we de weg naast een taxi standplaats, het was nog 100 km tot aan de grens, een klein uurtje zou je denken. Nou hier niet dus de weg/piste liep dwars dooreen natuurpark heel mooi, met enkele fotostops en politiecontroles arriveerden we rond 20 uur aan de grens. De Mauritanische beambte vroeg 40 euro voor elke persoon 10 euro, nee was ons antwoord want alles was al betaald. Nou dan moesten we de nacht maar daar overnachten en daar we ons al ingesteld hadden op de Afrikaanse cultuur. Begon Anita een bonensalade te maken,Klaas verkende de omgeving en Guus en ik onderzochten onze slaapplaats. Dit alles verliep in een gemoedelijke sfeer en in feite is het een spelletje dat ze waarschijnlijk uit verveling spelen, krijgen ze geld dan is dat meegenomen, krijgen ze het niet dan hebben ze wat vertier. We vleiden ons neer op het tapijtje naast de ambtenaren, deze serveerden ons een kop thee, we babbelden wat en na een half uurtje mochten we gaan maar niet voordat Anita en Klaas ook kwamen drinken. Op naar de Senegalese douane en voorbereid op corruptie besloten we dat ik alleen zou gaan met alle paspoorten. Daar ik geen frans spreek en me dan makkelijk van de domme kon houden, ook hier weer 10 euro p.paspoort en in mijn beste engels begon ik te tieren. Hoe corrupt ze hier waren en dat al dat vragen naar geld en cadeaus me de keel uit kwam, de man keek me niet aan pakte zijn stempel en ik vertrok zonder te betalen naar de volgende beamte. Oh, oh, big problems de car was older dan zes jaar en hij kon ons alleen het benodigde douane materiaal geven als we een convooi van 425 euro aanvaarden. Mijn antwoord was nee, ik ken de weg, goed dan 225 euro voor een gids, nee ook niet nodig. Zijn volgend vraag was; wat can you pay anders moeten jullie wachten tot morgen de chief komt. Oke, de auto naast het kantoor geparkeerd onze kookspullen uitgehaald, koffie gezet, Guus een bed voorin gemaakt en de nacht met ons vieren in de auto geslapen. Hier had de beambte niet op gerekend en s'morgens biechtte hij op dat hij zich toch wel zorgen had gemaakt. Had het spelletje nog wat getrokken tot 11 uur vooordat we het juiste bedrag van 80 euro konden betalen en aan onze weg door Senegal konden beginnen. Wordt vervolgd, veel groetjes van Klaas,Anita en Tiny.
de kleintjes staan al klaar om een ritje te maken zodra de bus leeg is en de banken weer erin gemonteerd
terwijl men hard aan het werk is om de bus uit te laden nemen wij het er lekker van
