Het is al donker en het regent als we ons installeren in weer een andere kamer. Onze natte kleren, sandalen en zakken hangen we op het terras. Spijtig genoeg blijven die nog dagen nat. Blijkbaar is er een front dat vanuit de U.S. hier het weer beinvloedt, veel later dan andere jaren. Langs de waterkant, maar onder het afdak waar we eten en drinken, wordt dan ook veel gepraat over deze weersveranderingen, merkbaar in heel de wereld op verschillende vlakken. De "gorgeous scenery of the canyon" tussen Rio Dulce en Livingston blijven we uitstellen wegens aanhoudende regen. De extra tijd gebruiken we om te internetten, jullie op de hoogte te houden dus, foto's bij de blog te voegen etc. Het dorp heeft verschillende aanlegplaatsen, zowel voor de plaatselijke mensen die zich in lage houten boten naar de markt begeven, als voor de plezierboten van een allegaartje "vreemde vogels" die zich hier om verschillende redenen ophouden. Liefdesperikelen, problemen met de fiscus ... Sommigen zijn hier jaren geleden "blijven plakken" en hebben nooit hun geregeld leventje hervat in hun thuisplaats. Van de moment dat de zon zich met enige twijfel toch laat zien, springen we in een "chickenbus" en rijden naar de waterval bij Finco El Paraiso. De naam "paraiso" is met enige overdrijving gekozen ... maar toch laten we ons verleiden om in het warme water te gaan. Een waterval van heet water stort zich in een koele poel van een mooi riviertje. Er zitten kleine visjes die zich voeden met de dode huidschilfers op je lijf. Verschietachtig en toch wat pijnlijk ! Achteraf maken we nog een wandeling richting Lago, maar de regen heeft de weg omgetoverd tot een slijkbaan, we keren terug. Een jong koppel met een jeep geeft ons een lift terug naar Rio Dulce. We zitten van achter in het "bakkie" - gelukkig geen regen meer - haren in de wind en een open zicht op het natuurschoon. Op dat moment was onze fotokaart weer vol ! Altijd op de verkeerde moment, dus zijn het "mental pictures", die zijn ook heel mooi maar moeilijk te delen.
Het weerbericht beloofd hier niet veel beterschap. Het is wel beter in het zuiden, dus lassen we nog eens een dagje "transport" in. Onderweg naar Guatemala City passeren we veel vee, dor landschap, cactussen, 3 bangelijke bergpassen, fruitplantages en verkoopstalletjes met meloenen, druiven en ananas. Telkens we een bewoonde zone naderen kan je dit merken aan de vuilnis die zich opstapeld en rondslingert ! Alles wordt hier blijkbaar gewoon naast de deur of over het hek gekieperd !! Echte nestvervuiling, spijtig en geen fraai zicht ! Van "Wuate" - zoals ze hier zeggen - door naar LA ANTIGUA. Van de moment dat we uit het minibusje stappen, het parque central op, hebben we direct een goed gevoel. Ja, zicht op de bloeiende jacaranda bomen, de arcades langs het plein, de kathedraal ; dit zit goed, hier ben ik graag, onmiddellijk. En de zon schijnt !
Wat 's morgens nog zo goed begon met een watertaxi naar het vasteland, taxi naar de mucicipal airstrip, dan een luxueuze vlucht naar het zuiden ... keerde op de middag compleet om. We stappen van de airstrip in PUNTA GORDA naar de "ferry terminal", dat idee moet ik direct bijstellen ! Er is geen terminal maar een houten barak, met wat houten tafels voor het administratief personeel, maar ze hebben lunchpauze. Dat doen wij dan ook maar, met onze laatste Belizian dollar. De rest geven we aan een bedelaar, samen met een zak chips en een flesje water. Hij deelt dit onmiddellijk met een andere sukkelaar. Na anderhalf uur wachten komt de man van de immigration opdagen. Na betaling krijgen we de stempel om het land te verlaten: Maar hij vertelt ons dat er geen boot is naar Livingston en dat is wel waar wij naartoe wilden. Volgens zijn info komt er "misschien" een boot die naar PUERTO BARIOS vaart. Het is ontzettend hard beginnen waaien. Rond 2 uur komt er een klein houten bootje aanmeren. Dit is geen ferry ! een sloep misschien ... hij moet de dienst doen. Wij en 6 andere passagiers gaan aan boord, wat absoluut niet gemakkelijk is omdat de boot op en neer zwalpt, en zo het hoogteverschil met de steiger enorm doet verschillen. Dus op goed geluk worden onze rugzakken erin geworpen en dan springen we zelf achterna ... Paul heeft nog plaats op het voorste houten bankje, ik zit achter hem op het 2de plankje naast een autochtone mevrouw die vanaf dat moment begint te prevelen. Er wordt een grote lap zwarte plastiek doorgegeven ? We weten eerst niet goed waarvoor dit dient maar dat duurt niet lang ! De "kapitein" trekt zelf een gele windjekker aan, de kap op zijn hoofd goed aangesnoerd en roept : "hold the plastic in front of you". Het bootje vertrekt. Direct weten we waarvoor de plastiek dient : het zeewater gutst over de rand, in 5 seconden zijn we kletsnat ! Dus de plastiek wordt beter en hoger opgetrokken om ons volledig proberen te bedekken. Niet gemakkelijk want de mevrouw naast mij wil zicht houden op wat er te gebeuren staat en houd de plastiek een eind van haar vandaan. Maar het is echt nodig om mij volledig in te wikkelen of ik wordt doornat. Gelukkig is het water niet te koud, maar toch ... De boot kletst op het water, het water kletst op ons. Als ik achteruit kijk vanuit mijn holletje merk ik dat de golven heel hoog zijn. Het prevelen wat mijn buurvrouw doet, blijkt al snel bidden te zijn. Zij heeft de situatie snel doorgehad ! Door haar gedrag wordt ik nog banger. Deze overtocht gaat zo'n anderhalf uur duren, normaal gesproken toch. Ik wentel me dieper in de plastiek en verzink in gedachten ... vanalles schiet door mijn hoofd. We zijn op zee tussen 2 landen, zouden illegale vluchtelingen zich ook zo onzeker voelen ? Geraken we wel aan de overkant ? Ik denk aan familie en vrienden die we achter gelaten hebben ... dit is toch te gek om waar te zijn ! ik denk aan het liedje "I don't want to die in an aeroplane" en ook niet op de zee, verdo....*!*. Ik moet me echt herpakken en de negatieve gedachtenstroom stopzetten. Niet gemakkelijk. Ik probeer, maar dan valt de motor uit ! Iedereen kruipt vanonder het zeil, we bekijken mekaar, denken allemaal hetzelfde - in alle talen. Nu zien we pas echt hoe hoog de golven zwellen en ons kleine bootje er bovenop zwalpt. Als zo'n golf in de boot terecht komt kunnen we het vergeten. Heel in de verte ligt een strook land, maar zo'n eind kan ik niet zwemmen ! zeker niet in zo'n stroming ! Terwijl de schipper alles doet om het defect te herstellen kijkt Paul me in de ogen, ja, ook aan zijn blik te merken is de situatie serieus ... het geluid van de motor ! Binnen de korste keren zit iedereen terug ingedekt en vat het bootje het laatste stuk aan naar de haven van Puerto Barrios. Drijvend nat van het zeewater staan we na 2,5u versuft op de steiger. Mijn "buurvrouw" hangt in de armen van een andere dame - zuster of dochter ?- en lost voorlopig niet. Een jong engels koppeltje dat dit avontuur met ons deelde vraagt of wij het nog zien zitten om een boot te zoeken die ons alsnog naar Livingston brengt ...? Nee dus, zij niet en wij niet ! Dit is eventjes genoeg geweest ! We besluiten samen vervoer te zoeken naar RIO DULCE, aan het Lago IZABAL. Eens de immigratie stempel weer in orde is zitten we dus met ons 4 in een taxi. Tijdens de rit vertelt die gast ons dat hij een zeiler is en dus wel wat ervaring heeft met wind en water. Hij zegt dat we een echt goede schipper hadden, die goed inschatte hoe de golven schuin te kruisen, soms de motor in te houden om de golf te laten overslaan zodat ze niet in de boot zou terecht komen. Hij bevestigde dat de golven zeker 3 m hoog waren. Ondertussen schuift het mooie golvende, groene landschap van Guatemala ons voorbij.
Het was vrijdag 20 februari. Het feit dat ik jullie dit kan navertellen betekent meer dan je denkt ! Hartelijke groeten aan jullie allemaal.
Waar waren we ? Ja, dus aangekomen op het eiland CAYE CAULKER, staan we onmiddellijk met ons voeten in het witte, warme zand. Het eilandje is een dunne streep wit zand, amper 2 km lang en 300 m breed. Echt ge kunt van bij de aanlegsteiger gewoon de overkant zien, 2 dwarsstraten en dat is het . Eerst was het wat langer maar er is een "split" ontstaan door combinatie van erosie en de kracht van een orkaan. Op het bovenste gedeelte begint er nu pas terug gebouwd te worden, het kleine - onderste- gedeelte is waar nu de hotelletjes en restaurantjes ziijn. Het is een plek waar "easy going" en "go slow" het motto zijn ! Het enige dat ge er kunt doen is slenteren, zwemmen, eten, in de bar zitten, vogels kijken, snorkelen ... en boottochtjes maken. Daar doen we graag aan mee. HOL CHAN Marine Park is een onderwater beschermd natuurpark. De snorkeltrip in het koraalrif, Shark Ray Alley en Coral Garden blijft ons voor altijd bij ! Prachtig !! Ik ben normaal een beetje bang in water waar je niets kan zien en dan toch soms iets voelt bewegen ... maar hier : kristalhelder water en zo'n pracht ! Wat ook wel hielp was ons bezoek aan het mooie aquarium in Xcaret, waar we al eens hadden kennisgemaakt met de bewoners van de koraalriffen maar dan nog door een glazen wand. De shipper-gids-duiker wees ons al het mooie, bijzondere leven aan. Zo rustig ook onder water ... Alhoewel bij de 2de plaats waar onze boot stil hield, kwamen er direct een aantal haaien bij de boot ! Ze werden wel gevoederd - zodat hun grootste honger voorbij was voordat wij in 't water gingen. Maar toch, daar heb ik eventjes getwijfeld. Zouden jullie dat doen ? Ja, wij dus wel ! Bewijzen hiervan en andere mooie foto's zien jullie later, OK ? Goed rood verbrand, vooral onze rug deze keer van in't water te liggen turen, verlaten we het eiland terug met de watertaxi naar Belize City. En dan hebben we onszelf eens goed laten gaan. Ik verklaar : we hebben een vlucht geboekt van Belize City naar het zuidelijke punt PUNTA GORDA. Een verplaatsing met de bus naar deze uithoek zou ons nog eens 2 of 3 dagen bus gekost hebben. Met een klein vliegtuigje doen we dit op 1 uur ! Pure luxe : 2 piloten, 2 passagiers (wij dus). De vlucht geeft ons een ontzettend mooi uitzicht - en overzicht - op de zee, de eilanden, het groene binnenland. We genieten weeral. Te snel staan we veilig en wel in Punta Gorda. Van hieruit gaan we per boot naar Guatemala. Dat vetel ik volgende keer. Daaaaag
We verlaten Mexico en zetten koers naar Belize. Dat betekent weer een dagje bussen : van Tulum naar Chetumal - laatste stad bij de grens - vult onze voormiddag. Na de lunch vertrekken we in Chetumal met een overvolle bus - vol met kleurrijke mensen. Hier merken we duidelijk dat er meer variatie is in de bevolking, ze wordt uitgebreidt met zwarten - nakomelingen van de vroeger geimporteerde slaven - en creoolse mensen. Het Caraibische gevoel komt onmiddellijk boven als er ook nog eens luide Reggae muziek galmt in de bus. Aan de grens om Mexico te verlaten, moet iedereen uit de bus voor pascontrole en het betalen van "departure tax". Er wordt daar gesjachert met geld en geldige verblijfvergunningen ... we proberen ons er tussenuit te houden. Ook als we niet willen meedoen met het spelletje zegt de man ons "you are still my friend" Ja, Engels is de voertaal in Belize, juist nu we een beetje in ons Spaans kwamen. Iedereen terug "aan boord" om verder te rijden naar de Belize kant. Daar weer iedereen uit de bus, nu ook alle bagage. Voor ons is dat ieders onze rugzak, maar voor de meeste andere passagiers is dat echt sjorren en sleuren. De inwoners van Belize gaan nl. over de grens voor inkopen omdat het daar een stuk goedkoper is. Ook kleine zelfstandigen doen de verplaatsing om dozen en zakken vol "gerief" te gaan halen. Dat vraagt ook heel wat gedoe aan de douane natuurlijk. Enfin, we krijgen een stempel meer in ons paspoort en kunnen terug de bus op. Tijdens de rit begint een nogal guur type een gesprek met Paul : hij blijkt op de bus te "wonen" en rijdt constant over en weer. Onbegrijpelijk voor ons, de chauffeur en de "kaartjesknipper" laten dit duidelijk oogluikend toe. We bussen tot ORANGE WALK waar we bezweet, oververhit en wat verbaasd op de stoep staan te koekeloeren om 4 uur in de namiddag. Het stadje lijkt niet groot, een pleintje vol beton heet tot onze verbazing "parque", geen zocalo zoals we het gewoon zijn ! Veel vuilnis, kapotte dingen ... enfin, we vinden toch dichtbij een redelijk onderkomen en voor de zoveelste keer installeren we ons. Eigenaardig genoeg heeft deze stad heel veel chinese inwoners, die hebben natuurlijk allemaal een restaurant en/of een winkel, dus eten we 's avonds chinees, lekker maar teveel ! De volgende morgen doen we een boottocht over The New River naar de oude Maya stad LAMANAI. De gids - en schipper - wijst ons op de vele specifieke flora en fauna van de streek. Eigenaardig hoe die man in een snelle boot lang op voorhand kan zien of er bvb. een leguaan op een tak zit, een bepaalde bloem in bloei staat, een aap in de bomen zit of een krokodil ligt te zonnen ! Zelfs als hij de boot stil legt, aangeeft waar we kunnen zien wat hij bedoelt duurt het meestal nog een tijd voordat het op ons netvlies komt. Onderweg passeren we een kolonie waar Mennonieten wonen. Ze zijn afgezakt uit Canada maar oorspronkelijk komen ze uit Holland, Duitsland en Rusland. Ze spreken nog een "soort" Duits en gaan heel ouderwets gekleed, een beetje zoals de Amish people. Opvallend is dat de kinderen echt heel blond zijn ! Ze houden zich vooral bezig met landbouw en zorgen dan ook voor 70 % van de voedselproduktie van heel het land. De streek is ook gekend voor de suikerriet plantages. We varen voorbij een verwerkings fabriek waar we de ruwe rietsuiker uit een grote pijplijn rechtstreeks in het ruim van een schip zien spuiten. We leggen ernaast aan, en mogen proeven van het bruine spul, lekker de pure zoetigheid ! De site van LAMANAI is mooi gelegen langs de rivier maar midden in de jungle, waar we worden toegeroepen door de brulapen. Amai mijn oren ! die brullen nogal ... ze smijten ook met takken naar beneden en doen hun behoeften vanop hun hooggelegen plaats. Dat geeft een gevoel alsof we in een film beland zijn, of een pretpark met bangelijke attrakties ?! Na de gevaarlijke beklimming van de grote piramide hebben we dan ook een prachtig 360 º uitzicht. Maar als ge hier struikelt valt ge dood, ge breekt hier gegarandeerd uwe nek ! ´s Avonds pakken we onze reisgids en de landkaart er nog eens bij. Op deze plek moeten we beslissen of we zuidwest doorreizen en zo Guatemala in of Zuidoost richting caraibische zee met de vele eilanden en koraalriffen. Een belangrijke wending ... maar omdat we al verschillende archeologische "oude stenen" gezien hebben gaan we TIKAL letterlijk links laten liggen en we kiezen voor de zee. Dus na 2 dagen staan we terug bij het "betonnen park" op de ochtendbus te wachten. Deze plek heeft voor de rest weinig troeven om ons hier langer te houden. We vinden de stad vuil, overal is er rommel en slingert er vuilnis. De gebouwen zijn aan dringend onderhoud en renovatie toe ! Ook de organisatie van het openbaar vervoer laat te wensen over, eigenlijk is er geen organisatie. Sinds een paar jaar is er geen busstation meer en de bus komt als ze komt. Niemand weet juist waar en wanneer. En toch is dit de grote verbinding vanuit het noorden naar de hoofdstad. Niemand geeft erom, alleen een paar toeristen ... Dus nadat we 3 kwartier op de "express bus" gewacht hebben, stappen we dan toch op een "chicken bus", samen met een 70-tal andere passagiers, een 2de hands wasmachine, een buitenboordmotor in het gangpad, lege plastieken tonnen, zakken appelsienen, en wat bleitende kinderen. Na 3 uur en half en wel 300 stops geraken we in Belize City. Grote stad, mierrennest gevoel. Gelukkig ligt de busterminal dicht bij de water taxi plaats. Een ophaalbrug over en we zijn er . We horen een gids vertellen aan wat Amerikaanse toeristen dat je dit soort ophaalbruggen alleen vind in Nederland en Belize City ... Na 45 minuten over de aquablauwe zee vol met kleine eilandjes staan we op de aanlegsteiger in Caye Caulker. Pak je atlas maar weer eens boven ! Tot de volgende !
Dag allemaal, we hebben ons bezig gehouden met wat beeldmateriaal toe te voegen tussen de verslagen. De geinteresseerden kunnen wat terug bladeren naar de vroegere blog-artikeltjes.
Na de busreis tot CANCUN, en de ferry over een nogal ruwe zee komen we aan op ISLA MUJERES. Het beeld van "een paradijselijk eiland" wordt hier enorm verstoord door luidruchtige, drinkende, in golfkarretjes rijdende, dikke slechtgeklede Amerikanen die er voor een paar dagen tussenuit zijn. Ik voel me nog maar zus-en-zo, dus ik nestel me in bed en Paul gaat naar de supermarkt op zoek naar platte kaas, droge broodjes en water. We hebben een kamer met een keukentje, dus "dineren" we "thuis", als dessert nog wat medicatie en terug het bed in ! Ja, die dagen zitten er ook tussen ; we zijn bijna een maand onderweg en als dit alles is dat we tegen hebben ... dan valt het nog mee. Volgende dag al veel beter. Met de fiets rijden we rond het eiland, op zoek naar een rustig hotel. Ja, we verwachtten hier de rust van Texel en we belanden hier in Blankenbergen of Benidorm ?! Maar onze zoektocht levert niks op : het is hier blijkbaar hoogseizoen. Op de valreep heeft onze hoteleigenaar dan toch nog een vrije kamer voor 3 meer nachten, dus dragen we onze zakken terug de trap op en blijven. We trekken naar het strand: zee, wit zand en palmen ; dat is zalig ! Bij een prachtige zonsondergang begint het te regenen ... we vluchten op een overdekt terras en dineren met zicht op zee, we mogen niet klagen. 's Anderendaags nog meer regen en wind. Ik had me deze eilandtrip een beetje anders voorgesteld ... dan is internetten het beste wat we kunnen doen. Alle ongeluk op 1 plaatske : ik schuif uit op de natte straatstenen. We krijgen een pak ijs tegen de zwelling van mijn voet van een vriendelijke dame uit een patisserie. Dat houdt ons daar een half uur, wat Paul helemaal niet erg vindt ... zolang er taartjes en koffie voorradig zijn. 's Avonds is er verkiezing van de plaatselijke carnaval-groep. Groot feest op de zocalo, veel muziek, dans en mooie mensen ! tot 2 u 's nachts. Nog nen dag om lekker aan 't strand te liggen ... gevolg : goed verbrand ! Ik moet slapen op mijn zij, mijn rug is niet te doen. Hoe dom kunt ge zijn op uw 52 ? we zouden toch beter moeten weten ... domme toeristen ! De kamer is niet langer vrij, te druk ; we vertrekken hier weer. Ferry, taxi, bus naar PLAYA DEL CARMEN langs de oostkust. Hier is het duidelijk ingesteld op de rijkere toerist, er is hier een heel chique shoppingcenter ; het lijkt spiksplinter nieuw. Maar dit is een heel ander Mexico dan wat we hiervoor zagen, de zee is mooi maar we missen het binnenland ... de autenthieke mensen, de kleuren, de hartelijkheid. We doen een daguitstap naar XCARET. Het is een eigenaardige combinatie ; gebouwd op Maya ruines, prachtige natuur, exotische dieren, cultuur vanuit verschillende provincie's, een prachtige lagune waar je kan zwemmen met dolfijnen en haaien, een strand met hangmatten, een schitterend aquarium met het leven in de koraalriffen, schildpadden die van ei tot volwassen verzorgd en beschermd worden (elke dag worden er ook terug vrij gelaten op het strand), en 's avonds een onvergetelijke show waar de hele geschiedenis uit de doeken gedaan wordt met prachtig gekostumeerde acteurs, optredens van populaire Mexicaanse zangers - waarbij iedere Mexicaan luidruchtig meekweelt ! Het is een duur "pretpark" maar we vinden het zijn geld meer dan waard. Mexico op zijn best ! Nog 1 stop op het Yucatan schiereiland ; TULUM. Weer een Maya ruine, mooi gelegen aan de rotsachtige kust. Een strandwandeling doet altijd goed, we waaien lekker uit. Waar we eten is er weer feest ; live muziek, dans en lekker eten. Ik denk een verjaardag maar misschien Sint Valentijn ? het blijkt de 14de te zijn. In ons bedje vraag ik me af wat morgen zal brengen ? We proberen over de grens te geraken, BELIZE in, hopelijk tot ORANGE WALK.
"Dat zien we morgen dan wel weer" zei Meneer de Uil
Ik weet het, het is te lang dat jullie niks gehoord hebben ! Hopelijk waren jullie niet te ongerust. De enige reden van ons stilzwijgen is dat de combinatie van een internetcafe vinden en er dan tijd te kunnen (willen) insteken niet altijd goed samenvalt. Ik ga dus verder met verslag van in CAMPECHE. De stad werd een omwalde vestiging tegen zeerovers in de 16de eeuw. De meeste van die muren, forten en toegangspoorten tot de stad staan nog mooi overeind. We huren mountainbikes (niet echt nodig aan de zeedijk) en trappen rustig rond, de zeebries doet goed. In 1 van de forten, aan de rand van de stad en toch een stevig stukje bergop !, is een prachtig museum waar de kunstschatten van de Maya's staan te blinken. Daarna rijden we wat verloren tussen een militaire zone en de voor publiek gesloten haven -waar we hoopten om de visboten te zien binnenkomen- en ook nog eens tussen wegenwerken en een doodgebloeid dorp ... met een zak chips op de stoep vragen we onszelf in de stijl van Jambers "waarom doen we het ? wat bezielt ons ?" We lachen er eens om en keren terug naar 't stad. De volgende morgen genieten we nog wat van het kleurrijke stadje, flanerend in de straten, niks anders te doen dan uitkijken naar foto oppertunities. In de namiddag weer een bus naar MERIDA, meer noordelijk. In de busterminal was de bediende niet echt vriendelijk ; dat is de 1ste keer dat we dat omdervinden. De eerste indruk van de stad is druk en vuil, het hotelletje dat we uitkozen is volgeboekt ... dat begint hier niet goed. Maar "wie zoekt die vindt" telt hier ook. De stad is groter en is dus idd drukker. Maar er staan prachtige gebouwen ; de kathedraal, het overheids paleis, de opera, musea en gewoon "rijke mensen huizen" van het begin van de 20ste eeuw. We doen een uitgestippelde stadswandeling om al het moois aan mekaar te rijgen. Eventjes wijken we af en zitten direct in een "barrio", met de locale mensen als in een mierennest, krioelend in de smalle straten. Op de zocalo vinden we een pas geopend visrestaurant waar we heeel lekker eten. (het lekkerst tot hiertoe, de tortilla's en taco's en picante sausen smeken om afwisseling) We vinden hier een chocolade winkeltje uitgebaat door een Belgische, hoe kan het ook anders ? Spijtig maar helaas, zijn we te laat om te genieten van de dansvoorstelling van de typische Merida dansers, achter de hoek van ons hotel nog wel ... Paul maakt wat foto"s van de mooie, jonge meisjes in hun witte jurken en bloemen in hun haar. En dan weer verder ! we rijden oostelijk richting CHITZEN ITZA. We stoppen in Piste, een hotelleke met een zwembad ! Joepi ! want 't is hier heet. We trekken pas naar de site rond 4 uur, dat was in 't gedacht dat we daar konden blijven voor de klank en licht show maar blijkbaar moet eerst iedereen buiten, en dan weer binnen. Dus changement-des -plans ; we pakken een taxi en laten ons voeren naar een dichtbij gelegen cenote. Het is eigenlijk een toegang tot het ondergrondse waternet, er zijn stalagmieten en stalactieten gevormd. Deze kan je nu via kristalhelder water bekijken. Door kleine plaatselijke instortingen van het plafond, komen er zonnestralen naar binnen die voor een prachtig lichteffect zorgen. We zijn op tijd terug voor de "show" die ons wat tegenvalt, of zijn we te veel gewend, al wat verwend ? Enfin, voor het slapengaan zien we de piramide in 't roos, in 't groen en nog wat discolichten. 's Morgens beginnen we met het echt bezoek van de grandiose site. De belangrijke piramide is zo gebouwd dat op de 1ste dag van lente en herfst de zon zodanig staat dat er een schaduw valt alsof er een slang van de trappen afdaalt. De Maya's waren echt wel clever gasten. Hier staat ook het bekende beeldje van Chacmool ; de man die op zijn rug ligt, hoofd opzij, een een offerschaal op zijn buik ...? zegt het u iets ? Aangezien de toegang tot de piramide niet meer open is zien wij het ook alleen op postkaarten en op de meest ondenkbare plaatsen staan er replica's. De tempel met de 1000 zuilen en de oude Mercado is ook bijzonder indrukwekkend. Wat mij echter ook boeit is het leven van de mensen daar nu. Honderden verkopers overspoelen het terrein, iedere dag brengen ze hun koopwaar met stootkarren aan. Alles wordt in kratten gedragen tot op de plaats waar ze hopen te kunnen verkopen . Daar stellen ze hun winkeltje op ; tafels, displays, alles wordt uit het kranten papier gerold en uitgestald. Ze keren het zand voor hun verkoopplaats zelfs proper ... en 's avonds omgekeerde volgorde. Elke dag opnieuw. Ik heb hier grote bewondering voor ! En weer ; vriendelijk dat ze zijn. Prachtige mensen ! Met het gezegde "Been there, done that ..." trekken we verder naar Valladolid, waar we nog cenotes willen bezoeken. Er is er zelfs 1 in het centrum van de stad, ongelofelijke natuurpracht, echt waar. We eten ter plaatse tussen de opgewekte Mexicanen, bij de zonsondergang. We slapen in een hotel op de zocalo, waar er vuurwerk is dat we bekijken vanop het dakterras. Maar ; het moest er van komen, 's nachts ben ik ziek, zo ziek als nen hond en zo slap als een vod ... is het de Toerista ? in combinatie met vermoeidheid ? In elk geval ... ben ik 's morgens niet in staat om met de fiets naar nog meer cenotes te trekken. Ik blijf zo lang mogelijk in bed ! Maar om 12 u 's middags sta ik slapjes op de been met de rugzak weer aangebonden in de busterminal. We trekken naar CANCUN, van daar hopelijk naar ISLA MUJERES voor een paar dagen rust !
We had just arrived in PUEBLA when you last heard of us ... seems a long time ago... PUEBLA, famous for its "talavera"-tiles that are abundantly used in the architecture of most houses. Although beautiful from a distance, a lot of the houses are desperately in need of restoration. We went to the neighboring town of CHOLULA, charming and small, with a fantastic view in the background of an active volcano! We visited the largest man made pyramid and walked through the 6 km long internal tunnel network. We moved on to the town of OAXACA, seeing millions of cactuses and magnificent mountain scenery during the bus ride.Nature in its unspoiled state.In Oaxaca there is a very arty vibe, buildings are in a much better state. We visited the museum with the gold treasure found on Monte Alban and afterwards also went to see the archeological site itself.We enjoyed a day of horse riding in the beautiful mountains.
Trying to reach SAN CRISTOBAL DE LAS CASAS, we stranded in a little town JUCHITAN (on the narrowest point of Mexico, near the Pacific coast) A road blockade of horse & carriage transporters, in conflict with motorized taxis, keeps us there for a night.So we enjoy the evening market of Zapotec-ladies, all dressed in their traditional costumes.We are looked at, just the same as we look at them, amazed.Next morning, walking past the blockade, gets us into a bus again.We take our next stopover in Chiapas de Gorzo, were we take a boat ride trough the Sumidero canyon.Very beautiful, we see hundreds of vultures, a dozen crocodiles, and monkeys, all in the wild.This is the place where Maya warriors threw themselves into the depth of the canyon (1000 m edge to river) rather than to surrender to the Conquistadores.
San Cristobal de las Casas, stunningly located in a fertile valley, is a city with a charming blend of colonial architecture and indigenous culture.We visit the Na-Bolom museum and info center. Some 50 years they study and support the various Indian tribes.Around the city are 21 villages of different indigenous communities each with their own language and traditional costumes, which they all wear as daily attire.We went to 2 of the villages (who are not hostile to visitors) wit a Na-Bolom guide.We witnessed a Maya ceremonial in the original Catholic church; a Catholic priest comes once a year to baptize the newborn children, after that the Catholic influence stops.All the other rites are Mayan. Families sit together on the floor, where thousands of candles are lit. Chickens are slaughtered, shamans are healing people, and musicians are offering their music
Making photos was strictly forbidden!
We left the cooler mountains for the hotter lowland and visit the impressive site of PALENQUE.Then we moved on to the Golf of Mexico to visit the fortified town of CAMPECHE. Most of the city walls that once protected the town from pirate attacks, are still standing.We rented bicycles to combine some exercise in the fresh sea air with seeing the most in a day.Next stop was the town of MERIDA; a richer, larger and busier place.2 days later we took the bus to another famous Maya site called Chitzen Itza. Even though we already saw some sites, it still was very impressive !The area is also famous for its cenotes; entrances to a large network of underground rivers.VALLADOLID even has one in the middle of the town But I will remember it because Ive been sick for 2 days, after eating in the restaurant next to it - together with the locals.
So this seemed to be the right time to head for the coast, and take a few days time out on the isle of ISLA MUJERES.
Wanneer we vertrekken uit San Cristobal hangt er mist tussen de bergen. Niet alleen mist maar volledige wolken hangen tussen de bergen, wat maakt dat onze busreis lijkt op een vliegtuigreis omdat we soms boven het wolkendek zitten. Wat me verwondert is dat op deze hoogtes (+/-2.200 m) nog zoveel bomen groeien. Als ik vergelijk mnet Oostenrijk of Zwitserland dan zijn daar de bergen toch kaal ? De "boomgrens" is dus blijkbaar niet overal op dezelfde hoogte . We rijden een stukje door het regenwoud ... ik geniet weer. In de weinige dorpen die we passeren zien we affiches van de Zapatisten die oproepen op te gaan stemmen. De meeste huizen zijn van hout met golfplaten dak, bamboe omheining, plastieken stoelen, kinderen en kippen op het erf, de was hangt te drogen. Overal tussendoor staan bloemen en banenenbomen. Agua Azul en Misol-Ha watervallen laten we voor wat ze zijn ... we kunnen niet alles doen, het lijkt ons ook niet echt een weer om te gaan zwemmen ... Het is trouwens hier dat er in december een bus met Belgische toeristen overvallen is ? ... hebben wij geen last van gehad ! We doen 5 uur over 190 km, dat zegt iets over de "bergachtige weg". In het stadje Palenque, dat alleen maar bestaat omdat de ruines er vlakij liggen, gooien we onze rugzakken in een hotel, kleden ons wat lichter ('t is hier veel warmer) en springen in een collectivo busje dat ons naar de ruines brengt. Er moet wel apart betaald worden om door de "jungle" te rijden voordat we aan de site komen, het is blijkbaar uitgeroepen tot "eco-nationaal park" Op de grote piramide mag je niet meer op, we lopen rond in het Paleis, Tempel van de zon, het observatorium ... Paul verdwaalt zelfs in de onderaardse gangen. We proberen de figuren uit de theater-musical hier terug te plaatsen. Tegen sluitingstijd laten we ons eruit zetten. In onze haast vanmiddag zijn we vergeten te eten, dus : een beetje slapjes op de been zoeken we in de stad naar voedsel. We vinden een Burger King. Niet echt je dat, maar als afwisseling op taco en tortilla toch lekker ! Op het marktplein is er een cultureel feest, stalletjes met locale producten, dans en muziek, die Mexicanen en hun "fiestas" ! Morgen willen we verder naar Campeche, nog meer noordelijk, richting Yucatan schiereiland. Maar de rechtstreekse bus blijkt vol. We doen het dus in 2 stappen, over Escarcega, ergens halfweg. Het landschap is hier veel vlakker en er staat vee. Op de weg passeren we 4 militiaire en/of politie posten, 1 keer komt er zelfs een geuniformeerde man op de bus om de handbagage na te checken. Het 2de deel van de reis zitten we een beetje te suffen tot we, uiteindelijk dan toch, de zee zien ! We zijn aan de Golf van Mexico beland. We zijn op tijd ingecheckt en omgekleed om aan de dijk te genieten van de zonsondergang. Dat is aan zee toch iets anders dan in de bergen. Op de zocalo bij het eten ontmoeten we andere Belgen die ons vertellen dat er terug een "koude golf" over Belgie trekt, weer sneeuw en koud. Eerlijk waar, het is hier moeilijk voor te stellen ! Maar dat zijn dan de momenten dat we aan thuis en aan de achterblijvers denken.
We sturen jullie warme groeten, hopen dat het helpt !
De naam van het stadje doet een beetje denken aan "Johan en de Alverman" van in onze jeugdjaren, maar de stad en de streek hier zijn bekend voor totaal andere dingen. Hier is een hoge concentratie van indiaanse stammen, wel 21 verschillende. Ze zijn allen afkomstig van de Maya´s, maar toch heel verscheiden in hun taal, hun klederdracht en hun gewoontes. In het centrum van de stad zie je de vrouwen dan ook in hun typische klederdrachten rondparaderen. Ze proberen hun artisanale dingen te verkopen aan iedere voorbijganger - tourist of geen tourist. Hoewel de meeste reactie hierop is " no, gracias", blijven ze vriendelijk en hartelijk. Sommigen zijn echter zo volhardend en charmant dat we toch een aantal dingen kopen die in feite geen plaats meer hebben in onze volgepropte rugzakken .... Wat ons ook opvalt is de nadrukkelijke aanwezigheid van de Zapatisten, deze keer geen indianenstam maar wel de politieke beweging die nog steeds strijden voor onafhankelijkheid en vooral voor meer rechten voor de oorspronkelijke bewoners, dus dan toch weer de indianen natuurlijk. Snuffelend tussen de postkaarten vinden we er zelfs met fotos op van zwart gemaskerde, zwaar bewapende leden van het Zapatisten-leger. We bezoeken het Na-Bolom museum en infocentrum. Gesticht door een Deense archeoloog en een Zwitserse fotografe in de jaren 40, ze hadden heel goede relaties met de vele indianenstammen, vooral met diegenen die nog in het Lacandon-regenwoud leven, misschien ooit op National Geografic gezien ? We krijgen daar heel veel achtergrond info en zien de vele foto die "Trudy" maakte tijdens haar lange leven - ze is 95 geworden en was nog steeds actief ! Daar boeken we dan ook een begeleide tour naar 2 omliggende indianendorpen, de Tzotzil en de Tzeltal, heel interessant ! In de kerk van San Juan Chamula zijn we getuige van hoe de Maya's hun "geloof" beleven. Een keer per jaar komt er een katholiejke priester de kindjes dopen, daar stopt het. De kerk staat wel vol met met ons bekende heiligenbeelden. Er staan geen stoelen of banken, de mensen zitten in groepjes - mnet families- op de grond, die volgestrooid is met dennennaalden. Daartussen zetten ze op de grond tientallen kaarsen, samen maakt dat deuizenden lichtjes ... de kindjes hangen aan de borst, een sjamaan geneest een oude mevrouw, een groep muzikanten offert hun muziek, de meeste families hebben kippen bij die ze ter plekke de nek omwringen om te offeren ... heeeel speciaal, maar er mogen absoluut geen fotos genomen worden ! Elke dag worden er fototoestellen afgepakt en/of kapot geslagen van diegenen die het toch riskeren. In een ander dorp bezoeken we de cooperativa, en zien de weefgetouwen waarop de vrouwen hun prachtige kleren weven. Bij een familie krijgen we koffie en tortillas, vriendelijk maar na een paar minuten zitten we daar te tranen in het met rook gevulde hutje. Ons kleren rieken nog dagen nadien ! Zaterdagavond gaan we naar het theater, ja, een beetje "beschaving" moet kunnen. Het is een voorstelling over de historische gebeurtenissen in Palenque. Vermits dat onze volgende stop is pakken we dit mee. Veel intriges, mythen en symboliek ... maar de kostuums zijn spectaculair, er wordt mooi gedanst en opzwepende drums gespeeld. We genieten ervan. San Cristobal is 's morgens en 's avonds koud en nat, veel koffie en chocolademelk en sweaters aan ! De maand januari zit erop ... morgenvroeg vertrekken we naar Palenque om de site te bezoeken.
We verlieten Oaxaca met de bus, ja inderdaad weer met de bus. Voor iemand die in België amper nooit de bus neemt, ben ik hier danig mijn best aan´t doen. Dat komt natuurlijk ook omdat de bussen hier wel degelijk een perfecte manier van reizen zijn voor de wat langere afstanden. Sommige terminals lijken een beetje op luchthavens, waarbij die van Deurne klein zou uitvallen. We kunnen onze bagage afgeven op voorhand -waarvoor we genummerde tickets krijgen, die je ook nodig hebt om ze terug op te halen ! We hebben gezien dat een passagier +/- 15 ' moest zoeken achter zijn "bewijsstuk". We kunnen plaatsen kiezen, namen worden geregistreerd en gecontroleerd. Er worden drank en snacks verkocht "voor onderweg", en juist voor vertrek komt iemand de inzittenden filmen. Voor alle duidelijkheid : ik spreek hier natuurlijk niet over een ritje tussen Voortkapel en Herentals ! Stel u meer iets voor tussen Antwerpen en Parijs. Ja inderdaad, de afstanden hier vallen allemaal wat "breder" uit dan ik dacht. Op de landkaart is het maar een kwestie van centimeters maar in werkelijkheid ... spreken we meestal over honderden km, als ge dan ook weet dat deze meestal afgelegd worden in bergachtig gebied ... ja, we zitten veel in de bus. Van Oaxaca is onze volgende bestemming in feite San Cristobal de las Casas, maar dit ligt wel erg ver uit elkaar. We zullen een tussenstop moeten maken, warschijnlijk aan de golf van Tehuantepec, maar waar we juist zullen geraken, dat houden we nog open ? We moeten zo´n 1.500 m afdalen naar zeeniveau. We doen dus onvermijdelijk een aantal bergpassen door de Sierra Madre Del Sur. Het liedje "the long and winding roads" hangt in mijn hoofd ... De schrik van bochten, afgronden, hoogtes en kronkels moet ge hier wel van u afzetten, anders is het niet te doen ! Dus bedenk ik maar dat we vanuit een comfortabele zetel, voorzien van eten en drank, genieten van het voorbijschuivende, ongerepte landschap. Waar het landbouwkundig kan, zijn er Mezcal-plantages, heel veel !, wie drinkt dat straf spul allemaal ? Na lang rijden we voorbij Tehuantepec, ook het meer van Jalapa licht mooi te blinken in de zon, verder naar Juchitan. Als we daar bijna aankomen ontstaat er duidelijk commotie in de bus, iedereen praat door elkaar, de bus vertraagt en staat een tijdje stil ?? Stapvoets gaat het verder, sommige passagiers beginnen hun spulen te pakken ?? In mijn beste Spaans probeer ik uit te vinden wat er gaande is. Blijkt de weg geblokkeerd (niet door een ongeluk zoals ik eerst dacht) maar door een protestaktie. De chauffeur zegt dat iedereen er hier uit moet. Hij kan niet verder, niks of niemand trouwens. Dus wordt hier de bagage uitgeladen en krijgen we de instructie dat de stad gewoon een eindje verderop ligt langs deze weg. OK, te voet verder dus. Als we alle zenuwachtige chaufeurs achter ons laten zien we de blokkade : karretjes getrokken door ezels staan dwars op de weg, enkele tientallen misschien, doodstil staan die ezels daar in de blakke zon. Blijkbaar zijn alle toegangswegen naar Juchitan afgezet door boze "ezel-eigenaars" die vervoer doen en een grote concurrentie ondervinden van de taxichauffeurs. Ze zullen wel gelijk hebben zeker ...? Dus wij komen te voet in een verkeersvrije stad aan. In de busterminal verkopen ze ons gezwind een ticket voor morgenvroeg, verder naar Tuxla Gutierrez. Hopen dat het morgen opgelost is ... Juchitan is gekend voor de Zapotec-vrouwen die hun traditionele klederdracht dragen als alledaags plunje. Het zijn allemaal dikke madammen, met hun bijzondere kleren aan staan ze soms achterin een jeepauto of zitten ze in een soort zijspan van een brommer. Er is nog een avondmarkt gaande waar we rondlopen met grote ogen, ik durf geen foto´s maken maar de Zapotec-madammen staren naar ons en giechelen gezellig onder elkaar. We zijn hier bij het smalste stukje Mexico : tussen de Pacific Ocean en de Golf van Mexico. De volgende morgen is de grote vraag natuurlijk : Rijden de bussen of niet ? Een half uur na het normale vertrekuur komt de chef ons vertellen dat we weer te voet naar de grote baan moeten, de blokkades staan er nog, niks gemotoriseerd komt erdoor. Dus weer op stap. Het valt nog mee. Met een uurtje vertraging zijn we weer op pad, door de Sierra Altavesada naar Tuxla. Een Nederlands koppel heeft samen met ons het "blokkade-avontuur" beleefd, we zijn aan de praat geraakt. Nellie en Arnoud willen ook graag de Sumidero Canyon zien en we overleggen van waaruit dit het beste gebeurt. We kiezen voor de vertrekplaats van de boten in Chiapa de Corzo, dus bij aankomst in Tuxla onmiddellijk met 4 in een taxi naar daar. Op het marktplein van Chiapa staat een heel grote fontein, in de vorm van de Spaanse kroon. We zitten dan wel in Mexico maar soms moet ik 2 keer nadenken want de Spaanse invloed is hier echt heel goed merkbaar. Blijkbaar is hier net een 10-daags feest geweest, het plein ligt nog vol afval, feestrommel dus. Het komt ´s avonds zelfs op TV dat ze iets moeten vinden om die hoop vuiligheid te vermijden. Aan de waterkant zijn een aantal terrasjes en restaurants, daar hangen nog wat dansende mensen rond, maar de muzikanten zien er vermoeid uit. Wat wilt ge ? na 10 dagen fiesta ? Voordat we in de namiddag de boottocht gaan doen, dwalen we wat rond in het kleine, kleurrijke stadje. Maar het hoogtepunt is natuurlijk de vaart met een speedboot door de Canyon. De kloof is 1.000 m diep. Toen de Spanjaarden hier aankwamen in 1521 waren er veel Indianen die zich nog liever in die ravijn stortten dan zich over te geven aan de Conquistadores ! Het punt waar dit gebeurde wordt door onze gids/kapitein duidelijk aangegeven. Voor de rest zien we ook apen, honderden gieren -die de canyon opruimen- en krokodillen ! Enfin, ik geniet van de snelheid van de boot, het spectakulaire landschap, het opspattende water en het gezelschap van een Mexicaanse familie die ons gezellig trakteren op pikante snacks en biertjes. De volgende morgen terug naar Tuxla en daar de bus naar San Cristobal de las Casas. Dat ligt op 2.110 m hoogte dus moet er weer danig geklommen worden. Er zijn prachtige hoogvlaktes, zo glad als een biljarttafel, maar ook beboste heuvels tussen de bergen. Ik kan dat niet beschrijven, en spijtig genoeg ook niet echt fotograferen vanuit een kronkelende, rijdende bus. Hier zie ik veel maisvelden. De Mayas hadden iets met mais, nu nog misschien ?
Volgend verslag over San Cristobal ! het internet cafe gaat sluiten ... Daaaaag
De eerste avond hier hebben we een fantastisch feëriek restaurantje gevonden met een binnenplein volgehangen me verlichtte sterretjes. Daarbij was er live muziek : 2 violisten en een pianospeler, ze speelden prachtige klassieke muziek. Voeg daarbij lekker eten en een glas wijn : de perfecte manier om ons hier direct welkom te voelen. Maar het valt ons heel erg op dat alle mensen hier zeer hartelijk zijn, onder mekaar en ook voor ons. Zelfs de straatverkopers en de bedelaars - ja, die zijn er ook - blijven vriendelijk als we ze afwijzen met een "no gracias". Hier zien we veel Zapoteken. Dit is geen schrijffout ! geen apoteken ! deze zijn de oorspronkelijke indiaanse bevolking. Ze zijn uit de omliggende bergdorpen afgezakt naar de grote stad, de meesten leuren en sleuren met vanalles. Ik heb ook de indruk dat er velen op de straat leven, vrouwen met hun kleine kinderen, hun haren in lange vlechten gebonden. Ze dragen hun kleurrijke klederdracht en ze spreken hun eigen taal. De site van Monte Alban ligt hier een beetje buiten de stad, die hebben we natuurlijk bezocht. Als Paul op zo´n historische plaats is wil hij altijd een "teletijdsmachine" hebben om zo te kunnen zien hoe die plaats was in zijn glorietijd. Maar hij heeft het moeten stellen met de voorstellingen in het museum ! Daar liggen de "schatten" tentoongesteld die ze ter plaatse gevonden hebben. Om ten volle te kunnen genieten van de natuur en wat frisse lucht op te doen zijn we gaan paardrijden in de bergen ! Alleen wij 2 en als gids een professionele paardentrainer & jockey uit Texas, die al heel zijn leven op een paard zat aan zijn O-beentjes te zien ... Een paar uur genieten op Arabische volbloeden ! Wanneer we het dorp inreden klikten de hoeven van de paarden op de stenen straten ; de kinderen en de mensen kwamen buiten om te zwaaien naar ons. Het voelde alsof we Spaanse conquistadores waren - de onvermijdelijke zadelpijn acheraf nemen we er graag bij. Wat we ook gezien hebben is de wereld`s grootste boom : "El Tule". Hij is 40 m hoog en heeft een basisomtrek van 42 m, ( hij is dus dikker dan dat hij groot is) en wordt geschat op 2000 jaar oud. In Oaxaca wordt er veel chocolade gemaakt ! Voor een "chocoholic" als ik was het dan ook een heerlijke belevenis om hier - in een authentiek winkeltje - te zien hoe de cacaobonen fijngemalen werden, verwerkt met suiker, en als heerlijke bereidingen en lekkere chocolade drankjes eindigden. ER hing daar zelfs een reklame voor het chocolademuseum in Brugge ! heel raar !
De stad heeft het tegenovergestelde van Puebla. De oude gebouwen hier zijn in goede staat, hier hangt een heel artistieke, kleurrijke, hippe sfeer. Maar we trekken, na 3 keer slapen, weer verder oostelijk, richting San Cristobal de las Casas in Chiapas.
Van ons verblijf in Puebla (hoogte 2.060 m) blijft vooral de indruk van de gevels : bombastisch versierd met "azulejos", dit zijn de blinkende gekleurde tegels ook wel gebruikt in Portugal. Vele gebouwen tonen erg mooi - op het eerste gezicht - als ge ze goed bekijkt blijkt er enorm veel renovatie nodig te zijn, alhoewel de stad UNESCO erfgoed is. Ge zou denken dat ze dus wel wat fondsen hebben gekregen om herstelwerk te realiseren en leegstand te voorkomen. Of zou hier ook het geld op zijn ? of in de verkeerde zakken terecht komen ? Ons hotelkamer had een mooi uitzicht over de stad met ´s avonds de verlichte torens van de kathedraal en een tiental andere kerken ... Ieder kwartier als de klokken luidden, wist ge niet hoeveel ge moest tellen of hoe laat het nu eigenlijk was omdat er van zoveel kerken tegelijk op verschillende tonen geklept werd. De meeste andere gasten waren politiemannen, een raar zicht zo bij het ontbijt, 25 a 30 blauw geuniformeerde jonge mannen en wij. Ik wist niet goed of ik me me nu extra veilig moest voelen of juist niet ? want waarom waren die daar met mitrailletten en al ? Buiten het geratel van de vuilniskar vroeg in de ochtend en het geclaxoneer van de vele autos heb ik niks abnormaal gemerkt. En toch, we zagen op de TV een nieuwsverslag over een demonstratie in een van de wijken ivm de werkgelegenheid en de sociale omstandigheden. Wat we ook op TV zagen was natuurlijk de inhuldiging van Obama als nieuwe president van de VS. Er wordt hier veel aandacht aan besteed, alle landen in de buurt hier hopen op goede (betere dus) samenwerking. We maken ook een uitstap naar Cholula, dicht bij de vulkaan Popocatepetl die in 2.000 nog een uitbarsting gehad heeft. Ge moogt hem dus niet meer beklimmen maar ge kunt er wel nog mooie fotos maken van de rookpluim die nog constant uit de top komt. Er is ook een gigantische "man-made" piramide, waarvan we de ruines en de tunnels eronder bezocht hebben. Er bovenop staat een prachtig oranje gekleurd kerkje te schitteren, al van in de 16de eeuw maar nog steeds heel mooi. Wat betreft ons kerkbezoeken : als het "peschoenkelen" nog moest tellen dan zouden we alweer een aantal aflaten verdient hebben ! Voor de rest verwennen we onszelf met terrasjes doen. Dat kan nu want het weer is echt wel heel zomers geworden, en te zeggen dat ik verleden week nog een extra warme poncho kocht ! De volgende dag weer een "busdag". We trokken naar Oaxaca, 400 km verder Z.O., 4,5 uur rijden en zakken tot op 1.550 m. Ik weet dat ik in herhaling val, maar de natuur ... jongens toch ... We zijn een bergketen overgestoken die er zo hetzelfde moet uitzien sinds "de schepping". Dit is een landschap dat zo "oorspronkelijk" is (buiten het feit dat ze daar die grote weg hebben doorgetrokken natuurlijk) dat heb ik echt nog nergens anders gezien. Zo weids, groots en ongerept. Terwijl de andere reizigers weer slapen, maken wij weer een "memory-stickje" vol. Na veel bochten en bangelijke afgronden komen we veilig aan. Het wordt al een beetje routine : busstation uit, city-bus in, onze reizigers-bijbel raadplegen om een hotel te kiezen, kamer bekijken, douche in, ander kleren aan en naar de zocalo (de grote markt zeg maar) voor het avondeten. Eerste indruk : zelfs nog beter dan Puebla !
Ik weet het, het is te lang dat jullie niks gehoord hebben ! Hopelijk waren jullie niet te ongerust. De enige reden van ons stilzwijgen is dat de combinatie van een internetcafe vinden en er dan tijd te kunnen (willen) insteken niet altijd goed samenvalt. 
Wanneer we vertrekken uit San Cristobal hangt er mist tussen de bergen. Niet alleen mist maar volledige wolken hangen tussen de bergen, wat maakt dat onze busreis lijkt op een vliegtuigreis omdat we soms boven het wolkendek zitten.
De naam van het stadje doet een beetje denken aan "Johan en de Alverman" van in onze jeugdjaren, maar de stad en de streek hier zijn bekend voor totaal andere dingen.
We verlieten Oaxaca met de bus, ja inderdaad weer met de bus. 
De eerste avond hier hebben we een fantastisch feëriek restaurantje gevonden met een binnenplein volgehangen me verlichtte sterretjes. Daarbij was er live muziek : 2 violisten en een pianospeler, ze speelden prachtige klassieke muziek. Voeg daarbij lekker eten en een glas wijn : de perfecte manier om ons hier direct welkom te voelen. 
Van ons verblijf in Puebla (hoogte 2.060 m) blijft vooral de indruk van de gevels : bombastisch versierd met "azulejos", dit zijn de blinkende gekleurde tegels ook wel gebruikt in Portugal. Vele gebouwen tonen erg mooi - op het eerste gezicht - als ge ze goed bekijkt blijkt er enorm veel renovatie nodig te zijn, alhoewel de stad UNESCO erfgoed is. Ge zou denken dat ze dus wel wat fondsen hebben gekregen om herstelwerk te realiseren en leegstand te voorkomen. Of zou hier ook het geld op zijn ? of in de verkeerde zakken terecht komen ?
