Wanneer we vertrekken uit San Cristobal hangt er mist tussen de bergen. Niet alleen mist maar volledige wolken hangen tussen de bergen, wat maakt dat onze busreis lijkt op een vliegtuigreis omdat we soms boven het wolkendek zitten. Wat me verwondert is dat op deze hoogtes (+/-2.200 m) nog zoveel bomen groeien. Als ik vergelijk mnet Oostenrijk of Zwitserland dan zijn daar de bergen toch kaal ? De "boomgrens" is dus blijkbaar niet overal op dezelfde hoogte . We rijden een stukje door het regenwoud ... ik geniet weer. In de weinige dorpen die we passeren zien we affiches van de Zapatisten die oproepen op te gaan stemmen. De meeste huizen zijn van hout met golfplaten dak, bamboe omheining, plastieken stoelen, kinderen en kippen op het erf, de was hangt te drogen. Overal tussendoor staan bloemen en banenenbomen. Agua Azul en Misol-Ha watervallen laten we voor wat ze zijn ... we kunnen niet alles doen, het lijkt ons ook niet echt een weer om te gaan zwemmen ... Het is trouwens hier dat er in december een bus met Belgische toeristen overvallen is ? ... hebben wij geen last van gehad ! We doen 5 uur over 190 km, dat zegt iets over de "bergachtige weg". In het stadje Palenque, dat alleen maar bestaat omdat de ruines er vlakij liggen, gooien we onze rugzakken in een hotel, kleden ons wat lichter ('t is hier veel warmer) en springen in een collectivo busje dat ons naar de ruines brengt. Er moet wel apart betaald worden om door de "jungle" te rijden voordat we aan de site komen, het is blijkbaar uitgeroepen tot "eco-nationaal park" Op de grote piramide mag je niet meer op, we lopen rond in het Paleis, Tempel van de zon, het observatorium ... Paul verdwaalt zelfs in de onderaardse gangen. We proberen de figuren uit de theater-musical hier terug te plaatsen. Tegen sluitingstijd laten we ons eruit zetten. In onze haast vanmiddag zijn we vergeten te eten, dus : een beetje slapjes op de been zoeken we in de stad naar voedsel. We vinden een Burger King. Niet echt je dat, maar als afwisseling op taco en tortilla toch lekker ! Op het marktplein is er een cultureel feest, stalletjes met locale producten, dans en muziek, die Mexicanen en hun "fiestas" ! Morgen willen we verder naar Campeche, nog meer noordelijk, richting Yucatan schiereiland. Maar de rechtstreekse bus blijkt vol. We doen het dus in 2 stappen, over Escarcega, ergens halfweg. Het landschap is hier veel vlakker en er staat vee. Op de weg passeren we 4 militiaire en/of politie posten, 1 keer komt er zelfs een geuniformeerde man op de bus om de handbagage na te checken. Het 2de deel van de reis zitten we een beetje te suffen tot we, uiteindelijk dan toch, de zee zien ! We zijn aan de Golf van Mexico beland. We zijn op tijd ingecheckt en omgekleed om aan de dijk te genieten van de zonsondergang. Dat is aan zee toch iets anders dan in de bergen. Op de zocalo bij het eten ontmoeten we andere Belgen die ons vertellen dat er terug een "koude golf" over Belgie trekt, weer sneeuw en koud. Eerlijk waar, het is hier moeilijk voor te stellen ! Maar dat zijn dan de momenten dat we aan thuis en aan de achterblijvers denken.
We sturen jullie warme groeten, hopen dat het helpt !
De naam van het stadje doet een beetje denken aan "Johan en de Alverman" van in onze jeugdjaren, maar de stad en de streek hier zijn bekend voor totaal andere dingen. Hier is een hoge concentratie van indiaanse stammen, wel 21 verschillende. Ze zijn allen afkomstig van de Maya´s, maar toch heel verscheiden in hun taal, hun klederdracht en hun gewoontes. In het centrum van de stad zie je de vrouwen dan ook in hun typische klederdrachten rondparaderen. Ze proberen hun artisanale dingen te verkopen aan iedere voorbijganger - tourist of geen tourist. Hoewel de meeste reactie hierop is " no, gracias", blijven ze vriendelijk en hartelijk. Sommigen zijn echter zo volhardend en charmant dat we toch een aantal dingen kopen die in feite geen plaats meer hebben in onze volgepropte rugzakken .... Wat ons ook opvalt is de nadrukkelijke aanwezigheid van de Zapatisten, deze keer geen indianenstam maar wel de politieke beweging die nog steeds strijden voor onafhankelijkheid en vooral voor meer rechten voor de oorspronkelijke bewoners, dus dan toch weer de indianen natuurlijk. Snuffelend tussen de postkaarten vinden we er zelfs met fotos op van zwart gemaskerde, zwaar bewapende leden van het Zapatisten-leger. We bezoeken het Na-Bolom museum en infocentrum. Gesticht door een Deense archeoloog en een Zwitserse fotografe in de jaren 40, ze hadden heel goede relaties met de vele indianenstammen, vooral met diegenen die nog in het Lacandon-regenwoud leven, misschien ooit op National Geografic gezien ? We krijgen daar heel veel achtergrond info en zien de vele foto die "Trudy" maakte tijdens haar lange leven - ze is 95 geworden en was nog steeds actief ! Daar boeken we dan ook een begeleide tour naar 2 omliggende indianendorpen, de Tzotzil en de Tzeltal, heel interessant ! In de kerk van San Juan Chamula zijn we getuige van hoe de Maya's hun "geloof" beleven. Een keer per jaar komt er een katholiejke priester de kindjes dopen, daar stopt het. De kerk staat wel vol met met ons bekende heiligenbeelden. Er staan geen stoelen of banken, de mensen zitten in groepjes - mnet families- op de grond, die volgestrooid is met dennennaalden. Daartussen zetten ze op de grond tientallen kaarsen, samen maakt dat deuizenden lichtjes ... de kindjes hangen aan de borst, een sjamaan geneest een oude mevrouw, een groep muzikanten offert hun muziek, de meeste families hebben kippen bij die ze ter plekke de nek omwringen om te offeren ... heeeel speciaal, maar er mogen absoluut geen fotos genomen worden ! Elke dag worden er fototoestellen afgepakt en/of kapot geslagen van diegenen die het toch riskeren. In een ander dorp bezoeken we de cooperativa, en zien de weefgetouwen waarop de vrouwen hun prachtige kleren weven. Bij een familie krijgen we koffie en tortillas, vriendelijk maar na een paar minuten zitten we daar te tranen in het met rook gevulde hutje. Ons kleren rieken nog dagen nadien ! Zaterdagavond gaan we naar het theater, ja, een beetje "beschaving" moet kunnen. Het is een voorstelling over de historische gebeurtenissen in Palenque. Vermits dat onze volgende stop is pakken we dit mee. Veel intriges, mythen en symboliek ... maar de kostuums zijn spectaculair, er wordt mooi gedanst en opzwepende drums gespeeld. We genieten ervan. San Cristobal is 's morgens en 's avonds koud en nat, veel koffie en chocolademelk en sweaters aan ! De maand januari zit erop ... morgenvroeg vertrekken we naar Palenque om de site te bezoeken.
We verlieten Oaxaca met de bus, ja inderdaad weer met de bus. Voor iemand die in België amper nooit de bus neemt, ben ik hier danig mijn best aan´t doen. Dat komt natuurlijk ook omdat de bussen hier wel degelijk een perfecte manier van reizen zijn voor de wat langere afstanden. Sommige terminals lijken een beetje op luchthavens, waarbij die van Deurne klein zou uitvallen. We kunnen onze bagage afgeven op voorhand -waarvoor we genummerde tickets krijgen, die je ook nodig hebt om ze terug op te halen ! We hebben gezien dat een passagier +/- 15 ' moest zoeken achter zijn "bewijsstuk". We kunnen plaatsen kiezen, namen worden geregistreerd en gecontroleerd. Er worden drank en snacks verkocht "voor onderweg", en juist voor vertrek komt iemand de inzittenden filmen. Voor alle duidelijkheid : ik spreek hier natuurlijk niet over een ritje tussen Voortkapel en Herentals ! Stel u meer iets voor tussen Antwerpen en Parijs. Ja inderdaad, de afstanden hier vallen allemaal wat "breder" uit dan ik dacht. Op de landkaart is het maar een kwestie van centimeters maar in werkelijkheid ... spreken we meestal over honderden km, als ge dan ook weet dat deze meestal afgelegd worden in bergachtig gebied ... ja, we zitten veel in de bus. Van Oaxaca is onze volgende bestemming in feite San Cristobal de las Casas, maar dit ligt wel erg ver uit elkaar. We zullen een tussenstop moeten maken, warschijnlijk aan de golf van Tehuantepec, maar waar we juist zullen geraken, dat houden we nog open ? We moeten zo´n 1.500 m afdalen naar zeeniveau. We doen dus onvermijdelijk een aantal bergpassen door de Sierra Madre Del Sur. Het liedje "the long and winding roads" hangt in mijn hoofd ... De schrik van bochten, afgronden, hoogtes en kronkels moet ge hier wel van u afzetten, anders is het niet te doen ! Dus bedenk ik maar dat we vanuit een comfortabele zetel, voorzien van eten en drank, genieten van het voorbijschuivende, ongerepte landschap. Waar het landbouwkundig kan, zijn er Mezcal-plantages, heel veel !, wie drinkt dat straf spul allemaal ? Na lang rijden we voorbij Tehuantepec, ook het meer van Jalapa licht mooi te blinken in de zon, verder naar Juchitan. Als we daar bijna aankomen ontstaat er duidelijk commotie in de bus, iedereen praat door elkaar, de bus vertraagt en staat een tijdje stil ?? Stapvoets gaat het verder, sommige passagiers beginnen hun spulen te pakken ?? In mijn beste Spaans probeer ik uit te vinden wat er gaande is. Blijkt de weg geblokkeerd (niet door een ongeluk zoals ik eerst dacht) maar door een protestaktie. De chauffeur zegt dat iedereen er hier uit moet. Hij kan niet verder, niks of niemand trouwens. Dus wordt hier de bagage uitgeladen en krijgen we de instructie dat de stad gewoon een eindje verderop ligt langs deze weg. OK, te voet verder dus. Als we alle zenuwachtige chaufeurs achter ons laten zien we de blokkade : karretjes getrokken door ezels staan dwars op de weg, enkele tientallen misschien, doodstil staan die ezels daar in de blakke zon. Blijkbaar zijn alle toegangswegen naar Juchitan afgezet door boze "ezel-eigenaars" die vervoer doen en een grote concurrentie ondervinden van de taxichauffeurs. Ze zullen wel gelijk hebben zeker ...? Dus wij komen te voet in een verkeersvrije stad aan. In de busterminal verkopen ze ons gezwind een ticket voor morgenvroeg, verder naar Tuxla Gutierrez. Hopen dat het morgen opgelost is ... Juchitan is gekend voor de Zapotec-vrouwen die hun traditionele klederdracht dragen als alledaags plunje. Het zijn allemaal dikke madammen, met hun bijzondere kleren aan staan ze soms achterin een jeepauto of zitten ze in een soort zijspan van een brommer. Er is nog een avondmarkt gaande waar we rondlopen met grote ogen, ik durf geen foto´s maken maar de Zapotec-madammen staren naar ons en giechelen gezellig onder elkaar. We zijn hier bij het smalste stukje Mexico : tussen de Pacific Ocean en de Golf van Mexico. De volgende morgen is de grote vraag natuurlijk : Rijden de bussen of niet ? Een half uur na het normale vertrekuur komt de chef ons vertellen dat we weer te voet naar de grote baan moeten, de blokkades staan er nog, niks gemotoriseerd komt erdoor. Dus weer op stap. Het valt nog mee. Met een uurtje vertraging zijn we weer op pad, door de Sierra Altavesada naar Tuxla. Een Nederlands koppel heeft samen met ons het "blokkade-avontuur" beleefd, we zijn aan de praat geraakt. Nellie en Arnoud willen ook graag de Sumidero Canyon zien en we overleggen van waaruit dit het beste gebeurt. We kiezen voor de vertrekplaats van de boten in Chiapa de Corzo, dus bij aankomst in Tuxla onmiddellijk met 4 in een taxi naar daar. Op het marktplein van Chiapa staat een heel grote fontein, in de vorm van de Spaanse kroon. We zitten dan wel in Mexico maar soms moet ik 2 keer nadenken want de Spaanse invloed is hier echt heel goed merkbaar. Blijkbaar is hier net een 10-daags feest geweest, het plein ligt nog vol afval, feestrommel dus. Het komt ´s avonds zelfs op TV dat ze iets moeten vinden om die hoop vuiligheid te vermijden. Aan de waterkant zijn een aantal terrasjes en restaurants, daar hangen nog wat dansende mensen rond, maar de muzikanten zien er vermoeid uit. Wat wilt ge ? na 10 dagen fiesta ? Voordat we in de namiddag de boottocht gaan doen, dwalen we wat rond in het kleine, kleurrijke stadje. Maar het hoogtepunt is natuurlijk de vaart met een speedboot door de Canyon. De kloof is 1.000 m diep. Toen de Spanjaarden hier aankwamen in 1521 waren er veel Indianen die zich nog liever in die ravijn stortten dan zich over te geven aan de Conquistadores ! Het punt waar dit gebeurde wordt door onze gids/kapitein duidelijk aangegeven. Voor de rest zien we ook apen, honderden gieren -die de canyon opruimen- en krokodillen ! Enfin, ik geniet van de snelheid van de boot, het spectakulaire landschap, het opspattende water en het gezelschap van een Mexicaanse familie die ons gezellig trakteren op pikante snacks en biertjes. De volgende morgen terug naar Tuxla en daar de bus naar San Cristobal de las Casas. Dat ligt op 2.110 m hoogte dus moet er weer danig geklommen worden. Er zijn prachtige hoogvlaktes, zo glad als een biljarttafel, maar ook beboste heuvels tussen de bergen. Ik kan dat niet beschrijven, en spijtig genoeg ook niet echt fotograferen vanuit een kronkelende, rijdende bus. Hier zie ik veel maisvelden. De Mayas hadden iets met mais, nu nog misschien ?
Volgend verslag over San Cristobal ! het internet cafe gaat sluiten ... Daaaaag
De eerste avond hier hebben we een fantastisch feëriek restaurantje gevonden met een binnenplein volgehangen me verlichtte sterretjes. Daarbij was er live muziek : 2 violisten en een pianospeler, ze speelden prachtige klassieke muziek. Voeg daarbij lekker eten en een glas wijn : de perfecte manier om ons hier direct welkom te voelen. Maar het valt ons heel erg op dat alle mensen hier zeer hartelijk zijn, onder mekaar en ook voor ons. Zelfs de straatverkopers en de bedelaars - ja, die zijn er ook - blijven vriendelijk als we ze afwijzen met een "no gracias". Hier zien we veel Zapoteken. Dit is geen schrijffout ! geen apoteken ! deze zijn de oorspronkelijke indiaanse bevolking. Ze zijn uit de omliggende bergdorpen afgezakt naar de grote stad, de meesten leuren en sleuren met vanalles. Ik heb ook de indruk dat er velen op de straat leven, vrouwen met hun kleine kinderen, hun haren in lange vlechten gebonden. Ze dragen hun kleurrijke klederdracht en ze spreken hun eigen taal. De site van Monte Alban ligt hier een beetje buiten de stad, die hebben we natuurlijk bezocht. Als Paul op zo´n historische plaats is wil hij altijd een "teletijdsmachine" hebben om zo te kunnen zien hoe die plaats was in zijn glorietijd. Maar hij heeft het moeten stellen met de voorstellingen in het museum ! Daar liggen de "schatten" tentoongesteld die ze ter plaatse gevonden hebben. Om ten volle te kunnen genieten van de natuur en wat frisse lucht op te doen zijn we gaan paardrijden in de bergen ! Alleen wij 2 en als gids een professionele paardentrainer & jockey uit Texas, die al heel zijn leven op een paard zat aan zijn O-beentjes te zien ... Een paar uur genieten op Arabische volbloeden ! Wanneer we het dorp inreden klikten de hoeven van de paarden op de stenen straten ; de kinderen en de mensen kwamen buiten om te zwaaien naar ons. Het voelde alsof we Spaanse conquistadores waren - de onvermijdelijke zadelpijn acheraf nemen we er graag bij. Wat we ook gezien hebben is de wereld`s grootste boom : "El Tule". Hij is 40 m hoog en heeft een basisomtrek van 42 m, ( hij is dus dikker dan dat hij groot is) en wordt geschat op 2000 jaar oud. In Oaxaca wordt er veel chocolade gemaakt ! Voor een "chocoholic" als ik was het dan ook een heerlijke belevenis om hier - in een authentiek winkeltje - te zien hoe de cacaobonen fijngemalen werden, verwerkt met suiker, en als heerlijke bereidingen en lekkere chocolade drankjes eindigden. ER hing daar zelfs een reklame voor het chocolademuseum in Brugge ! heel raar !
De stad heeft het tegenovergestelde van Puebla. De oude gebouwen hier zijn in goede staat, hier hangt een heel artistieke, kleurrijke, hippe sfeer. Maar we trekken, na 3 keer slapen, weer verder oostelijk, richting San Cristobal de las Casas in Chiapas.
Van ons verblijf in Puebla (hoogte 2.060 m) blijft vooral de indruk van de gevels : bombastisch versierd met "azulejos", dit zijn de blinkende gekleurde tegels ook wel gebruikt in Portugal. Vele gebouwen tonen erg mooi - op het eerste gezicht - als ge ze goed bekijkt blijkt er enorm veel renovatie nodig te zijn, alhoewel de stad UNESCO erfgoed is. Ge zou denken dat ze dus wel wat fondsen hebben gekregen om herstelwerk te realiseren en leegstand te voorkomen. Of zou hier ook het geld op zijn ? of in de verkeerde zakken terecht komen ? Ons hotelkamer had een mooi uitzicht over de stad met ´s avonds de verlichte torens van de kathedraal en een tiental andere kerken ... Ieder kwartier als de klokken luidden, wist ge niet hoeveel ge moest tellen of hoe laat het nu eigenlijk was omdat er van zoveel kerken tegelijk op verschillende tonen geklept werd. De meeste andere gasten waren politiemannen, een raar zicht zo bij het ontbijt, 25 a 30 blauw geuniformeerde jonge mannen en wij. Ik wist niet goed of ik me me nu extra veilig moest voelen of juist niet ? want waarom waren die daar met mitrailletten en al ? Buiten het geratel van de vuilniskar vroeg in de ochtend en het geclaxoneer van de vele autos heb ik niks abnormaal gemerkt. En toch, we zagen op de TV een nieuwsverslag over een demonstratie in een van de wijken ivm de werkgelegenheid en de sociale omstandigheden. Wat we ook op TV zagen was natuurlijk de inhuldiging van Obama als nieuwe president van de VS. Er wordt hier veel aandacht aan besteed, alle landen in de buurt hier hopen op goede (betere dus) samenwerking. We maken ook een uitstap naar Cholula, dicht bij de vulkaan Popocatepetl die in 2.000 nog een uitbarsting gehad heeft. Ge moogt hem dus niet meer beklimmen maar ge kunt er wel nog mooie fotos maken van de rookpluim die nog constant uit de top komt. Er is ook een gigantische "man-made" piramide, waarvan we de ruines en de tunnels eronder bezocht hebben. Er bovenop staat een prachtig oranje gekleurd kerkje te schitteren, al van in de 16de eeuw maar nog steeds heel mooi. Wat betreft ons kerkbezoeken : als het "peschoenkelen" nog moest tellen dan zouden we alweer een aantal aflaten verdient hebben ! Voor de rest verwennen we onszelf met terrasjes doen. Dat kan nu want het weer is echt wel heel zomers geworden, en te zeggen dat ik verleden week nog een extra warme poncho kocht ! De volgende dag weer een "busdag". We trokken naar Oaxaca, 400 km verder Z.O., 4,5 uur rijden en zakken tot op 1.550 m. Ik weet dat ik in herhaling val, maar de natuur ... jongens toch ... We zijn een bergketen overgestoken die er zo hetzelfde moet uitzien sinds "de schepping". Dit is een landschap dat zo "oorspronkelijk" is (buiten het feit dat ze daar die grote weg hebben doorgetrokken natuurlijk) dat heb ik echt nog nergens anders gezien. Zo weids, groots en ongerept. Terwijl de andere reizigers weer slapen, maken wij weer een "memory-stickje" vol. Na veel bochten en bangelijke afgronden komen we veilig aan. Het wordt al een beetje routine : busstation uit, city-bus in, onze reizigers-bijbel raadplegen om een hotel te kiezen, kamer bekijken, douche in, ander kleren aan en naar de zocalo (de grote markt zeg maar) voor het avondeten. Eerste indruk : zelfs nog beter dan Puebla !
Hier ben ik weer, we zijn in Puebla beland. Sinds ons vorige bericht hebben we al wat rondgetoerd en mooie landschappen, mooie steden en een speciaal natuurfenomeen gezien. Queretaro was mooi : het ene verzorgde plein na het andere met prachtige bomen en bloemen. Soms vraagt het extra concentratie om te beseffen dat we in Mexico zitten. Ik verklaar : op straat klinkt er muziek van Celine Dion, hier rijden meer VW kevers dan in Duitsland, de gebouwen zijn Spaans, het is hier regenachtig en fris, we drinken koffie bij de "Italian coffee corner" en Paul eet cheesecake ... We zijn wel de zeldzame "blancos", de schoolkinderen vinden ons speciaal en vragen om onze taal te horen en of ze de kleur van onze ogen mogen zien. Bij een indiaanse mevrouw koop ik een extra ponchow: `t is hier koud en ik heb maar 1 dunne sweater bij ... We lopen kerken in en uit. Opvallend is dat de kerken allemaal open zijn en dat er altijd mensen zitten te bidden ook als er geen mis bezig is. We zien de affiche van een stierengevecht vanavond : daar gaan we naartoe ! We lopen wat verloren voordat we de Plaza de Torres gevonden hebben ... de politie stuurt ons in een tunnel onder een grote baan door waar dubbel verkeer is, levensgevaarlijk vindt ik ! Als ge dat zou doen in Antwerpen of in Brussel zou de politie u oppakken, nee, hier zeggen ze dat dat de baan is. Met knikkende knieên komen we aan de overkant, maar dat is niks in vergelijking met de jonge toreadors: die moeten het opnemen tegen stieren van zo`n 500 kg. Van heel dichtbij zien we wel 5 stieren de strijd verliezen, ze worden onder muziekbegeleiding door 2 paarden de arena uitgetrokken. Hoewel we sweaters, sjaals en KW`s aanhebben zijn we bevrozen tegen dat het gedaan is! Gelukkig vinden we nog een Taco-restaurant open, de hete salsa warmt ons wat op.
Zaterdag: inpakken en naar het bussstation. De zon schijnt en `t wordt 24 graden! We hebben beslist om naar Zitacuaro te trekken omdat we van daaruit naar de vallei kunnen waar de Monarch vlinders komen overwinteren. Jaren geleden hebben we een documentaire gezien over hun uitzonderlijke trek van Canada naar Mexico. Miljoenen vlinders die 4.500 km afleggen. We zijn nu relatief dichtbij dus ... we "bussen" 3 uur naar Toluca, de hoogst gelegen stad van Mexico, 2.750 m. en van daar nog 2 uur bus naar Zitacuaro, waar we logies vinden. `s Avonds lopen we hier weer rond de zocalo langs eetstalletjes en terrasjes. Wij bekijken de mensen en de mensen bekijken ons.
Zondag: Om in de vallei van de vlinders te geraken moeten we van hieruit nog 2 plaatselijke bussen nemen en dan nog een paar kilometer te voet omhoog klauteren. Dit is voor ons een redelijke inspanning gezien de hoogte, de gids die ons begeleidt doet dit 4 x per dag ! Puffend en hijgend komen we in een dennenbos waar de vlinders als trossen in de bomen hangen en rondfladderen als vallende herfstbladeren. Toch wel een prachtig natuurspectakel ! De enige plek op de wereld waar je dit kan zien. Dus loont het pad dat "mil cumbres" genoemd wordt de moeite !
Maandag: Na deze "omweg" trekken we naar Puebla - dat op onze oorspronkelijke planning stond. Maar het traject is iets te lang en dus blijven we in Cuernavaca overnachten. Hier hangt een internationaal sfeertje, vele buitenlanders komen hier om Spaans te leren. `s Morgens bezoeken we het paleis van Cortes en onze eerste archeologische site. Dan verder naar Puebla. Opvallend dat iedereen op de bus of slaapt of film kijkt, terwijl wij ogen te kort komen om het landschap en het natuurschoon te bekijken.
Meer over Puebla de volgende keer ! Het is nu buiten te zonnig om hier nog langer binnen te zitten. Groetjes van ons allebei
Our 3 days visit to the big city was OK, in fact it has been very positive : everyone was very friendly and helpfull. Because our Spanish isn`t too good yet (learing every day) it was much needed to meet nice people. After a safe flight - partially in business class just because our TV screens didn't work - it took some time to adjust to the time- and altitude difference (2.240 m). So our days started early in the moring and we had plenty of time to explore the city. We strolled along the squares with beautiful buildings, drank our first tequilla accompanied by marriachi musicians, visited the museum of antropology which gave us an idea what we will see during the rest of our travel.
We took a luxurious bus to Queretaro, north, where Paul wanted to visit the Bosal plant. The city itself was very nice: well maintained squares, flowers and tropical trees all around. Here we saw a lot of indigenous people selling their crafts. Schoolchildren were very interested in our language, our names, and the colour of our eyes.
From there we decided to travel further west and take the opportuity to visit the valley where the Monarch butterflies have their wintering ground. They migrate from South East Canada and fly 4.500 km to enjoy the micro climate. We only had to make a detour of 400 km - and more than a 1000 curves by bus - to see this exceptional natural beauty! After the bus drive we had to climb a few km through beautyful pine woods to finally reach the place where millions of bright orange-coloured butterflies hang in huge clusters from branches in the trees and fill the sky swirling around.
After 2 nights in Zitacuaro we continued towards Cuernavaca. Again a nice city: visit to the cathedral, the main sqaure, historic colonial buildings - including the palace of Cortes. Lots of ressemblance with the Spanish cities that we visited last June. We also went to see our first archeological pyramid of pre-Colombian times. Nice weather too : I even got a sunburn !
From there again ... on the bus for a few hours through scenic countryside ... towards Puebla, where we are at this moment.
Voila, hier zit ik dan in een supernieuw, juist geopend internet-cafe in Queretaro. Om chronologisch te blijven zal ik jullie eerst verslag doen van wat er zich tot hiertoe heeft afgespeeld. Met onze twee rugzakken propvol zijn we zaterdagavond al bij ons thuis vertrokken en bij Ruben en Marjolijn gaan slapen. Na een nachtje op de tot bed omgetoverde sofa, een ontbijt met verse broodjes en koffiekoeken, brachtten zij ons naar Zaventem. Daar de gebruikelijke incheck - koffie - afscheid - pas en veiligheidscontrole procedure zaten we naar de besneeuwde tarmac te kijken enons af te vragen of de vlucht op tijd en wel zou vertrekken. Dat deed ze, nadat Paul voor de 1ste keer in zijn drukke vliegcarriere grondig gefouilleerd werd. Blijkt na een tijdje dat onze TV screens niet werktten, daardoor kregen we een upgrade naar business class ! Dat was mooi meegenomen ! In zeer ruime, comfortabele ligstoelen met een glas wijn surplus vliegen we dus boven de Atlantische oceaan richting Washington. Voordat ge de "States" binnen moogt - ook al is het maar voor een transfer van 2 uurtjes - moet er echter een langdurige paperassen winkel worden afgewerkt. Vingerafdrukken en fotootjes ... alle, we mochtten binnen. Ons rugzakken moesten we ook ophalen om dan 30 meter verder weer te laten checken en terug af te geven voor de volgende vlucht naar Mexico-Stad. Nog 5 uur vliegen ! Het valt me wel op dat de meeste passagiers nu donkerdere types zijn. Dit gaat de juiste kant uit. Om half 10 's avonds - dwz. half 5 's morgens in Belgie - staan we terug op vaste bodem. Weer paperassen, in het Spaans, op dees uur van de nacht ! dat is moeilijk ... maar toch, alles lukt. In de heel moderne luchthaven (veeel moderner en properder dan in Washington) kopen we een taxi ticket naar het centrum. Na 20 minuten staan we in de hal van het hotel. Ons bedje op de 7de verdieping staat klaar, en dat het deugd doet ! Veel te vroeg zijn we klaar wakker, ja dat uurverschil speelt ons nog parten. Dus beginnen we vroeg aan ons tocht door het historische centrum. Wat opvalt is dat de mexicanen nog echt winterse kleding dragen : dikke jassen, laarzen, sjaals, zelfs handschoenen ! Ik loop hier met een T-shirt en blote benen ... Drukke agenda : op de 44ste verdieping van de Torre LatinAmericano proberen we een overzicht te krijgen van deze grote stad, we pikken de vredesboodschap ñee in de kerk van San Francisco, we vullen ons buikje in de Casa de los Azulejos, wandelen naar de Zocalo, bezoek aan de kathedraal en Templo Mayor, snuiven de locale sfeer met muziek op de plaza Santo Domingo, dwalen door de straten om daarna te genieten van onze eerste Tequilla met live mariachi's muziek en gezang. Sandwiches en koffie zijn nodig om ons wakker te houden. In het prachtige oude postgebouw sturen we al een 1ste kaartje naar Schoten. We genieten nog van het mooi verlichtte "Bellas Artes" gebouw, slaan de hoek om en staan terug bij het hotel. Het is weer laat, de hoogte van 2.240 meter en nog steeds het uurverschil, laten zich voelen. Dag 2 (de 13de is't ...) we willen vandaag het "Museo de Antropologica" bezoeken. De metro brengt ons goedkoop, snel en veilig. Een wandeling door het grote park van de stad naar de ingang zoekend ... Eigenlijk is hij niet te missen, alles daar is groot; niet alleen den entree en de binnenkoer maar alle zalen en de tentoongestelde stukken zijn verbazend indrukwekkend ! - alleen de cafetaria is te klein voor alle hongerigen - We spenderen hier de ganse dag, het is na 5 uur als we buiten komen. Het schemert al, het is fris, we besluiten om stevig door te stappen langs de grote boulevard met mooie standbeelden en moderne gebouwen ipv terug de metro te nemen. Weer ineens dat "zombie-gevoel" maar ja, we lopen inderdaad weer midden in de nacht ... voor een europeaan toch ... het is half 9 als we al gaan slapen. Dag 3. Vanmorgen moet er ingepakt worden. De rugzakken worden terug gevuld, het lijkt nu al dat alles wat eruit kwam er niet meer in kan ? Het lukt wel, hopelijk barsten de naden niet open ! Een taxi brengt ons naar het busstation en van daar rijden we naar Queretaro, ong. 250 km noordelijk. Tijdens de busrit bedenken we dat we in "de grote stad" (20 milj. inwoners) echt niks negatiefs ervaren hebben. Iedereen was erg vriendelijk en behulpzaam. De stad was proper en alles leek goed georganiseerd. Wel natuurlijk druk verkeer, smog en sirenes van politie en ambulances. Ook het reizen met de bus was positief ! : grote busterminal, groot aanbod van maatschappijen, propere mooie luxueuze bussen, een pakketje met drank en sandwich in de prijs inbegrepen, security-check, genummerde plaatsen, ligstoelen met beensteunen ... dat maakt dat we na 2,30 uur uitgerust aankomen. Vanaf deze busterminal worden we opgehaald door een Bosal-collega, rijden naar de Bosal fabriek waar Paul een tour doet door de fabriek terwijl ik in het kantoor van de directeur mijn eerste blog verslag maak. Tot daar, volgende keer vertel ik over de rest van ons bezoek hier in Queretaro. Daaaag
Klinkt dit tegenstrijdig? ik verklaar het : ik liet mijn haren extra kort knippen, kwestie van gemakkelijkheid onderweg, terwijl de meeste vrouwen bij de kapper een mooi feestkapsel wilden om de laatste dagen van 2008 elegant te kunnen uitwuiven. Zo waren er nog wel wat tegenstrijdigheden de laatste weken voor ons vertrek. Het begon al met de beslissing om onze treurwilg te laten snoeien en onze eethoek nog te verbouwen. Dit riep de vraag op : waarom nu nog zoveel aandacht en werk steken in ons huis terwijl we het straks 3 maanden inruilen voor een nomadenbestaan ? Dus tussen het ruimen van hout, het sorteren van takjes voor de verhakselaar en het wegkappen van een muur, het schilderen van stenen en het inladen van nieuwe keukenkastjes waren we bezig met het uitpluizen van reisgidsen en het zetten van de kerstboom. Dan kregen we te maken met extra koude winterdagen, lang geleden dat we dat nog hadden meegemaakt ... ijs en sneeuw, terwijl ik zat na te denken welke zomerkleding het best meekon. Prachtige ijslandschappen , maar ik hou niet zo van de kou, dus dromen maar van zonnige oorden. Paul laat zijn collegas achter met instructies en richtlijnen om het werk over te nemen - ze zullen het moeten kunnen !- terwijl hij thuis ook een lijst afwerkt met praktische jobjes. Hoe meer ik schrap van het lijstje "to do", hoe meer ik dit aanvul met nieuwe taken, waar blijven ze van komen ? We creëren een ware drukte om binnenkort te kunnen relaxen. Als we zo doorgaan zullen we het nodig hebben ! De laatste rechte lijn : adreslijsten doorgeven, bankzaken regelen, was en strijk, voorraad katteneten inslagen, de kerstboom terug op de zolder ; alles valt op z´n plooi. Misschien niet 100 % in orde, maar hier laten we het los ... we weten dat we kunnen vertrouwen op een aantal goedwillige zielen die onze afwezigheid ondersteunen. De feestdagen hebben dienst gedaan als goodbye-moment, we hebben "goeiendag" gezegd aan vrienden en familie ... Hier begint de tweede termijn van Paul z´n sabatical. Hoe zongen ze dat in de jaren 80 ? " ... en we gaan, en we gaan, naar Mexico !"
Hi there, you probably thought we´d forgotten about you ? No not at all ! but of course the messages for you will be the shorter versions of those for our "homefront". This might be the right time for you to learn some flemish ? I was just explaining the mix feelings I had during the last few weeks and days before our departure. There was so much to do ... before we can kick back and relax. We had such cold weather while I was reading about sunny places. We shared happy quality time during Christmas days with friends and family, and at the same time it was "saying goodbye". So, here we leave things as they are - in the good hands of some nice relatives - and we are flying off to Mexico ! Soon a report about the big city !
Ik merk dat er al een aantal "bezoekers" geweest zijn op onze blog, misschien toevallig ? of toch al nieuwsgierig en ongeduldig ?
Daarom wil ik jullie vertellen dat we pas de 11de januari vertrekken. Daarvoor gaat het leven nog gewoon z'n gangetje, de feestdagen komen er nog aan, pas in januari zullen we beginnen inpakken ...
Dus : nog eventjes wachten op onze reisberichten !
Wanneer we vertrekken uit San Cristobal hangt er mist tussen de bergen. Niet alleen mist maar volledige wolken hangen tussen de bergen, wat maakt dat onze busreis lijkt op een vliegtuigreis omdat we soms boven het wolkendek zitten.
De naam van het stadje doet een beetje denken aan "Johan en de Alverman" van in onze jeugdjaren, maar de stad en de streek hier zijn bekend voor totaal andere dingen.
We verlieten Oaxaca met de bus, ja inderdaad weer met de bus. 
De eerste avond hier hebben we een fantastisch feëriek restaurantje gevonden met een binnenplein volgehangen me verlichtte sterretjes. Daarbij was er live muziek : 2 violisten en een pianospeler, ze speelden prachtige klassieke muziek. Voeg daarbij lekker eten en een glas wijn : de perfecte manier om ons hier direct welkom te voelen. 
Van ons verblijf in Puebla (hoogte 2.060 m) blijft vooral de indruk van de gevels : bombastisch versierd met "azulejos", dit zijn de blinkende gekleurde tegels ook wel gebruikt in Portugal. Vele gebouwen tonen erg mooi - op het eerste gezicht - als ge ze goed bekijkt blijkt er enorm veel renovatie nodig te zijn, alhoewel de stad UNESCO erfgoed is. Ge zou denken dat ze dus wel wat fondsen hebben gekregen om herstelwerk te realiseren en leegstand te voorkomen. Of zou hier ook het geld op zijn ? of in de verkeerde zakken terecht komen ?
Hier ben ik weer, we zijn in Puebla beland. 
Hallo, all of you !
Hola ! Dag allemaal !
