Vanuit La Antigua vertrekken we woensdag 4 maart om 8 u 's morgens met een minibusje de bergen in naar Panajachel aan het meer Atitlán.
We laten de kleurrijke stad achter ons, zitten al snel langs een grote baan met druk verkeer, werkplaatsen en wat bedrijven langs de kant. Toch wisselt dit weer in het ons nu al vertouwde landschap met steile hellingen en veel haarspeldbochten. We passeren een aantal Maya dorpen waar de steeds kleurrijke vrouwen de was doen aan de dorpswasplaats, of met pak en zak naar de markt sleuren. De weg wordt nog smaller, nog bochtiger .... maar we worden wel beloond met adembenemende zichten. Dat dat "adembenemende" nu echt van het mooie uitzicht kwam laat ik even in het midden, misschien ook wel door de weg en rijomstandigheden ?
We rijden over een hoogplateau waar mais en tarwevelden zijn, ook veel groenten zoals bloemkolen (hmm ? waar zijn die als ge ze op uw bord wilt ?) Hoe de boeren - ook de mannen hier gekleed in traditionele klederdracht - hier kunnen werken is ons een raadsel : de velden liggen overvol met plastiek zakken in alle kleuren van de regenboog ! als ze oogsten kunnen ze ineens verpakken zeg maar. We komen aan de rand van de oude krater, van daaraf duikt de weg naar het meer toe, het stadje Panajachel in. Na 2 en half uur zet het busje ons af aan de pier waar de boot vertrekt naar SAN PEDRO LA LAGUNA, aan de westoever van het meer.
Alhoewel er een bootje ligt te wachten dat zich gestadig vult met passagiers nemen we de tijd voor een ontbijt; houten terras, zicht op het water én de vulkanen. Ja ook hier staan er weer een paar te pronken : Volcán Atitlan (3.535 m), Volcán Toliman met een dubbele kegeltop (3.158 m en 3.134 m) en Volcán San Pedro (3.020 m). Met ons buikje vol gaan we aan boord van de polyestere "lancha", 10 passagiers en de boot zit vol. Het meer is 340 m diep, dus houd ik toch de rand maar stevig vast ... na 35 minuten op het water beuken staan we in onze volgende bestemming.
SAN PEDRO steekt als een piepklein driehoekig schiereilandje in het meer, wordt dus aan 2 kanten omringt door water. Deze 2 oevers worden bewoond door "lange-termijn-gringos", een internationaal hippie allegaartjes van vreemde vogels ! De meesten hebben een bar, restaurant of een winkeltje. In het middenstuk, op de steile hellingen, bevindt zich het Tz'utujil Maya dorp. Velen van hen werken op de uitgestrekte koffieplantages op de vruchtbare berghellingen. Er zijn in het kleine dorp verschillende bedrijfjes waar de koffie ligt te drogen, verpakt en getransporteerd wordt. Tijdens het verwerkingsproces blijven de vellen en pellen van de bonen achter op grote hopen. Dit geeft een hele sterke geur die alom aanwezig is in het dorp.
De oriëntatie hier verloopt moeilijk; de meeste steden die we tot nu toe bezochtten, hadden een duidelijk raster, recht-op-recht stratensysteem. Maar hier ? Er is 1 straat die de oever volgt maar doodloopt; er is er nog één die pal omhoog loopt de heuvel op. De rest zijn smalle, kronkelende zandpaadjes. Eerst dachtten we dat het privéweggetjes waren maar deze bleken toch de gewone weg te zijn, in feite is het zo dat alles met alles in verbinding staat, maar voordat ge dat doorhebt ...
We vinden een onderkomen in het hotel Sak'Cari - wat "ochtendgloren" betekent - (inderdaad we zitten dus aan de oostkant).
We schrijven ons in bij de "Coöperativa Spanish School" voor 5 dagen intens one-to-one onderricht. Met het lesgeld worden een aantal projecten gesteund in het dorp die de Tz'utujil families ten goede komen. Na een evaluatie-test krijgen we elk een "juffrouw" toegewezen. Ook deze dames zijn Tz'utujil Maya's, met bijhorende klederdracht. Ook hier is het duidelijk dat de tekening in de rokken en de kleuren van de bloezen of 'huípiles' verschillend zijn van dorp tot dorp. Ge kunt het wat vergelijken met de tartan-tekening van de schotse rokken. Gek hé, stel u voor dat ge van ver aan iemand kunt zien dat die van Westerlo of van Herentals is, of van Boechout en niet van Berchem ! En dat iedereen daar gewillig aan meedoet, dat kunnen wij ons toch niet meer voorstellen.
Vermits we les hebben vanaf 2 uur in de namiddag maken we op vrijdag een uitstap naar Sololá, een bergdorp met een drukke, plaatselijke markt. Er komen Maya's van alle omliggende dorpen naartoe om te kopen en te verkopen. Om 7 u staan we op de boot te wachten en varen terug naar Panajachel, van daaruit met de bus naar Sololá. Het kratermeer ligt op 1.560 m en Sololá ligt op 2.113 m, dus die bus moet weer een ontzettende klim doen om ons 8 km verder en 550 m hoger te brengen. Het is er druk, druk, druk. Alle mensen dragen hun klederdracht, ook de mannen en dat is nieuw ! Maar foto's maken is echt moeilijk : ze duikelen weg, ze draaien zich om, ze schermen mekaar af. Ze voelen het op grote afstand dat ge een fototoestel vast hebt. De gangetjes tussen de kraampjes zijn smal, zelfs voor 1 persoon. Met 3 tegelijk - en soms in tegengestelde richting - wordt er geduwd, gestompt, geperst ... ook de ouderen doen hieraan mee zonder compassie !
Na een tijdje heb ik echt een vertrappeld gevoel. "waar is hier den uitgang aub ?" Om te bekomen verschansen we ons een tijdje in de kerk, waar we toch steeds onder de indruk zijn van de combinatie van "katholiek" en "maya".
We gaan te voet terug, 't is maar 8 kilometer en 't is bergaf ! Maar toch; het is middag, blakke zon en we hebben te weinig water bij. De bussen en camionetjes razen ons voorbij zodat we in de goot moeten lopen om wat veilig te zijn. Maar zoals ons was beloofd is het uitzicht op het blauwe meer schitterend ! Terug in Panajachel vallen we het eerste beste restaurant binnen om ons te laven en te voeden !
Zaterdag na de les voel ik me zo moe, zo slap, zo stijf ? Is dat nu die bergwandeling die in mijn lijf zit ? Ik krijg het koud en warm, al mijn gewrichten doen pijn, mijn kop barst, ik kan niet zitten maar ook niet liggen ... het voelt alsof ik overreden ben door een 40-tonner-truck. Pijnstillers en in bed !
Ik kan niet slapen, ik heb zo'n pijn aan mijn borstbeen, ik kan niet eten, ik heb koorts, ik kan slecht ademen. Verdorie toch, nu ga ik hier toch gene malaria-aanval krijgen zeker ? of iets anders serieus ? Op de Spaanse school hebben ze nog uitgelegd dat dit dorp geen dokter heeft en dus zeker geen kliniek ! Er is alleen een "centro de salud" waar de mensen naartoe kunnen voor advies ... Als ge echt iets mankeert moet ge minstens een paar uur verder reizen ! Paul stopt mij geduldig in bed, geeft mij pijnstillers, water, keeltabletten en yoghurtjes. 's Maandag nog niet beter ... Paul belt naar België met onze huisarts. Ja, we hebben een straffe antibiotica bij, onmiddellijk beginnen innemen, binnen 2 dagen moet het veel beter zijn !
En dat was ook zo. Gelukkig maar, want dat was nu de 2de keer dat ik dacht aan diegenen die me dierbaar zijn en zo ver weg ... Het was dus effectief gewoon "una gripe".
Op woensdagmorgen ben ik goed genoeg om een plaatsje in de bus te veroveren die ons naar de hoofdstad GUATEMALA CITY zal brengen. Het busje zit meer dan vol, er zijn extra zitjes in de middengang naar beneden geklapt om meer passagiers mee te kunnen nemen. Alle bagage ligt op het dak, we controleren dat het goed vastgebonden wordt, want we hoorden van een meisje die haar rugzak verloor tijdens zo'n rit - van 't dak geschoven, niet goed vastgelegd - haar hebben en houden kwijt !
Ik val in herhaling : de 4 uur durende rit gaat over een zeer bergachtig, kronkelend maar schitterend mooi pad. Bij de steilste klim moest de helft van de mensen uitstappen en in een ander voertuig gaan zitten. De busjes rijden dan achter mekaar tergend traag de steile haarspeldbochten op. Eenmaal helemaal boven weer overstappen en met 1 busje verder. Heel grappig ! en toch serieus !
Na nog een paar uur landschap genieten worden we in de hoofdstad (in 't algemeen Guaté genoemd, "Watté" uitgesproken) bij het Aeropuerto guesthouse afgezet.
Het valt hier op dat alle huizen ontzettend beveiligd zijn met poorten, sloten en prikkeldraad. Toch gaan we buiten verkennen : de internationale vertrekhal ligt hier echt maar 1 straat verder, en daar kunnen we nu al paperassen in orde doen en departure tax betalen, we krijgen al een instapkaart voor onze vlucht morgenvroeg naar MANAGUA, de hoofstad van NICARAGUA.
Na 20 dagen in Guatemala blijven er onvergetelijke indrukken achter; kleuren op ons netvlies geprint, een warm gevoel van binnen van de hartelijke ontmoetingen, pijnlijke vragen ook over de sociale toestanden, bewondering voor de meeste mensen die in moeilijke omstandigheden kordaat en toch waardig doorzetten.
|
