Normaal gezien moesten we 2 volle dagen in de bus zitten om van Guatemala City, door El Salvador, in Managua te geraken. We zagen daar ontzettend tegenop en kozen dus voor een vlucht.
Op 12 maart om 5 uur de wekker, het inpakken is routine geworden. Om 6 uur ontbijt, we stappen te voet naar de luchthavengebouwen. Taxichauffeurs - ook vroeg op natuurlijk- roepen ons vriendelijk een goeie morgen toe en vragen wanneer we terug komen ... Ons bagage gaat langs "de snelle incheck", we proberen onze laatste Quetzals nog nuttig te besteden en gaan dan door de security check. Maar daar loopt het fout ! Met al onze ervaring toch het pennenmes in de handbagage laten zitten ! Nu ze iets "peligroso" gevonden hebben is iedereen plots alert : alles moet uit onze tas en zelfs onze plastieke vorkjes worden als gevaarlijk tuig bevonden. Ze willen alles "afpakken". Ik maak hen duidelijk dat deze spullen - met onze manier van reizen - wel erg belangrijk zijn, de reactie is dat ze ze willen laten liggen tot we terug komen. Nee, we komen niet terug. Enfin, na heel wat tumult is het voorstel dat de volledige handbagage kan afgegeven worden als bagage. Paul moet daarvoor terug naar de vertrekhal en de beambte zegt dat ze niet kan instaan als hij te laat aan de gate komt en dus het vliegtuig zou missen ... Wel spannend natuurlijk ! Paul spurt weg, ik blijf verdwaasd achter en tel zenuwachtig de minuten die verstrijken ... Als Paul terug komt aanlopen, nu zonder tas moet hij toch weer terug de volledige check doorstaan. Dus terug ceintuur uit, heuptasje uit, schoenen uit, body check ... alles terug aan en lopen naar de gate. Daar blijken we dan nog tijd over te hebben ! dus "dan is er koffie" ! We vliegen via SAN JOSE, COSA RICA. Daar blijven we een uurtje of 2 in transit en vliegen daarna met een kleiner vliegtuigje naar MANAGUA in NICARAGUA.
Het belangrijkste doel voor ons in de hoofdstad is een bezoek brengen aan de "onthaalmoeder" van Ruben. Onze zoon was hier voor een onderzoeksproject van de UIA (Universitaire Instelling Antwerpen) in samenwerking met de UCA (Universidad Central America). Hij woonde 3 maanden bij haar in 2004 en nog eens een maand in 2005 toen hij aan zijn thesis werkte. Een medestudent van Ruben is ondertussen getrouwd met een Nicaraguaans meisje en woont hier, met hem hebben we eerst contact. We spreken af op de UCA, hij brengt ons bij Carmen - de onthaalmoeder - die daar werkt. Ruben heeft haar weken geleden geschreven dat wij aan't reizen waren en "waarschijnlijk ergens in maart" in Managua zouden zijn. Dus nu we daar plotseling in levende lijve voor haar staan kan ze het nauwelijks vatten. Ze bekijkt Paul, zegt dat Ruben zo hard op hem gelijkt en valt wenend in zijn armen. Dat mekaar bekijken en omarmen gaat nog eventjes door. Als we alle 3 wat op onze positieven zijn wordt er een vaste afspraak gemaakt (Gert speelt nog even tolk) om bij haar thuis te komen eten, overmorgen.
Er is ons op het hart gedrukt om hier niet te voet rond te lopen en ook geen stadsbussen te gebruiken ... veiligheidsoverwegingen, dus laten we ons met de taxi rondrijden. Blijkbaar is het belangrijk om een "officiële" taxi te nemen ; dus geregistreerde wagens, geregistreerde chauffeurs ... maar toch is ook dat een avontuur (hoe weten wij bij G. wat een officiële is ?) Er rijden heel veel taxis rond; je fluit of roept of je steekt je arm omhoog en er stopt er zeker één. Dan begint het spelletje : je staat naast de auto - je hoofd in het raampje- je maakt je bestemming bekend. 1ste Probleem ; de stad heeft praktisch geen straatnamen, in feite wordt ze verdeeld in 4 streken, maar noord noemt men hier "al lago", oost "arriba", zuid "al sur", en west is "abajo". De meeste bestemmigen worden hier aangeduid vanaf een herkenbaar merkpunt en dan met het aantal avenidas of calles in de N.O.Z.W.richting. Dat geeft adressen zoals : "rotonda Ruben Dario, 2 c al sur, 1/2 c arriba" of " "opposite German embassy, 1 c al lago, 2 c abajo". Wij refereerden dus naar grote bekende gebouwen die we wilden bezoeken. De 1ste avond al, moest ik de weg naar ons hotel wijzen aan de chauffeur. Een voordeel van mijn fotografisch geheugen ! maar toch een beetje de omgekeerde wereld, niet ? Dan moet de prijs afgesproken worden, geen vaste tarieven maar open markt. 2de Probleem . de prijs zeggen ze soms (expres) per persoon, niet per rit ... OK, je stapt dus in. 3de Probleem ; de technische staat van de meeste auto's is gewoon erbarmelijk te noemen, op een niet functionerend raampje - een deur die niet goed sluit of niet open kan - wat gaten in de carosserie of een knalpot die loshangt, kunnen we niet zien. Dus is het altijd "fingers crossed" om zonder brokstukken aan te komen Als ge dan denkt dat ge éénmaal op weg bent dan stopt de chauffeur gegarandeerd om nog andere passagiers mee te nemen, als ze een beetje in dezelfde richting moeten zijn. Daar gaat uwe gemakkelijke zetel, opschuiven en plaats maken. Enfin zo erg was dat allemaal niet : eigenlijk leuk om dat ook mee te maken en dat geeft me weeral een verhaal hé.
We laten ons dus rijden naar de rand van het Lago de Managua. Na een zware aardbeving in 1972 werden de meeste gebouwen in deze buurt van de kaart geveegd. We bekijken de ruïnes van de Catedral Vieja, lopen rond in het Museo National en lunchen op een terras aan de Laguna de Tiscapa : het kleinste nationaal park van het land gelegen in het midden van de stad.
Zaterdag is de bezoekdag bij Carmen. Samen rijden we vanaf de UCA naar haar huis, zelf zegt ze dat het in de "barrio" ligt en inderdaad, we passeren eerst een park waar honderden daklozen zich een optrekje gemaakt hebben met zwarte plastiek en/of golfplaten tussen de bomen. In de straat daarachter ligt haar woning. Ruben had ons een beschrijving gegeven én we hadden foto's gezien maar toch is dit even op de tanden bijten. Wat voor ons een onafgewerkt, sober, donker, simpel betonnen onderkomen is stelt Carmen fier voor als "mi casa y la casa de Ruben". Blij vertelt ze over de aanpassingswerken en verbeteringen die ze heeft kunnen realiseren nadat Ruben er geweest is. Er is nu een WC en een douche, een extra slaapkamer, meer woonruimte en een grotere keuken. En toch .... we kunnen ons niet voorstellen om zo te wonen ... dat maakt het heel moeilijk om te antwoorden op de vraag "wat we van het huisje vinden en hoe we ons hier voelen". We moeten op zoek naar een diplomatisch antwoord. Tijdens het eten vertelt ze voortdurend herinneringen, ze haalt foto's boven, als we Ruben "aan de lijn" krijgen is dat het toppunt ! De GSM wordt doorgegeven aan iedereen, Sofia (de dochter), de buurvrouw en ook de buurmeisjes. Vooral de kleine Miurel, die maar 4 jaar was toen Ruben er was, is helemaal ondersteboven om hem nog eens te horen en wil de GSM niet meer afgeven ... Ja, onze zoon heeft hier een sterke, goede indruk achtergelaten ! Wij beseffen nu meer hoe bijzonder het moet zijn geweest voor zo'n jonge student - aan de andere kant van de wereld. (Letterlijk en figuurlijk "de andere kant van de wereld" !) Voor het echt donker wordt - en dat is hier al rond 18 uur - zitten we terug in de taxi richting hotel. In ons beddeke duurt het nog lang voordat onze gedachten stil vallen ...
We hebben nog 14 dagen om meer van Nicaragua te zien. De 29ste hebben we hier terug afgesproken met Carmen en Sofia.
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
