Bondskanselier Merkel neemt Olaf Scholz mee.

Niet naar het theater,niet naar de biocoop of naar het museum,maar naar de G20-top,waar alles wat echte macht heeft samenkomt. Dat is op zijn minst een zeer ongebruikelijke beslissing. Kan u

zich voorstellen dat Elio Di Rupo ooit Charles Michel ergens mee naartoe had genomen? (Niet naar de G20,natuurlijk.Daar zouden ze niet eens mogen aanbellen.) Maar zelfs niet voor een wandrling in de Warande.

Merkel doet dat wel,tot grote verbazing van haar landgenoten. Want roden,gelen en groenen zijn nog volop in onderhandeling over de vorming van een regering en over de nieuwe kanselier.

Frau Merkel zendt hiermee twee luide boodschappen uit. Ze maakt duidelijk dat zij Scholz ziet als haar politieke erfgenaam en erop vertrouwt dat hij haar voorzichtige, weloverwogen,kalme beleid zal verderzetten.

Rustige vastheid,zou Herman Van Rompuy zeggen.

Het is ook een niet mis te verstane waarschuwelijk aan alle partijen,de hare inbegrepen:schop niets in de war,kom niet met een andere kandidaat-kanselier aandragen en rond de hele zaak,binnen de kortste keren af.

Angela Merkel doet hiermee iets wat je eerder zou verwachten in Arabische koningshuizen of in negentiendeeuwse keizerrijken. Zij,en zij alleen,wijst haar troonopvolger aan.

Das Mädchen, Mutti Merkel, Frau Bundeskanzler, ze blijft verbazen tot haar laatste dag.