Gisteren heeft het voorlopig voor het laatst geregend. Het begon zo tegen een uur of drie 's middags en eindigde toen ik tegen elf uur 's avonds m'n derde glas cava met een scheutje Spaanse limocella nagenoeg verticaal liet uitdruppelen in mijn keelgat. Ik hoorde de regen althans niet meer tikken op het camperdak en dat kan best ook aan dat drankje gelegen hebben. Toen ik na een benauwde nacht wakker werd van de zon die de onderkant van het wijd openstaande dakluik fel verlichte wist ik het zeker: de zomer is weer begonnen!
Terwijl de Vrouw terug in Nederland de centjes verdient (die Bruno in Spanje uitgeeft) heeft Bruno goed zijn draai gevonden tussen de overwinterende Duitsers. Bruno was net terug van de dagelijkse café con laiche in Puerto del Sol in Oliva (10 km heen en terug) toen buurman Willy kwam vragen of Bruno 's middags mee ging fietsen het binnenland in nog voorbij de warmwaterbron. Met Willy kan Bruno goed Nederlands spreken omdat Willy 40 jaar getrouwd is geweest met de Nederlandse Annie. Helaas is Annie 4 jaar geleden overleden en nog steeds krijgt Willy tranen in z'n ogen als hij over haar begint. En als hij een keer niet over haar begint is Bruno niet zo beroerd of hij informeert fijntjes of Willy hier ook vaak met Annie fietste. Bijvoorbeeld. Maar goed. Fietsen met de 68-jarige Willy is voor Bruno geen straf want hoewel oud-schilder Willy over een goede conditie beschikt sprint Bruno hem er geregeld uit. Daarnaast kent Willy goed de weg in en rond Oliva en ouwehoert hij 5 kwartier in een uur. En dat in half Duits en half Nederlands. Helaas begon het halverwege de tocht van uiteindelijk 30 km vanmiddag eerst zachtjes maar allengs harder te regenen. Wat Willy er gelukkig niet van weerhield onderweg voor alle dames op de camping mimosa te plukken!
En toen brak de dag van vertrek aan. Voor de Vrouw en de Dochter (die haar ouders was komen opzoeken). Luid toeterend vertrokken moeder en dochter van Eurocamping Oliva om Bruno alleen achter te laten met Lola. Bruno, al helemaal gewend aan zijn status van pre-pensionista, wilde graag nog wat blijven rondhangen in het Zuiden. Had tegen iedereen die het maar horen wilde gezegd dat hij pas weer terug naar het Nederland wilde komen als je daar met goed fatsoen weer een korte broek aan kon. En dat was op 9 februari dus nog niet zo!
En dan sta je met je camper opeens bovenop "la duna" en heb je een overweldigend uitzicht over die prachtige Middellandse zee. En die branding! Dag en nacht. Daar komt elk mens toch van tot rust? Zelfs de enigszins gestresste Vrouw -ze had het vreselijk druk gehad op haar werk- werd in Oliva na verloop van een paar dagen een ander mens! Was ze aanvankelijk nog wat rusteloos en moest er elk moment iets worden ondernomen, na een paar dagen zat ze zomaar weggedoken in haar luie stoel met een spannend grote-meisjes boek! En Lola? De lompe Barranco-hond had haar plekje gevonden: in de deuropening uitkijkend over het terrein voor de camper, haar territorium!
Van Zuid-Frankrijk naar Spanje is op een rustige zondag niet al te ver. De Barranco's kwamen dus zo'n anderhalve dag na vertrek uit Almere al aan in l'Amettla. Natuurlijk had de Vrouw zoals altijd weer last van een zware rechtervoet en vlogen de kilometers onder de nagenoeg niet gestroomlijnde, bergopwaarts flink rokende Flair door! De camping in l'Amettla had Bruno uit een boekje met rustiek gelegen Spaanse campings. Het begrip rustiek is kennelijk rekbaar want de camping lag vlak langs het spoor van de hogesnelheidstrein tussen Barcelona en Valencia. En of dat nog niet genoeg was werd er naast de standplaats van de Barranco's flink gewerkt aan een forse uitbreiding van de rustiek gelegen camping. Om een straatje in het rotsachtige landschap aan te leggen volstaat het niet een schep in de grond te steken. Neen! Daarbij gebruikt men pneumatische boren en ander lawaai veroorzakend gereedschap. Eén dag dus. En daarna reden de Barranco's door naar Oliva!
Vrijdag 25 en zaterdag 26 januari 2013 Omstreeks 18.15 vertrok de volgeladen camper uit een winters Almere om pas te stoppen in Arlon. In Arlon, dat is algemeen bekend, kan men in de camper prima overnachten in de schaduw van de plaatselijke brandweerkazerne. Een door felle natriumlampen verlichte ijsbaan bood bij aankomst tegen 23 uur reeds plaats aan enkele andere campers en dus manouvreerde de chaufferende Vrouw de camper daar behoedzaam tussen in. Na de koudste nacht ooit -Bruno wist nog niet hoe de verwarming werkte in de net aangeschafte Niesmann & Bisschof Flair 6000- vertrokken Bruno en de Vrouw al weer vroeg op weg naar de goedkope Diesel in Luxemburg. Eenmaal volgetankt was de Vrouw niet meer te stoppen en kachelden de Barranco's met een gemiddeld verbruik van 1 op 7 richting Zuid-Frankrijk. Tegen 19 uur, inmiddels aardedonker, kwamen ze daar aan. Ondanks de frisse wind voelde alles toch heel mediterraan. Het enige restaurant in de wijde omtrek bleek gesloten dus het reislustige stel kon direct aan de "soep in zak"! De dag erna water gebunkerd en -tja, hoe werken al die afsluiters?- ook direct weer geloosd...
Gisteren heeft het voorlopig voor het laatst geregend. Het begon zo tegen een uur of drie 's middags en eindigde toen ik tegen elf uur 's avonds m'n derde glas cava met een scheutje Spaanse limocella nagenoeg verticaal liet uitdruppelen in mijn keelgat. Ik hoorde de regen althans niet meer tikken op het camperdak en dat kan best ook aan dat drankje gelegen hebben. Toen ik na een benauwde nacht wakker werd van de zon die de onderkant van het wijd openstaande dakluik fel verlichte wist ik het zeker: de zomer is weer begonnen!
Van Zuid-Frankrijk naar Spanje is op een rustige zondag niet al te ver. De Barranco's kwamen dus zo'n anderhalve dag na vertrek uit Almere al aan in l'Amettla. Natuurlijk had de Vrouw zoals altijd weer last van een zware rechtervoet en vlogen de kilometers onder de nagenoeg niet gestroomlijnde, bergopwaarts flink rokende Flair door! De camping in l'Amettla had Bruno uit een boekje met rustiek gelegen Spaanse campings. Het begrip rustiek is kennelijk rekbaar want de camping lag vlak langs het spoor van de hogesnelheidstrein tussen Barcelona en Valencia. En of dat nog niet genoeg was werd er naast de standplaats van de Barranco's flink gewerkt aan een forse uitbreiding van de rustiek gelegen camping. Om een straatje in het rotsachtige landschap aan te leggen volstaat het niet een schep in de grond te steken. Neen! Daarbij gebruikt men pneumatische boren en ander lawaai veroorzakend gereedschap. Eén dag dus. En daarna reden de Barranco's door naar Oliva!
