Er gaat geen zaterdag voorbij of Willy stookt zijn barbeque hoog op en cremeert voor zichzelf een indrukwekkende hoeveelheid worsten, speklapjes en hamburgers. En omdat het vanaf een uur of vijf wat afkoelt in deze tijd van het jaar begint hij daar dan al om een uur of vier mee. Toen de vrouw vorige week een weekeind langs kwam verraste Willy haar met twee perfect gegrilleerde Spaanse worstjes verpakt in een stukje beduimelde keukenrol. Omdat Bruno aan het begin van zijn zevende week Spanje nog maar slechts een maal gamba 's had gegeten stelde hij gisteren aan Willy voor bij hem te komen barbequen en dan flink wat gamba's mee te nemen. En om Chris, de Nederlandse buurvrouw van Willy, dan ook uit te nodigen. Willy was ontroerd door het genereuze verzoek en begon direct te adhd'en. "Maar Bruno, kommst dan nicht zu laat want dann is es zu kalt!" En een uurtje later: "Bruno! Samstag gibts fussball! Dan spielt Schalcke! Dann ben ik zenuwachtig. Können wir dann nicht freitag schon barbequen?" Voor Bruno natuurlijk kein problem. Vrijdag om half drie, Bruno zat in zijn zwembroek te lezen in de heerlijke voorjaarszon, stond Willy opeens voor de camper: "Bruno, werden wir mal etwas trinken? Ich hab eine cava geöffnet! Und der barbeque brennt auch schon!". Na drie glazen cava, de zoete ja, maakte het Bruno allemaal niks meer uit en ging hij zich te buiten aan grillierter Garnälen, emperateur (zwaardvis) en langoustines. Na de cava kwam de ook al zoete rode wijn op tafel en tegen zes uur was Bruno blij dat hij zo z'n bedje in kon rollen!
Vandaag is de geboortedag van mijn moeder. Als je moeder dood is vier je haar verjaardag niet meer. Dan vier je haar geboortedag. 8 maart 2011 was haar laatste verjaardag. Ze werd toen 67 en daar is nog maar een half jaartje bij gekomen. Alsof ze wist dat het haar laatste verjaardag zou worden heeft ze alles uit die dag gehaald wat erin zat: aanloop van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en een hoop cadeaux. Ik zal nooit vergeten hoe moeilijk ik het vond iets voor haar te kopen. Wat geef je je moeder op waarschijnlijk haar laatste verjaardag? Het werd een bos rozen, een van de vele, zou later blijken. Ze had een opdoffer gehad van de eerste zware chemokuur, die ene die wél aansloeg, en zat broos in haar speciaal aangeschafte verjaardagspakje op wat ik noemde "de commandopost", de bedbank tegen de wand in de woonkamer waar vandaan ze de hele dag door op- en aanmerkingen had op letterlijk alles en die ze amper verliet. Nu ze al weer anderhalf jaar dood is en de tastbare sporen van haar leven nagenoeg zijn uitgewist -talloze vuilniszakken met kleding, een onwaarschijnlijke hoeveelheid prullaria en haar meubels zijn afgevoerd naar de kringloopwinkel, haar geliefde huis is verkocht aan wildvreemden- verblijf ik in mijn van de erfenis betaalde camper in Spanje. Het land waar zij iets mee had en waar ze vaak is geweest. En overal kom ik haar daar tegen: ouwehoerend met de Spaanse mevrouw van de campingreceptie, een sinaasappel stelend uit een boom onderweg naar het dorp, onderhandelend over een paar instapschoenen op de vrijdagmarkt in Oliva en overdreven luidruchtig en vervelend in een innige omhelzing met de eigenaar van zo maar ergens een restaurant. En dan denk ik: "Mam, je moest 'ns weten wat ik allemaal meemaak hier in Spanje en wat zou ik het je graag vertellen!"
Veel mensen die Bruno kent brengen hun dag door op kantoor. Of erger nog: in een kantoortuin! In 1984 begon Bruno zijn loopbaan ook in een kantoortuin. Daglicht drong nauwelijks tot zijn bescheiden bureautje door en het was elke dag opnieuw een verrassing om bij het verlaten van het kantoortuingebouw te zien wat voor weer het die dag was geweest. Had de zon geschenen of had het geregend? Brr! Neen, dan nu, een kleine dertig jaar later! Bruno heeft nu een eigen kantoor: eentje met een zware diesel voorin, een bescheiden doch efficiënt ingericht keukentje, een toilet, douchecel en lekkere bedden zelfs. En een uitzicht!
Gisteren heeft het voorlopig voor het laatst geregend. Het begon zo tegen een uur of drie 's middags en eindigde toen ik tegen elf uur 's avonds m'n derde glas cava met een scheutje Spaanse limocella nagenoeg verticaal liet uitdruppelen in mijn keelgat. Ik hoorde de regen althans niet meer tikken op het camperdak en dat kan best ook aan dat drankje gelegen hebben. Toen ik na een benauwde nacht wakker werd van de zon die de onderkant van het wijd openstaande dakluik fel verlichte wist ik het zeker: de zomer is weer begonnen!
Terwijl de Vrouw terug in Nederland de centjes verdient (die Bruno in Spanje uitgeeft) heeft Bruno goed zijn draai gevonden tussen de overwinterende Duitsers. Bruno was net terug van de dagelijkse café con laiche in Puerto del Sol in Oliva (10 km heen en terug) toen buurman Willy kwam vragen of Bruno 's middags mee ging fietsen het binnenland in nog voorbij de warmwaterbron. Met Willy kan Bruno goed Nederlands spreken omdat Willy 40 jaar getrouwd is geweest met de Nederlandse Annie. Helaas is Annie 4 jaar geleden overleden en nog steeds krijgt Willy tranen in z'n ogen als hij over haar begint. En als hij een keer niet over haar begint is Bruno niet zo beroerd of hij informeert fijntjes of Willy hier ook vaak met Annie fietste. Bijvoorbeeld. Maar goed. Fietsen met de 68-jarige Willy is voor Bruno geen straf want hoewel oud-schilder Willy over een goede conditie beschikt sprint Bruno hem er geregeld uit. Daarnaast kent Willy goed de weg in en rond Oliva en ouwehoert hij 5 kwartier in een uur. En dat in half Duits en half Nederlands. Helaas begon het halverwege de tocht van uiteindelijk 30 km vanmiddag eerst zachtjes maar allengs harder te regenen. Wat Willy er gelukkig niet van weerhield onderweg voor alle dames op de camping mimosa te plukken!
Gisteren heeft het voorlopig voor het laatst geregend. Het begon zo tegen een uur of drie 's middags en eindigde toen ik tegen elf uur 's avonds m'n derde glas cava met een scheutje Spaanse limocella nagenoeg verticaal liet uitdruppelen in mijn keelgat. Ik hoorde de regen althans niet meer tikken op het camperdak en dat kan best ook aan dat drankje gelegen hebben. Toen ik na een benauwde nacht wakker werd van de zon die de onderkant van het wijd openstaande dakluik fel verlichte wist ik het zeker: de zomer is weer begonnen!
