Vrijdag 1 september.. om 7u verlaten we definitief Leh en rijden naar Tso Moriri (Tso= meer ). de gezondheid is stukken beter en de schoonheid onderweg doet alles vergeten !!
Na een beschuit met confituur, ORS; paracetamol en imodium vertrokken we om 9u naar Leh. De 85 km hebben we in 2u30 afgelegd, zonder tussenstop. In het hotel in Leh , bedje in en proberen op krachten te komen. Daar ik koorts kreeg, antibiotica gestart maar om 20u toch maar naar dokter.
Onderzoek en pillen blijken te helpen en om 21u30 wat rijst gegeten. Onder de dekens en wat slapen..
Het klooster. Er waren meerdere te bezoeken, maar fotograferen was niet toegestaan.
We genoten 's avonds van een lekkere maaltijd met pancakes en thee. Maar.. om middernacht wakker. ziek.. en geen verlichting hé.. Ik zal jullie de details besparen, maar het is niet simpel om met een zaklamp je te behelpen, van middernacht tot 5u 's morgens. Leeg, mottig, uitgedroogd heb ik vanaf 5u30 toch wat kunnen slapen.
Woensdag 30 aug. Gisteren avond was het eten bij kaarslicht - eens te meer geen electriciteit.
Vandaag naar Alchi.. we nemen een monnik mee, die onderweg aan een kloostertje afstapt. We logeren hier in een net hotelletje. Na de thee een wandelingetje in het 'dorp'. We zien er deze vrouwen de pit van abrikozen stuk maken. Zoals ik al vertelde, maakt men van deze noten ook olie.
Wachten op de bus... als hij al komt.. om wat te gaan verkopen op de markt. Dit is dan wel meerdere uren rijden. Terugkeer in het donker en dan de bergen in naar huis. Ongelooflijk wat een moedige mensen, maar ja, men moet overleven hé !!
P.S. Bemerk de militaire vrachtwagens, die hier in de grensstreek sterk aanwezig zijn.
Omstreeks 12u zijn we terug in het kamp, waar we na het eten wat rusten.. Het is hier warm en vermoeiend in de bergen.
Om 14u30 terug op stap, bezoek brengen aan de Beema-gemeenschap. Het is een zware klim van 30 min steil omhoog, langs een smal paadje. Zowel door water als over wat rotsen. Over deze weg moeten ook zij naar de weg geraken, meestal beladen met fruit. Maar de beklimming loont zich. Boven komen we op een vruchtbaar plateau, met hier en daar wat huisjes.Er wonen een 100-tal personen in dit ' dorp'. Onze chauffeur slaat een babbeltje met een vrouw en zo vernemen we dat er zelfs een schooltje is en een klien gebedshuis. We krijgen het wel niet te zien.
We ontmoetten één echt 'arische ' vrouw, haast blanke huidskleur. Foto nemen was niet mogelijk.
Ze kunnen die groenten kweken met een eenvoudig irigatiesysteem. Ze leggen in de aarde kanaaltjes aan, die ze met de hand afsluiten of openen en zo het water over het gewenste gedeelte laten vloeien. Uiteraard zijn het hier weer de vrouwen die dit werk opknappen!! ( ik begin me wat te schamen daar, een man te zijn!!)
