't Is nu volop Rododendron tijd, sommigen zijn al over hun hoogtepunten maar de meesten staan nu op hun best te pronken in allerlei kleurtjes! Persoonlijk vind ik de tweekleurige het mooist waar het hart van de bloem mooi afsteekt tegen de rest.
De Nederlandse naam is Akelei, familie van de Ranunculaceae. Deze vaste planten zijn inheems in Europa, Azië en Noord-Amerika. Ze worden al heel lang in de siertuinen aangeplant en toch blijven deze ouderwetse planten met hun fijn varenachtige blad buitengewoon succesvol. Vroeger waren er maar enkele kleuren en enkelvoudige bloemen verkrijgbaar. Tegenwoordig is er een heel uitgebreid assortiment van kleuren en vormen. De klokvormige, geknikte bloemen die dubbel of enkel gevuld zijn, verschijnen vanaf het voorjaar tot aan het begin van de zomer aan de stengels die boven de bladeren uitsteken.
Het zijn vrij gemakkelijke planten die niet veel eisen stellen aan hun standplaats. Ze staan het liefst in de halfschaduw op een goed doorlatende bodem. Zware, kalkrijke gronden kunnen de levensduur van de akelei verkorten alhoewel de meeste planten doorgaans niet ouder dan vier jaar worden. Dit is echter geen enkel probleem als je weet dat ze zich vrij makkelijk rijkelijk kunnen uitzaaien en dat daaruit zelfs leuke nieuwe kleurencombinaties kunnen groeien. Bijzonder goed winterhard, ze verdragen temperaturen tot -30°C.
Een hele mooi cultivar vind ik “Crimson Star”. De bloemkleur is rood met wit en de bloeitijd loopt van mei tot en met juni. De volwassen hoogte van deze vaste plant bedraagt ongeveer 60-70 cm.
Op de foto's achtereenvolgend een enkele, een gevulde vorm en als laatste "Crimson Star".
De Wilde hyacint of Boshyacint (Hyacinthoides non-scripta) is een plant uit de aspergefamilie (Asparagaceae). Ze zijn afkomstig uit West-Europa en zijn behalve in Engeland opde meeste plaatsen vrij zeldzaam. Op het Iberisch schiereiland en N-Afrika komt de Spaanse hyacint (Hyancinthoides hispanica) voor die bredere bladeren (1-1,5 cm) en een rechtopstaande stengel met geurloze, klokvormige bloemen met blauwe helmknoppen heeft. Meestal zijn het cultivars hiervan die in onze tuinen voorkomen.
Als ze in het voorjaar massaal gaan bloeien is dit een fantastisch zicht (bekend is het Haller bos ten zuiden van Brussel en het bos van Ghlin (Henegouwen). In Engeland en Wales waar ze nog heel veel voorkomen spreekt men van "Blue Bell's".
De bij ons voorkomende planten zijn meestal ontstaan door kruisingen tussen Hyacinthoides non-scripta en Hyacinthoides hispanica, waarvan beide waarschijnlijk niet (meer) in zuivere vorm voorkomen. Hoewel men plaatselijk wel enkele planten kan vinden met ogenschijnlijk 'zuivere' kenmerken van één der oudersoorten, lijkt het beter om zulke planten op te vatten als de uiterste vormen van de volkomen vruchtbare hybriden van de oorspronkelijke soorten.
Ze worden vooral bestoven door hommels en zweefvliegen. De plant wordt bedreigt door twee oorzaken :
De ontbossing: De soort groeit alleen in oude bossen en wegens haar grote zaden zaait ze zich slechts in haar onmiddellijke omgeving.
De tuinen: Door het in tuinen planten van de Spaanse hyacint (Hyacinthoides hispanica) ontstaat er in toenemende mate verbastering.
De krachtige hybride, Hyacinthoides × massartiana heeft bredere bladeren (1,5-4 cm), zwak geurende, licht klokvormige bloemen met blauwachtige meeldraden op een minder gebogen stengel. De hybride is fertiel en door terugkruising ontstaan tal van tussenvormen. Daardoor is er een reëel risico dat de soortechte Hyacinthoides non-scripta op termijn op vele plaatsen verloren zal gaan.
In de tuin doen ze het prima op een schaduwplekje. Het is wel belangrijk dat je het blad met rust laat tot het verdord is. Loop er ook niet tussendoor, als je op het blad trapt komt daar volgend jaar geen plant meer tevoorschijn en hou je kale plekken over!
De meeste rododendrons in onze tuinen zijn van nature afkomstig uit de uitlopers van het Himalaya gebergte (Bhutan, N-India, Nepal), NW China tot Japan. Uit N-Amerika komen ook een aantal soorten.
Ze zijn nauw verwant met de Azalea’s, veel van onze tuinazalea’s worden tegenwoordig mee tot de Rododendron familie gerekend als dwergrododendron.
Rododendrons zijn bijna allemaal zuurminnende struiken tot kleine bomen met verspreid staande bladeren. Ik heb ze zelf nog nooit geteld maar volgens de” boekskes” zijn er 5, 10 of 27 meeldraden per bloem. De meestal altijd groene bladeren hebben een gave rand en kunnen gegroepeerd staan aan het eind van de tak, wat tot een schijnkrans leidt. De bloemen staan vaak in eindstandige dichte of losse tuilen, maar kunnen ook alleenstaand zijn. Bloeien doen ze tussen april-juni. Je kan bijna geen kleur vinden die niet voorkomt bij rododendron (wit, allerlei tinten roze tot lila, rood, purper, geel, oranje, ...) Sommige soorten krijgen nog een (bescheiden) tweede bloei in september-oktober.
Rododendrons staan graag in een zure bodem in de lichte schaduw tot halfschaduw. Eventueel kan je turf en/of dennennaalden in de grond inwerken om dit te bereiken. Is het te donker, dan bloeien ze slecht. Bij te veel zon verdrogen ze gemakkelijk. De wortels moeten gelijkmatig vochtig worden gehouden, niet te nat of te droog. Je zou haast gaan denken dat dit allemaal nogal ingewikkeld is en dat het moeilijke planten zijn. Niets is minder waar. Dek de bodem gewoon af met een laagje schors of bladeren en je hebt aan alle voorwaarden voldaan. Ik tuinier hier op de droogste zandgrond van België maar ik de Rodo’s nog bijna nooit extra water moeten bijgeven (het eerste jaar van de aanplant uitgezonderd). Op echt hele donkere plaatsen kan de bloei wat tegenvallen. De dwergrodo's hebben dezelfde eisen qua grondkwaliteit maar staan wel liever in het zonnetje.
Geef ze na de bloei wat extra voedsel onder de vorm van wat compost of een organische meststof. Als de bladeren gelig worden duidt dit op een tekort aan ijzer en/of magnesium. Strooi eerst wat turf om de bodem te verzuren en geef dan een extra meststof met ijzer en magnesium. Een pH waarde tussen 5 - 5.5 is ideaal voor de meeste Rodo’s.
Veel Rododendrons zijn giftig maar ik heb nog nooit gehoord van iemand die een overdosis Rododendron genomen heeft en daar iets van overgehouden heeft. Kijken is totaal ongevaarlijk!
Morgen volgt nog een artikeltje over ziektes bij Rododendron (wat gelukkig weinig voor komt).
Nog zo'n leuk "onkruidje" dat bij mij welkom is in de tuin!
Bonte gele dovenetel is verwant aan de inheemse gele dovenetel (Lamium galeobdolon subspecies montanum), ze kan hiervan echter gemakkelijk worden onderscheiden door middel van de bontgekleurde bladeren. Deze cultivar heeft ook een andere groeiplaats : waar de inheemse gele dovenetel vooral op vochtige tot natte voedselrijke leem- en kleibodems wordt gevonden, heeft de gevlekte gele dovenetel het naar zijn zin in matig voedselrijke lichte, zandige bodems, waar de soort zich vooral ontwikkelt in de ruwe humuslaag.
Ze kruipen voort en bedekken zo hele schaduwpartijen waar toch niks anders wil groeien. Als je ze wil inperken kan je ze heel makkelijk uittrekken, ze wortelen namelijk heel oppervlakkig. Ze bloeien van eind maart tot een stuk in mei. Momenteel staan ze op hun mooist. Na de bloei heb je nog altijd het bonte blad dat ook sierwaarde heeft. Je hoeft er niks aan te doen, in de winter verdwijnen ze maar in maart staan ze er weer.
Eens je ze hebt raak je ze niet meer kwijt en in dit geval vind ik dat niet eens zo erg!
Skimmia confusa ''Kew Green'' is een kleine, wintergroene, heester met een compacte, bolvormige groeiwijze en glanzende, lancetvormige, middengroene bladeren. Reeds van in oktober verfraaien de knopjes van de bloemtrossen deze skimmia die dan uiteindelijk in april, mei met geurige, groengele bloemen in bloei zullen komen. Skimmia confusa houdt van een standplaats in de halfschaduw of schaduw en is niet kieskeurig wat de grondsoort betreft, zolang deze maar goed doorlatend en humusrijk is. De plant is redelijk tot goed winterhard, -10°C mag geen probleem zijn maar als de grond goed waterdoorlatend is en de plant wat beschut staat mag het nog veel kouder zijn. Skimmia is ook zeewind- en luchtverontreiniging tolerant, heeft weinig last van ziektes of ongedierte en verlangt weinig of geen snoei. Deze struikjes worden max ongeveer 1 m hoog maar doen daar vele jaren over.
Een buurman kwam onlangs eens een kijkje nemen. Voor de oude bosborder stond hij meewarig met zijn hoofd te schudden! "Zoveel werk nog, al dat onkruid tussen de planten!", "onkruid? welk onkruid"? Hij wees de richting aan : "dat daar, het staat er vol van!". "Maar, brave man, dat is helemaal geen onkruid! Het zijn Vergeet-mij-nietjes! Wacht nog maar enkele dagen, dan ziet heel de border hemelsblauw".
Het is hier ooit als "onkruidje" binnengewaaid! Mooi toch! Elk jaar na de bloei trek ik ze (bijna) allemaal uit, ondertussen hebben ze zich dan toch al vrolijk uitgezaaid zodat ik nooit zonder val. Waarschijnlijk zijn het bos Vergeet-me-nietjes. Ze groeien het best in de halfschaduw en mogen toch ook wel wat zon hebben.
Behoort tot een grote familie waar ook de aalbes en stekelbes onder vallen.
Groeit op elke grond zolang het overtollige water maar goed weg kan. In het voorjaar verschijnen de roze-rode bloemtrosjes, in de zomer gevolgd door eetbare besjes (als je sneller bent dan de vogels). Bij sommige soorten geven de bloemen een niet erg aangename geur af, achter in de tuin stoort dit niet maar ik zou deze nu niet net naast het terras aanplanten. Er zijn heel veel cultivars op de markt. De struik die bij mij reeds 20 jaar in de tuin staat kan ik niet op naam brengen maar ik vind hem er niet minder mooi om.
Ribes kan goed gesnoeid worden moest dat nodig zijn. Doe dat dan best na de bloei in april-mei zodat de struik kan uitlopen om volgend jaar terug in bloei te komen. Om de struik te verjongen kan je drastisch snoeien tot op ongeveer 50 cm van de grond. Snoei net boven een splitsing van takken, zo krijg je snel terug een mooie bossige struik.
De naam geeft het al aan, de camelia is afkomstig uit het verre oosten en deze familie kent wel 80 verschillende soorten. De kleuren van de bloemen variëren van wit over roze naar rood (en heel zelden ook geel). De meeste soorten bloeien langdurig van februari tot mei. Het zijn groenblijvende traaggroeiende heesters met glanzend leerachtig blad. De bloemen lopen dikwijls vorstschade op. Zolang ze nog in knop staan zijn ze redelijk vorstbestand. Daarom staan ze bij mij in de halfschaduw en krijgen enkel in de late namiddag wat zon. Doordat ze minder zon krijgen gaan ze iets later in het seizoen bloeien waardoor de kans op vorstschade afneemt. Dit jaar zijn ze vrij laat en komen ze nu eigenlijk pas in bloei. Da's mooi meegenomen want nu de temperaturen gaan stijgen is het aangenamer om eens in de tuin te gaan en kan ik er meer van genieten.
Ze houden van zure grond en kunnen slecht tegen uitdrogen. Door hakselhout tussen de planten te strooien of bodembedekkers te voorzien blijft de grond vochtiger. Wat dat zure aspect betreft zit ik wel goed tussen mijn dennen, anders kan je best jaarlijks wat turf strooien. Na de bloei een beetje meststof wordt ook op prijs gesteld.
Voor de rest zijn het makkelijke planten waar je zelden problemen mee hebt.
Zijn neef Camelia chinensis is al heel lang gekend voor de theeblaadjes.
We hebben het hier al eens over deze familie gehad. Als je een plant zoekt die 5-6 maanden bloeit, in de schaduw dan nog, met zijn hoogtepunt midden in de winter als er voor de rest weinig kleur is in de tuin, dan kan je hier moeilijk omheen. In november zijn ze er al aan begonnen, in verschillende tinten lichtgeel of paars, en ze bloeien door tot in april of mei. Vorig jaar had ik er einde mei nog enkele in bloei staan. Er zijn trouwens ook gevulde cultivars gekweekt, minder geschikt voor vroege hommeltjes die hier niet binnen geraken, maar wel mooi om naar te kijken. Als je vroege zoemers wil verwennen moet je er voor zorgen dat er gewone enkele bloemen in de tuin staan. Ze mogen een streepje zon hebben maar ze staan toch liefst in de (half)schaduw. Een beetje extra kalk wordt door de plant ook op prijs gesteld.
De naam nieskruid danken de planten aan hun medicinale toepassing. De gedroogde en tot poeder vermalen wortels zorgen bij opsnuiven ervan dat er flink geniesd moet worden. De wortel is zeer giftig door het aanwezige helleborine, dat een diglycoside is en bitter smaakt. De zaden hanteer je zelfs best met handschoenen aan!
Door de Grieken werd het wortelpoeder gebruikt bij krankzinnigheid en aanvallen van epilepsie. Laxeermiddelen bevatten nog weleens bestanddelen van de wortel van het nieskruid.
Dit heestertje komt oorspronkelijk uit India, China en Oost-Azië en behoort tot de familie van de Buxaceae. De naam Buxus doet tegenowoordig direct een aantal alarmbellen afgaan maar tot nu toe heb ik hier echter nog geen enkele buxusmot op gevonden. Het is een geslacht met 11 soorten groenblijvende struiken. Het is een bladhoudende heestertje met kleine witte bloempjes die tevoorschijn komen van januari tot maart. De sterk geurende bloemetjes staan in groepjes samen en vallen eigenlijk niet zo hard op. Als je ze niet direct ziet dan wijst je neus de juiste richting wel aan want ze verspreiden een hemels aroma dat je van meters ver kan waarnemen. Als je een paar takjes afknipt voor binnen, geurt de hele kamer ernaar.
Het is een lage, groenblijvende struikje dat perfect geschikt is voor diepe schaduw. Eventueel een beetje terug in vorm snoeien kan best na de bloei. De ellipsvormige bladeren zijn diepgroen en glanzend .
Helleborus zijn schitterende tuinplanten en het leuke is dat ze heel de winter bloeien. Zo rond deze tijd beginnen ze er aan en sommige soorten gaan daarmee door tot laat in het voorjaar. Ook na de bloei blijven ze decoratief omwille van het blad. Ze zijn ook makkelijk te combineren met andere planten (vooral dan ook andere bos- en schaduwplanten). Hoewel ze vrij makkelijk zijn, durven sommige soorten toch wel eens wispelturig zijn. Hier enkele tips, als je daar rekening mee houdt zijn er weinig of geen problemen en heb je mooie planten die tot 6 maanden per jaar kunnen bloeien en dat dan nog op een tijdstip waar wat bloei extra welkom is.
De wortels van Helleborus verdragen geen langdurig contact met vocht. Hierdoor gaan de wortels rotten. Zorg dus voor een goede drainage of plant ze in een verhoogd plantbed.
Plant ze in vruchtbare goed doorlatende grond. Arme, droge grond kan mits elk voorjaar een goede gift met compost. Soms wordt aangeraden wat kalk en beendermeel toe te voegen.
Je kan ze heel het jaar door aanplanten behalve in de zomer, dan is de plant in rust. In de winter natuurlijk niet als de grond stijf bevroren is.
Verplanten doe je best eind augustus/begin september. Zorg steeds dat de planten voorzien zijn van een flinke wortelkluit. Verplant echter zo weinig mogelijk.
Ja ja , een duizendknoop in de tuin aanplanten, is dat niet om problemen vragen? Wel, het hangt er van af welke soort. Duizendknoop is een zeer grote familie, met als beruchtste lid waarschijnlijk wel de Japanse duizendknoop die ongelooflijk woekert en die, eens je hem in de tuin hebt, zonder bulldozer of kernbom waarschijnlijk niet meer weg te krijgen is.
Deze gedraagt zich wel wat beschaafder. Ze zijn afkomstig uit N-Amerika, meer bepaald de oostkust waar ze voorkomen van Quebec in Canada tot helemaal in Florida in het zuiden van de VS. In tegenstelling tot de rest van de familie heeft deze soort graag een koele vochtige grond die niet noodzakelijk in de volle zon hoeft te liggen. Het meest opvallende is de zeer duidelijke bruinrode wig in het donkergroene blad. De bloei met fijne roodkleurige aren valt in het najaar maar is niet zeer opvallend. Ze zaaien wel wat uit als ze zich goed voelen maar zijn toch onder controle te houden.Kan eventueel ook als bodembedekker gebruikt worden in een schaduwwhoekje van de tuin.
Ook in de winter hoeft de tuin niet saai te zijn! Door een mix van groenblijvers en mooi gekleurd kaal hout kan je zelfs midden in de winter de kleur er laten uitspatten.
Als die groenblijvers dan ook nog eens willen bloeien, liefst nog met een lekker geurtje, kan de pret helemaal niet meer op. Mahonia media is zo’n heester. Het is een robuuste, middelgrote, wintergroene heester met symmetrisch geveerde bladeren. Van november tot en met maart bloeit deze met afhangende trossen van geurende, heldergele bloemen, later in de lente gevolgd door blauwzwarte, eetbare bessen.
Deze struik hoeft eigenlijk nooit gesnoeid te worden (da’s makkelijk). Een streepje zon is ok zolang hij maar niet in de ganse dag in de volle zon staat. Deze heesters houden van een lichtzure tot pH neutrale bodem, die goed doorlatend en voldoende vruchtbaar moet zijn. De plant is goed winterhard. Ik heb er eentje dat hier reeds 20 jaar staat. Deze is ondertussen ongeveer 3 meter hoog geworden. Vind je dat te groot, er zijn nog vele neefjes in allerlei kleinere maten verkrijgbaar
De bloemen zijn zeer populair bij de weinige nog vliegende insecten. In het voorjaar zijn de eerste hommels hier dan ook niet weg te slaan. Deze struik heeft bij mij een Cornus alba “Sibirica” als buur, veel vrolijker kan het niet meer worden!
Veel soorten planten in dit geslacht zijn sterk giftig. Dat geldt voor alle delen, ook de wortels en zelfs de honing. Ze bevatten het gif aconitine, een alkaloïde, en sporen van verwante alkaloïden. Zelfs het sap van de plant op de huid kan een heftige reactie teweegbrengen. Toch heeft monnikskap zijn belang in de natuur, o.a. als waardplant voor enkele nachtvlinders waaronder een aantal verschillende dwergspanners , gelduil, … .
In de Griekse mythologie ontvoerde Herakles de hond Kerberos uit de onderwereld. De hond schrok zo van het buitenlicht, dat hij gif spoot uit zijn met slangenkoppen bedekte huid. Op de plekken waar het gif terechtkwam schoot een plant uit de grond : monnikskap. Monnikskap is volgens legendes een middel tegen weerwolven. Dit zou kunnen kloppen want ik heb monnikskap in de tuin staan en heb hier nog nooit weerwolven gezien!
Als je de vorm van de helmvormige bloemen bekijkt zie je direct hoe de plant aan zijn Nederlandse naam komt. De meeste bloeien laat in het seizoen (sommige echter in het voorjaar) en prefereren koele schaduwrijke plekjes. De bloemen trekken veel insecten aan, vooral hommels zijn er gek op. Ze zijn perfect winterhard en hoeven weinig onderhoud. Sommige hoge soorten hebben de neiging om te vallen door veel wind. Ik laat ze bij mij tussen de hortensia’s door piepen zodat ze eigenlijk hierdoor gesteund worden en ze niet moeten opgebonden worden. Zet ze wel ergens waar kleine kinderen er niet bij kunnen!
Liriope muscari (leliegras) zou je kunnen vertalen als "het op blauwe druifjes lijkend leliegras". En dat is lang nog zo gek niet want de plant doet sterk aan de bekende blauwe druifjes denken. Zowel de lange, smalle bladeren als de bloemstengel met zijn kleine druifvormige blauwe trosvormige bloemetjes zijn op het eerste zicht zeer gelijkend. Alleen de bloeitijd is duidelijk verschillend. Muscari (blauwe druifje) is een voorjaarsbloeier en is een bloembolletje terwijl Liriope muscari een vaste plant is die pas in nazomer en vroege herfst bloeit, en bovendien de hele winter groen blijft.
Maximale hoogte is ongeveer 30cm. Deze plantjes zijn weinig of niet woekerend en polvormend. Leliegras is ook geen gras, maar een vaste plant met een duidelijk bloemdek die behoort tot de leliefamilie. Je zet ze liefst ergens in de halfschaduw, enkele uurtjes zon kan geen kwaad zolang ze maar niet heel de dag staan te bakken. Ze kunnen ook in potten of bloembakken. Ze passen ook heel mooi in een Japanse tuin. Het zijn taaie plantjes en zeer makkelijk in onderhoud. Door de pollen in het voorjaar te scheuren kan je ze makkelijk vermeerderen. De grond mag niet te voedselrijk zijn want dan krijg je wel grote pollen met heel veel blad maar weinig of geen bloemen. De bloeitijd loopt van augustus tot oktober.
Kruisingen tussen geslachten onderling komen behalve bij orchideeën erg weinig voor. Heucherella is zo’n uitzondering die de goede eigenschappen van beide ouders in zich verenigt. Ze hebben het mooi gevlekte blad van de schuimbloem, Tiarella, en de leuke trossen met bloemetjes, van het purperklokje, Heuchera, die gedurende de gehele zomer bloeien. Reeds in 1912 werd deze kruising door de Franse kweker Lemoine gemaakt. De planten blijven wat lager dan de Heuchera en hebben een mooie herfstkleur. Net als bij Heuchera is het ook hier een wedren om zoveel mogelijk nieuwe selecties te maken. Dat maakt dat eigenlijk minstens de helft van het sortiment overbodig is. Ze bloeien vroeger, sommige al in april. Daarnaast is deze plant gemakkelijk in het onderhoud. Hij kruipt niet uit de grond en heeft minder last van taxuskevers dan Heuchera’s. Welke bodem is geschikt voor Heucherella ? Humusrijke grond niet te droge grond, en lichte schaduw zijn ideaal voor Heucherella. Maar ook een wat zonniger plek is prima, als de grond maar iets vochtig blijft. In het voorjaar het afgestorven blad weghalen om de nieuwe scheuten ruimte te geven. Geef in het voorjaar organische voeding of strooi wat compost rond de planten. Al bij al een mooi plantje waar je niet veel omziens naar hebt en dat donkere hoekjes kan opfleuren met zijn fijne witte bloempjes.
Nederlandse naam : Zilverkaars, Oktoberkaars, Christoffelkruid
De meeste soorten Zilverkaars hebben lange bloeiaren en bloeien laat in het seizoen Daardoor zijn het welkome aanvullingen in de tuin. Veel Zilverkaarsen bezitten ook een lekkere geur en prachtige bessen. Het zijn planten voor een koele, schaduwrijke plek. Zilverkaars doet het goed in de halfschaduw op een normale tot matig vochtige grond. Ze zijn volledig winterhard (tot -25°C), en worden 60-70 cm hoog. Goede buurplanten zijn bvb. Adderwortel (Persicaria), Monnikskap (Aconitum) en Pluimspirea (Astilbe). Ook sommige herfstasters bloeien in de halfschaduw rond dezelfde periode en geven mooie combinaties.
Paddenlelie of armeluisorchidee zijn twee niet zo fraaie namen voor een plant die eigenlijk een ereplaats dient te krijgen in de schaduwtuin. Officieel noemen deze vaste plant Tricyrtis formosana, dit geeft al een idee waar ze vandaan komen. Hun origine ligt inderdaad in vochtige bossen in Japan en O-Azië. Ze staan graag in de schaduw en liefst ook nog een beetje vochtig (alhoewel dat laatste bij mij niet helemaal klopt). Ze zijn niet 100% winterhard, een normale winter komen ze zonder problemen door maar bij langdurige strenge vorst komen ze in de problemen. Afdekken met wat bladeren kan al veel onheil voorkomen. De planten vormen een pol maar kunnen door korte rhizomen soms ook wat op wandel gaan. Ze behoren tot de lelieachtigen (Liliaceae). De plant is vrij onopvallend tot in september in de bovenste oksels de bloemen verschijnen. Het loont de moeite om eens te bukken en de bloemen van dichtbij te bekijken want het zijn ware kunstwerkjes. Ze hebben wel wat weg van een orchidee. Ze zijn diep paarsroze gespikkeld met een geel streepje aan de keel van de bloem. De bloemstelen worden 60-90cm hoog. Ze bloeien vanaf eind september tot een heel eind in oktober. Ze zijn vrij ongevoelig voor ziekten en hebben ook weinig last van bladluizen of meeldauw.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
