Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Er zijn momenten in een mensen leven dan vraagt men zicht af, gaat het wel goed, Is er niet te veel genomen en te weinig gegeven gaat alles wel zo als het moet.
Er zijn momenten in een mensen leven dan voelt men zich verdrietig en sip, Men wordt vaak de verkeerde kant opgedreven en loopt daarbij tegen een muur van onbegrip.
Er zijn momenten in een mensen leven dat men het allemaal niet meer ziet, Juist op zulke momenten is het óns gegeven die ander te helpen bij zn verdriet.
Daarna komen er momenten in een mensen leven die men graag met een ander deelt, Waarin je liefde, aandacht en begrip kunt geven en daarmee de ander zn ego streelt.
Tijd een ademtocht, een korte zucht, waarin een mens zich wentelt in de zon en in de regen, overal komt hij een lach en tranen tegen als in een klucht.... **** Tijd is een optelsom, bedoeld als oogst, waarin men winst behaalt of ongewild iets moet verliezen, dagelijks duizend keer verstandelijk moeten kiezen, de inzet is het hoogst.... **** Tijd is een korte stilte, een lange les, waarin gevoelens kleuren in verrassende seizoenen, beurtelings harde klappen, zachte zoenen een hevig groeiproces........ **** Tijd is een zee, een golfslag tegen het strand, waarin een mens verdwaalt en vindt in zonneschijn en regen, als het goed is komt hij liefde tegen met een sterke band........... **** Tijd is een korte droom, een vergezicht, in hopen en verwachten en eenzaam verdwalen, ondanks pijn de lange eindstreep halen in donker en in licht......
Soms ontmoet je een mens, bij wie je mag zijn zoals je bent: Onzeker en klein. Iemand bij wie je veiligheid vindt, en weet, dat je ondanks je fouten Toch wordt bemind.
Soms ontmoet je een mens, met een warmvoelend hart. Daar voel je je geborgen, in leed en in smart. Zonder te vragen, wordt je geholpen Jouw zorgen te dragen.
Soms ontmoet je een mens, die jouw warmte vraagt. En wie jij je innigste, Liefde en vriendschap toedraagt. Zo ontstaat een harmonie, en is het goed om te leven. Wat jou geschonken is Mag jij verder geven!
dwing jezelf even voor de spiegel te gaan staan als je zelfvertrouwen heel even is verdwenen een stem fluistert ..kijk je zelf eens goed aan je heb pure wilskracht en goedheid in je genen
blijf immer in jezelf geloven jouw hart is namelijk van goud laat het innerlijke vuur nooit doven anders wordt je van binnen zo koud
zie je de flikkering in je ogen trek je schouders op en blijf even zo staan jouw spiegelbeeld heeft nimmer gelogen dat is jouw kracht om door het leven te gaan ...
Het leven is net als een puzzel, je ziet hem graag compleet, om je heen kijkend, oplettend, zodat je geen enkel stukje vergeet,
soms ben je het zat en leg je de puzzel opzij, in je achterhoofd je afvragend, hoe zat dat ook alweer met mij.
Er is een stukje duister, je bent een stukje kwijt, Denkend waar is dat gebleven, vind ik dat ooit terug met de tijd...
Het blijft passen en meten, en langzaam vallen de stukjes in elkaar. geef niet op , het ene ontbrekende stukje ga je zeker vinden.. En op een dag, dan is je puzzel klaar...
Je voelt je het veiligst bij die mensen die van je houden zoals je bent, je kracht, je positiviteit, je zwakte, de vrienden zoals jij ze kent. Ze zijn er bij wat moeilijkheden, in meesterlijke steun en groei, ze geven houvast in je leven en innerlijk een nieuwe bloei.....
Je kunt ze op je handpalm tellen, maar dat is in feite al genoeg, ze corrigeren je in verbetering en dat is voor inzicht nooit te vroeg. Je lacht en praat veel met elkander kunt heerlijk je geheimen kwijt in woorden die een toekomst bouwen een brede basis in de tijd.......
Vrienden, één land, eenzelfde haven, een boot waarop je samen vaart, met golven, rust, lawaai en stilte, soms opgewonden, soms bedaard. mijn vrienden zijn diverse wegen die in elkander overgaan, omdat je elkaar in praten en zwijgen in enkele woorden kunt verstaan........
Je voelt je het zekerst bij die mensen die van je houden zoals je bent, je aarzeling, je kracht, je zwijgen, dat in gevoelens wordt herkend. Je steekt een kaars aan voor de liefde en als hij opbrandt blijft het licht, vriendschap geeft alle dagen warmte Daarom dit dankbare gedicht........
Ik heb geleerd dat alles gebeurt met een reden; Dat je moet leren van de fouten uit je verleden, Zelfs je gevoel heeft het soms gewoon mis. Ik weet nu dat je soms iemand moet laten gaan, Terwijl je weet dat die iemand voor altijd in je hart blijft bestaan. Ik besef nu dat je moet doen wat je hartje zegt; En niet moet vechten voor iemand die niet voor jou vecht. Ik heb voorgenomen om nooit op te geven; want je moet altijd proberen je dromen na te streven
Ik breng U allen de beste wensen voor het Nieuwe Jaar er staan een paar drukke dagen voor me klaar dus zeg ik nu alvast tot volgend jaar !!!
een jaar is voor je t weet voorbij leef ook t komend jaar als het kan een beetje blij
t kan niet altijd lente zijn er gaat soms wel eens iets mis t leven wisselt net als t seizoen maar als t in je leven het afgelopen jaar even herfst of winter geweest is denk dan een kale boom wordt steeds weer groen
want ook al had je zorgen die gaan weer voorbij na elke nacht komt altijd weer een dag na iedere december wordt t toch weer een keer mei probeer in het nieuwe jaar zoveel als het kan te leven met een lach
De richting van je eigen leven Staat bij je geboorte al beschreven Maar ik ben ervan overtuigd Dat het leven soms 'n andere kant op buigt Maar met elkaar kun je proberen Iets positiefs van het leven te leren Wist je dat 'n beetje begrip en medemenselijkheid Verder gaat dan de eeuwigheid? Eens een lach, dan een traan Met het lot van je medemens begaan Dit is een feit, van onschatbare waarde In deze tijd, op deze aarde Niets staat over het leven geschreven Het leven is een gegeven En ALTIJD DE MOEITE WAARD OM te beleven ...
