Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Nacht of avond, middag of morgen, maak je om de tijd geen zorgen. Kraaiepoten, grijze haren, laat je drijven door de jaren. Heb lak aan de kalender, wees blij dat je kan zeggen, ik ben er...
Alle handen vertellen een verhaal, ieder heeft een andere taal. De een heeft zachte handen, een ander gekloofd of nagels met randen. Er zijn ook handen, waar je voor moet vrezen. Maar echt ,uit iedere hand kun je een leven lezen...
Liefde is niet betaalbaar Geluk soms onbereikbaar Vriendschap zo kwetsbaar Echter een ding, hebben ze gemeen In moeilijke tijden houden ze je op de been...
Geniet van elke dag, geniet van ieder uur. Beleef je leven met een lach, zie het leven als een avontuur. Blijf jezelf, ga niet acteren, je bent op aarde om te leren.
Het leven is als een hindernisbaan, we komen allen al eens voor `n poortje te staan. Waarbij men soms twijfelt om te springen, maar iedereen zal zich toch tot een beslissing moeten dwingen.
Het leven is als een hindernisbaan, we hebben allen aan de start gestaan. Jong en oud, zal blijven proberen, zich zo min mogelijk te bezeren.
Het leven is als een hindernisbaan, we weten vooraf niet hoe alles zal gaan. maar we kunnenelkaar wel een zetje geven, als we dat nodig hebben in het leven
Ik wil, ik moet en ik zal zeg je in je jonge jaren. Als je ouder wordt kom je vanzelf tot bedaren. Dan zegt menig vrouw of man : ik ben blij dat ik nog wat kan.
Dat jeugdig, laaiend vuur dat zullen, moeten en willen leert het leven je wel af, je gaat langzaamaan verstillen. Dan zegt menig vrouw of man, ik ben blij dat ik nog wat kan.
Dan is het de tijd van mogen, de druk is van het leven af, en probeer je te accepteren wat het leven nam en gaf. Dan zegt menig vrouw of man, ik ben blij dat ik nog wat kan.
Grenzen in je leven, geef je zelf aan. Laat duidelijk weten, tot hoever je zou willen gaan. Laat je niet overhalen, uiteindelijk gaat dat mis. Want jij weet, als geen ander, welke grens voor jou het beste is...
Laat het zonnetje in uw hart schijnen, zodat je zorgen door de warmte verdwijnen. Put hieruit de nodige kracht, maak waar nodig een nieuwe start.
Laat het zonnetje naar binnen stralen, om het goede in u naar boven te halen. Gun u zelf, zo nu en dan, de nodige rust, zodat u er weer tegen kan.
Laat het zonnetje maar binnen schijnen, zodat alle donkere levenswolken weer verdwijnen,. Geniet van het momentje, even niet storen, heus, dan voelt u zich echt weer helemaal herboren
Hoe kan ik vertellen wat die hand betekende, een hand die beschermde,de streek door mijn haar. de hand die verwarmde,vertelde wat goed was, uw hand die hield zoveel bij elkaar.
jou moederhand die ik zo vaak vasthield, die als ik zou vallen zorgde dat ik bleef staan. de hand die mij stuurde door het leven, de vingers die wezen naar waar ik moest gaan.
de hand die zwaaide als ik wegging, die wenkte als ik binnenkwam, me soms verwende of corrigeerde, maar het altijd voor mij opnam.
hand in hand gingen we toen ik klein was, alsof ze zei:hou goed vast, blijf dicht bij mij. die hand heeft mij nooit losgelaten, gaf blind vertrouwen,zij hoorde erbij.
jou moederhand die blijft met mij verbonden, bedankt voor die lieve warme band. en voor alles wat we samen hadden,
En nu nog steeds hebben,
Al lopen we nu niet meer hand in hand,
Maar arm in arm,
Dat gevoel maakt me vanbinnen warm
Bedankt lieve moeder, vooral voor die warme moederhand
Achter de groene takken, groeit voor ieder mens een plant. Soms lijkt het bos ondoordringbaar, en trap je het tere plantje stuk. Maar met geduld en veel liefde, vaak met water van een traan. Kun je het plantje weer zien groeien, je moet het alleen weten staan....
Twee handen, die stralen, die zoveel vertellen, die zoveel verhalen. De oude hand, spreekt van een werkzaam leven, de jonge hand, nog vol vertrouwen, nog niet weet, wat het leven kan geven. De oude hand, weet wat de inhoud van het leven is, soms moeilijk, soms zwaar, met hopelijk ook geluk. De jonge hand, nog zo heel erg aan het begin, dit leventje kan nog niet stuk. Beide handen ineen, geeft nog meer glans, aan het leven van allebei. De oude en de jonge hand, gaan zoals het hoort, zij aan zij...
Als men kan zeggen op het eind van de dag, ik heb alles gedaan wat in mijn vermogen lag. Dan kan men zijn hoofd op het kussen neerleggen, rustig gaan slapen, niets meer zeggen.
Als men kan zeggen mijn taak zit erop, wat ik ook deed, ik stootte niemand voor de kop , Sluit dan uw ogen voor een vredige nacht, dan heeft u gedaan wat er van u werd verwacht.
Als men kan zeggen deze dag is voorbij, en niemand had er nadeel van mij. Dan kan u met een rustig geweten, de dag afsluiten en alle bekommernissen vergeten .
