Gisteren Liselotte opgehaald en blijven eten bij dochter en schoonzoon.  En aangezien de les Publisher vandaag uitzonderlijk is weggevallen kan ik extra vroeg ons ma bezoeken.  Ben benieuwd.  Zondag was ze weliswaar goed gezind maar ook gefrustreerd omdat ze niet uit de rolstoel kan.  Tja, ik begrijp dat wel maar telkens vallen is nu ook geen optie.  Ach, ik hoop echt dat mij dit niet overkomt: zo wegdeemsteren en eigenlijk het einde afwachten ... Ik vraag me soms af hoe ons ma dit ervaart.  Is ze er zich van bewust of verblijft ze constant in die schemerzone die dementie toch creëert?  Je kan zo'n gesprek niet meer met haar voeren.  Eerlijk, ik hoef niet zo oud te worden ...  Maar een mens heeft het niet voor het kiezen ...  Klinkt dit te morbide?  Zo bedoel ik het niet .  Het leven is mooi en kostbaar en elke dag mag beleefd en genoten worden, maar wat als er haast geen "genieten" meer is?  wat als je je niet meer bewust bent van het feit dat je leeft?  Moeilijke vragen ...