Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
17-12-2007
* De zee * van John Banville
De zee -2005
Oorspronkelijke titel :
" The Sea "
Uitgeverij ; ATLAS
Paperback : 223 blz.
ISBN 90-450-1375-4
Vertaald door Jan Pieter van der Sterre
Poëzie kun je zowel in verzen als in proza hebben. Ik streef er naar mijn proza zo te maken dat het poëzie wordt.
***
De Ier John Banville won in 2005 de Man Booker Prize met deze roman
De jury verraste daarmee velen en noemde de roman een meesterlijke studie van droefheid, herinnering en liefde. In De zee maken we kennis met de mislukte kunsthistoricus Max Morden die , na het overlijden van zijn vrouw terugkeert naar het vakantiehuis De Ceders in Ballyminder. De oude man probeert het verlies van zijn vrouw te verwerken en tegelijk een trauma uit zijn jeugd onder ogen te zien.
Tijdens die zomervakantie lang geleden maakte Max kennis met de familie Grace. Ze leken uit een andere wereld te komen. Meneer en mevrouw Grace, met hun wereldwijze zelfverzekerdheid en directheid, waren anders dan alle volwassenen die Max kende.Vooral de tweeling in het gezin is opvallend: Myles de doofstomme jongen en Chloe, het eigenwijze meisje. Maar de liefde van de jonge Max richt zich in eerste instantie niet op Chloe, maar op mevrouw Grace en hij denkt dat zij hem ook uitdaagt. Je hebt pas laat door dat Max wel vaker zaken verkeerd interpreteert, dat hij wel iets ziet, maar daar de verkeerde uitleg aan geeft.Dat maakt zijn waarnemingen onbetrouwbaar en juist voor een kunstcriticus zou goed kijken toch een voorwaarde moeten zijn Pas later in het verhaal blijkt dat zich een drama heeft afgespeeld tijdens die zomer waar Max' gedachten telkens naar afdwalen.
Max blikt tijdens zijn verblijf daar niet alleen terug naar de zomer met de familie Grace, maar ook naar zijn leven met Anna en de laatste fase voor haar dood. Zijn blik kenmerkt zich door droefheid, die Banville dankzij vaardig vakmanschap weet te laten overslaan op de lezer. Tegelijkertijd brengt Banville een ode aan de liefde. Hij brengt op minutieuze, indringende wijze de verwerking van Max' verlies onder woorden. Banville switcht heel makkelijk van de jeugdherinneringen over naar de periode waarop Max vrouw Anna te horen kreeg dat ze kanker heeft. Ingetogen en subtiel beschreven is de machteloosheid en onhandigheid van Max .
Zo staan er prachtige bladzijden in waar Max vertelt dat hij als jongen in het veld een nest vond. Dat nest laat hij zien aan een andere jongen. De dag erna zijn de eieren weg en is er een vertrapt. De broosheid kapot gemaakt. En dan komt er nog maar één zin achteraan: Anna die op de vloer braakt, zijwaarts uit haar ziekenhuisbed hangend; haar gloeiend hete voorhoofd drukt in mijn handpalm, vol en fragiel als een struisvogelei.
Een grote rol is weggelegd voor de zee, ze heeft de functie van trooster.
Op het moment dat Anna sterft, staat Max op het bordes van het verpleeghuis en denkt terug aan het moment, tijdens de zomervakantie met de familie Grace, dat hij tot zijn middel in het heldere water van de zee staat:
"Terwijl ik daar stond zwol de zee plotseling op, nee, niet plotseling, maar in een soort machtige deining, het was geen golf, maar een soepel voortglijdende watervloed die afkomstig leek uit de diepten, alsof daar beneden iets enorms bewogen had, en ik werd eventjes opgetild, een klein stukje meegevoerd in de richting van de kust en toen weer op mijn voeten gezet, alsof er niets gebeurd was. En er was niets gebeurd, een gedenkwaardig niets, de grote wereld had alleen weer eens zijn onverschillige schouders opgehaald".
Als een verpleegster hem vervolgens komt halen, loopt hij achter haar aan terwijl hij ondertussen het gevoel heeft dat hij de zee in loopt. De zee die hem omarmt en tegelijkertijd doet beseffen dat de cyclus van het leven onherroepelijk is, dat de wereld niet verandert door een golfslag, of het heengaan van Anna. De zee bevat meerdere geheimen, die veelal voortkomen uit het onvermogen om met elkaar te communiceren. Zo mag Max van Anna niemand iets vertellen over haar kanker, omdat zij het onsmakelijk vindt. Het kindermeisje van de familie Grace, Rose, heeft haar eigen geheim: de jonge Max denkt ontdekt te hebben dat zij verliefd is op vader Grace, maar later begrijpt hij dat haar verliefdheid op een ander was gericht. Voor zijn dochter Claire houdt Max ook veel zaken achter, mede dankzij de slechte verstandhouding die ze hebben. En de identiteit van miss Vavasour, van het pension waar Max verblijft, wordt pas op de laatste pagina's aan de lezer onthuld
Banville schrijft over grote thema's als liefde, dood, rouw en identiteit. Hij doet dat met een onderkoelde toon, in een rijke taal.
Banville ziet het dan ook als zijn taak om mensen te verrukken met zijn boeken, om ze te laten zien hoe prachtig de dingen kunnen zijn. Je moet zijn boeken dan ook niet lezen om meegesleept te worden in een spannend verhaal. Je moet bereid zijn om, wooorden te proeven.
De Ierse romanschrijver, John Banville , is geboren in 1945 in het plaatsje Wexford, waar hij ook schoolliep aan the Christian Brother's school en aan het St.Peters College. Hij werkte voor Air Lingus in Dublin en dat gaf hem de gelegenheid om verre reizen te maken. Van 1988 tot 1999 was hij letterkundig editor van Irish Times. In 1970 publiceerde hij een reeks korte verhalen : " Long Lankin ". Zijn fictief portret van de 15e eeuwse Poolse astronoom: " Dr.Copernicu s" won de James Tait Black Memorial Prize voor fictie in 1976, en was de eerste van een reeks boeken over eminente wetenschappers als - Kepler en Newton. Met zijn boek : The Book of Evidence , belandde hij op de shortlist voor de Booker Prize voor fictie in 1989. Met zijn boek : " The Sea " wordt hij in 2005 ,de eerste Ierse winnaar na Roddy Doyle in 1993 with Paddy Clarke Ha Ha Ha.van de Booker Prize.
Nederlandse uitgave : van Holkema & Warendorf -2006
Paperback : 415 pagina's
ISBN 0553583581
***
Met deze nieuwe thriller levert Tami Hoag een eigen boodschap af aan al haar fans van suspense romans:" Doe het licht niet uit en blijf voortlezen als je durft ". Een genadeloze moordenaar besluipt zijn prooi in de meest beschermde enclaves van Los Angeles tot in de glamourrijke buurten van Hollywood.Zelfs onschuldigen zullen hem niet ontsnappen. Aan het eind van een lange dag vechten met het straatverkeer heeft de fietsboodschapper Jace Damon nog één pakje af te leveren bij één van de beruchtste strafpleiters van Los Angeles. Hij wordt hierbij opgejaagd, beschoten en bijna omvergereden door een auto in de smalle achtersteegjes. Jace , die opgroeide als straatkind in Los Angeles kan enkel door zijn ervaring en instinct te gebruiken zijn leven en het pakje redden waarvoor iemand een moord zou begaan . Als hij na het incident in het advocatenbureau van Lenny Lowell aankomt stuit hij er op politieagenten ,de advokaat blijkt op barbaarse wijze om het leven te zijn gebracht en Jace wordt onmiddellijk als eerste verdachte bekeken.
.
Jace is een fietskoerier, negentien jaar, die al vanaf zijn dertiende op de vlucht is omdat hij bang is dat hij zijn broertje van tien jaar kwijt zal raken aan de kinderbescherming. Samen met zijn broertje Tyler woont hij bij de Familie Chen in Chinatown. Jace is bang dat men denkt dat hij schuldig is aan de moord, al heeft hij deze niet gepleegd.
Plotseling moet hij dus op zijn hoede zijn voor zowel de politiemensen als voor de moordenaar.
.Maar de sleutel om zichzelf en het leven van zijn tienjarig broertje te redden is de enveloppe met het bericht dat niemand geleverd wil krijgen : de waarheid - ,en die heeft hij nog steeds in zijn bezit .
De schrijfster had bij het boek zelf de boodschap: Doe het licht niet uit en blijf doorlezen als je durft. Het licht niet uit doen en doorlezen hoef je dan niet meer te durven, dat doe je gewoon.
Tami Hoag is afkomstig , groeide op en ging naar school in een kleine stad in zuid-oost Minnesota Ze ontmoette er haar liefje aan de high school waarmee ze later huwde. Sinds de publicatie van haar eerste boek in 1988, schreef ze 23 andere romans,waarvan vijf achteréénvolgende bestsellers van New York Times. Alvorens haar op het schrijven toe te leggen had ze jobs als fotograafs-assistente en paardentrainster. Ze woont nu , samen met haar man en talrijke huisdieren op een paardenfarm in Charlotteville , Virginia.
"We should have been real Negroes. Really black. . . . We'd know where we stood anyway."
*** De Duits-Joodse fysicus David Strom is op de vlucht voor de Nazi's en belandt in Washington.Hij ontmoet er de jonge Delia Daley, dochter van een zwarte arts uit Philadelphia , die gulzig op zoek is naar het leven.Beiden hebben een passie voor de muziek en hun plotseling opvlammende liefde voor elkaar is even onmogelijk als ontkoombaar. In " Het zingen van de tijd" vertelt Powers ons het ontroerende verhaal van een biraciale familie en hun drie kinderen., die ze willen opvoeden zonder haat of vooroordelen , wat een bijna onmogelijke taak zal worden.Ze realiseren zich de hindernissen niet waarvoor hun kinderen zullen komen te staan.
Van Powers is bekend dat hij er de schrijver niet naar is om zich in zijn verhalen te concentreren op een halfzachte confrontatie met het onverwerkte verleden.Hij schrijft op een geheel eigen wijze vanuit zijn achtergrond als wetenschapper.
De verteller in deze magistrale en twee generaties omspannende roman is Joseph.Hij is pianist en begeleider van zijn beloftevolle broer Jonah, een klassieke zanger en wonderlijk groot talent. Om voor zichzelf een plaats te kunnen vinden in Europa vermijdt Jonah zoveel mogelijk te denken aan het spook van het racisme .alhoewel steeds zal achtervolgd worden door zijn lichte huidskleur en zowel door blank als zwart gewantrouwd wordt. .Joseph daarentegen wordt als aarzelende pianist als het ware opgeslorpt in het leven van zijn broer. Het derde kind Ruth wordt een zwarte activiste ,die probeert de dingen in haar ingebeelde geidealiseerde toekomst te verbeteren. Aangezien elk kind zijn eigen weg kiest, valt de familie uit elkaar. Terwijl Jonah kiest voor de kunst en Ruth voor het leven probeert Joseph wanhopig om de beide tegenpolen te verzoenen, een verzoening die veel te laat en onverwacht toch nog zal plaatsvinden.
Afwisselend tussen eerste-persoonssecties (die vanuit het perspectief van Joseph worden verteld) en derde-persoonssecties beweegt de roman zich tussen het verhaal van de kinderen en het verhaal van hun ouders. We zien Delia met haar eigen muzikale aspiraties worstelen en zien de manier waarop de abstracte fysica David's keuzen heeft gevormd in een land waar het huwelijk tussen verscheidene rassen nog vijandig bekeken wordt.
Tussen deze verhalen, behandelt de roman vier decennia, die de Amerikaanse rassenpolitiek vanuit het perspectief van een familie tonen van wie de leden onzeker zijn van waar zij zich bevinden.
De schrijver behandelt deze verhalen met gevoeligheid en slaagt erin om muziek met fysica te verweven . De personages in deze roman van epische omvang worden met elkaar verbonden door een vitale stroom van muziek: de liederen, strijkkwartetten, gospels en soul die in hun levens een allesbepalende rol spelen en zonder welke zij ten onder zouden gaan in de vloed van de tijd.
Richard Powers ,werd geboren op 18 juni 1957 in Evanston , Illinois, maar bracht zijn kinderjaren door ten noorden van Chicago. Hij was de vierde van vijf kinderen in een gezin van een hoofdonderwijzer .In zijn tienerjaren ( De Vietnamjaren) woonde Powers 5 jaren in Bangkok toen zijn vader benoemd werd aan de Internationale School. Hij ontdekte daar de muziek als toevluchtsoord.
Aanvankelijk ging zijn interesse uit naar de wetenschappen en hij begon zijn universitaire studies in de richting natuurkunde.Later stapte hij over naar de literatuurstudies. Hij behaalde zijn M.A.in 1979. Zijn bijzondere interesse ging naar auteurs als : Marcel Proust,James Joyce, Thomas Mann.
Hij werkte in Boston als computerprogrammeur totdat een foto in een museum (August Sander's 1914 zwart -wit foto van drie Westerwald boerenjongens die volgens het onderschrift op weg waren naar een bal) hem inspireerde om ontslag te nemen en twee jaar te schrijven aan zijn eerste roman : Three farmers on their way to a dance (1985).
Het boek werd een succes en Powers verhuisde naar Zuid-Nederland waar hij Prisoner's Dilemma schreef., een werk dat Disney en atoomoorlogen naast elkaar zet en het bekende boek : The Gold Bug Variations ;een boek dat genetica.polyfone muziek en computerwetenschappen samenbrengt.
Hij verhuisde om afstand te kunnen nemen van het succes in de V.S. omzich onder te dompelen in een gebied waar hij omringd zou zijn door veel verschillende talen en dialecten. RICHARD POWERS schreef 9 novelles. Deze werden vertaald in 12 talen. Met zijn meest recente boek, The Echo Maker', won hij de National Book Award van de Verenigde Staten.
:" De grote vrouw" Auteur: Meir Shalev Uitgeverij: Vassalluci-Amsterdam, 1998 ISBN 90 5000 060 6 Pagina's: 420 vertaler Ruben Verhasselt.
Iedere herinnering die hij oproept, hoe kort ook beschreven, weet hij te beschrijven in een taal die zo krachtig en beeldend is dat hij met recht een schepper naast God genoemd mag worden.
***
Een Israëlische jongen groeit rond 1940 op in Jeruzalem in een huis dat beheerst wordt door vijf vrouwen: zijn grootmoeder, zijn moeder, twee tantes en zijn jongere zuster. Hoofdpersoon Refael Maier, inspecteur van een waterbedrijf in de Negev-woestijn, is 52 jaar als hij de herinneringen aan zijn jeugd opschrijft.De mannen in de familie hebben de gewoonte om vroeg dood te gaan. Zijn vader was slapend overreden door een tank, zijn opa had zich verhangen, zijn Engelse oom Edward begreep de Hebreeuwse waarschuwingskreten niet en kreeg de brokstukken van een ontploft huis op zijn hoofd. Alles wat van hen overblijft zijn levenslange herinneringen bij de weduwen en een paar portretten aan de muur. Dat Refael "ouder is dan alle mannen in zijn familie geworden zijn", lijkt geen goed teken voor zijn verdere levensduur.
Hij is niet gelukkig en weet niet goed wat hij met het leven aan moet. De weduwen gaan met elkaar samenwonen en voeden gezamenlijk de kinderen van een van hen op. De jongen Refael herinnert zich vele jaren later hoe die opvoeding verlopen is.
In zijn herinnering worden de vijf vrouwen tot één grote vrouw onder wiens hoede hij als enige jongen opgroeit, die haar armen naar hem uitstrekt, hem uitkleedt, wast, kietelt en straft en die tegen hem praat, eindeloos tegen hem praat over alle herinneringen aan de overleden mannen. Alle niet te uiten liefde ten opzichte van hun overleden echtgenoten ballen de vrouwen samen in de zorg voor die enig overgebleven mannelijke spruit van de familie.
Het enige mannelijke element in zijn opvoeding wordt gevormd door de steenhouwer Avraham, een vrijgezel die een paar huizen verderop woont en op zijn erf stenen houwt. Hij is verliefd op één van de twee tantes van Refael. Deze komt hem alle dagen bezoeken en vertelt hem wat hij allemaal van de grote vrouw moet verduren. Avraham geeft hem goede raad en vraagt hem uit over de tante met het rode haar. Het boek bestaat uit tientallen korte hoofdstukken. Elk hoofdstuk bevat een gebeurtenis of een gesprek uit het verleden of uit het heden van Refael. Al die hoofdstukken geven een bont en veelkeurig beeld van de geschiedenis van de familie, van de eigenaardigheden van vijf vrouwen samen in een huishouden, van de geschiedenis van Israël en van Refaels huwelijk met Rona. Dat huwelijk is ook een herinnering, de twee zijn gescheiden maar ontmoeten elkaar nog steeds. Refael heeft aan zijn intensieve opvoeding door de vijf vrouwen een hang naar eenzaamheid overgehouden. Hij bivakkeert het liefst in zijn eentje in de woestijn om over zijn herinneringen na te denken.
In veel van Shalevs boeken spelen sterke vrouwen een grote rol. En daarnaast mannen die zich voegen naar die vrouwen omdat ze van hen houden, die de strijd aangaan, het onderspit delven en zich vervolgens daar vaak bij neerleggen, met meer of minder vrede. Die vrouwen zijn hun moeder, hun grootmoeder, hun geliefde, hun vrouw.
Het boek is goed geschreven, spannend en geestig en de karakters zijn boeiend. De zwarte tante is een ondeugend schepsel, de rode tante vereert alles wat Engels is, de grootmoeder is een prachtige oude vrek, Avraham is een reus met spierballen. En Refael treedt 's avonds op als masseur van de grote vrouw: de vrouwen trekken hun blouses uit en gaan op hun buik op matten liggen. Refael moet als jongetje van zes rondjes lopen op hun vijf ruggen, om ze te masseren. Kortom, dit is een prachtig boek. De verpletterende aanwezigheid van de vijf vrouwen rond Refael is 400 bladzijden lang voelbaar.
En nu , vijftig jaar later dwaalt hij alleen door de woestijn: "Weten jullie een betere manier voor een man om in orde te zijn?" Bang voor de dood, achtervolgd door zijn herinneringen die hem belemmeren een werkelijk menselijk leven te leiden.
Het boek is sterk associatief. Maar als je als lezer net gaat denken: nu is hij door alle zijsporen de lijn kwijt, keert Shalev toch weer terug naar de hoofdlijn.
Hoewel intieme contacten zelden uitgebreid beschreven worden, hangt er toch een voortdurende erotische spanning in "De grote vrouw": de rooie tante en haar relatie met Avraham, de zwarte tante die het bed met willekeurig welke man deelt, en zelfs Refaels moeder die op het laatst een lesbische relatie met haar blinde jeugdvriendin blijkt te hebben. Dat alles maakt het niet verwonderlijk dat Refaels contact met zijn ex-echtgenote vooral seksueel van aard is
.
Het maakt op die manier duidelijk dat de Israëlische literatuur de grotendeels seculiere Israëlische maatschappij weerspiegelt.
"Meir Shalev is a master story teller whose magic realism is similar to the art of Gabriel Garcia Marquez."Frankfurter Allgemeine Zeitung
Meir Shalev,-Israël 29-7-1948
De schrijver werd geboren in de coöperatieve pionierskiboets Nahalal als zoon van de dichter Jitschak Shalev. Hier groeide hij ook op en verhuisde vandaar naar Jeruzalem waar hij momenteel woont. Na zijn studies psychologie aan the Hebrew University werd hij bekend als producer en moderator van radio en tv-programma's. Meir Shalev is de meest succesvolle Israelische auteur van dit moment. Zijn romans worden in tien landen vertaald. In 1988 werd zijn eerste boek, in de Nederlandse vertaling uitgebracht onder de titel 'Russische Roman', gepubliceerd. Hij is tevens colummist voor het Israëlische dagblad "Yedioth Ahronoth " Naast zijn romans die allemaal bestsellers werden , schreef hij twee non-fictie verhalen en vijf kinderboeken. Shalev werd bekroond met : the Bernstein Prize (1989), the Juliet Club Prize (Italy, 1999) en the Brenner Prize (2006)
Romans:
In India voel ik me Amerikaans, in de Verenigde Staten Indiaas. Samina Ali
*** De negentien-jarige Layla , is de ongelukkige heldin van Samina Ali's debuutroman.Ze heeft haar korte leven doorgebracht in twee verschillende werelden, in Minneapolis en het oud Indische Islam-bastion Hyderabad. Bij het begin van de roman is ze na een jaar universiteit teruggekeerd naar Hyderabad om er te huwen met de knappe, jonge ingenieur Sameer. Deze laatste is door haar bazige ouders uitgekozen , of - volgens Layla 's mening aan haar verkocht. Met haar stille manieren is Layla , het toonbeeld van de bescheiden moslima. Maar ze verbergt echter een groot geheim . Vlak voor ze Minnesota verliet had ze een verborgen gehouden romance met een Amerikaanse student , die haar zwanger achterliet.
Hoewel het haar grote moeite kost, doet Layla haar uiterste best om aan de verwachtingen van haar schoonfamilie, een vroom moslim gezin, te voldoen. Na haar aankomst wordt Layla religieuzer, ze citeert uit de Koran en leert Arabisch. Over haar geheim zal ze nooit openlijk kunnen spreken: Layla is geen maagd meer. Maar ook in haar schoonfamilie spelen onuitgesproken en geheime gebeurtenissen uit het verleden een rol. Waarom wil Samir zijn liefde niet tonen aan Layla? Nu blijkt dat ook hij een geheim te verbergen heeft . Layla en Sameer zijn twee verschillende types. De Amerikaanse heeft heimwee naar het mystieke Indië , de Indiêr droomt van het wonderbare Amerika. Terwijl Indië afbrokkelt door de onlusten tussen de moslim- en hindoegemeenschap gaat het stel op huwelijksreis naar Madras
Er blijkt een groot verschil te bestaan tussen het westerse ideaal van de romantische liefde en de realiteit van de moslimcultuur. Beiden erkennen ook de zwakheden in hun filosofie.Zij ziet in dat godsdienst vaak ook gewelddadig kan zijn en Sameer ontdekt dat Amerikanen ook vooroordelen kunnen hebben.
Op hun huwelijksreis naar het broeierige Madras slaat de ontgoocheling toe. Sameer noemt zichzelf , een afgevallene. Wat Layla betreft, ze is onherroepelijk veranderd door haar jeugd in Amerika. De Indiaans-Amerikaanse moslimschrijfster Ali weet op een wonderlijke wijze haar karakters vast te pinnen op de moeilijkheden die ze ondervinden om de Islam-wereld te verzoenen met de moderne tijden. Het boek toont ons echter dat deze verzoening nog lang niet in zicht is .
Auteur Samina Ali is geboren in Hyderabad, India. Zes maanden na haar geboorte emigreert het gezin Ali naar de Verenigde Staten, maar keert regelmatig terug naar India. Vanaf haar achtste is Samina Amerikaans staatsburger. Samina Ali laat in haar debuutroman Madras in de regen, grotendeels gebaseerd op eigen ervaringen, op ontroerende en indringende wijze zien wat het betekent om in twee culturen op te groeien. In 1993 behaalde ze summa cum laude een B.A. in Engels aan the University of Minnesota, Twin Cities . Haar M.F.A. behaalde ze aan the University of Oregon. Ze schreef ondermeer in rattapallax 8, Words Matter, Reading and Writing in the Second Wave of Multiculturalism, en Our Feet Walk the Sky.
Twee kleine meisjes ontdekken in een wei een paard waarvan het hoofd ontbreekt. Een Nederlandse archeologiestudente, Martina Flochten, verdwijnt als ze s nachts na een concert alleen naar het toilet gaat. Een paar dagen later wordt ze dood aangetroffen. Anders Knutas, hoofdcommissaris, leidt het onderzoek naar de dood van Martina Flochten. De journalist, Johan Berg, volgt het onderzoek op de voet. Bij zowel het onthoofde paard als bij Martina Flochten is bloed afgetapt. Het idee voor de roman komt van de Oud-Noorse mythologie, waarin wel eens als bedreiging een paardenhoofd op een houten paal voor iemands huis werd geplaatst. Wanneer een internationaal figuur op rituele wijze wordt vermoord, komt er schot in de zaak.
Op de cover van De goden verzoeken staat "De nieuwe Scandinavische sensatie!". Mari Jungstedt heeft een prettige schrijfstijl,waarin, net als bij andere Scandinavische auteurs, de omgeving mooi wordt beschreven.
'vanaf de kerk van fröjel strekten koolzaadvelden en akkers als gele en groene kleden zich uit naar de zee.' Tegen de achtergrond van de schitterende natuur, de vele ruines, kerken en archeologische sites van het eiland gotland laat de zweedse schrijfster in haar thriller , de meest gruwelijke dingen gebeuren.
Commissaris Anders Knutas en tv-verslaggever Johan Berg, beiden bekende figuren uit eerdere thrillers van Jungstedt, hebben hun handen er vol aan., daarnaast wordt hun aandacht ook nog eens opgeëist door hun privé-problemen. Jungstedt trakteert ons niet alleen op een spannend verhaal, maar dringt ook diep door in het leven van haar personages. twijfels, angsten, onzekerheden, jeugdtrauma's en verdriet maken deze thriller herkenbaar voor iedereen, en maken van deze roman een echte 'page-turner'. De psychologische aspecten van de moordzaken in haar thrillers zijn extreem belangrijk en komen dan ook uitvoerig aan bod. Ze probeert haar boeken zo geloofwaardig mogelijk te maken.
Het verhaal speelt zich af op het mooie eiland Gotland en begint in de sfeer van opgravingen naar schatten uit de tijd van de Vikingen.Het is eigenlijk opgebouwd uit kleine losstaande stukjes waarin je kennismaakt met personages of waarin gebeurtenissen plaatsvinden. Deze korte en bondige manier van schrijven houdt de vaart in het verhaal en de spanning hoog.Aanhangers van oude religies en gruwelijke, rituele moorden spelen daarbij een rol. Mari Jungstedt heeft duidelijk talent. Begrijpelijk dat zij in Scandinavië zo succesvol is en terecht dat zij nu hier bij ons ook meer bekendheid krijgt.
Mari Jungstedt , is een Zweedse schrijfster geboren in Stockhölm ,op 31 oktober 1962
Ze isreeds vijftien jaar lang redacteur en nieuwslezeres bij de Zweedse televisie en host van een goedbekeken talkshow.
'Die je niet ziet' was haar debuut en werd al meteen een groot succes in Scandinavië en Duitsland. Hierna volgde Dichterbij dan je denkt en deze boeken zijn beide verfilmd door de ZDF.
*** Ashdown, een 100-jaar-oud herenhuis: bij de rand van een klip die de Engelse kust overziet, dient als slaapzaal voor twee dozijn universitaire studenten, waaronder Sarah , een vrouw die aan narcolepsie lijdt en door onverwachte slaapaanvallen en hallucinaties wordt verontrust die ze met de werkelijkheid verward. Zij kan geen onderscheid maken tussen droom en werkelijkheid. Sarah woont in het studentenhuis samen met Gregory Dudden. Zij hebben een moeizame relatie die ontspoort vlak voordat Gregory naar Londen gaat om zich als dokter te specialiseren in slaapstoornissen. Verder maken we ook kennis met Robert,die zichzelf pijnigt met een onbeantwoorde liefde voor Sarah, en Terry hun beider vriend die geobsedeerd is door film en 14 uren per dag slaapt.
Twaalf jaar later is Ashdown een slaapkliniek geworden met aan het hoofd Gregory , als halfwaanzinnige en sadistische psychiater. Terry , nu een filmcriticus , die de slaap niet meer kan vatten komt overeen zich door Gregory te laten onderzoeken in zijn slaaplaboratorium. De arrogante Gregory beweert dat slaap een uit te roeien ziekte is . "Als u acht uren per dag in bed doorbrengt,"zegt hij, "verkort de slaap uw leven met een derde!" Hij leidt zijn experimenten( eigenlijk martelingen) naar slaapontbering in de geheime ruimtes van de kelderverdieping . Volgens zijn scheefgetrokken logica zal hij de "behandeling" voor de slaap kunnen vinden als hij mensen en dieren nooit meer laat inslapen , totdat ze zonder slaap verder kunnen. Het boek onderzoekt het ineenstrengelen van nacht en dag, dromen en het dagelijkse leven. De hoofdstukken wisselen tussen 1983, wanneer de plaats een universitair studentenhuis is, en 1996 af, wanneer het een kliniek voor de studie van slaapstoornissen is geworden. In beide periodes komen dezelfde karakters opnieuw op de voorgrond, als studenten , later als patiënten en dokters.
."Het huis van de slaap is een tragikomisch liefdesverhaal waarin alles en iedereen op onnavolgbare wijze met elkaar is verbonden. Met zijn sprankelende gevoel voor humor en bitterzoete nostalgie voert Jonathan Coe de lezer vanaf de eerste bladzijde mee naar een ontknoping die zijn weerga niet kent.
Toevallige ontmoetingen en onwaarschijnlijke gebeurtenissen wisselen elkaar af in een literaire soap vol cliffhangers. Het boek is geloofwaardig waar het over slaap gaat, komisch waar het over verhoudingen tussen mensen gaat en krankjorem in zijn structuur. Alle platvloerse middelen gebruikt Coe om zijn spel met schijn en werkelijkheid aannemelijk te maken. De werkelijkheid wordt een nachtmerrie en dromen komen uit. Als je het boek dichtslaat, heb je het gevoel dat je belazerd bent. Maar met toestemming.
De romanschrijver Jonathan Coe is geboren op 19 augustus 1961 in Birmingham . Hij studeerde aan de Universiteit van de Drievuldigheid, Cambridge, en voltooide een Ph.D. van Henry Fielding's Tom Jones aan de Warwick Universiteit. Coe.geeft les in Engelse poëzie,in Warwick en later werkt hij als professionele musicus ,die muziek voor jazz en cabaret schrijft.Alvorens freelance schrijver en journalist te worden was hij ook wettelijk corrector.
Coe heeft vijf romans geschreven.'The Dwarves of Death' (1990), 'What a Carve Up!' (1994) waarvoor hij in 1995 de Engelse John Llewellyn Rhys Prijs en de Franse Prix du Meilleur Livre Étranger ontving. Voor 'The House of Sleep' de Writers' Guild Best Fiction Award en de Franse Prix Médicis Etranger (1997)en 'The Rotters' Club' (2001) en in 2004 kwam 'The Closed Circle' uit. Jonathan Coe is ook de auteur van twee biografieën van filmactoren, Humphrey Bogart en James Stewart. Zijn biografie van novelist B. S.Johnson " Like a Fiery Elephant "werd gepubliceerd in 2004 en won de Samuel Johnson Prize
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
