Adriaan van der Veen werd op 16 december 1916 in Venray geboren.
Toen hij bijna twee jaar was (september 1918) verhuisde het gezin naar Schiedam., waar hij zijn jeugdjaren doorbracht.
Hij was de tweede zoon in een armoedig middenstandsgezin.
Tijdens de crisisjaren was hij onder meer werkzaam in de boekhandel aldaar.  Zijn werk werd beïnvloed door de crisisjaren in de jaren dertig.
Adriaan van der Veen debuteerde in 'Groot Nederland' met het verhaal 'Klerkje in droomland'.
Via Jan Greshoff kwam Adriaan van der Veen in de journalistiek. Hij werkte enkele jaren in Brussel als redacteur van het 'Hollandsch Weekblad' en als secretaris van Greshoff.
Hij  was ook mede-oprichter en redacteur van 'Werk' (1938) en van 'Criterium' (1947-1948'
Adriaan van der Veen verhuisde in 1938 naar Den Haag, hier werd hij redacteur van 'Het Vaderland'.
Begin 1940 vertrok hij als correspondent voor ‘Het Vaderland’ naar Amerika, waar hij gedurende de tweede wereldoorlog verbleef.
Hij studeerde anderhalf jaar Engelse taal en letteren aan Columbia University. en werkte bij een krant en later voor diverse Nederlandse voorlichtingsinstanties, o.a. bij Station WRUL, waar radio-uitzendingen naar bezet Nederland werden verzorgd.
Hij was er  redacteur van 'Knickerbocker weekly', een Nederlands-Engels tijdschrift uit New York
Hij trouwde in Amerika met de Amerikaanse Jeanette. Hans Gomperts was getuige. Ze kregen in Amerika een zoon en terug in Nederland een dochter (Ariane). Jeanette overleed in 1973.
In 1946 keerde hij terug en ging wonen in Den Haag. Daar was hij tot 1978 werkzaam als redacteur letteren bij de NRC.

 Na zijn eerste proeven, de novellen 'Geld speelt de groote rol'(1938), 'Tusschen kantoor en archief' (1939) en de verrassende, surrealistische, 'Oefeningen' (1938) volgde een deels op dezelfde stof gebaseerde eerste roman 'Wij hebben vleugels' (1946), die de authenticiteit illustreert van een schrijverschap dat aan de banale, alledaagse, neerdrukkende realiteit poogt te ontkomen door het romantische verlangen en de droom en daar overtuigend in slaagt. Het blijft een van zijn beste boeken.
Adriaan van der Veen was na de Tweede Wereldoorlog kort redacteur van 'Het Parool' en vanaf juli 1946 tot zijn pensionering in 1979 letterkundig redacteur van de 'NRC'.
Van 1963 tot 1965 doceerde hij als 'visiting professor' Nederlandse literatuur aan het San Francisco State College.
Veel succes oogstte hij met zijn romans, 'Zuster ter zee' (1949) en vooral 'Het wilde feest' (1952), waarvoor hem de Van der Hoogt-prijs werd toegekend.'Het wilde feest' geldt als zijn meestgelezen roman
Het in Amerika spelende verhaal over de liefde tussen een niet-Joodse Hollandse jongeman en de Joodse emigrante Vera verbeeldt aangrijpend het probleem van het ‘Joodse vraagstuk’, voor wie het, als anti-semitisme of als ‘verdraagzaamheid’, een probleem is, maar ook symbool van wat er aan dierlijk driftleven in de mens aanwezig is. Dit boek werd gevolgd door enkele meer of minder geslaagde romans: Spelen in het donker (1955), Doen alsof (1960), De boze vrienden (1962) en De idealist (1965)
Veel van zijn werk is autobiografisch, met name de drie autobiografische werken 'Kom mij niet te na', 'Vriendelijke vreemdeling' en 'Blijf niet zitten waar je zit'. Deze vormen een trilogie.
Verder publiceerde de auteur ook nog in 'De Groene Amsterdammer', 'Elsevier', 'De Gids', 'De Vlaamse Gids', Times Literary Supplement', 'Atlantic Monthly'.
Een terugkerend thema in zijn werk is de liefde in alle nuances, vrijheid en verantwoordelijkheid en de schuldvraag.
Adriaan van der Veen schrijft het soort boeken dat je aan iedereen cadeau kunt doen. Ze zijn beschaafd, onderhoudend, salonfähig (in de latere komt wel wat seks voor, maar die wordt zo netjes beschreven dat niemand er echt aanstoot aan kan nemen) en ze gaan over onderwerpen waar iedereen over mee kan praten.
Adriaan van der Veen overleed op 7 maart 2003 in Den Haag.