Uitgeverij : De Arbeiderspers, Amsterdam.



***
Al vroeg speelt Wanda Wiericke piano, aangemoedigd door haar moeder, die zangeres is, en ontmoedigd door haar vader Egbert, die, als Wanda wat ouder is, liever zijn dochter op het gymnasium ziet.
De muziek en de piano, dat is alles voor haar. Met haar muziek probeert ze contact te maken met haar vader Egbert:
Ik wil dat hij luistert, denkt Wanda. Dat hij de krant dichtvouwt, z'n ogen sluit en naar mij luistert. Dat hij denkt: wat speelt ze mooi. Wat is ze knap, en lief.
Heel zacht begint de derde prelude. De vingers raken de toetsen snel en licht als muizenvoetjes. Wanda zit gebogen over het klavier, zij kruipt in het lied. Ze laat het opflakkeren, hevig en snel, en weer doven, steeds denkend aan de man die daar onder de lamp zit, de man die moet luisteren en horen. De man die de krant leest

Haar moeder stelt voor dat ze les neemt van Max De Leon, die haar af en toe op piano begeleidt als ze zingt.
Wanda bezoekt De Leon heel graag. De lessen krijgen een abrupt einde wanneer De Leon, die van Joodse afkomst is, tijdens de oorlog wordt gedeporteerd.Pas aan het einde van de oorlog wordt haar op school verteld wat er met de Joden gebeurde, en ze beseft dat De Leon nooit zal terugkomen. De Leon laat Wanda een grote verzameling muziekboeken na.
Jaren later is Wanda een gevierd pianiste. Ze trouwt met Bouw, die ze leert kennen in het verzorgingstehuis waar haar broertje Frank is ondergebracht.Uiteindelijk drijft de liefde voor muziek Wanda en Bouw uit elkaar.
Tijdens een van Wanda's tournees belt de vriend van haar moeder op. Emma is ernstig ziek. Wanda zoekt haar op in het ziekenhuis, en op haar sterfbed laat ze een geheim doorschemeren; een geheim dat Wanda al lange tijd vermoed had. Haar tante bevestigt uiteindelijk haar vermoedens. Vele jaren later woont ze in Frankrijk.
Op een avond leest Bouw Kraggenburg in de krant een recensie over een verzamel-cd van de pianiste Wanda Wiericke.Tientallen jaren is het geleden dat hij haar , zijn ex-vrouw , voor het laatst gezien heeft.
De recensie vertelt hem dat zij begin jaren tachtig door ziekte gedwongen werd het muziekleven te verlaten, terwijl hij dacht dat ze in Amerika zat.
De pianiste Wanda Wiericke heeft zich teruggetrokken in een bergdorp in de Pyreneeën. Zij heeft haar vleugel bij zich, maar kan er vrijwel niet op spelen omdat zij reumatiek in haar handen heeft.
De man met wie zij dertig jaar geleden een tijd getrouwd was en die zij verlaten heeft omdat zij voor de muziek koos, komt achter haar verblijfplaats.Hij neemt het besluit zijn bezoek aan een congres in San Sebastian met een week te vervroegen en een omweg te maken langs de vrouw die haar muzikale ambities zwaarder liet wegen dan zijn liefde voor haar ...
Tussen zijn vertrek en zijn aankomst bij haar is de roman geconstrueerd, afwisselend in de tegenwoordige en de verleden tijd.. De jeugd van Wanda, haar hartstocht voor de muziek, haar familieleven, het geheim rondom haar geboorte, haar muzikale carrière, haar relaties, haar onmacht om te communiceren buiten de muziek om.
Het is een vervlechting van een muziekroman en een psychologische roman. Hoewel die niet feilloos verloopt, wordt de lezer door beide facetten zeer geboeid en meegesleept naar een net niet melodramatisch slot.
Een roman over de onzegbare kracht van de muziek en de ontoereikendheid van de taal , over het menselijk tekort en het grote verdriet, over liefde en ambitie die met elkaar in conflict komen.
Het boek eindigt wanneer Bouw door het raam van Wanda's huis kijkt en luistert naar haar pianospel.