|
Voilà zie, ik ben terug thuis en na een dag platte rust ook wat bekomen van alle doorstane emoties.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zoals verwacht was de tweede dag in het ziekenhuis er weer eentje van om t half uur bloed afnemen en prikken om te kijken hoe hoog de suiker stond.
Deze keer had ik eerst s morgens in mijn buik een spuit gekregen die fameus prikte. Maar de bloedafnames bleven deze keer binnen de normale perken (veronderstel ik, want ik ken er niets van).
Als kers op de taart mocht ik nog steeds volledig nuchter kort na de middag onder de MRI (NMR?) scanner.
Mannekes toch, dat is echt niets voor iemand met claustrofobie en ik ben iemand met serieuze claustrofobie.
Een half uur moest ik eronder en ik heb het wonder boven wonder volgehouden, weliswaar met behulp van een kalmeerpilleke, maar het had geen twee minuten langer moeten duren of ik had de alarmknop die ik meegekregen had, ingedrukt.
Je krijgt een koptelefoon aan zodat de radiologe je kan toespreken, maar het dient ook tegen het enorm lawaai van de machine.
Wanneer het ding in gang schiet lig je precies in een vreselijk luidruchtige, rammelende, sapcentrifuge.
Ik heb mijn ogen de hele tijd stijf dichtgeknepen en ik probeerde me voor te stellen dat ik op een zandstrand lag te zonnen op een tropisch eiland. De enige manier om mijn angst te overwinnen.
Maar nu ist gedaan. Ik denk niet dat ik nog veel aankan. Mijn arme oude zenuwen zijn er niet meer tegen bestand.
Ik vroeg aan de radiologe of ze gezien had waar de cyste zich bevond en wat voor cyste het was, maar natuurlijk mocht zij daar niet op antwoorden.
Op de kamer werd eindelijk de pijnlijke catheder uit mijn hand weggenomen en mochten we naar huis.
Het verdict van alle onderzoeken krijgen we de zesde september. Tot dan blijven de zenuwen vrij gespannen.
Thuis was ik zo van de kaart dat ik zelfs de telefoon niet kon beantwoorden en dit aan Mr. Silver overliet.
Mijn rots in de branding had zelfs gezorgd voor eten
een pakje voor mij: iets ondefinieerbaar dat naar vis rook dat je even in de microgolfoven moest steken en voor hem iets dito dat niet naar vis rook. Ik heb gemerkt dat vanavond pizza op ons menu staat.
Hopelijk ben ik daarna in staat om terug iets voedzaam op tafel te zetten.
Net vandaag had ik me voorgenomen om mijn moed terug uit mijn sloefen te sleuren en een wandeling te maken met hem en Molly, maar net vandaag hebben de weergoden beslist om de hemelsluizen vollen damp open te zetten.
Misschien lukt het na de middag om te wandelen. Hier in ons Belzikske kan alles op korte tijd veranderen.
Toedeloekes!
|
) en kan dus weer knuffels delen 
