|
Mijn afweersysteem werkt gelukkig nog goed, want gisteren kon ik weer een heerlijk namiddagje doorbrengen met mijn lieve vrienden, die inmiddels al veel meer geworden zijn dan blogvrienden.
Terwijl ik wacht op de komst van kleinzonen 1 en 2 maak ik snel even tijd voor mijn blogje.
Bij de tandarts (zie enkele dagen terug) vroeg ik me af - met opengesperde mond met speekselzuiger - wat het meest gênant of onelegant was: een bezoek aan de tandarts of een bezoek aan de gynaecoloog.
Er is geen simpel antwoord hé?
Nu bleek die nieuwe tandarts een vrij knappe vent, maar dat maakt het in feite nog gênanter.
Voor een knappe man doe je als vrouw toch een extra efforreke om charmant, elegant en welbespraakt over te komen.
Dat laatste is vrij moeilijk met een hele ijzerwinkel in je mond.
Maar ach, mannen zijn net hetzelfde hoor.
Hou ze maar int oog wanneer ze in de buurt van een knappe babe zijn.
Het horeca buikje wordt ingetrokken, de borstkas stoer vooruit gestoken en ze doen hun best om zich een George Clooney look/houding aan te meten.
Maar ik dwaal af : het ging hier over wat voor een vrouw het meest gênant was.
Mijn degelijke, katholieke, preutse opvoeding was waarschijnlijk de oorzaak dat ik me ongelooflijk schaamde om met een vreemde man, al of niet een dokter, over mijn onderste lichaamsdelen te spreken, laat staan die te ontbloten in zijn aanwezigheid.
Dat was dan ook de reden waarom ik op zeventienjarige leeftijd naar een vrouwelijke gynaecoloog ging, ook omdat ik dacht dat zij tenminste zou begrijpen waarover ik sprak.
Hoe kon een mannelijke dokter nu weten hoe maandelijkse menstruatiepijn mèt migraine aanvoelde?
Bovendien was ik ervan overtuigd dat een vrouwelijke gynaecologe meer dan waarschijnlijk zelf minstens één kind met pijn en smarten zou gebaard hebben. (dit met het oog op de toekomst).
Jongens
had ik het even mis....
Mijn vrouwelijke gynaecologe was, we spreken jaren zestig, een van de weinige vrouwelijke gynaecologen hier ten velde, en toen ik haar wat beter leerde kennen hoorde ik dat ze niet gehuwd was, geen kinderen had of wou èn ze had geen tijd voor flauwe trezebezen.
Indien je kloeg over pijn of krampen dan antwoordde ze steevast: jaja juffrake, wemme allemol al ies krampen, ge mut mor oep a taande baaite gelak iederien ..pakt een asperienneke.
Haar medische uitrusting bestond uit: haar handen, latex handschoenen, twee vingers - en elke vrouw weet wat ik hiermee bedoel - een vreselijke metalen bankschroef om uw heilige der heilige open te spalken.
Verder heb ik haar (ook veel later) nog een trompetvormig instrument weten gebruiken om naar de hartjes van mijn nog ongeboren kinderen te luisteren.
Ze was waarschijnlijk een minimaliste avant la lettre.
Ze sprak in elk geval geen AN.
Wanneer je binnenkwam dan kreeg je een korte, krachtige handdruk, en voor je de kans had om iets te zeggen zei ze in het Antwerps: go mor nor de kliedkamer, doed alles oit, go nor de wc, oe blaas mut leeg zaain en komt dan mor oep de tafel liggen en legdoe voeten mor iniens in de beugels.
Ik vond de afstand van de kleedkamer naar de onderzoektafel een ongelooflijk lange afstand om achteloos in je flikkie af te leggen, maar het feit dat ze een vrouw was maakte het toch een ietsiepietsie minder gênant.
Thuis liepen noch mijn moeder, mijn zus of ikzelf ooit naakt rond.
Ik had zelfs nog nooit mijn moeder of mijn inmiddels volwassen zus naakt gezien.
Moeder had ons een Houdini-achtige methode aangeleerd om ons te wassen onder onze nachtjapon, en zelfs volledig aan- en uit te kleden onder diezelfde nachtjapon.
De enige naakte vrouwen die je toen zag waren die op de prenten in de vitrines van de speciale cinema zalen int stad, en dan nog werden de belangrijke deeltjes afgeschermd door een zwart vierkantje.
Seksuele opvoeding op school ging nog over dieren op een boerderij of bloemen, bijtjes en stijfmeel en was zo abstract dat ik er niets van begreep.
Oeps, weer afgedwaald, dus even terug FF >> naar mijn vrouwelijke gynaecologe.
Ik klauterde dus zo elegant mogelijk op de onderzoekstafel, legde mijn benen braaf in de beugels en zette mijn blik op oneindig en mijn verstand op nul.
Op zeventienjarige leeftijd zit je nog vol complexen.
Je vindt je neus te groot, je borsten te klein, je achterwerk te dik
.
Hm
bij nader inzien is er nog niet veel veranderd mijn neus lijkt nog groot, mijn borsten waren klein toen ze groot moesten zijn en nu te groot wanneer ze klein zouden moeten zijn.
Mijn achterwerk is niet meer buiten proportie dik, want de rest van mijn lichaam heeft zich solidair getoond en is nu helemaal dik.
Enfin, ik lag daar op die tafel klaar voor de strijd.
"Hmmend" en "Haaend" begon ze dan steeds haar onderzoek op dezelfde manier, beginnend via je borsten, afdalend naar de lager gelegen regionen.
Elke keer zei ze ook : k gon oe nie zier doen zenne, ge mut nie verschiete en dan wist je dat het ogenblik er was waarop ze de koude stalen bankvijs ging inbrengen.
Als ze goed gehumeurd was en een beetje tijd had, dan kon er nog een: Gogget juffrakke, t is direct verbaai zenne? af.
Tot mijn grote spijt is ze nu al enkele jaren met pensioen: de vertrouwde, vrouwelijke dokter die me hielp om mijn twee kinderen 'zonder verdoving' ( mor allez allez
nie flaa doeng zenne !! ) op de wereld zetten en later nog verschillende andere kleine ingrepen bij me deed.
Op rijpe middelbare leeftijd werd ik verplicht om een andere gynaecoloog te zoeken en heb ik uiteindelijk de enorme stap gezet naar een mannelijke arts, me aangeraden door een collega.
Wekenlang heb ik erover gedubd en gepiekerd
.
maar dat verhaal is voor een andere keer, want binnen enkele minuten komen de kleinzonen en ik heb hen beloofd dat we vandaag weer aquarels gaan schilderen.
:wink:
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
| 
