Dat positieve element was : de engelbewaarder!   Stel je voor, de almachtige had ervoor gezorgd dat we allemaal  bij de geboorte een persoonlijke engelbewaarder toegewezen kregen.

Oef .... Godzijdank!

Die engelbewaarder diende als lijfwacht en zou alles doen om ons te beschermen tegen het kwade dat ons altijd zou proberen te strikken.

Zuster M. zei dat onze engelbewaarder altijd aan onze linkerschouder stond en de duivel stond rechts.  

(Onlangs zag ik dit trouwens nog precies zo uitgebeeld in een oude Disney Film met Pluto.   Daar werden engelbewaarder en duivel net zo afgebeeld zoals zuster M. ons verteld had. )

Het positieve was dat ‘mijn engelbewaarder' me als kind ongelooflijk geholpen heeft bij het verwerken van al mijn angsten, angsten die wel voor het merendeel het gevolg waren van de godsdienstige griezelverhalen.    Harry Potter is daar klein bier tegen!  

Ik herinner me zelfs dat we met de klas naar een film gingen kijken over  ‘ Het pastoorke van As'  - ik kan me vergissen over de titel -  het was een oude zwart wit film over een priester die door de duivel werd achtervolgd.    De duivel in de film werd voorgesteld als een witte lichtbol die voortdurend rond de priester hing.

Bij een prijsuitreiking op school kreeg ik ook het boek : 'Marcelino pan y vino', waar je hierboven een filmfragment van kan zien.

God en de duivel bestonden - er was geen haar op mijn jong hoofd dat daar aan twijfelde.

Hoeveel keer ik zwetend van een nachtmerrie wakker werd en onder mijn dekens ontelbare kruistekens maakte en smeekte aan mijn engelbewaarder om me te beschermen is niet te tellen.

Maar, op een bizarre manier kan je zeggen dat omwille van de toevoeging van het beschermend en altijd aanwezig element "engelbewaarder" in die hele godsdienst indoctrinatie, de kinderpsychiaters van toen veel minder werk hadden dan nu.

Kom, ik heb het allemaal overleefd en ik heb er vrij weinig trauma's aan overgehouden.

Ik kan echter nog steeds niet kijken naar een film zoals bv. ‘The Exorcist' of ‘Rosemary's baby', want dan komen al die vreselijke oude kinderangsten weer de kop opsteken.

Gelukkig wordt tegenwoordig in het katholiek onderwijs in België,  de les godsdienst op een heel andere manier gegeven.

Kleinzoon 1 en ik spreken er soms over en wanneer hij me vroeg of ik in God geloof dan zei ik eerlijk en volmondig nee.   

Ik probeerde hem wel uit te leggen waarom, en met het volgend verhaal.

‘Heel lang geleden toen de eerste mensen in kleine families leefden met één leider,  besliste die over wat goed of fout was.

Die kleine families bestreden elkaar voor hetzelfde voedsel en de grootste en sterkste familie overleefde.   Deze grotere groep vocht dan weer met andere en de familiegroepen of clans werden uiteindelijk zo groot,  dat er niet één maar meerdere leiders waren.   Wie moest toen beslissen wat goed of kwaad was en wie of hoe er gestraft diende te worden?

Op dat ogenblik hebben waarschijnlijk de oude wijzen de koppen samen gestoken en is het begrip religie ontstaan met ‘een God' als vrederechter,  die wetten maakte zodat nog grotere groepen mensen konden samenleven.   

Die Godfiguur werd overal op een andere manier voorgesteld.  Het waren vooral de wetten die van belang waren.'

Het is nog iets te vroeg om hem als achtjarige uit te leggen dat er wetenschappers zijn zoals Dr. Dirk De Ridder,  die onderzoeken of het godsbesef een product zou zijn van de hersenen, waar er misschien een god-spot zit.

Nochtans kan je, ongelooflijk maar waar, op het internet sites vinden die de oude indoctrinatie van vroeger nog steeds verkondigen.  

http://users.skynet.be/courlisius/raad2.html