|
Enkele dagen geleden waren we uitgenodigd op de koffie bij nichtje, petekind van ventje. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zij en haar vriend wonen nu samen op een prachtig nieuw appartement in Gent.
Zo te zien gaan ze daar allebei heel gelukkig worden, de liefde straalde uit hun ogen.
Nu kennen we al vrij goed de weg naar Gent, niet moeilijk trouwens, ge rijdt gewoon richting kust en gaat halverwege van de snelweg.
Om het nieuwe adres te vinden had ventje zijn Tom-Tommeke ingesteld. Gewoon voor de lol, want nichtje was achter de hoek verhuisd waar ze vroeger woonde en ventje had de verhuis mee gedaan. Hij wist het dus zijn.
Een beetje voor Gent zei de vriendelijke, lieve vrouwelijke stem van Tommeke op haar gewone assertieve manier: neem de volgende afslag, neem de volgende afslag...
Ik heb voordien jaren als navigator naast ventje gezeten maar indien ik deze zelfde woorden zei dan vroeg hij elke keer weer: zijt ge wel zeker? Bij Tommeke niet.... geen enkel argument, zij zegt dat hij eraf moet en hij doet het braaf zonder tegenpruttelen.
Hij zei wel terwijl hij van de autosnelweg reed : hm, das raar, want volgens mij was het de afrit na Gent en niet die ervoor, maar ja, ze zal een andere, kortere weg weten zeker?
Ik zwijg braaf, want ik ben al lang blij dat ik niet meer bij elke trip met een landkaart op mijn schoot zit.
Enfin, we zien een heel nieuwe kant van Gent en omstreken maar na een tijdje begin ik toch nattigheid te voelen.
Jarenlang heb ik route planning gedaan voor onze chauffeurs in België en de namen van de dorpen waar we voorbij rijden geven me visuele kaart flashbacks.
Als bijrijder in een auto moet je echter lang kunnen zwijgen anders is het : rij jij of rij ik?
Toen we Aalst voorbijreden zei ik toch heel voorzichtig tegen mijn chauffeur, ahem...Aalst ligt niet bepaald vlak bij Gent hoor shoeke, en nichtje woont in Gent....
Maar Tommeke bleef aanduiden om verder te rijden en Tommeke is bijna zo heilig als de vorige paus.
Ik deed nog een ultieme poging: euh... shoeke...als ge nog veel langer blijft in deze richting rijden denk ik dat we seffens Oudenaarde gaan tegenkomen en das al serieus ver van Gent hoor!
Met een zucht zette ventje eindelijk de auto wat verder aan de kant en zei : kijk eens op de kaart. Ik vond het gehucht waar we uiteindelijk beland waren en duidde hem dit zwijgend met mijn wijsvinger aan.
Een man geeft niet graag zijn vergissing toe, maar nu kon hij niet anders.
Euh...ja, ge hebt gelijk denk ik, we gaan de verkeerde kant op, ik dacht het nog....hoe kan dat nu? sputterde hij met tegenzin.
Hoe zou dat nu komen, ik heb toch het juiste adres ingetikt!.
Ik antwoordde braafkes : t ja, ik ken niets van de technische kant van zaken, maar misschien moeten we een computer update doen, ik weet het niet hoor en om hem te troosten zei ik: ze is tenslotte maar een machientje hé shoeke, ze kan het niet altijd bij het juiste eind hebben.
Enfin, uiteindelijk snorden we in de tegenovergestelde mooi terug op Gent af.
We waren gelukkig op tijd vertrokken omdat er meestal file is op de snelweg richting Kust. We waren uiteindelijk maar vijf minuutjes te laat.
Toch misschien een goed idee om altijd een kaart bij de hand te hebben want Tommeke is blijkbaar ook niet onfeilbaar.
Bij nazicht bleek wel dat het nieuw adres: .............steenweg, dus één woord was, en ventje had het er met twee woorden ingetikt ..............-steenweg en dat was blijkbaar al voldoende om zijn Tommeke tilt te doen slaan.
Al goed dat hij zijn oude vertrouwde navigator nog naast hem had zitten.
Ik vraag me wel af wanneer hij zelf uiteindelijk zou besloten hebben om te stoppen.
Tenslotte kan je ook over Parijs naar Gent rijden als je het echt wilt nietwaar?
|
