|
Gisteren had Huismusje het op haar blog gemeld: kijken naar Canvas, naar de meesterlijke film : The Magdalena Sisters en daarna naar de documentaire erover.
Ik had de film al gezien op DVD maar ik wou het voor een tweede keer zien en wou zeker de documentaire erna niet missen.
Ik vertelde het gisteren ook tegen iedereen die thuis langskwam,
zoon 2 s middags geen tijd mama, teveel werk met de kindjes,
neef geen tijd ik vertrek vanavond naar Cyprus
zoon 1: bwaa zon bleitfilms dat zie ik niet graag, dat zal mijn vrouwtje wel opnemen en op een andere keer bekijken.
Mijn ventje: sorry shoeke...zon vrouwenfilms das niets voor mij, dat weet ge, ik ga naar Stallone kijken.
Dat komt ervan als je in een mannenbastion woont.
Waarom willen ze niet naar dit soort film kijken vraag ik me dan af.
Voelen ze zich een beetje schuldig, denken ze dat er overdreven wordt? Worden ze er ongemakkelijk van?
Mannen...ik zal ze nooit begrijpen.
Enfin tegen de tijd dat de film ging beginnen ben ik me dan maar in mijn bed boven gaan installeren om daar naar de tv te kijken.
Ventje had aangeboden om boven naar Stallone te kijken, maar ik had het afgewimpeld.
Kussens alom, donsje tot aan mijn kin en een kopje koffie naast me en genoeg Kleenex bij de hand.
De film schroefde voor de tweede keer volledig mijn keel toe.
De documentaire na de film was zo mogelijk nog schrijnender.
Waarschijnlijk werd de film gemaakt aan de hand van de getuigenissen van deze vrouwen.
Wat zo vreselijk erg is, is de realiteit van de film.
Het is geen roman, geen verzinsel, het is niet over-gedramatiseerd, het is een verfilming van een schrijnende waarheid.
Uiteindelijk gaat het over de generatie voor ons.
Mijn moeder ... ook zij werd thuis buitengezet omwille van dezelfde schande.
Los het maar op, zoek het maar uit, zolang we meneer pastoor maar in recht de ogen kunnen kijken. Gelukkig voor haar was er mijn vader.
Mijn schoonbroer is een Iers weeskind. Geboren in 1947 in Dublin ... als je dan in de documentaire moeders van tachtig nog steeds ziet wenen om het gemis van hun gedwongen afgestane kindjes, dan moet je van staal gemaakt zijn om daar ongevoelig bij te blijven.
Ik kon na het zien van de documentaire niet onmiddellijk slapen.
Ik was voor de tweede keer helemaal ondersteboven.
Omdat ventje niet meegekeken had kon ik er methem ook niet over praten.
Als ik met iets zit moet ik het kwijt...gelukkig dat ik mijn blogje heb.
Wie de film en de documentaire heeft gemist, heeft een stuk vrij recente geschiedenis gemist.
Nog erger is dat deze toestanden zelfs vandaag nog bij sommige culturen bestaat.
De Maria-Magdalenas van nu.
Laat ons daar ook even bij stilstaan.
|
