|
*
Ik sta enorm achter met mijn dagboek.
We hebben een ongelooflijk drukke week achter de rug. Maar, gelukkig kan ik nog altijd mijn agenda raadplegen!
Eventjes REWINDen naar vorige week zaterdag. We waren toen in de Ardennen bij broer 1 en schoonzus.
We gingen daar ons biologisch vlees afhalen, remember?
t Was heel dikke mist, maar toch vonden we op de tast het lokaal waar de plaatselijke voetbalploeg ons 's avonds een lekkere, stevige, Choucroute maaltijd voorschotelde.
Gezien de huidige Waals-Vlaamse spanningen was het enorm opletten geblazen tijdens het gesprek aan de tafel.
Het liet natuurlijk niet lang op zich wachten. We zaten amper vijf minuten neer en men begon over politiek te praten.
Naast mij aan tafel had een tandenloze, zesentachtig jarige Waalse boer zich neergezet.
Ik kreeg van hem een vriendelijke handdruk, zijn handen waren enorm en leken op overmaatse kolenschoppen.
Ondanks zijn gevorderde leeftijd glinsterden zijn oogjes (waarschijnlijk van de wijn die hij met sloten naar binnen kapte ) maar al zijn wielekes leken nog op volle toeren te draaien en ik kreeg de ene stralende tandeloze glimlach na de andere.
Op mijn leeftijd doet dat nog eens ferm deugd wanneer een man, ongeacht zijn leeftijd, u nog eens bewonderend aankijkt.
Maar ik dwaal weer af.
Omdat ik ten eerste ontzettend weinig begrijp van de huidige politieke toestand en omdat ik het ten tweede in het Frans niet zo vlotjes kan uitleggen, deelde ik mijne charmeur met een even charmante glimlach mee dat ik Britse was.
Zijn vork bevroor halverwege zijn bord en zijn tandenloze mond.
Anglais qui? toi? Mais enfin dis donc..eh bien zut alors, quelle surprise.... en lap, ik had het spek aan mijn been... hij was vertrokken, er was geen houwen meer aan.
Héél zijn militair verleden heb ik die avond met een bevrozen glimlach aanhoord!
Ah nee gij, 't zal nog niet zijn zeker... we zaten niet ver van Bastogne en daar is een flink stukske afgevochten tijdens WO II nietwaar?
Alhoewel ik meermaals een ontsnappingspoging probeerde in te zetten, keerde hij zoals de spreekwoordelijke kat steeds weer. Hij week niet van mijn zijde.
Boer zocht vrouw!
Hij keek waarschijnlijk af en toe naar de vlaamse TV, tenzij ze van dat programma ook een waalse versie gemaakt hebben.
Ach, ik had eigenlijk een beetje medelijden met hem. Hij was zo oud en leek me helemaal alleen op de wereld en hij zag er bovendien qua kledij wat onderkomen uit.
Terwijl hij maar bleef doorzaniken dacht ik godvruchtig : kom Boke...oude mensen krijgen niet dikwijls de gelegenheid om hun zegje te doen, laat hem maar rustig zagen, dus ik capituleerde en humde en haade op al de juiste ogenblikken.
Toen het tijd was om te vertrekken trok hij me plots heel dicht tegen zijne gilet en ik kreeg drie heel dikke, vrij vochtige smakkerds. Die op de mond kon ik gelukkig nog net ontwijken.
De volgende ochtend, ons ontbijt was nog maar net binnen, kwam tot mijn grote verbazing diezelfde boer langs achter de keuken bij broer binnengewandeld.
Wreed verschietachtig, want dat zijn wij stadsmensen helemaal niet gewoon. Ik zat tenslotte nog in mijne pyama.
Broer en schoonzus hebben er zich al aan aangepast, die vonden het blijkbaar doodnormaal.
Hij schoof zonder verpinken gewoon mee aan de ontbijttafel, kreeg een tas koffie en ik kreeg van hem weer een heel brede smile. Hij was me zo te zien nog niet vergeten.
Ik dacht dat hij de arme dorpssukkel was, steeds op zoek naar een gratis ontbijt en een tas warme koffie, maar nee hoor, bij zijn tweede tas koffie begon hij te stoefen over zijn immens fortuin.
Hij werkte nu niet meer, zei hij, hij hield nog slechts een kleine vijfhonderd koeien als hobby.
Ik bekeek mijne zilveren, keek vervolgens nog eens naar de steenrijke boer en slikte.
Efkes een paar keer goed kietelen en die valt dood en ik ben een schatrijke madam, flitste even door mijn hoofd, voor mij zat het GROOT lot uit de loterij.
Maar nee hoor...toch niet! Ik ben niet bezweken!
Ik blijf bij mijne zilveren, god zegen zijn katoenen sokskes.
Ik besef dat ik niet voor het boerenleven ben geboren ! :wink:
|
