|
Deze week is 't kinderweek.
Twee dagen komt achternichtje/petekind naar ons en daarna drie dagen Tibo.
De eerste is dertien jaar, de tweede wordt deze maand twee jaar en dan moeten we nog rekening houden met de nog steeds groter wordende Molly die midden in haar puberteit zit.
Een meisje van dertien!
Wat doet een meisje van dertien graag? Ik zou het begot niet weten.
Zelf hebben we zonen gehad, vier kleinzonen en onze enige kleindochter is nog bijlange geen dertien, en mijn dagboek ben ik maar beginnen bijhouden op m’n veertiende.
Dan maar naar vriendin Paz gebeld die een kleindochter heeft van dertien.
Zij brengt me up to date en dan is het afwachten of mijn dertienjarige graag diezelfde dingen doet als haar dertienjarige.
’t Is alvast een stageperiode voor de tijd wanneer onze eigen kleindochter die leeftijd bereikt.
Al bij al valt het mee. Ook het weer.
We gaan haar thuis afhalen in de verre kempen, want mama werkt.
Het begint al goed: ze is niet thuis.
Haar iets oudere zus verwijst ons door naar een straatje wat verder in het dorp, waar ze bij een vriendin is blijven slapen.
We bellen daar aan : noppes. Na vééééél bellen doet er eindelijk iemand aan de voorkant van de straat de deur open, daar waar ik achteraan sta te bellen omdat er aan de voorkant geen bel was. Ik besef dat we nu op den boerenbuiten zijn! :-)
Zelfs de waakhond blaft niet, hoewel er een grote sticker voor het raam hangt : PAS OP VOOR DE HOND.
Net wanneer we besluiten om dan maar zonder nichtje terug huiswaarts te keren doet een dame de voordeur open op een kiertje.
Hoewel het al 11.30 u is blijken de twee tieners nog te slapen. Petekind staat wel binnen de vijf minuten aangekleed en gepakt beneden. In de auto vertelt ze ons dat zij en haar vriendin de hele nacht niet geslapen hebben, maar voorgelezen uit de Twilight boeken en ze zijn dan om half zeven ’s morgens buiten gaan kijken naar de rijzende zon ???!!! vervolgens zijn ze terug in bed gekropen en daarom sliepen ze nog … voilà. Het leven van een dertienjarige J
We rijden met haar naar onze koekenstad.
Via de Grote Markt naar de Groenplaats, waar we iets drinken en een hapje eten, want petekind heeft nog niet ontbeten.
De zon blijft wonder boven wonder schijnen en we trekken naar de Meir. Mr. Silver heeft Molly aan de leiband en zelfs Molly gedraagt zich uitzonderlijk braaf tussen al die drukte.
Her en der duiken we een winkel binnen omdat petekind iets ‘kei-cool’ heeft opgemerkt. Mijn moderne woordenschat gaat er zienderogend op vooruit.
De Vlaaikensgang vindt ze ook ‘kei-cool’ en ze wist niet dat er zoveel mooie plaatsen in Antwerpen waren. Ik zeg haar dat een rondleiding door Antwerpen op de lijst komt voor een volgend bezoekje.
Ik leer ook bij dat op dertien jaar je je huid heel goed moet verzorgen en ik krijg les in de producten die ik daarvoor nodig heb. Voor een droge huid is een vochtinbrengende crême een absolute must.
Gelukkig heb ik al heel mijn leven een vette huid, dat heeft me al een fortuin uitgespaard aan vochtinbrengende crêmes.
Wat verder in de prachtige shopping center in de voormalige Stadsfeestzaal weet een zeventienjarige juffrouw ons te overtuigen dat we onze vingernagels op een wonderbaarlijke manier kunnen laten blinken. Voor een demonstratie verwijs ik graag door naar de nageltjes van petekind en inderdaad, op één, twee en drie heeft petekind één schitterend blinkend nageltje.
Het strafste is dat het hele zakje met alle toebehoren normaal vijftig euro kost, maar vandaag is het te verkrijgen voor de luttele som van vijfendertig euro. De oogjes van petekind glinsteren en ik zie haar niet dikwijls, dus ik haal mijn plastic geld boven en ze krijgt een geschenkje. Haar ogen stralen.
Boven in de boekhandel koop ik haar een boek van Twilight, hoewel ik dus enkel vaagjes weet dat het over vampieren en weerwolven gaat.
Bovendien zijn de jongens (vampieren/weerwolven) ook kei-cool. Ze verzekert me ook dat het geen horror verhalen zijn maar roomans, liefdesverhalen dus. J
Buiten wacht de geduldige Mr. Silver met Molly en we gaan hem uit zijn lijden verlossen.
In de auto krijgt petekind een SMS bericht dat haar zus en de vriendin van haar zus door de glazen achterdeur van hun huis zijn gevallen en nu allebei op spoed worden verzorgd.
Ik schrik me rot, maar petekind verzekert me dat het wel niet waar zal zijn en dat het maar een plagerij van haar zus en die vriendin is.
Ik zeg haar dat ik zo’n bericht alles behalve een plezante plagerij vind en ik vraag haar om toch terug te informeren, want met zulke zaken valt niet te lachen.
Uiteindelijk krijgen we bericht van de werkende mama dat het inderdaad zo is en dat ze momenteel met haar oudere dochter en vriendin op spoed zit.
Wat een jonge moeder lijden kan!
Gelukkig hebben wij de andere dochter bij ons, anders zat zij misschien ook in het ziekenhuis.
Eens bekomen van de schok rijden we als afsluiter naar een eetcafé in onze buurt. Ik heb geen flauw idee wat petekind lust of niet lust en daar kan ze kiezen.
Vervolgens gaan we naar huis, want het is woensdag en dat is Mr. Silver z’n theater hobby avond.
Kleinzoon 1 belt of hij even op bezoek mag komen en even later staat hij aan de deur. Goed voor mij, nu heeft petekind wat gezelschap. Iets later gaat de voordeur bel en daar staat kleinzoon 2 met zijn mama. Blij dat ik hen ook nog eens kan knuffelen.
Beiden (de kleinzonen natuurlijk) spelen ze met het object van de aantrekkingskracht (de IPAD van grootvader) – jullie dachten toch niet dat ik het was zeker? J
Opeens zie ik kleinzoon 2 verwoed in zijn haar krabben en ik zeg lachend : “ge hebt toch geen luizen zeker?” Wanneer ze dit hoort schrikt schoondochter 1, want ze heeft vanop kamp een bericht gekregen dat het er vergeven was van de luizen.
Met z’n allen beginnen we in de haren van de twee jongens te rommelen. Ik zou geen luis of een neet kennen moest ik er een tegenkomen, maar ik krijg les van petekind, want onlangs hebben haar jongste zus en broertje ook luizen gehad. Ik zie helemaal niets, maar schoondochter 1 besluit wijs dat ze toch best naar huis gaat om eens goed met de luizenkam op zoek te gaan naar eventuele beestjes vooraleer het een epidemie wordt.
Brrr… ik krijg al jeuk als ik het woord luis schrijf. Ik zal mezelf ook zo’n kammetje moeten aanschaffen indien er zoveel luizen in omloop zijn.
Daarna kijk ik samen met petekind nog wat TV, enfin zij kijkt, ik zit wat met de IPAD van Mr. Silver te spelen (ik moet toch ook het leren, zie dat ik ook ooit zo’n prachtig ding krijg).
Ik schrik wel wanneer ik opkijk en zie dat er net een sex-programma op Vijf TV is begonnen.
Oeps … Sex op dertien, dat moet petekind thuis maar zien indien dat mag.
De TV gaat onmiddellijk uit. Bovendien is het na tien uur en ze heeft de vorige nacht bijna niet geslapen dus tijd voor bed.
Na een herschikking van alles en nog wat in de kamer nestelt ze zich tussen de kussens en ze besluit nog wat te lezen in haar nieuwe vampieren boek.
Al bij al denk ik dat het een geslaagde dag was, alvast voor ons en hopelijk ook voor haar.
Gisteren heeft ze, zoals alle tieners waarschijnlijk, geslapen tot hoognoen en daarna vroeg ze toelating om wat op de laptop naar youtube filmpjes te kijken en we vertrokken veel te vroeg naar haar zin terug naar huis, "ze was liever nog wat langer gebleven", zei ze met een verdrietig gezichtje.
Ik beloofde haar dat ze zeker en vast nog eens op bezoek mag komen.
Nu ga ik me omschakelen op de ‘tweejarige’ mode, want seffens komt the one and only kleinzoon 4 - Tibo, de strafste van de vijf kleinkinderen. Ik zal mijn gewrichten maar al wat invetten.
Een wijze raad van mijn zus, die eergisteren voor de eerste keer grootmoeder is geworden van een kleinzoon : Max :
‘speel nooit met de kindjes op de grond indien je er niet zeker van bent dat je terug recht kan geraken. J’
|
Dikke kus van ikke!
