|
* * * * * * *
Alles lijkt nu vreemd stil, verweesdxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
onwezenlijk groot is nu de kamer en kaal.
Waar al die tijd zijn bed heeft gestaan,
hij zijn laatste uren heeft geleefd
is het nu ingetogen stil, duister en dof.
Ook zij voelt zich koud hol en leeg,
angstzweet maken haar emoties los.
Een paar uren maar was het geleden,
geluidloos bewogen haar lippen teder,
in een waas van gefluisterde gebeden
kwam de zwarte wagen voorgereden.
Ze wou het niet zien, hield de ogen gesloten
wachtte versteend tot het voorbij zou zijn
zonder besef van tijd voelde ze de pijn,
verdriet dat diep in haar binnen kwam geslopen.
Langzaam drong het tot haar door,
wetend, niets zou ooit nog zijn als ervoor
het gevoel van wij twee was nu verleden.
Ze was nu alleen, verward, totaal verloren.
Haar onthoofd gezin, hun liefde en steun,
werden nu haar heden.
Bomi
07-11-2007.
|
Mijn echtgenoot Jos; overleden op 13/8/07
Pluizenbollen
