Pasen is een rustdag. Het is een dag om de wandelsokken te wassen, de schoenen en het koper te poetsen, de batterij van de Garmin op te laden en de IGN-stafkaarten te bestuderen. We blijven op de camping en houden ons rustig tot we zeker zijn dat alle klokken uit Rome terug in hun toren genesteld zitten. Morgen vliegen we er terug in en de lucht blijft stralend blauw. Al van begin april hebben we nog geen druppel regen gezien! De Montagne Sainte Victoire lonkt andermaal en ik heb al een voettocht in petto. Morgenvroeg schalt de klaroen om de stapschoenen aan te trekken!
Diarmuid wordt regelmatig gewassen. We kunnen de waterslang van de camping gebruiken. Vauvenargues is een bergdorpje op 15 km van Aix. Picasso had er zijn kasteel (zie foto). Wij hebben een tocht gemaakt aan de noordflank van de Sainte Victoire. Je kan ook over de bergrug stappen, maar dan zijn koord en musketon nodig. Dat is niet voor ons. Tijm en andere Provençaalse kruiden vergezellen ons langs het pad. En weer zagen we de croix de Provence op de bergrug staan. Diarmuid stapt moedig mee en Bea volgt ook nog. Tot hiertoe zijn er dus geen problemen! Morgen is het Pasen en dan houden we een rustdag. Dan staan we vroeg op om de klokken uit Rome toe te wuiven.
Geurige lavendel, tomaten, savon de Marseille en trossen look: markt in Lambesc. Ook wij waren er en deden onze voorraad look in. Lang moesten we niet zoeken om kwaliteit te vinden. Het blijft zomers warm en iedereen lijkt te genieten van de Provençaalse lucht. Maar de echte Provençalen blijken het nog koud te vinden bij 26 graden. Uit gesprekken leer ik dat de jassen pas afgelegd worden vanaf 28-30 graden! Voor ons noorderlingen volstaat een simpele t-shirt.
Montagne Sainte Victoire en het Vreemdelingenlegioen
De bergen in! Vandaag was het zover. Autoritje langs Aix-en-Provence tot Saint–Antonin-sur-Bayon, bergschoenen aan en hop, wij de bergen in! De montagne Sainte Victoire is overweldigend. Rotsformaties steken hoog uit over het Provençaalse landschap. De aarde is ook hier rood en we zijn in de broeiende hitte tot aan het Oppidum gestapt. Dan zijn we doorgereden naar het dorp Puyloubier. Daar ligt het museum en het rusthuis van het Vreemdelingenlegioen. Het valt me op dat vele automobilisten haastig hun GSM wegsteken of hun gordel aantrekken wanneer ik met mijn Mercedes Fourgon passeer. Dat komt door de kleur van mijn vehikel. Er is nauwelijks verschil met het kleur van de dienstvoertuigen van de Gendarmerie.
Nostradamus. Michel de Notredame zat in de laatste klas van de humaniora toen ik in de eerste zat. Ik heb hem dus niet goed gekend. Hij leefde trouwens in de 16e eeuw. Zijn job was geneesheer en raadgever aan beleidsmensen. Met zijn kalender vol voorspellingen raakte hij beroemd en berucht. Een groot deel van zijn leven bracht hij door in Salon-de-Provence. Ons bezoek aan Salon was een eerbetoon aan Michelleke. Veel respect heb ik voor Adam de Craponne, zelfde periode als Nostradamus. Ingenieur Craponne bouwde stuwmeren in de bergen van Ste. Victoire en groef kanaaltjes langs Aix en naar Salon. De landbouw werd er welvarend mee en het was gedaan met de verschroeiende droogte en de verwoestende zondvloed.
De auto brengt ons in minder dan een uurtje over bochtige en steile wegen naar Rustrel tegen Apt. Daar ligt de Colorado Provençal. We waren eerder al eens in het okergebied geweest. De grondstof werd vroeger gewonnen om er mee te gaan kleuren, zoals de gasslangen van Butagaz. Wie hier met mooie witte schoentjes rond loopt, zal spijt krijgen want de oker laat diepe sporen na. Maar het is leuk stappen tussen de gekleurde heuvels. Via Goult en Gordes zijn we naar het Musée de la Lavande gereden, een commercie die je uitnodigt de portemonnee open te houden. In St. Pantaléon vind je oude graven aan het kerkje. Typisch zijn de kindergrafjes. Kijk maar naar de foto.
Vandaag heb ik de bus genomen van Lambesc naar Aix-en-Provence. Bea is thuis gebleven met de hond. Ik schrijf bus, maar het is een luxe autocar die er een half uur over doet voor 1,2 euro. Aix is een grote stad van 150.000 inwoners. Het verkeer is er hels en nergens vind je een parkeerplaats. Daarom ben ik ook met de autocar meegereden. Ik heb er geflaneerd langs de beroemde fontein en de Cours Mirabeau. Een vriendelijke man wees me in het Provençaals Frans de weg naar de Avenue des Belges. Ik had met hem een gesprek over “la Belgique” en op het einde van de ontmoeting ging hij de gemeenteraad voorstellen de “Avenue des Belges” om te dopen in de “Avenue des Flamands”. Opdracht geslaagd.
