Ik ben brighteyes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam brighteyes.
Ik ben een vrouw en woon in overijssel (nederland) en mijn beroep is allroundmedewerkster supermarkt.
Ik ben geboren op 05/08/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen met de hond samen met mijn man en mijn zoontje. Uitgaan en winkelen. .
Ik vind mijn gezin en mijn familie het allerbelangrijkste op deze wereld.
Saciro kwam uit het asiel. Omdat we het niet eens konden worden over zijn naam heeft mijn vaderhem zo genoemd. Grappig he. Dat zijn de begin letters van mijn zus, van mij en mijn zusje. Hij was alleen niet zo lief. Hij beet de buurman in de neus maar dat was de buurmans eigenschuld omdat hij zonodig het bot van saciro moest afpakken. Ik had niet zo heel veel met saciro omdat hij gewoonweg niet zo lief was. Mijn ouders hebben hem ook zo snel mogelijk weer terug gebracht.
Tico hebben we gekocht op de camping waar we 16 jaar gestaan hebben. Echt een super lieve hond. Hij is niet echt oud geworden, maar 5 jaar, dit omdat hij prostaatkanker had. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen, want toen ik thuis kwam van het zwemmen hadden mijn ouders hem al in laten slapen. Ik snap wel dat ze dit gedaan hebben omdat ze ons die verdriet wouden besparen, maar ik vind het wel jammer dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen.
Daarna kregen we terry, die hebben we heel erg lang gehad. Maar helaas door een droevig autoongeval heeft hij het niet gered. Hij is 10 jaar geworden. Ook hem mis ik nog elke dag vooral omdat hij zomaar van de een op de andere dag er niet meer was. Toen ik bij mijn ouders kwam was ie al overleden.
Ik heb er ook een hondje bij gekocht toen terry nog leefde. Ook een jackrusseltje. Alleen konden die twee niet zo heel erg goed met elkaar. Helaas toen ik het huis uit ging kon ik mijn hondje niet meenemen, dat brak mijn hart maar ik wist dat hij het gezelliger had bij mijn ouders omdat mijn vriend een rottweiler had. En dat leek me niet zo'n goed idee. Ook jacky is helaas niet oud geworden. Hij is eerder gestorven dan terry. Jacky is maar 2 jaar geworden. Ook van dit hondje heb ik geen afscheid kunnen nemen. Ik mis hem nog elke dag.
Toen kregen we brutus echt een schatje. Maar ook door een autoongeval heeft hij het niet overleefd. Van hem heb ik wel afscheid kunnen nemen, ik ben naar de dierenarts gegaan en vroeg aan hun of ik hem even mocht zien. Hij stond bij de dierenarts zelf in huis. Het was echt heel zielig om hem zo te zien. Mijn ouders hebben toen een goede beslissing genomen om hem in te laten slapen. Want hij had ook veel pijn maar hij zou nooit meer normaal worden.
Nu hebben mijn ouders een heel leuk hondje. Geen jackrussel meer maar een ander leuk hondje. En mijn vader laat hem geen moment uit zijn zicht verdwijnen. Ze doen alles samen echt leuk om te zien.
Zelf heb ik een rottweiler.Hij is echt lief maar ook al op leeftijd. Hij is nu 10. En ik huiver bij de gedachten dat hij er op een gegeven moment niet meer zou zijn.
We hebben in het begin in een duplexwoninkje gewoont. Het was wel heel erg knus maar te klein voor ons. We waren toen nog met z'n tweeen, maar we hebben ook nog een rottweiler van 58 kilo. Dus dat kun je je wel een beetje voorstellen. We hebben daarom besloten een huis te kopen. De grootste fout van ons leven. Echt een bouwval. Daar hebben we 3 jaar gewoont.
We hebben toen ons huis te koop gezet en binnen een week was het huis verkocht. Niet te geloven!!!!!!!!!!!
We wonen nu in een eengezinswoning in een kindvriendelijke buurt, en het is hier echt top. Hier wil ik echt oud worden. Je kan hier lekker wandelen met de hond. Of lekker met z'n allen wandelen.
We zijn heel lang bezig geweest om kinderen te krijgen, maar een maand na onze trouwdag was ik eindelijk zwanger. Ik heb gehuild, en ik kon het eerst helemaal niet geloven. Tot dat ze die eerste echo maakte en ik hem in mijn buik zag zitten. Deze dag vergeet ik nooit meer.
9 maanden later precies op de uitgerekende datum beviel ik van een kern gezonde zoon. Hij woog 3495 gram en was 52 cm groot.
We hebben hem justin genoemd en zijn ontzettend gelukkig met onze kleine kerel.
Mijn man en ik hadden samen besloten dat als we 5 jaar samen waren we gingen trouwen. Wel spannend allemaal. De trouwkaartjes maken, de jurk uitzoeken. We hadden afgesproken dat ik van uit mijn ouderlijk huis zou trouwen. Mijn man kwam me ophalen met een supermooie auto. Een caddilac de ville 1958.
Ik was zo zenuwwachtig die ochtend. Ik heb volgens mij wel de helft van mijn pakje sigaretten opgerookt. Een vriendin van mij kwam s'ochtends al om 7 uur om mijn haar/make-up te doen. Als laatste natuurlijk mijn trouwjurk aan en ik was klaar om te trouwen. Mijn man kwam zo rond 9 uur. Ik kwam de trap af en hij wist niet wat hij zag. Dit was echt een van de mooiste momenten uit mijn leven.
Na afloop hebben we een feest gegeven en dat was geweldig.
Toch heeft het contact met mijn echte vader ook iets moois opgeleverd. Als ik nooit met hem mee was gegaan naar de camping waar hij toen opstond had ik nooit mijn man ontmoet.
14 augustus 1998 Ik zag hem lopen op de camping en het was voor mij meteen liefde op het eerste gezicht.
Toen we een half jaar verkering hadden hebben we besloten om samen te gaan wonen.
Samen met mijn moeder en mijn (stief)vader ben ik om de tafel gaan zitten en ik vertelde ze dat ik graag mijn achternaam wilde laten veranderen. Graag zou ik de achternaam willen hebben van mijn (stief)vader. Ik schrijf (stief)tussen haakjes omdat hij gewoon voor mij mijn vader is, en ik hem voor geen goud zou kunnen missen. Altijd heeft hij voor mij klaar gestaan en voor me gezorgd. Hij heeft me getroost als ik verdrietig was en met me gelachen als we weer wat leuks hadden meegemaakt.
Hij had tranen in zijn ogen staan en is natuurlijk erg trots dat ik dit wou doen.
Nou ik heb toen een brief aan de koningin geschreven en gevraagd of zij alsjeblieft mijn achternaam wilde veranderen.
Mijn echte vader heeft hier nooit op gereageerd tot op de dag dat het definitief was en toen was hij te laat.
Toch snap ik niet dat je je andere kind gewoon links kan laten liggen. Je houd toch van je kind. Ik ben hier best wel verdrietig omgeweest en heb elke keer nagedacht over het feit dat hij niet van mij hield.
Gelukkig heb ik nog een vader die heel erg veel van mij houd.
Toen ik ongebeer 10 jaar oud was(kan eerder zijn maar ook iets later), vertelde mijn moeder mij dat mijn vader niet echt mijn vader was. Ik begreep niet echt wat ze bedoelde. Ze vertelde mij dat ze vroeger getrouwd was met een andere man en dat die man mijn vader is.
Dat was voor mij best een schok. Maar ik heb geprobeerd contact met hem te zoeken. Maar uit alles bleek dat hij mij niet echt zo zag zitten. Hij vergat me wel eens op tehalen en liet mij dan gewoon wachten zonder af te bellen. Dat hij dat gedaan heeft heeft mij heel verdrietig gemaakt. Maar ik bleef het proberen.
Op mijn 18e ging ik naar hem toe omdat hij papieren inmoest vullen i.v.m studiefininaciering. Nou de hel brak daar los. Zijn vrouw vertelde gewoon glashard dat als hij voor mij ging betalen, zei een scheiding aan ging vragen omdat ze zelf 2 kinderen hadden. Ik wist niet wat ik hoorde en ben overstuur het huis uitgerent naar mijn moeder toe.
Meerdere malen heb ik toen nog geprobeerd om contact met hem te houden. Maar elke keer drukte hij me weer weg. En op een gegeven moment vond ik het genoeg.
Op school heb ik het altijd naar mijn zin gehad. Ik had veel vrienden en ben nooit gepest. Met het leren ging het altijd wat moeilijker. Toen ik op de basisschool zat kwamen ze er achter dat ik meer aandacht nodig had dan andere kinderen. Mijn ouders hebben toen samen met de schoolarts en de leraren besloten dat ik naar een speciaal onderwijs moest. Ikzelf had daar heel veel moeite mee. Ik was toch niet anders dan al die andere kinderen bij me in de klas en op school. Mijn basisschool heb ik helaas niet afkunnen maken. In groep 8 werd ik in het helft van het jaar overgeplaatst naar een andere school. Die school bleek acheraf wel oke. Heb daar al snel veel vrienden gemaakt en het leren ging super. Kreeg veel aandacht van de leraren en mijn cijfers gingen omhoog. Daar heb ik 2 jaar op school gezeten en toen werd het tijd voor het voortgezet onderwijs. Weer naar een andere school helemaal alleen.
Ik had een mooie toekomst voor ogen. Ik wou graag de horeca in en een middenstandsdiploma halen. Daarna wou ik graag mijn eigen cafe beginnen. Dit was mijn droom. Maar door dat auto ongeluk kon ik dit helaas niet waarmaken. Ik kan niet lang staan en niet te lang lopen. Dus dan kan je gewoon de horeca niet meer in. Ja en wat moet je dan doen. Ik had maar 1 keuze. Administratief medewerster/receptioniste telefoniste. Ik heb die opleiding gevolgd en mijn diploma's gehaald. Alleen heb ik nooit een baan kunnen vinden in die branche omdat ik toen ik van school af kwam te jong was met te weinig ervaring en nu ben ik te oud met te weinig ervaring.
Ik werk nu in een supermarkt en ik heb het daar onwijs naar mijn zin. Maar stiekem hoop ik op een dag de baan te vinden waar ik voor geleerd heb.
toen werd in eindelijk door mijn moeder opgehaald uit het ziekenhuis
Mijn moeder vroeg zich af waarom er niet eerder naar hun gebeld was toen ik het auto ongeluk kreeg. Maar daar kreeg ze op dat moment geen reactie op. Ik kreeg in het ziekenhuis onderzoek naar onderzoek en wat bleek, allebei mijn knieen kapot.Dan ben je net 17 en ben je voor je leven getekend. Het schijnt dat ik iets heb met mijn knieschijven en het aanhechtsel. Ze vonden me nog te jong voor kunstknieeen, dus ik zal het er nog even mee moeten doen. Ik kreeg zoveel verband om mijn benen heen, en het deed zo ontzettend veel pijn. Eenmaal thuis aangekomen waren mijn vader en mijn zusje zo blij dat ik er weer was. Dat verzachte de pijn wel een beetje. Het gevoel en het idee dat er toch mensen op je zitten te wachten doen je ontzettend goed. Ik was zo rond half 8 thuis en wat denk je, toen kwam de politie pas bij mijn ouders aan de deur om te vertellen dat ik een auto ongeluk had gehad en dat ik in het ziekenhuis lag. Mijn moeder flipte helemaal. Wat ze allemaal heeft gezegd weet ik zo niet meer want ik was op dat moment zo moe en zo blij dat ik weer veilig thuis was bij mijn vader moeder en zusje. Het meisje wat mij had aangereden heeft mij niet gebeld om te vragen hoe het met me ging, dus heeft mijn moeder voor me gebeld. Haar vader zei dat zijn dochter had gezegd dat het allemaal wel meeviel maar dat hij alleen niet begreep hoe het kwam dat de auto total loss was omdat ze geen boom had geraakt. Nee zei mijn moeder tegen hem ze is tegen mijn dochter aangeknald.Die is vervolgens door jullie voorraam heengegaan en over de auto heen geslagen. Ze wordt nooit meer de oude. Allebei haar knieen zijn door uw dochter kapot gereden.
Ze heeft nog nooit haar excusses aangeboden voor wat ze mij heeft aangedaan. En ik neem haar dit nog elke dag kwalijk.
Ik lag daar op de grond en het vroor min 6 ik voelde mijn benen niet meer. Ik wist niet wat er aan de hand was met mijn benen maar ik dacht echt dat ik nooit meer kon lopen. Ik keek op een gegeven moment naar mijn been omdat het warm werd, toen zag ik zoveel bloed en mijn bot. Ik had zo'n snee in mijn knie dat het vel er gewoon los aan hing. Ook mijn andere been was er niet zo goed aan toe. Mijn boven been had een flinke klap gehad. Wat normaal recht moest lopen liep nu in een ontzettend deuk. De ambulance kwam pas een kwatier na dat het ongeluk gebeurt was. We zijn toen naar het ziekenhuis gebracht, en daar bleef ik maar doordrammen dat ik mijn moeder wou zien. En ze zeiden elke keer maar dat ze mijn moeder zo gingen bellen. Later die ochtend keek ik op de klok en zag dat het al half 6 was en mijn moeder was er nog niet. Ik heb toen mijn moeder zelf moeten bellen. Ze was zo ongerust. Mijn vader had me al overal gezocht. Ik was zo blij toen ze eenmaal bij me was. Ik kon alleen nog maar huilen.
We reden met z'n tweeen naast elkaar en 1 jongen zat bij mij achterop. We reden op een weg waar klinker oplagen. Opeens komen er uit het niets 3 auto's knetterhard aanscheuren. Volgenmij reden die auto's wel 80 kilometer per uur. Het was ontzettend koud die nacht het vroor min 6. Die eerste 2 auto's scheurden voorbij en toen was er opeens een witte auto. Je zag haar nog sturen om te voorkomen dat zo ons ramde maar als je zo snel uit een bocht komt dan is dat toch echt niet mogelijk. Ze ramde ons. Ik vloog tegen de voorruit aan en kwam toen zo'n twee meter verder terecht, mijn vriendin lag in de bosjes op de stoep en een vriend van ons die bij mij achter opzat lag aan de overkant van de straat. Wat een drama!!!!! Het ging allemaal zo snel. Ik ben een paar tellen bewusteloos geweest tot dat ik op een gegeven moment de stem van dat meisje hoorde die mij aangereden had. Ik hoorde haar zeggen dat ze haar moeder moesten bellen omdat haar moeders auto in de prak zat. Belachelijk gewoon. En toen zei ze ook nog tegen mij dat als de politie kwam ik niet moest zeggen dat ze te hard gereden had. Ik werd zo kwaad. Ze stonk ook nog naar alcohol. Ik heb haar echt uitgescholden. Weet niet meer precies wat ik allemaal zei, maar het is bij haar iniedergeval duidelijk overgekomen. Wat een dom kind wie gaat er nou met alcohol op achter het stuur zitten . En ze was net 19 en had net haar rijbewijs.
Tot mijn 13e hebben we in een hele leuke buurt gewoont. Mijn vader werkte heel erg hard om ervoor te zorgen dat alles betaald kon worden. Dat betekende dat hij van s'morgens vroeg tot s'avonds laat weg was. Hij deed er alles om ervoor te zorgen dat we ook leuke kleren konden kopen en dat we met school meekonden op school reisje. Ik heb nog 1 zus en 1 zusje.
Toen ik 13 was zijn we ergens anders heen verhuist. Dat was opzich ook wel een leuke buurt. Alleen was het zo dat de mensen er heel anders waren. Ook ons huis was een stuk kleiner. Maar wel ontzettend knus. Daar heb ik dan ook een hele leuke tijd gehad. Ik leerde daar veel mensen kennen en ging met mijn 13e ook voor het eerst stappen naar groothuis. Maar wel samen met mijn zus die 2 jaar ouder is.
Groothuis dat was wat. Ik ging er elke week heen. Ik heb daar zoveel mensen leren kennen en zoveel plezier gehad. Ik ging er dus voor het eerst heen toen ik 13 was. Toen ik daar dus voor het eerst binnen kwam keek ik mijn ogen uit. Het was best groot. Overal trappen. Ben er dan ook regelmatig verdwaald. Best grappig als ik daar aan terug denk. Ben daar heen gegaan tot mijn 20e en toen vond ik het wel genoeg. Er kwamen op een gegeven moment alleen nog maar jonge kinderen en dan voel je je als snel oud. Ook ging ik niet meer zo vaak omdat ik toen mijn vriend heb leren kennen wat nu inmiddels mijn man is. We gingen altijd 2e kerstnacht naar groothuis toe. Dat was echt geweldig. Iedereen is dan in de kerststemming en is er vrij weinig trammelant. Ook had ik daar een jongen leren kennen die ik heel erg leuk vond. Was helemaal hotel de botel van hem. Kon aan niets anders meer denken dan aan hem. Nooit bij nagedacht dat hij niet echt hetzelfde voor mij voelde. Ik herriner het me nog als de dag van vandaag. Wat een verdriet heb ik om hem gehad. Ik was 17 toen we besloten om met een hele grote groep te gaan stappen in groothuis. Mijn moeder had alleen 1 voorwaarde en dat was dat ik om 3 uur thuis moest zijn. Nou dat vond ik geen probleem. Er was ook nog een jongen bij die mijn moeder niet helemaal vertrouwde en ze zij dat als je op het politiebureau terecht komt hoef je me niet te bellen. Achteraf heeft ze gelijk gehad wat die jongen betreft. Hij kon niet zo goed tegen alcohol en heeft heel groothuis onder gespuugd. Ik was echt kwaad op hem en we hebben hem toen met zijn allen naar het station gebracht waar zijn moeder hem op zou halen. Alleen werd hij opeens super agressief en ging raampjes inslaan van het station. Toen besloten zeker meer dan de helft van de jongens en meisjes die bij ons waren om naar huis te gaan. 1 jongen zei tegen ons dat we ook wel konden gaan en dat hij wel bij die jongen bleef tot zijn moeder kwam. Wij zijn toen ook met zijn drieen naar huis gefietst. Dat hadden we beter niet kunnen doen..................................................
Hoi allemaal. Mijn naam is cindy. Ben 28 jaar jong en getrouwd met dirk. Samen hebben we een zoontje van 2. Ik ben deze blog begonnen omdat ik alles wat ik meegemaakt heb in mijn leven graag van mij af wil schrijven. En ik weet dat er mensen zijn die je zullen steunen in moeilijke tijden. Ook wil ik mijn leuke dingen in het leven zoals de geboorte van mijn zoontje graag delen met andere mensen.
hee hallo leuk dat je op mijn blogje bent!!!!! Laat je een berichtje achter dan weet ik wie er op mijn blog is geweest en kan ik ook op de jouwe komen kijken
Toch heeft het contact met mijn echte vader ook iets moois opgeleverd. Als ik nooit met hem mee was gegaan naar de camping waar hij toen opstond had ik nooit mijn man ontmoet.
.gif)
