Gerald Oyaert: "In feite liggen die cijfers nog wat hoger: 28 km/u en 150 tot 200 km/dag. We hebben immers maar 18 dagen gefietst en de laatste twee dagen hebben we Moskou bezocht. Maar ik ben wel wat gewoon, ja. Zo heb ik Parijs – Brest – Parijs en Londen – Edinbrugh – Londen al uitgefietst, dat zijn ritten van 1.200 en 1400 km. Ik zit zowat de hele zomer op mijn fiets en in de winter ga ik lopen, zwemmen of mountainbiken. Zo blijf ik fit, ondanks mijn 51 lentes."

Gerald: "Het idee van deze tocht kwam niet van mij, maar van de krasse zeventiger Roland Hurtecant. In het wielermilieu staat die ook wel gekend als ‘Monsieur Mont-Ventoux’, omdat hij de Provencereus al meer dan 150 keer bedwongen heeft, maar hij is ook al vele jaren de inrichter van de fietstrip Brugge – Mont-Ventoux. Hij speelt al dertig jaar met het idee om een fietstocht naar Moskou te organiseren, maar het politieke regime liet dit nooit eerder toe. In Rusland kom je immers niet zomaar binnen en buiten. Vorig jaar zag hij zijn kans toch schoon en dan is hij ook meteen met de voorbereidingen gestart."

Gerald: "Er komt een hele papiermolen op gang. Je moet de route uitstippelen, hotelreservaties regelen, maar dus bovenal visums en dergelijke documenten aanvragen. Gelukkig hebben de ambassades hierin voldoende medewerking geboden, maar het blijft een absoluut te ontziene rompslomp die Roland evenwel tot in de puntjes verzorgd heeft."

Gerald: "Gedeeltelijk wel, omdat ik hem goed ken en omdat ik zo wist dat ik hem kon vertrouwen voor een goed verloop van de tocht. Maar naast hem kende ik ook nog een paar andere fietsvrienden die zich al hadden ingeschreven voor dit avontuur. Dat is niet onbelangrijk, want tenslotte ben je toch drie weken van huis, en dus kan het maar beter wat klikken met de andere fietsers binnen die groep. Bovendien is dit een echte once in a lifetime opportunity, en de combinatie van al die factoren heeft mij er na lang nadenken uiteindelijk toch toe bewogen om me in te schrijven, als laatste van de hele bende."

Gerald: "Aanvankelijk telde ze een vijftiental personen, maar later zijn er daar nog een paar bijgekomen. Uiteindelijk zijn we met twintig man vertrokken: negentien fietsers en één begeleider. Die reed mee met een camionette met aanhangwagen en stond in voor de bevoorrading van het eten en het materiaal."

Gerald: "Ja, maar ondanks de grondige voorbereidingen heeft onze doortocht toch wel wat voeten in de aarde gehad. Soms letterlijk, want de wegeninfrastructuur in Rusland is zo dramatisch dat een provincieweg plots kan veranderen in een zand- of kiezelweg, of na x aantal kilometer zelfs uitmondt in onafgewerkte wegenwerken. Het was dus zeker niet doenbaar om hier met een gewone koersfiets te rijden, maar de grootste problemen ondervonden we toch bij de grensoversteken…"

Gerald: "Precies. Zo zijn we op de grens tussen Wit-Rusland en Rusland en op de provinciegrenzen van beide landen meermaals tegengehouden geweest door de politie. Het levert straffe verhalen op en we hebben veel kostbare tijd verloren, maar uiteindelijk is alles opgelost geraakt."

Gerald: "In Wit-Rusland werden we vier dagen lang op een soort autosnelweg begeleid door een politie-escorte voor en achter ons, wellicht omdat men vreesde dat we anders zouden afwijken van het uitgestippelde parcours en dat we de kleine gemeentes onderweg zouden bezichtigen. We hebben ook een paar kilometer noodgedwongen in een lege vrachtwagen moeten afleggen, en we hebben zelfs met onze fietsen in een halfvolle bus gestaan, omdat de arm der wet ons anders niet wou doorlaten."

Gerald: "Gewoon omdat dat de ultieme droom was van de inrichter. Wij hebben ons daar eigenlijk weinig vragen rond gesteld, maar we kwamen alleszins voor verrassingen te staan, zoveel is zeker. Maar goed, dat hoort nu eenmaal bij Rusland. We hebben geleerd dat je daar niets op voorhand met zekerheid kan weten!"

Gerald: "Er was een strikte planning, indien mogelijk… We stonden telkens om 6 uur op, ontbeten om 7 uur en vertrokken om 8 uur. ’s Middags gingen we ergens inkopen doen en zetten we ons ergens onderweg aan onze picnictafel, om vervolgens ergens tussen 14 uur en 18 uur te moeten inchecken in het gereserveerde hotel, afhankelijk van de lengte van de rit. Als bij wonder is dat iedere dag gelukt, maar één enkele keer heeft de schrik er serieus ingezeten dat we op de grond van een station moesten overnachten."

Gerald: "Natuurlijk wel! Die problemen zie ik trouwens als avontuurlijke belevenissen. Het hoort erbij en het maakt de voldoening alleen maar groter. Deze reis was een onvergetelijke ervaring, ik heb veel bijgeleerd over de scherpe contrasten tussen de rijke steden en het arme platteland, en ik heb er veel nieuwe vrienden aan overgehouden. Maar de ultieme kick was natuurlijk het binnenrijden op het Rode Plein. Wat er dan door je lijf gaat, valt werkelijk niet te omschrijven. Zelfs niet door de beste journalist."

Gerald: "Het zal waarschijnlijk wel in de buurt komen, ja. Maar op het einde van de rit weegt de balans dus toch zeker door aan de positieve kant, hoor. Mocht de gelegenheid zich stellen, dan zou ik het binnen een tiental jaar waarschijnlijk nog eens overdoen, maar dan in een kortere tijdspanne en wat vroeger op het jaar. Nu was het daar immers al volop herfst, waardoor je veel van de prachtige natuur mist."

Gerald: "Ik ben momenteel bezig met de voorbereidingen voor Parijs – Brest – Parijs van volgend jaar. Dat is een brevet dat je maar om de vier jaar kan rijden, en waarvoor je eerst moet aantonen dat je 200, 300, 400, 600, 1.000 en 1.200 km kan fietsen. Bovendien moet je de 1.200 km in minder dan 4 dagen kunnen afleggen. We hebben de 3.000 km naar Moskou in 18 dagen overbrugd, dus dat lukt me wel, maar ik wil er natuurlijk een zo scherp mogelijke tijd neerzetten."