Walter Velle weer thuis na fietsavontuur naar Moskou.

"Iets uniek meegemaakt"

Gistel – Walter velle maakte deel uit van de 18-koppige groep fietsers die in 18 dagen van Brugge naar Moskou fietste. Hij had slechts twee keer af te rekenen met een lekke band. "We reden in Wit-Rusland op de autosnelweg, met voor en achter ons een politievoertuig", vertelt Walter.

Walter Velle is blij weer thuis te zijn in de Stationstraat, 4 en bij zijn echtgenote Monique Matton, na een fantastisch avontuur. Hij fietste samen met nog 17 andere avonturiers en fietsfanaten van Brugge naar Moskou "je kan de tocht in drie delen opsplitsen. Er is stuk door midden Europa, het stuk door Wit-Rusland, Belarus dus, en het laatste stuk door Rusland tot in Moskou", begint Walter zijn verhaal.

Van het eerste deel wil hij vooral kwijt dat de wegen er in Polen onbeschrijfelijk slecht bij liggen.

"We hebben de gewoonte met een armgebaar onze collega’s te waarschuwen voor een serieuze put in het wegdek. In Polen moesten we echter meters achter elkaar blijven en zelf uitzien om de valkuilen te vermijden."

In Belarus hebben we vier dagen lang op echte autosnelwegen gereden. Er is eigenlijk geen alternatief, want andere wegen zijn er omzeggens niet." Of dat niet gevaarlijk is, wil je dan wel weten: je kan je namelijk moeilijk voorstellen dat een fietser hier op de snelweg zou rijden zonder binnen de korste keren door de politie opgepakt te worden of erger nog – er het leven bij in te schieten. "De snelweg is best wel erg druk vanwege vrachtvervoer. Maar de Belgische consul – een Bruggeling – in Minsk, hoofdstad van Wit-Rusland, organiseerde politiebegeleiding voor ons op de autostrade. Zou dat bij ons kunnen: 18 fietsers op de autostrade, met vooraan en achteraan een politievoertuig?" vraagt Walter. Diezelfde consul ontving het gezelschap op het consulaat voor een schitterende receptie. Met echte Belgische streekproducten, echt Belgisch bier en echte Belgische pralines.

Op de vrachtwagen

Aan de grensovergang van Wit-Rusland met Rusland liep het echter serieus fout. Om welke bureaucratische reden dan ook mocht er de eerste 20 kilometer niet op de autosnelweg gereden worden. "Het probleem was dat er echt geen andere weg te bespeuren viel. Geen nood: de politie hield een lege vrachtwagen die Belarus binnen wilde tegen. De chauffeur werd verplicht rechtsomkeer te maken en ons met hebben en houden 20 kilometer ver terug te brengen. Het koste ons ongeveer 600 roebel, zeg maar 15 euro. Niet te geloven", lacht Walter.

Zowel in Belarus als in Rusland viel de behulpzaamheid van de plattelandsbevolking op. "Zoals die keer dat we al kilometers ver door een zandweggetje geploeterd hadden, in een stadje aankwamen en een trein wilden nemen – die er niet was – om de verloren tijd in te winnen.

De stationschef slaagde erin om een busje en een camion te organiseren zodat we toch nog tijdig in het afgesproken stadje aankwamen", vervolgt onze fietser.

Gevaarlijke foto’s

En dan was er natuurlijk Moskou. "Twaalf miljoen inwoners. Indrukwekkend. Het Rode Plein, onvoorstelbaar. We wilden er foto’s maken met onze vlag en andere reclametributen. Het was buiten de politie gerekend : ze controleerden onze fototoestellen en wisten alle gevaarlijke foto’s", vertelt Walter Velle.

Met 18 mensen een paar weken wel en wee delen. Hoe lukt dat? "De sfeer was werkelijk uitstekend, hoewel we elkaar van tevoren niet kenden. Iedereen hielp iedereen. Een dikke proficiat aan onze organisator en leider, de 72-jarige Roland Hurtecant. Elke dag was hij er de eerste en de laatste, regelde de soms moeilijke besprekingen aan de grensovergangen, wist voor alle problemen een oplossing te verzinnen en zorgde ervoor dat wij iets uniek konden meemaken", besluit Walter Velle.