Over masochisme en chocolade

Leopold von Sacher Masoch is in Lviv geboren. Ken je hem niet? Natuurlijk wel. Je kent toch ook de markies de Sade. Ah! Ja! Sade… sadisme. Masoch… masochisme. Inderdaad. Wel, er stond een ingenieus beeld van Leopold met heel wat pittige details waar ik het verder niet over heb omdat ik eigenlijk iets wou zeggen over het chocoladebedrijfje dat niet ver van dat standbeeld gevestigd is.

Ik ben géén masochist: handgemaakte chocolade, daar kunnen ze me in alle omstandigheden moeiteloos mee verleiden. Eenmaal in dat etablis-sement kon je niet alleen zien hoe ze chocolade maakten, nee, nog belangrijker was dat je die ter plaatse kon opeten. Natuurlijk moesten we eerst aan de chocoladedeerntjes met handen en voeten uitleggen wat we graag wilden: een warm cacaodrankje. Het lukte tamelijk. Wat we elk voorgeschoteld kregen was een tas vloeibare zwarte chocolade die we met behulp van een klein lepeltje leeg mochten prullen. Lekker en voedzaam, zonder twijfel. Maar daar paste toch een koffie bij, en voor Julia een thee. Een koffie “americano” als je geen vingerhoedje wilt. En een pot muntthee waarin eerst pure chocolade werd in opgelost… De hele pot chocolademuntthee kostte het equivalent van anderhalve euro, en je haalde er vier grote tassen uit.

In tegenstelling met andere dingen is eten in Lviv relatief goedkoop. De prijzen van kleren, schoenen en electronica liggen echter op hetzelfde niveau als bij ons. Uit nieuwsgierigheid ging ik een winkeltje binnen waar vrijwel uitsluitend mobiele telefoontjes verkocht werden en vergeleek de prijs die mijn geeëssemmetje bij ons kost met de ginds geafficheerde prijs: 29 euro hier en 52 euro ginds! Gelukkig zou het telefoneren zelf wél goedkoop zijn.

over kerkhoven en parken

Een kleine opmerking. In de meeste kerken en kathedralen betaal je als toerist een klein bedrag om binnen te mogen, een groter bedrag om er te mogen fotograferen en een nog groter bedrag om er te mogen filmen. Zo helpen we mee aan het onderhoud en de restauratie van de Kerk in al haar vormen en geledingen, of die nu Armeens, Orthodox of Romeins is.

Ik heb ginds ook voor de eerste keer in mijn leven betaald om op een kerkhof te mogen rondlopen. Ik kan het me bij ons moeilijk voorstellen. Maar ’t wás dan ook een kerkhof: driehonderd twintigduizend graven. Blijkbaar wil elke Oekraïner met een beetje standing er gaan liggen en niet meer opstaan. Je vindt er politiekers, componisten, operazangers, schrijvers, bisschoppen en graven in de graven. Vele ervan dragen een schitterend monument waarmee ze hun bewoner willen eren. Père la Chaise, maar dan in Lviv, waar het Lychakiv heet. Lychakiv is meteen ook een kerkhof voor Poolse en Oekraïense soldaten.

 
Het Lyckakiv kerkhof 

* * *

Net buiten Lviv ligt een soortement Bokrijk, het Shevchenkivsky Park, waar het oude Oekraïne neergepoot staat. Vooral de houten achttiende-eeuwse kerk – waar nog af en toe erediensten in gehouden worden – is een schitterend gebouw.

Toen we het park weer verlieten stootten we op een groepje mensen in traditionele klederdracht. Ze waren naar het park gekomen om er een verloving te vieren. Op simpele vraag van onze gids Diana-met-de-hoed toverde iemand een accordeon tevoorschijn en begonnen ze voor ons te zingen.

Het eerste liedje herkende ik direct aan het refrein, omdat Diana het even daarvoor had gezongen bij het graf van de componist, Volodimir Ivasjoek. Gelukkig had ik mijn videocamera in de aanslag, zodat ik het allemaal op film heb. Het liedje heet “Chevrona Ruta” en is gebaseerd op een Karpatische legende. De “ruta” is een bloem die bij ons “wijnruit” heet en geel is van kleur. Maar tijdens de Midzomernacht verandert de gele bloem en wordt rood (= chevrona). Als een meisje die rode wijnruit vindt, zal ze haar hele leven lang geluk hebben. In het liedje zegt de dichter tegen zijn geliefde dat ze echt niet hoeft te zoeken naar de “chevrona ruta”, omdat ze haar geluk bij hem zal vinden.

Hieronder kunnen jullie het filmpje bekijken.

  (wordt vervolgd)