|
Dinsdag 15 februari 2011
De dag van de heenvlucht was weer wonderlijk warrig. We gingen deze keer niet met onze auto of met de trein naar Zaventem, maar lieten ons rijden door een firma gespecialiseerd in het brengen en afhalen van mensen naar en van de luchthaven. Ze gingen ons komen oppikken om kwart voor zeven s morgens, waarna het busje richting Aalst zou rijden om Koen, Sarah en MaÏté op te halen. Niets te vroeg, dachten wij zo, maar goed, tenslotte zijn wij niet de professionals. Het busje was er maar om iets voor zeven, zodat we toch al een beetje kriebels in de buik kregen. Toen we uit Erembodegem vertrokken was het zowat half acht en begon de lange lijdensweg naar Zaventem. Ons vliegtuig vertrok om tien na tien. De vliegtuigmaatschappijen vragen hun passagiers om minstens twee uur voor vertrek daar te zijn. Dat gaf ons nog veertig minuten. Onmogelijk. Maar goed, anderhalf uur voor het vertrek zou ook nog wel gaan. Onderweg moesten we onze ETA echter steeds maar uitstellen. Het verkeer was zo intens dat elke willekeurige huisjesslak ons zou voorbijgestoken zijn als ze niet door een moto overreden was geweest. Het enige soelaas dat we kregen waren de kilometers na de brug van Vilvoorde die we in ijltempo aflegden. We klokten af om vijf voor negen, bleek van de spanning en met de billen al een tijdje strak tegen mekaar.
Toen we de vertrekhal binnenscheurden en op het grote bord tuurden om ons poortnummer te zoeken, vonden we onze vlucht niet. Lees dat nog maar eens. We vonden onze vlucht niet. Er stond geen enkele vlucht geprogrammeerd naar Atlanta, VS, onze tussenstop naar San José, Costa Rica. Verbijsterd begaven we ons naar de desk van Delta Airlines. De vlucht was een kwartiertje voor onze aankomst afgelast vanwege een technisch probleem. Alle passagiers werden overgeboekt op een vlucht naar New-York die zou vertrekken om kwart voor elf. Een springerige Deltavrouw in een iets te krap rood pak begon ons van hot naar her te jagen. We waren blijkbaar net op tijd aangekomen om toch nog mee te kunnen.
En toen maakte het vliegtuig naar New York vertraging, niet veel, maar een drie kwartier, maar toch. Ze waren er hierboven mee aan het spelen, dat was duidelijk. Eind goed, al goed. We arriveerden binnen het voorzien uurrooster op J.F Kennedy Airport en gingen door de immigratie, waar ze onder meer je vingerafdrukken nemen en een foto van je irissen nemen. Nee, dat zijn in dit geval geen bloemen. Nee , ook die van Van Gogh niet. We haalden onze bagage van de band en plaatsten haar even verder op een andere band die haar naar men ons verzekerde op het juiste vliegtuig zou zetten. Want nu zouden we niet meer met Delta maar met American Airlines naar Costa Rica vliegen. We namen de luchttrein die alle terminals van J.F.K. met elkaar verbindt naar terminal 8. Daar moesten we terug de strenge controle door. Er wordt in New York terecht niet gelachen met deze procedures. Iedereen moet bijvoorbeeld zijn schoenen uitdoen. De beambten blijven uiterst beleefd in alle omstandigheden op het irriterende af maar roels zijn roels. Durf er geen grapje over maken, of ze zetten je meteen op je nummer. Nee, aangenaam is het niet. Sommige mensen zouden voor minder hun transitvlucht via een ander land maken.
We arriveerden in San José rond acht uur s avonds. Onze bagage was er ook. Dan vlotjes door de immigratie en buiten drie kwartier wachten op de auto die ons gezelschap naar ons hotel zou brengen, het Hotel Rincon de San José. Onderweg maakten we het was ondertussen tien uur geworden kennis met de verkeersconfituur van de hoofdstad van het land. Deze traffic jam was wel minder intens dan die van Brussel, maar het kon toch tellen. De chauffeur vertelde ons dat de confituur veroorzaakt werd doordat ze een nieuwe brug aan het bouwen zijn. Net nu wij naar San José komen. Hoe halen ze het in hun hoofd.
In het hotel werden we opgevangen en naar onze kamers gesluisd via een labyrint van gangetjes en trapjes dat in geen enkel authentiek ouderwets hotel mag ontbreken. We ploften er onze koffers neer, haalden eruit wat erin zat, baden stort en vielen op ons bed neer. Er kon nog net een slaapwel af en toen zeilden we dromenland binnen.
Woensdag 16 februari 2011.
Onze jetlag zorgde ervoor dat we weer wakker werden rond half vijf. We geraakten niet meer in slaap. De weinige geluiden die het hotel maakte leken wel honderd keer versterkt te worden. Af en toe liep er een vroege vogel met zijn koffer te zeulen. De kofferwieltjes leken door mijn hersenpan te dreunen als waren ze bezig met het bombardement van Dresden. Er was maar één remedie voor. Opstaan. Veel te vroeg. Opstaan, douchen, je aankleden, wat op je laptop tokkelen en veel vroeger gaan eten dan je van plan was. In de kamer naast ons was het van idem dito. De heldere stem van Maïté vertelde ons dat het gezin Velleman-Monsieur ook wakker was. We zaten dan ook allemaal veel vroeger aan de ontbijttafel dan we gepland hadden.
Om negen uur werden we opgehaald en naar het kantoor van ons reisagentschap gebracht. We kregen er een goede briefing over onze rondreis en bolden toen terug naar ons hotel. Even later verscheen Katina, de vriendin van Sarah, in de lobby. Katina is gehuwd met Tupac, een Costaricaan die tien jaar in Vlaanderen muziek studeerde in het conservatorium en onze taal spreekt als geen ander. Katina werkt in de Belgische Ambassade in San José. Even later waren we op weg naar het busstation waar we de bus namen die ons naar het INBioparque zou brengen, een natuurpark waar we zo verzekerde Katina ons heel wat van de Costaricaanse dieren- en plantenwereld konden ontdekken. Toen we uit de bus stapten kochten we aan een kraampje vier bakjes verse aardbeien voor een dollar!
Toen we voor de ingang van het park stonden konden we niets anders doen dan constateren
dat het gesloten was. Daarop sprak Katina een van de parkwachters aan die ons vertelde dat ze gisteren besloten hadden dat het park voorlopig enkel en alleen nog op vrijdag, zaterdag en zondag zou open zijn. Er was wel een buslading toeristen binnen, maar dat kwam omdat die al voordien hadden gereserveerd. Katina haalde haar liefste glimlach boven en dat wil wat zeggen en kreeg de man zover dat hij er een tweede en een derde bijhaalde. Maar tevergeefs, niets mocht baten. Het park bleef voor ons gesloten. We waren net van plan dan maar af te druipen toen er nog twee jonge vrouwen arriveerden, een Costaricaanse en een Nieuw-Zeelandse, die van heel wat verder dan wij kwamen. Ze hadden diezelfde morgen nog gebeld naar het park en hadden te horen gekregen dat het open was. De vrouw toonde als bewijs het telefoonnummer op haar GSM. We voelden onze hoop weer een beetje oplaaien en mengden ons terug in de discussie. We merkten dat er even verderop driftig over en weer werd gebeld, en even later kwam het verlossende woord. We mochten het park in!
Dit zou bij ons dus echt niet kunnen. Om te beginnen zou er niemand zich in het hoofd halen om zomaar van dag op dag een park te sluiten. Bij ons zou dat minstens weken vooraf bekend gemaakt worden, desnoods via radio en televisie. Maar wat bij ons ook niet zou kunnen was dat er op zon beslissing een uitzondering zou gemaakt worden voor enkele bezoekers die het aandurfden om in discussie te gaan. We betaalden ons ticket en doken het park in. Het park dat we doordat het gesloten was helemaal voor ons alleen hadden!
We hebben er een drietal heerlijke uren beleefd. En we hebben er de schitterendste fotos gemaakt van tientallen leguanen, schildpadden, vlinders, een ijsvogel, een luiaard, herten. We hebben er rondgelopen in een prachtig landschap van bomen en struiken, van bloemen en vruchten. Kortom, deze eerste kennismaking met de fauna en flora van ons vakantieland was een schot in de roos. Terug in San José gingen we restauranten, met alles erop en eraan, waarna Katina voorlopig afscheid van ons nam. Morgenvroeg zien we haar weer, als we samen een vulkaan gaan bezoeken. En met die mededeling eindigt mijn verslag van de eerste twee dagen van onze reis. Wanneer het tweede stukje verslag het net zal opgaan, weet ik natuurlijk niet. Jullie dus ook niet.
|
