Zaterdag 19 februari

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

 De volgende morgen voelde ik me al iets beter, al waren er nog heel wat ingewanden die me vertelden het tijdens het ontbijt bij wat fruit en een drinkyoghurt te houden. Gelukkig was ik toch weer mans genoeg om ons ijzeren ros te berijden. Het was immers tijd Sarapiqui achter ons te laten en op weg te gaan naar La Fortuna, een stadje aan de voet van de vulkaan Arenal.  We hadden stilzwijgend blijkbaar afgesproken dat ik het Beest verder zou besturen en Koen de belangrijke taak van bijrijder zou blijven uitvoeren.

De rit naar La Fortuna verliep zonder noemenswaardige hindernissen. De laatste kilometertjes, die ons van het centrum van La Fortuna naar ons hotel brachten, waren echter een voorsmaakje van wat ons te wachten stond als we naar Monteverde zouden rijden: hobbeldebobbeldebots. Nu wisten we eindelijk waarom ons Beest een vierwielaandrijving had.

We logeerden er in een lodge, allemaal huisjes van enkele kamers, gelegen in een hele mooie en grote tuin. Het was verduiveld warm, en het zwembad lonkte wel heel aanlokkelijk. Maar eerst botsten we de weg terug naar La Fortuna om er in een restaurant de innerlijke mens te gaan versterken. Nu we het beter bekeken zou het wel gepast hebben in een of andere westernfilm, met inbegrip van het volk dat er rondliep. De mensen onder de cowboyhoeden spraken zelfs met een Amerikaans accent.  En de mensen aan de bar spraken dubbel.

Een restaurant zonder ramen, natuurlijk. Eerst dan weet je dat je ver genoeg van ons landje bent, als de winkeltjes en restaurantjes geen ramen meer hebben en weinig muur.  Want op zo’n plaats is het nooit koud. Ze weten niet wat een kachel is. Aan hun plafond hangen helicopterwieken om de warme lucht te herverdelen. Als al die voorwaarden vervult zijn, dan zit je goed. Dan ben je waar je wezen moet.

Buiten overheerste de vulkaan Arenal het stadsbeeld. Als je wijdbeens in het midden van de hoofdstraat stond kon je hem mooi fotograferen, al hingen er wat elektriciteitsdraden voor en al hingen er wat wolken rond zijn top. Maar dat heb je met vulkanen. Ze zijn zo groot dat ze uit hoogmoed bijna constant een hoge kraag opzetten.

 Die dag van aankomst maakten we nog één uitstapje, naar het ecologisch park Danaus, dat net als vele andere parken een privé initiatief is. Het was bijna sluitingstijd, maar dat was geen probleem. Ze bleven graag een uurtje langer open voor ons. Er waren nog enkele andere bezoekers aanwezig. Vlamingen, net als wij. Het kleine park herbergde een hele waaier van dieren en planten. Ik heb er enkele zeer mooie foto’s kunnen maken van vogels en een fantastische close-up van een luiaard. Toffe herinneringen.

Zoals vrijwel overal kon je van in de receptie of het restaurant van ons hotel het wijde net op, zodat we de thuisblijvers konden kond maken dat we nog altijd alles in kannen en kruiken hadden.

Zondag 20 februari

 De volgende dag gingen we naar de catarata van La Fortuna. Neen, dat is geen waarzegster met staar, maar het Spaanse woord voor waterval. Voor je aan de waterval komt moet je echter door het bos naar beneden, honderden treden, de ene al moeilijker dan de andere. Bovendien regende het. Geen gemakkelijke opgave, maar we doorstonden ze met brio, ja, ook MaÏté, die aan den hand van papa een olympische prestatie neerzette en op eigen kracht beneden geraakte. De waterval was hoog en imposant, zelfs nu, in het droge seizoen. Er waren veel rotsen, en op en over die rotsen zaten en klommen bleke mensenkinderen met zwembroek of –pak aan. Ook hier werd hoofdzakelijk Amerikaans gesproken. Studenten van een talenschool uit Boston. Ik sprak met hun gids die me zei dat ik als ik wou zonder moeite in Costa Rica aan de bak zou komen. Als je meer dan twee talen spreekt ben je blijkbaar de man. Of vrouw. Ik dus de man. Nu, blijven wil ik hier niet. Mooi genoeg, en vriendelijke mensen, daar niet van. Maar Lieke en ik missen de brokstukken en resten van Oude Culturen die je in Mexico en Perù en zo vindt.

Omdat we naar beneden gekomen waren om de waterval te bewonderen, moesten we daarna ook weer naar boven. De regen was veranderd in wat warm gesijpel dat nog met moeite door het dichte bladerdak kwam. Het valt moeilijk te geloven, maar onze kleindochter, een laars groot, klom weer op eigen houtje naar boven, aan de hand van papa en af en toe met de ellebogensteun van oma als de traptrede de hoogte van een bijzettafeltje kreeg. Onthoud mijn woorden. De nieuwe Tia Hellebaut heet MaÏté Velleman. Daar verwed ik mijn laatste dollar op. En enkel die. Boven gekomen kreeg ze geen medaille, maar gewoon een zakje snoep. En daar was ze heel tevreden mee.

Na de catarata reden we richting vulkaan. De Arenal had zich vandaag een wolkenpak aangetrokken dat tot ver onder zijn knieën reikte. Wij en vulkanen, dat gaat blijkbaar niet echt samen. Maar goed, we reden er rond en bereikten het meer dat naar hem genoemd werd. Het stond vol water.

Het Arenalmeer is niet minder dan 75 km² groot, en wij rondden er enkele van, eerst over een dam, daarna langs de baan die een groot deel van het meer volgt. Na een tijdje moest ik het Beest tot stilstand brengen. Voor ons stonden enkele andere auto’s kriskras over de baan, omringd door een dozijn of wat neusberen, tuk op wat snoep en eten dat door de argeloze toeristen neergegooid wordt in ruil voor een foto. Dieven en bedelaars. Dat zouden we later op onze reis nog merken. Liever stelen dan eerlijk werken voor de kost. Maar ja, misschien denken dieven ook dat ze aan het werken zijn. En misschien is dat ook zo. Maar waar was ik gebleven? Ach ja, langs het Arenalmeer, opgehouden door neusberen.

Later gingen we in een restaurant langs de weg eten. Bij ons zou je dat dus een wegrestaurant noemen. Maar hier klinkt dat echt verkeerd. Het lag wat hoger dan de baan en werd omarmd door de weelderige vegetatie van de tropen. In vazen stonden de mooiste bloemen. Grote hertshoornvarens hingen langs de muurloze ruimte en wedijverden met de orchydeeën om onze aandacht. De kelner bracht ons achter het restaurant en toonde ons een boomholte waarin het kleurrijke kopje van een carpintero te zien was, een schrijnwerkervogeltje.

Omdat het een restaurant was konden we er ook eten. Daarna reden we een kilometertje terug, waar we een plaat gezien hadden die ons beloofde dat we daar paden konden vinden die ons langs de flanken van de vulkaan zouden brengen, langs het spoor dat de lava getrokken had tijdens de laatste grote uitbarsting van de Arenal, in 1968. Je moest er wel tien dollar per persoon voor betalen maar goed, we waren hier nu eenmaal. We hadden bovendien één kans op twee dat we wat meer van de vulkaan zouden zien dan de boerka die hij aangetrokken had. Ik geloofde dat niet echt. In zaken mag en moet je soms een beetje van de waarheid afwijken om de klant over de schreef te trekken.

De wandeling was wat je van een wandeling in de hitte langs de flanken van een vulkaan met een boerka aan mocht verwachten. Het vergt een zekere inspanning, maar het levert ook veel mooie plaatjes op. De man aan de ingang had niet gelogen. Gestolde lava overal. Maïté zocht een stukje dat ze mooi genoeg vond om aan haar papa te geven als souvenir.

’s Avonds hadden we een afspraak met de hot springs. Dat is geen meidengroep, maar een geheel van hete bronnen waarin je kunt gaan ontspannen. Je warmt eerst op tot je verhit bent en daarna kun je gaan afkoelen in een ijskoud bad. Als je dat enkele keren gedaan hebt mag je gaan avondmalen even verderop. Lekker, zowel het een als het ander. En zo werd ook die dag naar de geschiedenis verbannen.