Dinsdag 22 februari - Monteverdexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het was weer vroeg dag. Om halfacht moesten we immers al bij de ingang van het Park zijn, waar een gids op ons zou wachten. Zo stond het tenminste in de brochure van ons reisagentschap. Dat betekende wel dat we de hotelkeuken vroegen wat vroeger open te zijn, zodat we konden ontbijten. Geen probleem.

Na het ontbijt klommen we het Beest in en begaven ons op weg. De lobbydame van het hotel had ons een plannetje gegeven met een kruisje op. Precies op dat kruisje zou onze gids staan. Nu, nee, dat klopte niet. De lieve dame had zich vergist, zodat we enkele keren schommelschuddend enkele kilometers heen en weer reden over een barslechte weg tot iemand zo vriendelijk was het kruisje op onze kaart te verplaatsen. Net op tijd om vijf minuten te laat te zijn. Of misschien te vroeg, want we moesten toch even aanschuiven voor we onze dollars konden inruilen voor tickets.

Onze gids was er ook, net zoals zijn beroepsbroeders. Ze verdeelden de aanwezigen in groepjes van acht en namen zelf het voortouw, elke gids gewapend met een telescoop op poten die me deed terugdenken aan de ski’s van die Amerikanen in de Selva Verde Lodge in Sarapiquí. In totaal werden er op die manier twintig groepjes gevormd, want honderd zestig toeristen is meteen het maximum aantal dat tegelijk het nationaal park in mag.

Onze wandeling in het nevelwoud duurde zowat twee en een half uur en was niet spectaculair. Of misschien hadden we er teveel van verwacht. Ja, de bomen waren majestueus, en je zag er lianen waar Tarzan ooit misschien had aangehangen. Soms was er een bloem of een zwam. En één keer sprong ons hart op toen we een nestje ontdekten met een piepklein kolibrietje in. De gids zette ook af en toe zijn periscoop in stelling en liet ons dan een vogel zien die hij een naam gaf. Er moet ook ergens een luiaard gezeten hebben, maar die was te lui om zich te laten zien. Natuurlijk waren er ook apen, maar nu net niet. En eigenlijk had het hier moeten regenen, want we zaten toch in het regenwoud. Maar nee, niets bleef ons bespaard: de zon scheen.

Op het einde van de rondleiding bereikten we de ingang die nu de uitgang was geworden. We kregen de tijd om naar het toilet te gaan, waarna we naar een souvenirshop geleid werden. In de tuin naast de shop hingen plastieken kroonluchtertjes gevuld met suikerwater. Kolibries in alle maten en kleuren kwamen er zich tegoed aan doen en zorgden voor het ratelende geklikklak van ontelbare fototoestellen.

Ons Beest bracht ons naderhand naar Santa Elena, het dorp waar ons hotel ergens te slapen lag. We gingen er eten en daarna begaf ik me naar de Banco Nacional de Costa Rica om met mijn kredietkaart een pak colones aan te kopen. De colón is de nationale munteenheid ginds. Vijfhonderd colones zijn ongeveer één dollar waard.

Je gaat er binnen via een glazen sluis. Psjt, zegt de eerste deur, en sluit je op. Camera’s zoemen. Of heb ik me dat verbeeld? Een stem zegt je verder te gaan. Dat kan natuurlijk niet. Maar even later zegt ook de tweede deur psjt en kun je het Walhalla betreden. Argwanende dienaars houden je angstvallig in het oog. Je blijft besluiteloos staan. Je bent onder de indruk. Welke god wordt hier vereerd? Een van de dienaars duidt je een tabernakel aan. Je gaat er naartoe. Draagt een god een bril? Een das? Hij vraagt mijn paspoort. Ach, dat heb ik niet bij. Dus moet ik weer naar buiten. Psjt. Wachten. Psjt. Mijn vrouw geeft me mijn paspoort. Psjt. Klikklik. Psjt. Er staat iemand anders voor mijn tabernakel. Wachten. Ga maar. Hier is mijn paspoort. En hier is mijn kredietkaart. Graag zoveel colones.

Deze god is traag. Hij tokkelt wat op zijn elektronische piano en verlaat dan zijn tabernakel om een stukje van zijn ringelingschat te gaan halen. Hij komt terug en telt de briefjes, telt ze dan nog eens en nog eens. Zijn piano sputtert enkele papieren naar buiten die ik moet ondertekenen. Dan schuift hij de briefjes al tellend mijn richting uit, aarzelend, tegen zijn zin, alsof ze deel uitmaken van zijn laatste rol toiletpapier. Bedankt en tot nooit meer.

Psjt, zegt de sluis, klikklik, psjt. Ik sta buiten. Mijn vrouw kijkt me argwanend aan, alsof ze me verdenkt van iets dat ik nooit zou doen. Ik kan niet anders dan beamen dat het echt wel lang geduurd heeft. We rijden naar het hotel. We hebben nog een goed halfuur de tijd. Daarna komt er weer een busje om ons naar onze volgende afspraak te brengen.

En dat is het Selvatura Park. Je kunt er terecht voor een Canopy Tour of de hangende bruggen.  De Canopy Tour laten we aan ons voorbijgaan. Het is een reis van boom naar boven via een stalen kabel. Je krijgt een pot op je hoofd in de vorm van een helm, en een harnas die je ingewanden binnen moet houden. En dan zweef je aan de kabel door het regenwoud, van vallei tot vallei, tot je uiteindelijk weer contact maakt met de begane grond. Indrukwekkend, daar niet van.

Maar geef ons toch maar die acht bruggen, opgehangen hoog in de bomen van het woud, een rustige wandeling tijdens welke we alle tijd hebben om te genieten van al het moois rondom ons, zonder gids weliswaar, maar die is ook niet nodig. We doen alles aan ons eigen tempo. Een mooie wandeling die weliswaar door twee gebeurtenissen even onderbroken wordt.

De eerste gebeurtenis was de val van het beertje. Je moet weten, Maïté had een knuffelbeertje mee en dat wou ze alle hoekjes van de jungle laten zien. Mama Sarah had haar meermaals gezegd het toch maar goed vast te houden, want als het van zo’n brug viel, was het reddeloos verloren. Edoch. De roep naar de diepte was te groot. Het was zoals die drang om te springen die sommige mensen voelen als ze aan de rand van een afgrond staan. Op een van die bruggen liet Maïté het beertje vallen en keek het gebiologeerd na, tot ze zich plotseling realiseerde dat ze het nu echt kwijt was. Tranen met tuiten. Sarah vertelde haar dat de aapjes nu met haar beertje speelden. Het kon haar eerst niet troosten. Maar na een tijdje begon ze het beeld van die apen met haar beertje blijkbaar toch te aanvaarden. En een uurtje later begon ze er al over te fantaseren. Leve de jeugd. Ik ben bijna zeker dat mijn vrouw helemaal anders zou reageren indien ik van zo’n brug geduikeld was. Allee, dat hoop ik toch.

De tweede gebeurtenis was de val van de opa. En toevallig was ik de enige opa in ons gezelschap. Ik struikelde over een uitstekend stuk steen – klemtoon op de eerste lettergreep – en donderde sierlijk het bos in. Gevolgd: een verstuikte pols, rechter wijsvinger kapot, net als de muizen van mijn handen en het vel van mijn knieën. Bloedlichaampjes alom. Zo moet een gekruisigde eruit gezien hebben.

Een Amerikaan gaf me Kleenex om het bloeden te stoppen, een Oostenrijker ontsmettende klevers om mijn wonden te bedekken. En toen kwam mijn vrouw eraan en repareerde mijn gedeukte trots. Gelukkig waren ons fototoestel en filmcamera – die ik beide om mijn nek droeg – ongehavend uit mijn val gekomen. Van nu af aan zal ik er maar vanuit gaan dat ik er rekening moet mee houden dat ik tijdens elke grote reis die we maken minstens één keer op mijn toeter ga. Vorig jaar was dat op Bali, nu in het regenwoud van Costa Rica. Nooit geen twee zonder drie. Misschien moeten we volgende keer maar kiezen voor het zachte zand van de Sahara. Alhoewel. Als er zo’n dromedaris over je struikelt ben je ook nog niet thuis.

(wordt vervolgd)