Zaterdag 26 februari – Manuel Antonioxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De volgende morgen gaan we na het ontbijt naar de ingang van het Nationale Park Manuel Antonio dat slechts even verderop ligt. We betalen om binnen te mogen en lopen dan een lange weg af die ze hier de weg van de luiaards noemen. Maar die zijn er niet, tenzij ze ons bedoelen. Na een fikse wandeling door het bos komen we aan een strand en zien dat we niet alleen zijn.

Het is weeral om en bij de dertig graden, zodat we ons net als de andere badgasten een boom met een lage stam uitzoeken die als parasol kan dienen.  Onze boom is perfect, met een brede waaier takken en bladeren tot bijna tegen het zand, tot we na een tijdje een bordje ontdekken dat aan een van de takken is vastgemaakt. We hebben ons blijkbaar een boom uitgezocht waarvan zowel de takken als de bladeren giftig zijn. Bedankt voor de waarschuwing, maar wellicht is het toch beter zo’n boom te verwijderen van een strand waar dagelijks zoveel mensenkinderen rondlopen. Geen nood echter. Verderop staat nog een boom. Er zitten al twee vrouwen onder, een moeder met haar volwassen dochter, maar onze lijven en andere zakken kunnen er nog gemakkelijk bij.

Even later ben ik in gesprek met de mama. Of het waar is dat hier apen rondlopen die je eten komen stelen. O ja, zegt ze. Capucijnapen. Als je even niet oplet zitten ze zo in je zakken, ritsen ze open en halen er alles uit dat ook maar enigszins eetbaar is. Het ene moment is er geen aap te zien, en het volgende moment sta jij voor aap. En er zijn niet alleen de apen. Er zijn ook neusberen. En dat zijn nog grotere dieven. Zodat er altijd iemand van ons gezelschap bij onze zakken blijft als een vaandrig bij zijn vlag, terwijl de rest zich in zee gaat vermaken.

De branding is in Manuel Antonio zo hevig dat je als je niet oppast niet meer bent dan een speelbal die door de talrijke golven heen en weer wordt gerold. Maar als je eenmaal de hindernis van die eerste meters voorbij bent is het heerlijk baden in het warme water van de Pacific. Als dat kon zou je eindeloos blijven doorzwemmen. Duizenden kilometers verder liggen immers de acht eilanden van Hawai. En nog eens dubbel zover is het Verre Oosten. Gek dat je van hier naar het westen moet om naar het oosten gaan.

Rond de middag begint het strategisch gevecht tussen mensen en apen. Enkele lopen over de takken van boom naar boom en trekken zo alle aandacht naar zich toe. Meer dan één vaandrig verlaat zijn standaard om een foto te schieten, zodat zijn hebben en houden een prooi wordt voor die andere aap, die zich grijnslachend en ongemerkt een weg zoekt naar al dat lekkers. Een groepje tienermeisjes stuift gillend uit elkaar en ziet zijn voorraad bananen verdwijnen. Maar dan is het welletjes geweest. De homo sapiens is nu op zijn hoede. De apen druipen af.

Ze worden afgelost door enkele neusberen die als uit het niets opduiken. Eentje heeft een zak te pakken en gaat er mee aan de haal. De badgasten leggen hem nauwelijks iets in de weg. Misschien is zo’n beest wel gevaarlijk en ben je als je niet oppast niet alleen je eten maar ook je vingers kwijt.  Even verderop hangt een vuilbak aan een paal. Een van de neusberen springt erop, opent het deksel en wurmt zich half naar binnen, zodat de vuilbak heen en weer slingert. Aan de voet van de paal onderzoeken twee van zijn kompanen het afval dat hij met zijn poten uit de vuilbak kiepert.  We lachen ons een kriek en kunnen die nog net in onze zak stoppen voor ze ook die te pakken hebben.

We eten de broodjes op die we die morgen bij de bakker gekocht hebben en gaan daarna weer op stap, een stukje het bos door, tot we een tweede strand bereiken. Het is kleiner. Er zijn minder mensen en meer rotsblokken. We vinden er mooie schelpen, anders dan bij ons. Tot groot plezier van Maïté lopen er ook tientallen krabbetjes rond. Als ze het trillen van onze voetstappen voelen, kruipen ze als de weerlicht in het huisje dat ze meedragen. En dan denken ze heel hard dat ze een steen zijn. Hun grote broers krabbelen over de rotsen en trotseren de golven die er tegenaan beuken.  Op het einde van de namiddag wandelen we weer naar ons hotel.

Die avond eten we in “La Esquina en la playa”. En dat hebben we ons niet beklaagd. Het eten was er heel lekker en de service uitstekend. Daarna gingen we slapen en droomden ook die dag naar ons geheugen.