Herfst. Sprookjeskamer, open voor iedereen voor beoordeling. Glades van boswegen, peering in de meren.
Zoals bij de tentoonstelling van schilderijen: zalen, zalen, zalen, zalen van iepen, as, esp in een ongekende vergulding.
Linden gouden hoepel - Als een kroon op een bruid en bruidegom. Het gezicht van de berk is onder de bruidssluier en transparant.
Begraven land Onder gebladerte in greppels, kuilen. In de gele esdoorns van het bijgebouw, alsof in vergulde kaders.
Waar de bomen in september bij zonsopgang staan, in paren, en de zonsondergang op hun schors laat een barnsteenpad achter.
Waar het onmogelijk is om in het ravijn te stappen, om niet bij iedereen bekend te zijn: het is zo woedend dat er geen stap is, een blad van hout ligt onder je voeten.
Waar klinkt aan het einde van de steeg Echo op een steile afdaling En dageraad kersenlijm Verstijft in de vorm van een bos.
Herfst. De oude hoek van de oude boeken, kleding, wapens, waar schatten catalogus draait de kou.
We hebben de kever niet opgemerkt En de winterframes waren gesloten, En hij leeft, hij leeft nog, Zoemend in het raam, Spreid zijn vleugels ... En ik roep mijn moeder om hulp: -Er is een levende kever! Laten we het frame openen!
Hij bedekt al een blad goud. Natte grond in het bos ... Ik vertrappel moedig met mijn voet de schoonheid van het lentebos.
Wangen branden van de kou; Ik ben dol op rennen in het bos, hoor de takken barsten, laat de bladeren met je voet harken!
Ik heb hier geen eerdere geneugten! Het bos schuilde een geheim van zichzelf: de laatste noot was gescheurd , bond de laatste bloem vast;
Het mos wordt niet verhoogd, niet opgeblazen door de stapel krullende borsten; Paarse bosbessenborstels hangen niet in de buurt van de stomp.
Lange nachten op de bladeren, zijn nachten ijzig en door het bos ziet het er op de een of andere manier koud uit De helderheid van transparante luchten ...
De bladeren ritselen onder de voet; De dood eet zijn oogst ... Alleen ik ben opgewekt in mijn ziel En, als een gek, zing ik!
Ik weet het, niet zonder reden tussen de mossen scheurde ik het vroege sneeuwklokje; Tot de herfstbloemen ontmoette ik elke bloem.
Wat zei de ziel tegen hen, wat zei ze tegen haar - ik zal het me herinneren, ademend van geluk, in winteravonden en -dagen!
De bladeren ritselen onder mijn voet ... De dood eet zijn oogst! Alleen was ik vrolijk in mijn ziel - En, zo gek, ik zing!
Korenvelden worden geoogst, bosjes van doelen, van de watermist en vocht. Een wiel achter de blauwe bergen, de stille zon is gedaald. De ontplofte weg dommelt. Ze merkte vandaag op: Dat heel, heel weinig. Wacht op de winter met grijs haar die over is ...
Handen bevriezen in november: koude, wind in de tuin, laat in de herfst de eerste sneeuw en het eerste ijs.
BOS Bladeren cirkelen over het pad. Het bos is transparant en karmozijnrood ... Het is goed om met een mand langs de randen en open plekken te dwalen !
We lopen en onder onze voeten klinkt een geritsel van goud. Het ruikt naar natte paddestoelen, het ruikt naar vers bos.
En voorbij de wazige mistige Weg, glinstert de rivier. Verspreid gele zijde op de open plekken van de herfst.
Een vrolijke straal door de naalden naar het struikgewas van de dennenboom Goed voor natte kerstbomen Verwijder verende boletus!
Op de heuveltjes barsten knappe Alym- esdoorns in vlammen ... Hoeveel saffraanpaddestoelen, paddenstoelen halen we per dag op in een bos!
Herfstwandelingen door de bossen. Er is geen porie mooier dan deze ... En in de bast nemen we de bosgulle geschenken weg.
Kom naar mij, vriend. Bij slecht weer en regen, op een warme dag, bij vorst en sneeuwstorm Kom zonder twijfel. Ik wacht, ik verveel me niet.De vergaderingis erg heet. Ik zal thee voor je zetten of iets anders.
Ik zal je de lunch voeren En aan de feesttafel zal ik , zoals altijd, een gesprek metje beginnen over dit endat.Latenweeen vrouwelijke ziel nemen,omniet verderte razen. Zeg een geheim,ik zal niet breken.
Ik kan alles redden. We hebben de oren van iemand anders nodig zodathet vuur niet in de ziel groeit. En uw vermogen om te luisteren is een zeldzaam geschenk in onze tijd.
Kalm, tijdens de vlucht,zweven als vogels, wij. Uw eenvoud en lichtheid - Een lichtstraal in een stroom van duisternis. We zullen het hebben over de dierbaren, over de hele dag van het meisje, en verlangend in een slechte gedaante verdwijnt onmiddellijk als rook.
Wat is de herfst buiten! Wat een val! Bladval valt van gedachten en neemt de afstand. Daar, waar de lucht van goud doordrenkt is met regen, waar ik wil ontsnappen voordat het te laat is! En verdwaal en bevries in het midden van een gele sneeuwstorm. Waar geen bedrog is, geen schuld en geen angst. Waar elk blad dat zich heeft neergeslagen onnavolgbaar is, het heeft zoveel zomer en warmte, ik weet het al! Ik zal de herfst uitnodigen om te bezoeken, ik zal een waterkoker zetten. Ik zal mijn geliefde een kop thee met haar delen. De kleur van het leven is het waard om te veranderen, het is tijd. En vind verzoening, geloof in jezelf.
In de herfst, vleugels van de wolk, en het loopvlak is vol van genade. Haar landschap gekleurd. Geen droevig beeld. Wel, echt, wie heeft dit uitgevonden. Die herfst is een betraand persoon? Ze is oneindig blij, ze is blijkbaar gewoon benijd. Aan hoe sierlijk gekleed, terwijl hij kijkt met amandelogen. Haar windverlovingsring probeerde ik op een oranje vinger. Ze is verliefd en ontspannen, bewondert de zwerm vogels,versierd met heldere bladeren, gekust door een langdurige regen. Ze houdt van het gebruikelijke: strooi ongeduldig goud weg. En als je je verdrietig en koud voelt, heeft ze er niets mee te maken. Dit is persoonlijk.
Hallo mijn vriendin! Vriendin herfst. Alleen jij zult mijn stille droefheid begrijpen. Draai in een kleurrijke ronde dans van herfstbladeren. En ik houd zorgvuldig rekening met de zeldzame dagen van mijn zomer. Ze verzamelen ze later in de rowan kralen van inspiratie. Om je herfstcadeau daaraan te geven. Die hem echt nodig heeft. Die elk moment van de dag op prijs stelt. Wie weet hoe een hart te leven en in een droom te geloven. Wie wacht op liefde. Wie is niet bang voor wat er in mijn vriendinnen zit. Je bent herfst. Herfst van mijn leven. My Autumn.
Droog de laatste traan van een nieuwe zomerregen met een licht briesje. En geef de laatste warme dagen van de zomer. Nog steeds vooruit is de sneeuwbrij en de grijze lucht. Depressie door gebrek aan zon en hitte. En nu. Nu geniet ik van je kleurenpalet. Op het canvas, oranje, gele, paarse bladeren. Muziek van regen en nog steeds zo'n blauwe lucht. Het is zo goed om door de steegjes van een leeg park te lopen, gevallen bladeren onder je voeten te ritselen en na te denken over het leven, over de eeuwigheid. Je herfst is tenslotte ook van mij. Weet je, mijn vriendin.
Laat de jeugd het onvergetelijke samen met u meenemen.
" Ik zal alle vlekken van de gekleurde achtergrond onthouden ."
En de kralen van de schaduw. En het geluid van sommige stemmen.
En het gekletter van de klok.
Een moment dat minstens duurt zoals een uur.
Maar hier zijn de stappen in de verte.
Het kraken van de openende deur.
En je ging naar binnen.
Om zijn jeugd af te sluiten naar volwassenheid.
Het leven wordt gegeven en nemen. U neemt dit warme licht. Ergens gewoon niet, je hebt deze heldere straal van zelfs als hij van achter de wolken. Het geritsel van bladeren en huilen van het kind, regen van de zomer gewichtloos sneeuw. Een rustige huilen en lachen en de liefde die je krijgt. Zelfs als het probleem komt neemt het niet voor altijd. Maar bij ons zal ze zijn, in stilte voor altijd.
Kinderspeelplaats.
In het heldere zomerlicht, In de tuin, in de bloementuin,
Kleine kinderen. Ze spelen in het zand: De Grieken koken.
Wiel wordt gerold. Ze zeggen, ze lachen.Ze schreeuwen uit het.
Ze zullen in een dans splijten. Achter elkaar op een rij.
Alles, in alles onzorgvuldig. En, in de hitte van het spel. Allemaal goedhartig.
Ah! alleen tot de tijd. Hoe oud ze zijn, vraag. Zeldzaam antwoordt.
Die - vijf jaar, de een - acht. Ouder in de cirkel daar. Maar, hoe te weten,
misschien, hier, in de kring van kinderen, hij die het moment van toekomstige
De wind gooide goud aan zijn voeten, en hing het aan een regenachtige muur. Ik nodig je uit voor mijn herfst.
Kom bij me blijven. We zullen bij de open haard zitten, en, bewonderend de dans van vuur, ik beken: "Ik wil gelukkig zijn, ondanks de komst van september."
Ik van een warme uitstraling smelt, als een kaars aan de rand van de tafel, went aan je, went eraan. Ik heb te lang op je gewacht.
hier komt de herfst. Hier is de herfst. De ziel is blootgesteld, zoals struiken. En in mijn krullen roodachtig grijs, En in mijn dromen - alleen jij. Ik nodig je uit voor mijn herfst.
Waarom fronste je herfstlief? Je schudt de berkenbomen met de ijskoude wind. Misschien is het weer gewoon saai? U bent er zelf verantwoordelijk voor.
De bladval is als een paard met gouden manen. Hij reed het bos in in de Indische zomer, hij liet een spoor van plezier achter, mooi, hij spreidde de tapijten uit voor iedereen die verliefd was.
Ik liep over de karmozijnrode paden, op een date, herfst met jou, en vandaag regent de regen, een pad cirkelde boven de gekoesterde.
Ja, dat was onherroepelijk verdwenen. Winter zal alles snel versieren, voor sommigen zal alles duidelijk worden, voor sommigen zal de duisternis verdwijnen.
Over een jaar keert de herfst terug, alle liefhebbers spreiden het tapijt, het barst van rood goud in het hart en spaart geen magische schoonheid.
Dus ik wil dat die herfst, dat zal zijn, naar ons is teruggekeerd in gouden schoonheid. Mijn passie en winter zullen niet afkoelen Alleen jij blijft mij dierbaar.
De dagen van de late herfst worden meestal uitgelachen, maar voor mij is het zoet, de lezer is lief. Zij is stil en schijnt nederig. Dus een ongeliefd kind in het gezin van een inwoner. Maar mij trekt ze aan.Om u eerlijk te vertellen: Van de jaarlijkse tijden ben ik alleen blij voor haar, er is veel goeds in haar, haar minnaar is niet verwaand. Ik vond iets in haar dat eigenzinnig was.
Oh, veer zonder einde en zonder rand ...
Oh, veer zonder einde en zonder rand, zonder einde en zonder rand,
een droom. Ik herken je, het leven.Ik accepteer. En welkom bij het geluid
van het schild.Ik accepteer jou falen en geluk, mijn groeten aan jou.
In de vicieuze regio van huilen, in het geheim van het lachen er is geen schande.
Ik accepteer slapeloze argumenten, ochtend in de sluiers van donkere ramen,
tot mijn ontstoken ogen was ik geïrriteerd, de lente was dronken.
Ik accepteer de verlaten schalen.En bronnen van aardse steden.
De verlichte uitgestrektheid van sublieme landen en het weg kwijnen van
slavenarbeid. En ik zie je bij de drempel met een stormachtige wind inslangen
krullen, met de onopgeloste Godsnaam op koude en strakke lippen.
Vóór deze strijdende ontmoeting gooi ik nooit een schild.
Open nooit je schouders.Maar boven ons is een dronken droom.
En ik kijk, en meet de vijandschap, haat en liefde vloeken.
Voor angst voor het verlies, ik weet, maakt niet uit, u neemt.
Wanneer ...
"Toen de door de lichten dauw bladgroen in mijn smachtende
ledikant.Wanneer overdag stralen verblinden huidige scharlaken,
het kloon van een esdoornblad.Wanneer gaffels en pure ik oost en
omen.Wanneer voor streamen zijn crosscutting lichten je ziel, de jouwe.
Mijn uitnodigingen ontmoeten elkaar (De laatste van mijn dagen,
je lentedagen.) Wel? Piekeren? Geen nood: Geniet van de lente cirkel.
Zie: Dawn Joy lente daalt ons vreugde.Schop me tevergeefs,
en gaat gezicht verlichte, al gebogen in de schaduw van leegte.
Het spijt me, mijn arme vriend. Vergeef me, mijn vriend is verliefd.
Nee, ik niet hou van je " (Stem van de wind haltes)
Dan, door de lichten te streamen dag, scharlaken, een kloon van
het esdoornblad. En, als een traan, dauw bladgroen bescheiden
bescheiden besprenkelde ze.Maar helaas....
Ik hou niet van de winter vanwege het feit dat in elke barst de wind en de vorst hardlopen, voor kleverige sneeuw, voor sneeuwstormen en sneeuwstormen, voor de kou, tot tranen doordringend. Het gebeurt dat de winter plotseling medelijden met ons zal krijgen, Geef een heldere, zonnige dag, En de kerken schijnen met koepels. En de jongen zal glimlachen. Maar vaker wordt alles onaantrekkelijk wegen, straten, lanen en huizen. Ik hou niet van de winter. En dit is ondubbelzinnig. En ik kijk er naar uit als de lente komt.
Geluk heeft een recept ... Ik heb een recept voor geluk. Het is natuurlijk, iedereen weet het. En het is geen geheim wat van zichzelf, hij is een deel van de zonnestralen dageraad zonsondergang mooie dag voor een favoriet blik een rustige hoek voor de haard, gevuld met warmte en geur, delicate smaak is uw favoriete maaltijd in uw handen de vrede is in de ziel en rustig, comfortabel, schoon en mooi. Zijn ziel en warmte recept creëren we geluk ...
Hij gaf me een liefde voor het leven.Gaf me een geschenk van God.
De liefde die ik aan het leven geef.
bedwelmd met liefde, nam, in het hart van de wond met
een pijl van Cupido in haar bitterheid en de vreugde van zijn eigen
en natuurlijk aard ook, dan te leven zonder te weten dat
passie en liefde, hier is het ware geluk ...
Van waaruit we onze wereld bouwen.Van de streling van tederheid en geluk.
Van wat we kunnen bereiken.Van wat we zelf willen.
Van waar bouwen we onze wereld? Van glimlachen, raadsels en mysteries.
Van wat we zelf willen, van daaruit. Aan wie wensen we iets?
Waaraan bouwen we onze wereld? Van een droom en goed of boosheid.
Alleen we kunnen de wereld veranderen, alleen wij kunnen het bouwen.
Van waar bouwen we onze wereld? Van wat door God is gegeven.
En hoe we in de wereld zullen leven.
Alles hangt af van ons, in ons leven de weg ...
Laat er vrede, liefde en welvaart ...
Laat er vrede, liefde en voorspoed, zodat onze kinderen het leven
van morgen weten, zon zachtjes verwarmd onder een heldere hemel
is niet bang om te gaan. Laten het leven mooi zijn als een regenboog,
in alle kleuren van de schoonheid van de aarde, het leven van geloof,
hoop welvaart laten verzamelen van goede vruchten.
Laat er zoetheid van het leven en geluk, een mooi sprookje zijn.
Essentie van elke noot is zeer belangrijk in deze hele wereld.
Laat de toekomst helder en goed zijn, zonsondergang, zonsondergang.
Laat met Gods genade, ons gelukkig kijken elkaar.
Zodat we de moed niet veliezen in dit leven ...
Glimlach naar een sombere buur, sluit de deur niet voor een collega. En met jou delen ze een geheim, misschien delen ze een ongeluk... Het betekent dat het tijd is om tijd en schatten en leven door te brengen, en je krijgt een vriend in je armen... Kijk rond en lach!
Ik zal gedichten schrijven over de herfst, over een berk en een stroom. En over de wind die een zwerm kraanvogels naar de hemel draagt . Ik zal gedichten schrijven over tederheid, over afscheiding en over verdriet. En over de dood is onvermijdelijkheid, en over het feit dat ik zal terugkeren. Dat ik ooit in de toekomst een grassprietje zal laten ontspruiten. En natuurlijk nog meer, ik zal verliefd worden op deze schoonheid. In deze bosjes en paden, in de blauw, blauwe lucht kleur. En op de herfstfoto's, wat is molenaar ter wereld. Vergulde berken. Bewondert de ziel. Tranen komen in de buurt, dus jij, herfst, bent goed!
Ik wens je een warme herfst! Verbazingwekkend heldere dagen. En een helderblauwe lucht. Stilte van gouden steegjes. Ik wens dat je gelukkig bent/ In de herfst van vliegende dagen, en meer van elkaar houdt. Ik wens herfstwijsheid: met een licht hart, vergeef zonden en verlangens om domme dingen te doen. Zodat er iets is om te onthouden! Ik wens een magische herfst, ongelooflijk warme dagen. Laat alles wat je vraagt worden vervuld. En vind het snel.
Er zijn vier seizoenen. Ik wil een vijfde, een die er niet is, niemand verwekt. Om in de neus te knijpen van de geplette bloem. En de sneeuw opeens, naar mij om te vragen naarde tijd van het jaar.
Plotseling, maakt me bang met lenteregen zodat de bladeren vliegen, mezelf niet herinneren met geluk. En 's avonds warm fluisteren als de hand van een moeder. Zodat niemand zegt dat ik weer kleurloos ben.
Met mijn verlangens weer zo dicht bij iemand. Met mijn vragen weer, zoals iemand. Ik ben niet levend of dood. Ik ben een eenvoudige voorbijganger, niet snel of langzaam, en loop naar het doel achter de ketting.
Gevallen, weer opgestaan, kruipend-rennen. Hoe het ook zij, ik houd mijn voet nog steeds strikt. Vraag het maar, kom niet naar mij om te vragen naar de tijd van het jaar.
De bosbessens rijpen, de dagen zijn kouder geworden, en door de schreeuw van een vogel in het hart werd het droeviger.
Zwermen vogels vliegenweg, voorbij de blauwe zee. Alle bomen schijnen, in een kleurrijke jurk.
De zon lacht minder vaak, er zit geen wierook in de bloemen. Binnenkort wordt de herfst wakkeren huilt wakker.
Droge maïsstengels in de velden. Sporen van wielen envervaagde toppen. In de koude zee - bleke kwallen en rood onderwatergras.
Velden en herfst. Zee en naaktrotsen van rotsen. Hier is de nacht en we gaan naar de donkere kust. In de zee, lethargie. In al zijn grote sacrament.
"Zie je het water?" "Ik zie alleen de kwiknevel schijnen." Noch hemel noch aarde. Alleen ster glitter hangt onder ons, in het modderigeeindeloze fosforstof.
Hoe goed waren soms de lentezaligheid. En de zachte frisheid van groene kruiden. En de bladeren van jonge geurende scheuten Op de trillende takken van ontwaakte eikenbossen. En de dag een luxueuze en warme gloed, en felle kleuren zachte fusie! Maar je hart is dichter bij je, de herfst eb Wanneer een vermoeid bos in de bodem van een geoogst veld valt Fluisterende vellen fluisteren. En de zon later vanaf een verlaten hoogte, wordt een moedeloosheid gevuld, ziet eruit. Dus een vredige herinnering verlicht stil en geluk is verleden en verleden dromen.
Bos, als een geschilderde toren, lila, gouden, karmozijnrode, vrolijke, bonte muur. Staat boven een heldere weide.
Gele berkgravures glinsteren in blauw azuurblauw, zoals torens, worden kerstbomen donkerder, en tussen esdoorns worden ze hier en daar blauw in het gebladerte van de doorgaande verlichting naar de hemel, wat een raam is.
Het bos ruikt naar eiken en dennen, in de zomer droogde het uit van de zon, en de herfst is een rustige weduwe en komt zijn kleurrijke toren binnen ...
Bossen van bergas rood, hoop geel gebladerte. Gevoelens, zoals bladeren, anders, maar, zoals bergas, levend. Die vreugde flikkert, twijfel dan, die woede, nou, meer dan genoeg. Heet humeur en nederigheid, en dan plotseling een liefdesparadijs. Het probleem is vallen in bladval, hangend boven mijn hoofd. Maar hier verdeelde het web van kant mij met ongeluk. En de herfstzon lacht. Laat de Indische zomer, niet mei. Laat je gevoel van twijfel vallen. En ga weg van problemen. Laat de ruisende herfstbladeren vallen, gooi ze rustig met je voet. Gooi alle problemen in de vergetelheid. Geloof, de toekomst ligt bij jou.
Hoewel het triest is om te gaan, de eerste sneeuw,
op je grijsharige weg, de eerste sneeuw.
Die eerste sneeuw.
Blijf alsjeblieft, vrouwen, je bent zo zachtaardig, lief, zoals in het begin,
we werden nagelaten. Behoud de heilige goddelijkheid, de beruchte
"vrouwelijke logica" , je hebt tenslotte de schuld voorde hele "ecologie"
van het gezin. Zorg voor je exclusiviteit, eet niet hetzelfde dieet.
Dunne charme is twijfelachtig, en in vers wordt daarom niet gezongen.
Vergeet emancipatie, knip je haar niet zo kort, houd de gratie in je
bewegingen en de mannen zullen dan op hun tenen staan.
Jeans met schoenen, schoenen aantrekken , rokken, soms doen alsof
ze blondjes zijn. Elke dag lachen, hun charme niet behouden voor een vakantie.
En blijf altijd mooi.
Ik verwacht van je begrip en genegenheid. Zodat je opwarmde en me troostte. Ik leef, wachtend op het beloofde sprookje, maar in een sprookje hoefde ik geen dag te leven. Aanhoudend iets wat we van elkaar verwachten, naar elkaar toe zonder een stap te zetten.
Liefde, als een rijpe druif, tegelijkertijd hop en honing, rapture en het drankje, hemel en hel. Je kunt het niet verzaken, je kunt het niet kopen, niet verkopen. Liefde is ...
Ondraaglijk moeilijk om te wachten.
Ondraaglijk moeilijk om te wachten en de dagen en nachten achtereen,
de tijd terug stroomt terug in plaats van vooruit, opzettelijk traag,
geen haast, en de pijl vertragen, wanneer oppressivelys ritselen
elke minuten, als het jaar wanneer noch slaap, noch eten, drinken.
Geen stroom, niet al het witte licht is zoet. Ondraaglijk moeilijk om te leven,
als je niet met mij bent. En de nachten zijn aan stukken gescheurd,
waar niet te vergeten, niet in slaap te vallen, in eenzaamheid.
Ik wacht op een telefoontje, zoals in een kooi,
in een kamer waarin ik race. En je stem van veraf roept,
ik ben zo terug.
VROUW. De vrouw is de zon. De vrouw is duisternis.Een helder sterretje in
de gepassioneerde nacht,de vuurpapaver, luid en gefluister.
Alles over een ding. In een slank glas glinster met wijn.
Sweetheart.Alleen van jou. Proud. Evil.
De vrouw is een bes. Vrouw die boos is, zal niet gelukkig
zijn met het leven. De cactus is stekelig. The sands of karakum.
Steen van twijfel en woeste gedachten. De vrouw is een zeeschelp.
Pearl op de bodem an de zee. Roze lotusbloem op een blauwe golf.
Vrouw kerstboom. Holiday. Flight. En in de zomer is er
een lichte daling. In de chaos van het leven een mooie dag.
Flexibel. Calls.Een feestje. Witte lelie. in een korenbloem.
Placers of stars. Koningin van de maan.
Een vrouw is een uitvinding. Een sprookje. Een droom.
Een paradijs van vervoering. De wereld zal vergeten, vloeken
en liefhebben. Verdriet met jou. Het probleem is zonder jou.
Ik weet hoe de ziel pijn doet. De pijn is een nerveuze impuls.
Om te kalmeren, maar hoe ?? Ik denk het niet.
Ik weet hoe de ziel pijn doet. En het account is verloren in
grijze dagen. En de stilte. De grote wolk schudt de machtige
met een havik en zoekt naar die fout in de pijn.
Ik absorbeer verdriet door tranen heen. Met een stream, een stream.
En de tranen zijn niet bitter. Ik weet hoe de ziel pijn doet.
En leef, absoluut, geloof. Geen urine. En de pijn is acuut. zeer.
Het prikt door, zonder te haasten. Het hart doet geen pijn.
Wie weet waar ze woont? En waarom. Dus pijn beats. Kloppen.
En alles crasht. Mijn ziel doet pijn.Maar kun je deze kreet horen?
Nee, je zult het niet horen, je zult het niet zien.
Je zult het alleen voelen.
FRIENDS
Hoeveel dingen wil ik zeggen. Hoeveel verschillende gebeurtenissen zijn er verstreken. Wel, ik leef niet met eenzaamheid: ik was lichtjes vertroeteld en zelfs verdwenen. Collectief gevoel voor de jeugd. Het werd me bijgebracht door mijn ouders. Over Feeling of Common Magic. Vraag je me of je dat wilt?
Als ik alleen maar naar je kijk, bedankt voor je lot.
Als je hand in mijn hand zit, dan is alles ergens ver weg.
Als ik op je wang leun, ik ben nergens bang voor.
Wanneer ik je haar streel, dan stopt het hart in liefde.
Als ik in gelukkige ogen kijk, dan op mijn tranen van tederheid.
Zoals wat ik voel navertellen?Je bent mijn vrouw, zus, vriendin, moeder.
Er zijn geen perfecte woorden, dat kan mijn liefde overbrengen.
En omdat je naast me bent. Ik ben aardig, ik ben goed, ik leef.
Dit couplet is ouderwets, huiselijk. En te simpel maar oprecht en puur.
Met een heldere glimlach kijk ik je aan,
en het leven dat we samen zijn, dank ik je.
De lente is waarschijnlijk gehaast. Neergestreken wegen en paden. En in het land van water stilletjes gelekt. En op de wangen sneeuwvlokken, als tranen. Ik adem de lentelucht in en adem de koele plas in. En ik mis echt iets. Jij? Lente? Wat heb ik nog meer nodig? Mijn voeten zijn nat geworden, maar ik dwaal langzaam af, ik wil vandaag niet naar huis. De hond ging mee, dat is grappig. Of misschien niet grappig, maar hongerig. Wel, kom, wees niet bang, fuck up, hier is een vers brood en een stuk worst. Niemand zal wegnemen, rustig barsten. En onder het raam blaf niet vanavond. Ik ben in de duisternis en stilte van de rilling. Ik zal mezelf kunnen opwarmen met herinnering. Uit eenzaamheid, soms zo ziekelijk, ken je deze toestand. En kijk niet in mijn ziel met de juiste blik, ik heb niets om aan pijn gehecht te zijn. Laten we scheiden, geloven, het is dus noodzakelijk. Laat het bitter zijn, maar zal nog steeds. De hond leek te begrijpen, ging vermoeid, verduisterd weg, en de ramen verlichtten in de huizen. Oh, hoe weinig heeft een man nodig. Een gelukkige droom in een mand met berkenbast. In de lentedromen zijn mysterieus, wreed en het hart is rusteloos, zelfs 's nachts. Ik adem diep in de lucht, sappig, ik ben gelukkig. En het doet helemaal geen pijn.
Droevige tijd! Oog charme! Je afscheid schoonheid is aangenaam voor mij, ik hou van de wildernis van de natuur weelderig, bossen bekleed met goud en goud, windgeruis en frisse adem in hun baldakijn, en de hemel is bedekt met een saaie golvende golf, en een zeldzamezonnestraal, en de eerste vorst, en bedreigingen die ver verwijderd zijn van grijze haren winters.
Herfst. Onze hele arme tuin strooit, laat gele vliegen in de wind. Alleen in de verte pronken, daar op de bodem van de valleien, kwasten felrode vervagende bergas.
Plezierig en treurig voor mijn hart, stil verwarm ik je kleine handjes en schud, ik kijk naar je ogen, giet tranen stil, ik kan niet uitdrukken hoeveel ik van je hou.
Ik loop door een bloemenweide, blootsvoets over bedauwd gras, ik wilde hartelijk beven, om deze sensatie in mezelf te ervaren. Raak de voet aan om af te koelen, voel de frisheid van de meidageraad. Luister naar de wind en de sprinkhaan
die een lied in de verte ademt. Ik wilde het beven zien, die kristalheldere hemelen begrijp, daarin zijn alle gedachten rein en ademen, wonderen verwachten. Kun je je voorstellen wat een plek hier is. Hier is vrede een aquarel van schoonheid, het is gewoon magisch, magisch.
Ik, de natuur, en het ontzag voor de ziel. Dat is alles wat ik vandaag nodig heb, en ik spin een lied onder mijn neus, is het echt nodig voor geluk, is deze zon bekroonde reikwijdte? Ik loop door de bloemrijke weide. Blootsvoets langs het bedauwde gras en om te beven, naar het kippenvel. Een iriserende sensatie in de ziel.
Juni vertrekt, stille stappen, afscheidskreet van een verlangende komt uit de zonnige rivier. De adem van de komende juli. Lucht, klis, kamille, overweldigd, overwoekerde pepermunt. De transparante lichte dag komt ten einde. Met bizarre kleuren van zonsondergang, gemorst stervend vuur. Sinaasappel, framboos, Bourgondië. Het brandt geleidelijk uit met een oog, het wordt violet-honing. De wind slingert zachtjes aartjes, wiegt de tuinkronen. Juni vertrekt, stille stappen. Zullen we je ooit nog eens zien?
We oordelen vaak op gerucht. laten we slechte geruchten niet circuleren.
Profeteren rechtvaardige uitkomst. Ze zijn klaar om te genieten van
hun woede, en met een dorst dromen we van wraak. We lachen om
iemands verdriet. En beledigen je met een woord van mishandeling.
Om anderen zonder spijt te verraden, om te liegen voor toestemming
van zaken, om geestelijke kwellingen te maken, voor degenen die
alleen het goede wilden. We voeden afgunst zo nu en dan, blinde haat
is vruchtbaar, we weten hoe we het met gemeenheid moeten gebruiken,
maar we willen niet veranderen.
De gedachten in mijn hoofd zijn opgewonden van moed. En de rijmpjes zijn licht om hen te ontmoeten die rennen. En vingers vragen om pen, pen naar papier. En gedichten zullen vrijelijk stromen. Dus het schip slaapt roerloos in het onbeweeglijke vocht. Zeilers haasten zich plotseling, kruipen omhoog, omlaag en zeilen opgeblazen, de wind is vol. De zee bewoog en ontleedde de golven.
Als dorst leidt naar het water, zal het u leiden tot de hoop van het doel.
Je volgt haar. En laat de winden scheurt u, geplaagd door regen, orkanen
niet opgeven, gaan. Gewoon geloven. En dan in staat om de bron te
bereiken. Om vooruit te gaan, zelfs als ik moet kruipen. Op het dashboard,
op de grens van beheer om weerstand te bieden, niet om te vallen, te drogen
lippen vastklampen aan levengevende water. En de sterren, weerspiegeld
in de spiegel van de donker water. Je zal het zien, en in staat zijn
om de sterren te raken.
In de pechvogel is de schuld. En de gelukkige beide zijn de schuldige. Word ook rechterhand en links. Het is noodzakelijk om uniek te zijn. Om het geluk ondeelbaar te maken. Liefde hierin helpt altijd. Maak geen verwijten met fouten, maar knijp in zijn hand de hand van zijn man. En het zal door elke bloem gaan, het is zo belangrijk voor hem om gewoon te weten: Wat in het leven viel hij: "vlieg"! Met de inheemse, geliefde vrouw te zijn. Waar ik wilde mee leven ...
Harp ...
Wanneer mijn groene gras het stof verbergt. Wanneer, na een korte
tijd te zeggen, ik alleen in je mond zal drinken. Alleen een schaduw
in je verbeelding.Als vrienden jong zijn op feesten word ik niet
herinnerd met wijn, neem dan een eenvoudige harp mee,
zij was mijn vriend een vriend van dromen.
Hang het in het huis tegen het raam.
Zodat de wind van de herfst er overheen speelde. Zelfs met de echo
van de liederen van de afgelopen dagen. Haar rinkelende snaar zal
niet wakker worden. Onder je sneeuwwitte hand. Van, degene die je
liefde zong, zal slapen, om niet weer wakker te worden.
Stille geest in de toren.
Ik ben de zwarte slaaf van het verdoemde bloed.
Ik houd de halve duisternis in haar ongerepte alkoof.
Ik kijk naar haar sleutels. En ik ben aanwezig, onzichtbaar.
Wanneer zwaarden elkaar kruisen. Voor schoonheid onbereikbaar.
Mijn stem is doof, mijn haar is grijs. Functies zijn vreselijk onroerend.
Bij mij mijn hele leven, één verbond. Het verbond van dienstbaarheid van
het ondoorgrondelijke.
Kan ik vrienden zijn zonder de overtuigingen van mijn vriend te delen? Is het mogelijk om vrienden te zijn zonder het goed te keuren. Het is bijna letterlijk niets?
De dagen komen, de nachten gaan.Weet je, ergens heel dicht bij je,
Verspil je leven niet van woede, pijnlijke gevangenschap, 
Spreek zachte woorden. 
