Ik zit in de trein en zie dat de heide in bloei staat..........
ik herinner me, hoe we verliefd we waren, jij en ik,........onze wandelingen, de picknicks...........
impulsief neem ik de beslissing uit te stappen bij het eerstvolgende station. Het is een prachtige, zonovergoten dag.
Ik wandel een heel stuk over de heide, genietend van de mooie bloemetjes, de zon, het zingen van de vogels, de berken met hun mooie witte stammen.......
Dan zie ik een lieflijk tafereeltje, een man die in zijn eentje zit te picknicken onder een berk.
Als ik langs hem wil lopen, nodigt hij me uit om bij hem te komen zitten.
Even aarzel ik.......zomaar, bij een wildvreemde op het picknickkleed aanschuiven.........kan dat wel.......?
De man heeft een vriendelijke uitstraling, die maakt dat ik mijn schroom overwin en gewoon bij hem op het kleed ga zitten.
Hij schenkt me een glas jus d'orange in en geeft me een bruin broodje met kaas, tomaat en komkommer,
het smaakt heerlijk, we genieten zwijgend van de mooie natuur.
Hij vertelt over zijn grote liefde, die hem helaas, ontvallen is en ik durf hem over jou te vertellen, jij die mijn grote liefde was.
We herkennen gevoelens van verdriet, bij elkaar, maar ook van verlangen naar nieuwe liefde.
Aan het eind van de middag nodigt hij me uit, met hem mee naar huis te gaan, hij woont aan de rand van het heideveld, in een schattig wit huisje, met groen/rode deuren en blinden.
Hij maakt een eenvoudig maal voor ons beiden,
hij dekt de tafel buiten met een vrolijk rood/wit geruit kleed.
Ik voel me zo vertrouwd bij hem, zo veilig en zo gelukkig,
en ik weet.........dit is een nieuw begin,
het oude is voorbij, het nieuwe is begonnen....
dammie
|