Een hoekje waar iedereen welkom is, een bank vol lieve mensen met een hart dat glimlacht...
27-07-2008
(S)naveltjes
Telkens als ik ze zie, moet ik onwillekeurig terugdenken aan de Fabeltjeskrant.
-Oogjes dicht en snaveltjes toe. ( of is het Oogjes toe en snaveltjes dicht ?... Het is ook al zo lang geleden... )
Nu het meer en meer op zomer gaat lijken, duiken ze van alle kanten op. En in alle vormen. De een al wat meer versierd dan de andere. Sommige zie je niet meteen - het is even zoeken... anderen neem je waar van op afstand. Je hoeft er zelfs niet eens je bril voor op te zetten. Bestonden ze vroeger ook ? Uiteraard, maar waren ze zo duidelijk waarneembaar als nu ? Ik kan het me niet herinneren. Tijden veranderen – en met de tijden ook de zeden. Dat ze toen misschien niet zo opgemerkt werden, wil niet zeggen dat het toen beter was. We hebben steeds maar de neiging om het wel en wee van opeenvolgende generaties onder de loep te nemen, te analyseren en automatisch tot de slotsom te komen dat het in onze tijd beter was.
Verkeerd. Duidelijk verkeerd.
Misschien ging het er een tikkeltje zediger aan toe, maar dan ook maar een heel klein tikkeltje. Met de komst van de Franse sekssymbolen, die met een half-ontblote borst meer demonstreerden dan de andere helft verborg, brak onmiskenbaar het tijdperk aan waarin onze wenkbrauwen zich veelvuldiger dienden te fronsen dan voorheen. En dat beperkte zich niet enkel tot de Franse luchtigheden. Ook de Amerikaanse wisten van wanten.
Bij ons is alles beter en groter was hun motto en de Marylins en Janes konden niet zonder risico boven een gasfornuis gaan staan. Het leek allemaal onschuldig, maar dat was het ongetwijfeld niet. En met de komst van de bikini (Gek is dat eigenlijk: hoe meer je ervoor betaalt, hoe minder je krijgt.) werd demonstratief een einde gesteld aan de zich boven een luchtrooster bevindende opzwaaiende rokken. Het tweedelige paradijs belovende (kleding?)stuk, dat zedig de beiden Polen camoufleerde, toverde een glimlach op sommige en een grijnslach op andere lippen.
Je kon uiteraard geen bikini dragen als je niet toeliet dat het publiek ernaar keek. Naar je bikini in de eerste plaats en naar je navel in de tweede plaats. Niet per sé in die volgorde.
De Belgen hebben er een professioneel woord voor. Nagelbuik. Wát precies het met een nagel te maken heeft, zal voor de meesten onder ons wel een raadsel blijven, maar dat het voor sommigen een nagel aan hun doodskist was, staat buiten kijf. De Britten, romantisch als ze zijn, noemen het belly-button. Het knopje van je buik... Net boven de ritssluiting van je jeans...
Het was het alombekende tijdperk van Sex, Drugs en Rock 'n' Roll. Hoewel, drugs heb ik steeds angstvallig gemeden.
De bloem in je oor en je hoofd diep weggeborgen onder een bos haar. Ik denk er nog vaak aan, telkens wanneer ik een naveltje ontwaar onder een topje en boven een gevaarlijk afzakkende jeans.
Een andere foto (wallpaper) zorgde voor een tweede gedicht:
Ten Zuiden van Verdriet
ten zuiden van verdriet staan dode muren vol onbegrip gekneld te sterven
verweerd door de tranen van de zee is het pad steeds verder afgebrokkeld en enkel een steile weg omlaag eindigt waar golven beuken
waar eens de visvangst schapen deed vergeten verdronk de hoop
de storm is voorbij en in hun harten blijft enkel nog een steile weg omhoog waar golven niet langer beuken maar groene heuvels zingen ten zuiden van verdriet
Ik stond versteld van al het mooie en het duurde dan ook niet lang of m’n Muze liet van zich horen… Het resultaat is "Windstil" dat ik hierbij weergeef samen met de betreffende inspiratiefoto van deze prachtige site.
Windstil
en als ik er genoeg van heb dan kruip ik in mijn schulp en werp de sleutel weg
kolkend onbegrip beukend tegen mijn toren zal me niet langer storen ik voel me veilig omgeven door golven en meeuwen die krijsend eeuwen van bloed en whisky doen herleven
Hm... Misschien eerst even wat over mezelf vertellen, zodat het profiel enigszins duidelijk wordt... Ik ben dus een rasechte Antwerpenaar, opgegroeid in een wereld die zich op dat moment bezighield met Jos Vandeloo, Ward Ruyslinck en later Guy Van Hoof. Ik liep school aan het Koninklijk Atheneum van Antwerpen en had daar het voorrecht (maar dat besefte ik pas later) in de rijke Nederlandse taal te worden onderricht door Aster Berkhof. Ik raakte op dat moment gefascineerd door zijn roman "Doden worden niet meer levend" (1960) - misschien minder bekend, maar het werk heeft me steeds blijven boeien. Wellicht zonder het zelf te beseffen is het daar en toen dat het kriebelen voor de pen is begonnen...
Ik probeer dus te schrijven... Vooral poëzie. Geen ingewikkelde materie waarbij de lezer zich voortdurend moet afvragen wat er precies bedoeld wordt. Nee, gewoon een duidelijk beeld van wat ik op een bepaald moment beleef.
"A very simple expression of a very single moment"...
Daar ga ik het vandaag dan bij houden. Eén van mijn favoriete dichtseltjes is "Restanten van een glimlach", dat ik dan ook graag als eersteling aan jullie meegeef.
Geniet ervan...
Restanten van een glimlach
In de goot tussen afgestorven bladeren vond ik de restanten van een glimlach
Ik heb hem voorzichtig opgeraapt en naar huis meegenomen waar hij nu voor het venster staat en stilaan weer op krachten komt
En straks als alle littekens geheeld zijn ga ik op zoek je weet maar nooit misschien heeft hij wel vrienden
