Ik stond versteld van al het mooie en het duurde dan ook niet lang of m’n Muze liet van zich horen… Het resultaat is "Windstil" dat ik hierbij weergeef samen met de betreffende inspiratiefoto van deze prachtige site.
Windstil
en als ik er genoeg van heb dan kruip ik in mijn schulp en werp de sleutel weg
kolkend onbegrip beukend tegen mijn toren zal me niet langer storen ik voel me veilig omgeven door golven en meeuwen die krijsend eeuwen van bloed en whisky doen herleven
Hm... Misschien eerst even wat over mezelf vertellen, zodat het profiel enigszins duidelijk wordt... Ik ben dus een rasechte Antwerpenaar, opgegroeid in een wereld die zich op dat moment bezighield met Jos Vandeloo, Ward Ruyslinck en later Guy Van Hoof. Ik liep school aan het Koninklijk Atheneum van Antwerpen en had daar het voorrecht (maar dat besefte ik pas later) in de rijke Nederlandse taal te worden onderricht door Aster Berkhof. Ik raakte op dat moment gefascineerd door zijn roman "Doden worden niet meer levend" (1960) - misschien minder bekend, maar het werk heeft me steeds blijven boeien. Wellicht zonder het zelf te beseffen is het daar en toen dat het kriebelen voor de pen is begonnen...
Ik probeer dus te schrijven... Vooral poëzie. Geen ingewikkelde materie waarbij de lezer zich voortdurend moet afvragen wat er precies bedoeld wordt. Nee, gewoon een duidelijk beeld van wat ik op een bepaald moment beleef.
"A very simple expression of a very single moment"...
Daar ga ik het vandaag dan bij houden. Eén van mijn favoriete dichtseltjes is "Restanten van een glimlach", dat ik dan ook graag als eersteling aan jullie meegeef.
Geniet ervan...
Restanten van een glimlach
In de goot tussen afgestorven bladeren vond ik de restanten van een glimlach
Ik heb hem voorzichtig opgeraapt en naar huis meegenomen waar hij nu voor het venster staat en stilaan weer op krachten komt
En straks als alle littekens geheeld zijn ga ik op zoek je weet maar nooit misschien heeft hij wel vrienden
