Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
Ik ben een man en woon in Beveren-Waas () en mijn beroep is onderhoudstechnieker (invaliditeit).
Ik ben geboren op 19/12/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, light room,politiek, wandelen en fietsen, vooral om in beweging te blijven.
Sinds juni 2011 heb ik vernomen dat ik een hersentumor heb. Na verschillende behandelingen zonder resultaat krijg ik nu Avastin. Ik hoop dat dit aanslaat.
over-leven met een glioblastoom (hersentumor) en CVS zolang ik blog, ben ik er nog.
23-04-2013
gewoon verder doen
Gisteren bij de oncoloog. De bloedwaarden waren OK en dus kan ik vanaf morgen sarten met de volgende kuur Temodal. 5 dagen 485mg. en dan weer die vermoeidheid te boven komen. Een MRI is gepland voor half mei en dan een paar dagen later de uitslag bespreken en hopen dat een en ander gunstig evolueerd.
De uitwendige verdikking is een soort vochtophoping. Waar die juist vandaan komt is een beetje een raadsel. Maar zo lang het niet hinderlijk of pijnlijk is is er geen dirrecte actie nodig. afwachten maar.
De andere ongemakken zoals soms troebeler zicht, beven enz. zijn wel toe te sxchrijven aan Medrol. Er mee stoppen is op dit moment geen optie...dus mee leren leven.Gaan wandelen zit er vandaag ook nog niet in. Mijn linkerbeen is wel beter maar nog niet volledig pijnloos. Het zal dan beter zijn om het niet extra te belasten endus niet te stappen.
Gisteren heb ik wel een kwartuurtje op de hometrainer geoefend en dat zal ik dan vandaag ook maar doen. Ge moet toch in beweging blijven, hoe minimaal ook.
Gisteren de eerste stappen op twitter gezet. Puur uit niieuwsgierigheid om te weten te komen hoe een en ander werkt en om enkele personen te volgen in het begin. In een later stadium zien we dan wel wat er van komt.
Heb er ooit aan gedacht om ook facebook te verkennen en gebruiken. Ik heb er ooit een account voor aangemaakt met als gevolg dat mijn mailadres vrij vlug werd betookt met onbenulligheden en ongevraagde mails vanuit dit forum. Niet mijn ding dus.
Op weergebied blijkbaar niet al te slecht. Er staan een paar iets warmere dagen in het verschiet maar de keerzijde daarbij is dan weer de kans op buien. En op het eind van de week terug maximum temperaturen van rond de 10°C. De lente komt echt niet op gang. Het is en blijft te koud voor de tijd van het jaar.
Wat er voor mij in het verschiet staat is waarschijnlijk Temodal. We zien het straks wel bij de oncoloog en misschien is er een oplossing voor het beven waar ik de laatste tijd erg last van heb. Vooral als ik me sterk concentreer of fijne motorische zaken moet doen. Ik zal eens horen wat er aan gedaan kan worden, of is het een bijwerking van de combinatie temodal - medrol?
Gisteren mooi wandelweer. Dus richting Hof ter Saksen om van het zonnetje en de gezonde lucht te genieten. Ondanks de toch nog gure noor-ooster die fel blies genoot ik er toch van. tot ... ik op een vijfhonderd meter van thuis 'vastliep.
Plots een scherpe pijn in mijn linkerkuit. efkens gewacht en dan proberen verderstompelen, want meer zat er niet in.
Uiteindelijk moest ik dan toch toegeven dat het echt niet meer verderging en heb ik naar mijn dochter gebeld. Zij is me dan komen oppikken en heeft me thuisgebracht. Thuis gekomen alles goed ingezalfd en rust.
Deze morgen lon ik toch al wat rondstrompelen.
't zal zijn tijd nodig hebben om terug op zijn plooi te raken en zoals je wel zal begrijpen staat er vandaag geen wandeling op het menu.
Morgen is het weer oncoloogdag. Ben eens nieuwsgierig of ik verder kan met temodal. en wanneer er een MRI wadt voorzien.
De foyo's van gisteren verschijnen binnenkort wel, moet ze nog ontwikkelen. alvast eentje hier. De bloesems beginnen dan toch eindelijk te verschijnen.
Toulouse was enkele weken geleden ziek geworden. Hij at bijna niet meer, moets hoesten en overgeven.
Dank zij de goede zorgen van onze dierenarts en zijn dagelijks pilletje en ander eten is hij terug de 'oude'. Hij dartelt rond als een jong veulen en zit terug vol energie.
Ook is hij er terug mooier op geworden..de schone dus.
en dan nu het beest...ja klotemans die precies neigingen vertoont om naar buiten uit te breken. 't zal wel een idee van mij zijn maar ga het toch eens aan de oncoloog vragen maandag. Gelukkig heb ik er geen pijn van en is het alleen maar een lekijk zicht.
nog een prettig weekend en geniet van dezon en het drogere weer. Warm zal het niet echt worden maar dat raken we al gewoon
Ondanks het gegeven van een alomoverheersende vermoeidheid probeer ik toch te blijven bewegen. Dat de weergoden me dit jaar ronduit vijandig gezind zijn is geen nieuws meer.
Gisteren een koude winderige dag waarbij je de vreugde van wandelen snel ontnomen werd. Vandaag ziet het er ook niet uit dat het warm gaat worden; zo om en bij de 10°C. Niet echt om te zeggen ik ga er eens van genieten. om wat buiten te lopen voor de lol. Moet deze namiddag trouwens naar de kinesist voor de tweewekelijkse behandeling en de knopen uit mij te laten halen.
Nu over de titel van dit artikel. Twee dezelfde dingen zou je zeggen, niet dus. Moe zijn ervaar ik als een aangenaam iets na een grote fysieke inspanning. Je eens moe maken kan dugd doen en je weet dat als je dan eens goed uitrust het voorbij is en je weer vol energi zit.
Vermoeidheid daarentegen is ALTIJD aanwezig. Hoeveel je ook rust of kalm aan doet het gaat nooit weg. Het bepaald alles en belet je op den duur om nog normaal te functioneren, om nog normaal 'mee' te kunnen. En vermoeidheid is nu net wat kanker en de behandeling ervan met zich meebrengt. Elke dag het gevoel dat er 'iets' is dat al je energie opzuigd en je belet dingen te doen die je graag zou doen. Iets dat er voor zorgt dat zelfs de meest simpele zaken veranderen in een immense opgave. Tot hiertoe is het me altijd al gelukt om de vermoeidheid de baas te blijven. Steeds met het idee dat het maar tijdelijk is en dat de behandelingen en het geduld misschien ooit iets opbrengen. Maar die vermoeidheid komt almaar meer voor en geeft op den duur het gevoel dat alles nutteloos is. Leuke dingen worden er door verziekt, je leven wordt er door bepaald...je wordt gewoon geleefd door de kanker en al wat erbij komt. En telkens leef je met de hoop en telkens ook met de schrik dat het ijdele hoop is.
Maandag terug op controle bij de oncoloog, waarschijnlijk een nieuwe temodal reeks en afspraak maken voo de volgende MRI scan. Wat er wel verandert is sind het vorig consult is dat er op de plaats waar er een 'luik' (gat) in mijn schedel zit er een verdikking is ontstaan. Net of de tumor er langs daat wil uitgroeien. Kan zijn dat ik het me maar gewoon voorstel, maar het is zo'n bolvormig iets dat veel op een grote buil lijkt. Zal het maandag eens vragen en dan zien we wel verder wat er moet gebeuren.
Zoals ik gisteren reeds schreef ben ik op woensdag een fikse wandeling gaan maken. Midden in het veld en op hof ter saksen.
Overal was er bedrijvigheid om het land klaar te maken, bemesten, ploegen...
Of er dit weekend veel zal gewandelt worden weet ik niet, veel zal afhangen van de temperatuur en de 'vermoeidheid. Ik blijf het toch proberen om geregeld op stap te gaan.
Hier de foto's die ik onderweg maakte.
Even nog dit tekstje dat ik vond over vermoeidheid. Zo herkenbaar:
" Voor gezonde mensen is moe zijn een bescherming tegen oververmoeidheid. Voor kankerpatiënten is vermoeidheid een extra bedreiging voor de levenskwaliteit. Middeltjes als gezond eten, veel drinken of vitaminen nemen, kunnen helpen. Doeltreffend blijkt ook EPO (erythropoïetine) te zijn, een hulpmiddel dat momenteel vaak wordt voorgeschreven voor kankerpatiënten die kampen met extreme vermoeidheid. De ware oorzaak van het energietekort kent men nog niet precies. Er kunnen verschillende factoren in het spel zijn: bloedarmoede, verkeerd gebruik van pijnstillers, minder beweging, slaapstoornissen, . Ook psychische factoren spelen een rol. Angst, verdriet, stress en verlies aan zelfvertrouwen kunnen het vermoeide gevoel versterken. Dat ervoer Brigitte Van Damme aan den lijve. Ze onderging vorig jaar twee operaties en startte nadien een radiotherapie. "De eerste weken kwam ik vrij goed door. Maar de derde week wist ik niet wat me overkwam. Ik voelde me zo ellendig! In vergelijking met de vermoeidheid was de pijn slechts een vervelende bijkomstigheid. Alles wat ik deed, kostte moeite, zelfs mijn arm opheffen. Het gekke was dat die vermoeidheid toenam naargelang ik dichter bij het UZ in Jette kwam, waar ik in behandeling was. Op een dag had ik zelfs een rolstoel nodig om tot bij de radiotherapie te geraken. Nochtans liep ik even tevoren thuis gewoon rond. Mijn afkeer voor de behandeling zat daar duidelijk voor iets tussen", aldus Brigitte, die zichzelf altijd voor een nuchtere geest had gehouden. Ik herkende mijn eigen reacties niet, vertrouwde mezelf niet meer en verloor daardoor mijn houvast én veel energie."
Gisteren dan toch nog gaan wandelen. Na de middag voelde ik me beter en het weer was uitnodigend warm. Eens op stap vlotte het goed en het deed deugd om nog eens te genieten van stilte en natuur.
Ben uiteindelijk verder gewandeld dan ik eerst van plan was. Langs de spoorweg naar hof ter saksen en dan via een voetweggetje dat van de Bosstraat naar de Melselestraat loopt. Had ik nog nooit geprobeerd en kwam er enkel koeien tegen.
Dan terug richting huis via piet stautstraat, station enthuis. Onderweg wel een kwartiertje pauze op hof ter saksen. 't was er aangenaam in 't zonnetje.
De foto's van deze dag komen waarschijnlijk morgen. Heb deze nacht slecht geslapen en ben daardoor niet in allerbeste doen vandaag. Zien wel wat het morgen wordt. In elk geval heb ik de indruk dat gisteren de betere (warmere) dag van deze week was. Men spreekt terug van nachtvorst.....
Bij het opstaan merkte ik al dat het niet vlotte. Zeer slecht zicht met weer een bewegend waas aan de linkerkant.
Met moeite tafel gedekt en wat gegeten. Daarna afwas van gisteren in de machine en ik was al moe. Wel ging dit ten koste van een kopje dat ik gewoon naast de kast plaatste. Weer eentje meer zonder oortje.
Dan een douchke genomen en me aangekleed. Over het aankleden zal ik maar zwijgen. Het ging weer tergend traag en eer ik alles aanhad op een min of meer fatsoenlijke wijze was er een kwart uur verstreken, gewoon een onderbroek, hemdje, t-shirt en sokken. Vijf minuten per kledingstuk.
Hierna was het energiepeil weer op rood geslagen en moest ik stoppen met nog iets fysiek te doen.
Beetje computeren dan maar en de online kranten lezen.
Na een tijdje zullen we dan wel weer op gang geraken.
Iemand schreef me onlangs dat ik in mijn toestand toch recht zou hebben op hulp en een tegemoetkoming voor zorg.
Niet dus, heb hiervoor enkele weken geleden reeds een aanvraag ingedient. Ik had niet genoeg punten om ook maar van iets te kunnen genieten. Blijkbaar mag je daarvoor niets meer kunnen en totaal zorgbehoevend zijn en liefst van al dan ook op mentaal vlak volledig uitgeteld. We mogen wel elk jaar betalen voor de vlaamse zorgverzekering maar om daar ooit van te genieten weet ik niet hoe je dat moet doen. Ik heb meer de indruk dat deze verzekering in het leven is geroepen om de veel te dure, tehuizen te financieren en niet met het doel de mensen langer zelfstandig thuis te laten blijven.
Gelukkig is er voor mij nog hulp van vrouw en kinderen. Ook al krijgen die soms veel gezaag van mij te verwerken. Maar ik kan toch niet altijd tegen mezelf zagen.
Af en toe zagen op dit blog is ook al een uitlaatklep, en degenen die het niet willen lezen kunnen steeds doorklikken.
Ga nu nog wat rustig aan doen, misschien lukt het dan vanmiddag om toch een wandelingske te maken. Het zou normaal mooi warm weer moeten worden en ik ben nieusgierig of de kikkers nu eindelijk massaal uit de winterslaap ontwaakt zijn. Maandag had ik er al een paar gezien die actief werden en hoe warmer hoe actiever ze worden...
Gisteren was het de tweede aflevering van ten oorlog. Een documentaire waar een aantal jonge mensen op pas gaan langs de frontlijn van de eerste wereldoorlog. Op zoek naar verhalen, resten en gewoon een gezellige babbel met de mensen die al gans hun leven langs deze lijn lopen.
Gisteren kwamen ze zo trecht bij iemand die in 1988 op 17 jarige leeftijd bij het vreemdelingenlegioen dienst had genomen om uit iddealisme te gaan vechten in het midden oosten. Anno 1988.
Blijkbaar is er dus wweinig verandert sindsdien, gezien de commotie die er momenteel heerst over se zogenaamde Syrië strijders. Ook jongeren die uit idealisme gaan stijden of er toch zelf in geloven. Ik hoop alleen voor hen dat ze heelhuids terugkomen.
Blijkbaar leert de mens niets uit de geschiedenis. Er is al dikwijls bewezen dat oorlog niets oplost en dat dit alleen maar elende meebrengt. Misschien wordt het tijd om er in ons onderwijs wat meer aandacht aan te besteden. zodat jong mensen sterker gewapend zijn tegen degenen die hen opjutten. Dezen doen dat dan om verschillende redenen waarbij eigenbelang en macht m eestal hoog op de lijst staan. Een wereld zonder oorlog zou dat niet een paradijs zijn?
maar ja hoeveel jaren, eeuwen dromen mensen daar al niet van en toch komt het er niet van. Zolang er egoisten rondlopen die menen op meer recht te hebben dan anderen, zolang er 'gelovigen' zullen zijn die hun eigen godsdienst beter en voornamer vinden zal er niets veranderen.
En om echt cynisch te eindigen...we moeten al dat wapentuig toc ergens kwijt zodat we nieuw kunnen maken...das goed voor onze kapitalistische economie...
Eerst was ik van plan om dichtbij foto's te gaan nemen van bloemen. Spijtig genoeg waren er twee problemen. Te veel wind om een scherpe foto te nemen dichtbij en een gebrek aan bloemen die in bloei stonden.
Zondag een fikse wandeling van een paar uur, met enkele rustpauzes in het zonnetje gemaakt.
4t was duidelijk dat ik niet de enige was die van deze mooie dag wou genieten.
Families met zeurende kinderen omdat ze mee moesten en daarvoor van achter hun computer of tablet werden gehaald. Vaders die hun communicantjes of lentefeestvierders nog snel op de foto wilden hebben in een mooi natuurkader. Ondertussen de mamma bezorgt dat de kleren vuil gingen worden. Want het is toch stoer als zoonlief in een boom klauterd en dochterlief op de grond tussen de bloemen zit.
velen die gehoopt hadden dat het toch warmer zou aanvoelen en aldus in een veel te lichte outfit waren vertrokken en naarstig op zoek waren naar een plekje in de zon en liefst uit de harde wind. Iedereen 'amuseerde zich want dat hoort zo bij de eerste mooie lentedag.
andaag is het wat minder, een goede15°c wordt voorspeld. In de voormiddag wel kans op wat lichte regen hier in Beveren. Namiddag zou droog zijn...waarschijnlijk wandelen dus.
Een minder kantje van mij is de drang om alles vooruit te laten gaan...beetje weinig geduld zou je het kunnen noemen. En juist dit verbeterd niet met alle bahandelingen, pillen en gebeurtenissen die ik nu doormaak. Het geduld dat ik dan toch heb wordt danig op de proef gesteld.
Zo had ik gehoopt om al iets verder te staan met mijn conditie. Niet dus en ik zal dan nog wat geduld moeten hebben
Vooral mijn sterk wisselend gdzichtsvermogen speelt me nog danig parten. Vertekend beeld, stukken die wegvallen. Dat zorgt dan wer voor een onbehaaglijk gevoel als ik wil stappen. Vooral de onzekerheid bij het stappen en soms de schrik dat ik zaken niet zie die gevaar kunnen teweegbrengen. Oversteken aan een baan is zo'n vermmoeiend gegeven vol stress. Gewoon stappen als er niets is van hindernissen lukt redelijk, hoewel ook hier nog werk aan is.
Morgen zou het dan een mooie lentedag moeten worden. Als het waar is trek ik , als het kan naar hof ter saksen om nog een poging te wagen om bloemen te gaan fotograferen. Ze zullen nu wel stilaan in bloei komen denk ik. Vandaag dan maar niet teveel hooi op de vork nemen. en hopen dat ik morgen iets beter zie. Nu zit ik hier voor het sherm met twee brillen boven elkaar. Een leesbril om alles wat te vergroten en daarboven een zonnebril om het beeld wat stabiel te houden. Lukt redelijk maar is welvermoeiend. Morgen iets beter....hoop ik.
Ik ben eigenlijk ook nieuwsgierig of de kikkers al ontwaakt zijn. Ik heb er nog niet veel gezien of gehoord in de poelen hier in de buurt. De beestjes zijn blijkbaar erg vertraagd door het voorbije koude weer,hun paarseizoen is normaal gezien al voorbij. Hopelijk komt het nog in orde, want kikkers zijn er al zo weinig. In ieder geval morgen eens nagaan als ik voorbij de poelen wandel zoals gepland.
En plannen zijn er genoeg. Al een hele berg , maar de berg met plannen die ik steeds moet uit of afstellen wordt elke keer ook hoger en hoger. ik vraagme soms af of het niet beter zou zijn niet meer te plannen en alles zijn beloop te laten. 't probleem is wel dat je iets nodig hebt om naar uit te kijken.
nog zonnige groeten en geniet van de zon op zondag.
Gisteren, nog een dag met veel wisselvalligheid en wind. De temperatuur was evenwel aangenaam.
Op hof tersaksen vond ik dan toch al wat meer kleur. Vooral geel.
Zelf heb ik me ook een beetje een 'lentelook aangemeten. Alle winterdons van mijne kop afgeschoren. Hetgeen er opstond was niet om aan te zien, hier en daar wat plukken, ene kant donker, andere kant licht. Zonder ziet het er beter?) uit vind ik en past het meer bij het lentegevoel. Net een wit ei en in mei leggen toch alle vogels een ei niet...
De wase imkerbond heeft deze winter ook niet stilgezeten. Het paviljoentje waar de bijenkasten staan heeft een hele opsmukbeurt gekregen met enkele educatieve opstellingen. Nu nog vele bloemetjes en de bijtjes kunnen voor honing zorgen.
Vandaag blijkt het een slechtere dag te zijn. Het is al de ganse voormiddag aan het regenen. Maar voor zondag zouden we 20°C krijgen en mooi zonnig en droog weer...ik kijk er al naar uit.
9jaar na de gasramp in Gellingen is men er blijkbaar nog altijd niet in geslaagd om een deftige kaart te maken waar de leidingen precies liggen.
Gisteren was een aannemer geluidschermen aan het plaatsen. Ondanks zijn voorzorgen en het opvragen van de plans werd er toch een gasleiding zwaar beschadigd. Gevolg urenlang fileleed aan de E 40 en daardoor ook op alle invalswegen en alternatieve routes.
Bleek dat de gasleiding niet correct was aangeduid op de plans die de aannemer had opgevraagd.
Je kan je toch wel de vraag stellen hoe lang ze er nog gaan over doen om juiste plans op te maken. Na gellingen was het in elk praatprogramma een komen en gaan van politici en verantwoordelijken. Er ging werk gemaakt worden van een systeem waarop alle leidingen aangeduid waren, zoiets mocht nooit meer gebeuren.
Niets van dat alles getuige het incident van gisteren. Gelukkig zonder ernstige gevolgen op gebied van gekwetsten of erger, maar het getuigd weerom van hoe slecht bepaalde dingen werken in ons land. 't zal dus wachten zijn op een nieuwe ramp eer er werk gemaakt wordt van een sluitend systeem om leidingen te traceren.
Zo iliggen er hier langs de spoorweg ook gasleidingen Deze zijn aangeduid door paaltjes. Ten tijde van de aanleg van het fietspad langsheen deze spoorweg werden die paaltjes verwijdert en nadien zomaar lukraak terug geplaats. Niet op dezelfde plaats als voorheen. Je kan je dan ook vragen stellen bij de juiste positie en wat als er iemand begint te graven naast zo'n paaltje in de veronderstelling dat de leiding enkele meter verder ligt....en dat vlak naast een van de drukste spoorlijnen. We kunnen alleen maar hopen dat de plans, als die al bestaan iets juister zijn.
12.00u plots alles weg op mijn scherm. Blijkt dat de lectriciteit is uitgevallen. Waarschijnlijk een zekering.
In de kelder gaan zien. Alle automatische zekeringen zijn nog ok. Verliestroomschakelaar is ook in orde.
Nu is het zaak om uit te testen of er stroom binnenkomt. Spijtig genoeg kan ik dit zelf niet meer omdat ik te hard beef en te slecht zie. Het zou serieus mis kunnen lopen. Hulp vragen is ook geen optie wegens het geen enkel bnul hebben van electriciteit.
Dan maar eandis bellen. Bleek het dan toch een zekering te zijn die defect was. Geen automaat maar een van de drie zekeringen met nog een smeltdraad (zo'n ronde buisvormige. Je kan dat zien dat ze defect is doordat een klein gekleurt rondseltje dan loshangt. Dit in de veronderstelling dat je nog voldoende kan zien, niet dus.
De man van eandis heeft deze dan vervangen en ja...de rekening zal wel volgen. Stom, vroeger was dat voor mij een fluitje van een cent...nu onoverkomelijk en duur.
Ik raak daar dan zo zenuwachtig van dat de rest van de dag weer om zeep is. Ik was nu net terug wat op mijn plooi aan het raken en dan weer zoiets. Op zich een kleinigheid maar hier wordt alles dan direct een onoverkoombaar probleem omdat ik het alleen niet meer kan. kloterij in het kwadraat en het houd maar niet op.
Zo blijven alle simpele onderhoudwerkjes, simpele herstellingskes en noem maar op allemaal liggen. Niemand intresseert zich daaraan en ik krijg er steeds meer en meer de zenuwen van, maar dat zal wel aan mij liggen zeker. Een stuk dwangmatigheid die ik altijd gehad heb en die voortspruit uit mijn opvoeding vroeger. Blijkbaar ben ik de enige die hiermee geplaagd zit en soms kan ik dat niet begrijpen omdat ik altijd alles in orde wou hebben. Dat vreet soms aan mij.
Maandag, 8april. Iets kouder en minder zonnig dan gisteren. Toch een aangenaam wandelweer.
Ik ben op zoek gegaan naar de eerste tekenen van de lente en vooral naar kleur in de natuur. Viel dat nog even tegen. Hier en daar een schuchtere poging van fris groen en na veel zoeken een paar gele bloemetjes. Al de rest zat nog diep verborgen in de knoppen. 't is duidelijk, dit jaar is de natuur een heeel stuk later aan het ontwaken. Als uitkomt wat onze weervoorspellers zeggen en het warmer gaat worden (sommigen gewagen zelfs van 20°c in het weekend) dan hoop ik dat de bloemen die nu klaarstaan volop in bloei schieten. Dan kunnen we weer gaan fotograferen en kleur vastleggen.
Of het vandaag wandelweer wordt moet ik nog afwachten. Er wordt al regen voorspeld en 't is hier trouwens al lichtjes aan het 'smosteren' We zien wel deze namiddag. wat het wordt maar de buienradar voorspeld niet veel goeds.
8.15u- wekker loopt af. weer een dag te vullen...waarmee??? zal de dag wel uitwijzen.
Door de venster prikt een schuchter zonnestraaltje, maar buiten is het weer ijskoud. Alles is bedekt met een laagje ijs.
Opstaan, al moe van het idee alleen om weer een zinneloze dag door te worstelen zonder doel, zonder invulling, gewoon trachten de avond te halen zonder problemen.
Elke dag het idee en het voornemen om er iets van te maken, elke dag op dezelfde praktische problemen stuiten, moe, niets meer deftig kunnen, nergens nog echt plezier in hebben door de vermoeidheid en spierpijn.
Steeds mezelf wijsmaken dat deze dag wel beter zal zijn en 's avonds vaststellen dat het weer op niets uitdraaide. Dat is wat klotemans doet met mijn leven, da's wat er overblijft van alles...da's om moedeloos van te worden.
Plannen zijn er genoeg maar steeds, moet ik ze opbergen omdat ik op mijn limieten bots. Steeds moet ik alles weer afzeggen en steeds wordt het dan weer een nutteloze dag in de zetel vol fustratie. Soms ben ik alles zo beu en snak ik naar verandering.
Soms plan ik te gaan wandelen, maar, na het wassen en ontbijten ben ik al zo moe en nerveus dat ook dat weer ik het water valt.
Soms zit ik hier klaar met mijn fototoestel maar dan ben ik weer zo moe en komt er toch niets van.
Je kan zeggen dat ik me moet herpakken, niet mag laten hangen en meer van die goedbedoelde raad. 't stom lijf waar ik in gevangen zit moet ook mee willen. En dat wilt het niet, zeker niet als het zo koud, grijs en triestig weer blijft dat dan nog voor wat extra lichamelijk ongemak zorgt.
Moe, slecht zien en evenwichtproblemen, onhandigheid twijfel, niets dat nog luktwanneer komt er een eind aan? Komt er ooit een dag dat het beter wordt? Ik weet het niet. Doorgaan is echter de nige oplossing om het ooi te weten te komen.
Misschien lukt het vandaag wat beter, Het zou iets warmer worden en de wind zou zo goed als wegvallen...we zullen proberen er een 'goede' dag van te maken.
Bijna twee jaar volg ik dagelijks het blog van Peef (davy) Hij is een lotgenoot van mij die ook ongewenst met een hersentumor zit opgezadeld. Sinds enkele dagen heeft hij zijn blog gestopt. Er kwamen op de reactiepagina enkel nog spam toe.
Ik zal zijn dagelijkse korte berichtjes missen.
Toen ik het nieuwsd kreeg in 2011 dat ik een tumor had ben ik op het WWW gaan zoeken naar lotgenoten. Daar stootte ik dan op zijn blog. Ik heb toen gans zijn verhaal gelezen en ben tot nu elke dag naar zijn blog gaan kijken. Het sterkte mij vooral dat ik niet het enige slachtoffer was van zo'n klotemans. Hij Bleef ook altijd positief en worstelde zich door moeilijke momenten.
Davy, ik wens je nog vele jaren en hoop dat de volgende scans een positief beeld blijven geven. Bedankt om je verhaal te willen delen en zo vele lotgenoten een hart onder de riem te steken. Ik hoop nog van je te horen.
Gisteren en vandaag ontzettend moe. Geen kracht en overal spierpijn. Het ziet er naar uit dat het iets lastiger zal worden om terug 'gewoon' te kunnen functioneren.Een en ander de weerbots van een te drukke week gecombineerd met Temodal en de aanhoudende kou die vooral de oorzaak van de spierpijn is. Wandelen zal er dus weeral niet bijzijn en normaal is dat de enige manier om de temodal goed te vewerken en de moeheid die ze meebrengt te overwinnen. We zullen dus weer veel geduld moeten hebben. Soms is dat om de muren op te lopen (moest ik dat nog kunnen). altijd maar geduld in de hoop op een beetje verbetering en toch steeds ter plekke blijven trappelen...'t is soms moeilijk. Er zijn plannen genoeg, maar een en ander verhindert ze steeds...op den duur zou je alle plannen opgeven.
Maar ja we gaan verder, misschien tegen beter weten in. Er is echter weinig keuze.
Vandaag proberen door te komen en als 't kan wat aan de conditie werken. Maar de weergoden werken weer danig tegen met hun kou en scherpe wind. 'k weet iet of buitengaan wel ao'n goed idee is. 't zal qel eens ten goede keren zeker want soms is de rek van het incaseringsvermogen er een beetje uit.
Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
