Ik ben Elisabeth Dekeijzer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Elisabeth.
Ik ben een vrouw en woon in Pastorijstraat 362, 3300 Tienen (België) en mijn beroep is zonder.
Ik ben geboren op 22/08/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, pc.
Ik ben Elisabeth, kom uit een gezin van 9 kinderen.
Ben 48jaar, gehuwd met Gerry (Flyboy), we hebben geen
Kinderen. Heb polio (kinderverlamming), na 40j post polio gekregen.
Ben afhankelijk van een Electrische rolwagen. Heb geen ouders meer.
Mijn
Mijn 7eerste jaren heb ik niet in familie kring doorgebracht, maar in klinieken. Waar ik mij nog dingen van kan herinneren en die mij steeds zullen bij blijven. Het waren mooie herinneringen, zoals bijvoorbeeld: Het weer was mooi en wij mochten buiten spelen, ik kon nog niet stappen zoals het hoorde. Maar als het was om kattekwaad uit te halen was ik er als eerste bij.Het was in de grote tuin van Les Petites Abeille, zo noemde die kliniek en bestaat nu nog. Er was daar een klusjesman die mij heel graag mocht en die mij af en toe indien mijn ouders mij niet konden komen halen door omstandigheden, dan deed hij mij naar huis. Die bewuste dag in de tuin had ik gezien dat hij ' Paul' noemde in de kelder bezig was met zijn werk. Daar zelf kon ik niet komen daar het met trappen naar beneden was, maar om toch zijn aandacht te kunnen trekken gooide ik steeds mijn jasje die ik aan had naar beneden. Dan wist ik toch dat hij mijn jasje steeds naar bovenbracht, tot een verpleegster het in het oog kreeg en mij kwam bijhalen. Ik mocht niet meer buiten spelen en moest binnen, ze zat mij in mijn rolstoel en moest in haar buurt blijven zodat ik niets meer kon uithalen. Maar ik was zo boos op de verpleegster, dat ik het niet nodig vond om te vragen om mij op het toilet te zetten en plaste dan maar in mijn stoel. Weer kwam ze boos naar mij toe en vroeg of ik nog niet genoeg gestraft was, (was toen 3j) werd ik nog iets meer gestraft en werd het bed in gegooid en vastgebonden. wreed hé vindt je ook niet hihihi. Wij gingen daar ook naar de kindertuin, daar konden we dan tekenen en we maakten samen met de juf allerlei dingen. Zo heb ik ooit een halsketing van zonnepitten gemaakt, waar de pitten in het paars waren gekleurd, in vernis waren gedompeld en dan te drogen werd gehangen. Die moest dienen als geschenk voor moeder dag. Ik heb mijn moeder die lang weten dragen als ze mij kwam bezoeken, dat was elke dag. Zo heb ik ook dikwijls horen vertellen van mijn ouders dat ik nog in een kinderstoeltje zat als men mij te eten kwam geven. Mijn ouders mochten mij toen alleen achter glas komen bezoeken. Het was middag of in de namiddag, dat weet ik zo niet meer, maar ze kwamen mij een pudding voeren daar ik niet alleen kon eten; de verpleegster die daar verantwoordelijk voor was, had de pudding voor mij geplaatst en zij was naar de venster gestapt en was daar tegen mensen aan het praten terwijl ik met mijn handjes in de pudding zat en mij helemaal had ingesmeerd. Toen zij haar omdraaide en mij in het oog kreeg was ze razend, maar wat zij niet wist was dat mijn ouders aan het toe kijken waren. Kwam naar mij toegestormd en gaf mij een harde klap in mijn aangezicht, dat mijn vader haar van de kamer heeft afgehaald, en mijn moeder voor mij zorgde tot er iemand anders kwam. Dat was de hoofdverpleegster, die op haar beurt de arts erbij haalde om te zien of ik niets had. Achteraf hebben mijn ouders haar niet meer gezien op die afdeling. Als ik dan eens een week-endje naar huis mocht, wat niet dikwijls gebeurde, was het telkens een groot feest voor mij. Dan zag ik mijn 6 zussen en 2 broers weer, die mij niet dikwijls meekonden komen bezoeken. Ik sprak dan frans en verstond geen nederlands en voor hen was dat omgekeerd, dan was het met tekeningen of tonen wat ik wou bedoelen of zeggen., en dat was dan echt om te lachen. Van de pijn die ik heb doorgemaakt weet ik niet veel meer van, ben dikwijls onder het mes geweest, maar dat heeft mij nooit gehinderd om steeds te lachen net zoals nu nog steeds. Word vervolgd
Ik ben een vrouw, en da`s heus geen pech, Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop En ruim al mijn rotzooi achter me op Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer! Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer! Van een griepje is bij mij niet veel te merken Ik neem een aspirine en ga gewoon werken Ik hou me bezig met echt belangrijke vragen In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen!
Al is vrouw zijn dan een enorme zegen, Helaas houdt `De Man` onze ontwikkeling tegen! Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie? Dat is niet het ergste in dit geval Wat echt irritant is bij mannen: hun gebral Ze denken zelf de beste te zijn Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn
Uiteraard laten we ze in de waan Want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan: Mannen zijn eigenlijk nog een kind Dat spelen met auto`s het einde vindt, Die een potje gaat vechten als hun club verliest, Computerspelletjes speelt en maar aan knoeit als ie piest. Nee, mannen willen de waarheid niet horen: Zonder een vrouw zijn ze verloren
De dag voor mijn 1e verjaardag kreeg ik Polio, beter gekend als (kinderverlamming). Ik heb kunnen lopen tot mijn 37jaar, door een domme val op 19 oktober 1997, heb ik mijn enkel van mijn slecht been volledig doorgebroken. Dus in de gips, dat voor 7 maanden. Dat was nog niet alles, op 27 december lag ik nog heerlijk te slapen toen mijn dobberman van 7 maanden oud mij aanviel in mijn bed. Mijn man was net vertrokken naar de les, maar na mijn telefoon was hij op 1;2;3 weer thuis. Hij mij naar de kliniek gebracht om te laten hechten, tussendoor is hij met de hond naar de dieren arts gereden om hem te laten inslapen. Het beestje kon er niets aan doen, had iets in het hoofd gekregen. Na 7 maanden in de gips te zijn geweest, werd hij eraf gedaan met de schrik in het hart van de dokter. Hij had nooit gedacht dat mijn enkel weer aan elkaar zou groeien, dat is dan wel gelukt. Ik had erwel de ziekte van Sudec aan overgehouden, waar ik 3 x daags inentingen voor kreeg die ze na een week moeten stop zetten hebben,omdat ik er allergisch voor was. Tijdens mijn onderzoeken had men reuma vastgesteld. Een half jaar nadien moest ik naar de revalidatie kliniek in Pellenberg voor 2 maand. Ik ben er wel goed vooruit gegaan, maar reeds weer achteruit ook. Op een dag kreeg ik zo een verschrikelijke pijn dat mijn ventje mij naar de spoed afdeling had gebracht, waar ik de ene fles Antibiotica na de andere kreeg. Als ik vroeg waar die antibiotica voor diende, kreeg ik voor antwoord dat men niet wist wat ik had.ik heb toen gezegd dat ze onmiddelijk ermee moesten stoppen. Twee weken nadien, na verscheidene onderzoeken, zeiden ze dat ik Post Poliosyndroom had. Het komt 30à 40 jaar nadat men Polio heeft gekregen, weer opflakkeringen en daar valt niets meer aan te doen. Een paar maanden nadien werd ik voor een maand opgenomen in de pijnkliniek, waar ik dan pijn stillers kreeg, zwaardere die ik voordien reeds kreeg van de arts bij ons, Het begon met Vatran, daarna Valtran retard overgaand naar transtec 35µ die later werd verhoogd tot105µ.Maar tussen al hetgeen hier reeds staat vermeld, moest ik veel onderzoeken laten doen, waar men dan vaststelde dat ik veel tekort aan zuurstof in het bloed had, dat ik astma had, noem maar op ik weet hetzelf niet allemaal van buiten meer. Na het overlijden van mijn vader Moest ik 2 maand blijven plat ligen daar ik een dubbele hernia had, en na een onderzoek van de maag, stelde men vast dat ik een maagbreuk en een tot op 4e graad onstekeing had en nog heb en waar ik nog steeds medicatie moet innemen. In mei 2005 heb ik een traumatisch trauma gehad waar ik nog niet kan of wil over praten, daar het mij nog te zwaar ligt. Op 15 oktober 2005, net tien jaar na het overlijden van mijn vader, heb ik mijn moeder moeten afgeven. Waarna ik in een heel diep zwart gat ben gevallen, door een goede psychiater waar ik nog steeds naartoe ga ben ik reeds van heel ver weer terug gekomen. Ook dank zij jullie mijn vrienden van mindervalide die mij eveneens veel hebben gesteund en nog steeds steunen. Waarvoor mijn dank.
-Maria,een vrouw uit Nazareth,de moeder van Jezus.-
Maria,wat mij boeit in jou,is je bereidheid om te delen.
Je vindt het zo vanzelfsprekend dat je,je beschikbaar stelt en uitdeelt
met open handen,al wat je hebt,al wat je bent,al wat je kunt.
Maria,wat mij boeit in jou,is je spontane dienstbaarheid.
Je vindt het vanzelfsprekend dat je tijd maakt om te luisteren,
dat je tijd maakt om te helpen,dat je tijd maakt om lief te hebben.
Maria wat mij boeit in jou,is je verwijzing naar God.
Je vindt het zo vanzelfsprekend dat wat je denkt,wat je zegt,
wat je doet,één dankgebed wordt voor de Heer.
(Bron : Okra-bedevaart Lourdes 2006)
--------------------------------
Een echte moeder is een wonderbaar iemand.
Ze is het hart van elk gezin.
de band die allen samenhoudt.
Ze is de verzoening,de vrede,
de vreugde,de veilige haven.
Een echte moeder is in staat tot de onmogelijkste dingen
op het gebiedvan de liefde.
(Bron : Phil Bosmans)
Een interessant adres?
Een interessant adres?
Leeuw - 24 juli t/m 23 augustus
De Leeuw is een sterke persoonlijkheid. Hij beschikt over veel wilskracht. Als hij eenmaal een besluit genomen heeft, dan is hij hier niet gemakkelijk van af te brengen: hij zal blijven proberen zijn doel te bereiken. Hij is een harde werker, die in staat is om anderen te laten doen wat hij wil. Dit kan er echter toe leiden dat hij anderen gaat manipuleren.
Hij staat graag in het middelpunt van de aandacht. Hij heeft daar ook een zekere flair voor, alhoewel dat soms wat misplaatst overkomt. Hij is een gevoelig en warm mens, trots en met zelfrespect. Hij sluit geen compromissen: zijn zelfrespect is voor hem net zo belangrijk als het respect van anderen. Eerlijkheid en openheid staan bij hem voorop.
Tijdens zijn leven kan hij, dankzij zijn persoonlijkheid en zijn harde werken, meermalen in een leiderspositie terecht komen.
Ik ben Elisabeth Dekeijzer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Elisabeth.
Leeuw - 24 juli t/m 23 augustus
