Een blog beginnen en als startblok de poëzie van Kavafis gebruiken is gedurfd, ik weet het. Door zijn 'Ithaka' te gebruiken als metafoor voor mijn tocht door deze blog ga ik al gedeeltelijk bloot. Het is de tocht die telt, niet het einddoel. De Odyssee van Homerus is stokoud maar toch nog bruikbaar.
Ik aarzelde om de digitale snelweg te nemen. Als gewoontedier je veder in inkt dompelen om krullerig letters aaneen te rijgen leek me een vanzelfsprekende manier om oud te worden. De veder inruilen voor het toetsenbord en de inkt voor de bits en bites, daar moest ik toch nog even over nadenken. Het eeuwige gevecht in de weegschaal met de emo en de ratio die elkaar het leven zuur maken. De kogel is nu door de kerk, de Gordiaanse war ontknoopt. Seniorennet gaf me gastvrij de ruimte en ik ben er dankbaar voor.
Niet dat ik zoveel te vertellen heb, maar de rugzak die ik al 55 jaar meedraag is toch aardig gevuld. Fijne herinneringen, pijnlijke gebeurtenissen, ze wisselden elkaar naadloos af. Ik vind het dan ook fijn om mijn gedachten te ordenen en ze richting cyberspace te sturen. Mijn gedachten inventariseren voor de geheugenpaadjes dichtsneeuwen.
Het kind op de foto ben ik, nu ongeveer 54 jaar geleden. Ze is genomen in de achtertuin van ons huis, op de markt in Maaseik. Ik zie deze foto dan ook als visuele start voor mijn reis. Op deze manier is de eerste circel rond, de teerling geworpen.
