Ronddwalen in het verleden, wat ik trachtte te doen, kan je enkel door je te verplaatsen met een tijdscapsule. Neem afstand van alles wat je kent, zet de bril van verwondering op en kijk naar het verleden zoals het was. Vergeet snelheid, stress, autosnelwegen, internet en telefoon. Niets van dit alles. De wereld stond quasi stil en het nieuws verplaatste zich te voet. Afstanden werden aanschouwelijk gemaakt door ze uit te drukken in het aantal dagmarschen. Het dorp waar men woonde was de wereld, en men wortelde er onwrikbaar generatie na generatie. Men trouwde in het dorp of vond een partner in de onmiddellijke omgeving of het nabije dorp.

Verplaatsingen gebeurden te voet of met paard en kar. Onverharde wegen en karresporen verbonden de dorpen met elkaar en richtingaanwijzers of landkaarten waren onbestaande.

In de zeventiger jaren van de achttiende eeuw werd er voor de eerste maal een gedetailleerde landkaart getekend van de toenmalige Oostenrijkse Nederlanden. Graaf De Ferraris en zijn gevolg stapten het land af en tekenden straten en huizen. Hun aantekeningen bleven bewaard en de kaarten zijn een blauwdruk van het hoe het leven was in die jaren.
De Jeker kronkelde nog door Kanne richting Maastricht, en het Albertkanaal was nog niet.

Het was omstreeks 1777 dat op die manier het plan van Maastricht en omgeving getekend werd, de omgeving waar de ‘Mengels-stam’ leefde. Kijkend naar de landkaart besef ik dat korter bij “toen” raken niet mogelijk is…