Examens, examens en nog eens examens. De leerstof is heel interressant, maar één van de leraressen blijkt een echte bullie te zijn. We werden op voorhand gewaarschuwd door leerlingen van de hogere jaren, maar och ... je geeft iedereen een kans, niet? Zij dus niet. Zij geeft op voorhand niemand een kans! Het enige voordeel is dat de klas op zich wel dichter naar elkaar groeit door zo'n gezamenlijke vijand. Och, ik concentreer me nu op het andere examen en ik reken erop dat ik bij het "Bullie - examen" een herexamen krijg. We moeten er nog in komen, in het ritme van leren, opdrachten en verslagen maken, vrijwilligerswerk, lessen samenvatten , blokken ... Iedere dag opnieuw en ... ik vind het geweldig!!! Ook al vrees ik een eerste herexamen.
Phoebe daarentegen voelt zich een beetje verwaarloosd. Nu heb ik geen tijd meer om met haar verre herfstwandelingen te maken. Na het examen, volgende week zaterdag, maak ik het zeker goed. Alleen wij tweetjes de natuur in, lekker uitwaaien.
Vinnie is oud, zoooo oud. Hij voelt zich goed, zo goed dat we hem moeten intomen, maar hij is oud en dat vind hij niet leuk. Hij kan alleen maar rijst met mager vlees en goed doorkookte groentjes verdragen. Met een Yoghurt sausje of hij houdt het niet binnen. Je ziet hem voor je ogen smelten maar zijn buikje blijft gespannen rond staan. Dat is niet goed, ik weet het. Maar zolang hij geen pijn heeft, laten we het zo. De dierenarts kan hem niet helpen. Alleen maar folteren door nodeloze onderzoeken te doen. Dat doe ik onze bompa niet aan.
En dan Enrique, onze prins. Hij is zijn kroonjuwelen kwijt. Jawel! Een maand geleden al en verontwaardigd heeft hij ginder de hele wachtzaal bij elkaar geschreeuwt toen ik hem zo maar bij een stelletje vreemden achterliet. Die avond was hij zo triest. Hij wilde alleen maar bij zijn mammie zijn. Maar na enkele dagen was het allemaal weer vergeten. Ik dacht dat hij wel snel met zijn zussen op strooptocht zou trekken. Maar nee. Hoop en al vijf minnuten vertoeft hij buiten, onder het plantentafeltje. Zogauw die deur terug opengaat komt hij met zijn staart in een hoge krul terug binnen gestapt en wil hij getroost en geprezen worden om zijn nooit eerder vertoonde moed.
Ach, zoals ik al eerder vertelde. Hij is een beetje traag en simpel, maar dat maakt hem ook zo uniek en lief en schattig en ...dik. Enorm dik. Hij eet alles wat maar los hangt. Alles!!! De verstandhouding tussen zijn zussen zijn goed, dankjewel. Vooral met Lotje. Ze eten samen, ze slapen samen ze spelen samen. Okee, Lotje maakt zich dan wel boos en woest blaast en spuwt ze naar hem, maar ze heeft er plezier in. Ze geeft het gewoonweg niet toe. Liesl is meer een keuvelvriendin. Zo eentje waar je lekker op je gemak bij gaat liggen als je je buikje net vol hebt gegeten.
Reacties op bericht (2)
02-11-2007
*
Ha die Fiep! Blij nog eens wat van je te lezen meisje. Tja, studeren op latere leeftijd gaat niet zo vlot dan wanneer men kind is. Het vraagt een klein beetje meer inspanning.Al was het enkel maar omdat je ernaast ook nog een huishouden te runnen hebt. Het is vakantie nu, dus even de handrem op meisje, en maak die wandeling. Groetjes en tot de volgende.
02-11-2007 om 07:47
geschreven door huismusje/troubadoerke
01-11-2007
ongetiteld
Onze teef is ook oud geworden. Haar ogen worden dof en ze is zwaarlijvig geworden. Toch krijgt ze het overschot van ons eten waar ze zo gek op is. Ach, waarom zou ik haar geneugten met discipline geselen als ik het met mezelf niet zo nauw neem.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden