Examens, examens en nog eens examens. De leerstof is heel interressant, maar één van de leraressen blijkt een echte bullie te zijn. We werden op voorhand gewaarschuwd door leerlingen van de hogere jaren, maar och ... je geeft iedereen een kans, niet? Zij dus niet. Zij geeft op voorhand niemand een kans! Het enige voordeel is dat de klas op zich wel dichter naar elkaar groeit door zo'n gezamenlijke vijand. Och, ik concentreer me nu op het andere examen en ik reken erop dat ik bij het "Bullie - examen" een herexamen krijg. We moeten er nog in komen, in het ritme van leren, opdrachten en verslagen maken, vrijwilligerswerk, lessen samenvatten , blokken ... Iedere dag opnieuw en ... ik vind het geweldig!!! Ook al vrees ik een eerste herexamen.
Phoebe daarentegen voelt zich een beetje verwaarloosd. Nu heb ik geen tijd meer om met haar verre herfstwandelingen te maken. Na het examen, volgende week zaterdag, maak ik het zeker goed. Alleen wij tweetjes de natuur in, lekker uitwaaien.
Vinnie is oud, zoooo oud. Hij voelt zich goed, zo goed dat we hem moeten intomen, maar hij is oud en dat vind hij niet leuk. Hij kan alleen maar rijst met mager vlees en goed doorkookte groentjes verdragen. Met een Yoghurt sausje of hij houdt het niet binnen. Je ziet hem voor je ogen smelten maar zijn buikje blijft gespannen rond staan. Dat is niet goed, ik weet het. Maar zolang hij geen pijn heeft, laten we het zo. De dierenarts kan hem niet helpen. Alleen maar folteren door nodeloze onderzoeken te doen. Dat doe ik onze bompa niet aan.
En dan Enrique, onze prins. Hij is zijn kroonjuwelen kwijt. Jawel! Een maand geleden al en verontwaardigd heeft hij ginder de hele wachtzaal bij elkaar geschreeuwt toen ik hem zo maar bij een stelletje vreemden achterliet. Die avond was hij zo triest. Hij wilde alleen maar bij zijn mammie zijn. Maar na enkele dagen was het allemaal weer vergeten. Ik dacht dat hij wel snel met zijn zussen op strooptocht zou trekken. Maar nee. Hoop en al vijf minnuten vertoeft hij buiten, onder het plantentafeltje. Zogauw die deur terug opengaat komt hij met zijn staart in een hoge krul terug binnen gestapt en wil hij getroost en geprezen worden om zijn nooit eerder vertoonde moed.
Ach, zoals ik al eerder vertelde. Hij is een beetje traag en simpel, maar dat maakt hem ook zo uniek en lief en schattig en ...dik. Enorm dik. Hij eet alles wat maar los hangt. Alles!!! De verstandhouding tussen zijn zussen zijn goed, dankjewel. Vooral met Lotje. Ze eten samen, ze slapen samen ze spelen samen. Okee, Lotje maakt zich dan wel boos en woest blaast en spuwt ze naar hem, maar ze heeft er plezier in. Ze geeft het gewoonweg niet toe. Liesl is meer een keuvelvriendin. Zo eentje waar je lekker op je gemak bij gaat liggen als je je buikje net vol hebt gegeten.
... bij onze thuiskomst. Ik was amper binnen of ik hoorde het. Een hoog en scherp gepiep. "Muizen!" Dacht ik onmiddellijk. Manlief hoorde niets. Ik deed het licht aan en ging op zoek. Lotje was met ons mee naar binnen geglipt en trok zich niets van het schrille geluid aan. Liesl glipte naar buiten en haar kon het blijkbaar ook niets schelen dat er een indringer in huis ronddwaalde. Manlief hoorde nog altijd niets. Ik ging op onderzoek. Phoebe sprong vrolijk op en neer, Vinnie lag in de zetel te slapen. Na acht uur zit zijn werkdag erop. En heeft hij geen gelijk. Hij is zijn pensioenleeftijd immers al lang gepasseerd. Enrique stak met zijn snoetje onder de zetel en gespannen tuurde hij richting gepiep. Ik knielde naast hem neer en ik zag nog net een piepklein rozig lijfje verdwijnen. "Een jonkske!" Riep ik uit.
Opgewonden schoof ik de zetel opzij, maar het muisje was in een vloerspleet verdwenen. Ons huisje is nog niet afgewerkt. Bij gebrek aan plinten hebben spinnen en muizen dus, plaats genoeg om in te verdwijnen. We bleven even wachten en ja hoor, Jerry junior kwam terug uit zijn holletje gekropen. Enrique zat er met zijn neus bovenop, maar hij reageerde amper. Manlief begreep er niets van. "Drie katten en twee pitbulls in huis en nog hebben we muizen!" Vloekte hij al lachend. Ik nam het babymuisje zachtjes op en bekeek het. Een spitsmuisje met een miniskuul neusje dat heen en weer ging, een tandenloos mondje dat open en dicht ging en nog gesloten oogjes. Manlief zag het met lede ogen aan. "Nee Fiep! We brengen het niet groot!" Riep hij uit. Ik heb het kleine ding buiten gezet, op dezelfde hoogte als ik het in huis gevonden had, in de hoop dat mamamuis haar verloren zoon / dochter terug zou vinden. En Enrique? Die stond luid aan de deur te klagen, want hij was zijn nieuwe vriendje kwijt. Tot hiertoe geeen spoor van mamamuis of broertjes of zusjes te vinden.
Donderdagavond, ik kwam terug van de les en manlief van de Tai Chi. Vinnie, onze oude pitbull lag in de zetel te slapen. Wij trokken ook naar boven en deden het licht uit. Manlief kroop achter de computer en Phoebe huppelde nog even mee de trap op. Enkele tellen later hoor ik Vinie ook de trap op klauteren maar al even snel lag hij terug beneden. Hij staat niet zo zeker meer op zijn oude poten en zeker in het donker voelt hij zich een beetje gedesoriënteerd. Daar zat hij, onderaan de trap, ongelukkig naar boven te kijken. Ik hielp hem voorzichtig recht maar lopen wilde hij niet. Zijn rug stond krom van de pijn en op zijn rechter achterpoot weigerde hij te steunen. Manlief droeg hem in de zetel. We keken hem voorzichtig na, maar we vonden zo direkt geen verwondingen. Het was niet de eerste keer dat hij van de trap schoof. De volgende ochtend om half negen werd ik pas wakker. Heel laat voor mijn doen. Normaal wordt ik zo'n twee à driemaal per nacht wakker gejankt door Vinnie en om zeven uur "loopt hij af". Vinnie is mijn wekker. Ik warm mijn dagelijkse kop Choco op en zet me naast onze zoon. Hij ligt doodstil in de zetel, althans, zo lijkt het. Dichterbij gekomen zie ik dat hij ligt te rillen van de pijn. Zijn ogen staan gebroken in zijn afgetobde gezcht. Dit is niet goed!
We kleden ons aan en snellen naar de dierendokter. Gelukkig hebben we schoonma's auto hier. Vinnie heeft een Hernia. Eerst dachten we door het vallen, maar nu we er over nadenken zou onze jongen al wel eens langer last kunnen hebben van een slechte rug. Enkele weken geleden viel hij zomaar neer bij het springen. Sinds hij enkele jaren oud is, is hij stil en terugetrokken. Hij kon wel hevig en speels zijn, maar dat duurde maar even. Plots stopte hij met spelen en legde zich neer. En niets, maar dan ook niets, kreeg hem dan nog in de gang. Nu denken wij dat hij van die trap gevallen omdat "er iets in zijn rug schoot" zoals dat zo mooi wordt vemeld in de volksmond..
De dierenarts gaf hem een spuit cortizone en binnen vierentwintig uur moest er een opzienbare verbetering zijn. Anders moesten we de volgende dag dé beslissing nemen. Nodeloos om iemand zo te laten afzien. Na een half uur, hield het bibberen op. Een half uurtje later begon hij al te zagen en permiteren: een heel goed teken. We droegen hem naar buiten en hij deed zijn plasje. Een klein uurtje later vond hij dat het tijd was voor zijn ontbijt. En sindsdien heeft hij de oren van mijn kop gezaagd om te gaan wandelen. Ha ja, want de zon scheen! Dat is zo zijn logica. We hebben het noodlot opnieuw overwonnen. Nog even uitstel. Het enige waar ik spijt van had, toen we eventjes dachten dat we hem zouden verliezen: "We hebben geen opvolger. Geen zoon van Vinnie. Na hem is er niets meer van hem over." Misschien .... binnen enkel maandjes staat Phoebe opnieuw loops ... Als zijn rug het houdt.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
