Nostalgische verhalen Over de oorlog, kindertijd, jeugd, verliefdheid, legerdienst en later leven.
27-05-2007
Een zware teleurstelling
April
-
1959
Onze trouwdag komt steeds
dichterbij en alle voorbereidingen voor het feest zijn al getroffen.
Mijn toekomstige schoonouders zijn fantastische mensen, en al hebben ze
zelf niet veel, toch willen ze ons op alle mogelijke manieren helpen.
Tineke mag het kruidenierszaakje
van hen overnemen en voor het betalen van de winkelvoorraad krijgen we
alle tijd. Bovendien kunnen we, net als haar twee broers
voordien, de eerste jaren van ons huwelijk bij hen gratis inwonen.
Met het oog op komende kinderen krijgen wij zelfs de grootste slaapkamer.
Mijn familie trekt zich van al die
drukte niet veel aan want zoals het vroeger altijd ging wordt het feest
gedaan bij, en betaald door, de ouders van het meisje,... punt uit.
Ik werk nu al bijna tien jaar bij
mijn ouders in het atelier en nog nooit hebben ze mij een 'pree'
(wedde) betaald. Mijn broer en ik werken eigenlijk voor kost en
inwoon en zijn tevreden met 300 frank zondag.
Op de vraag of ik er na mijn huwelijk kan blijven werken zegt mijn vader.
Als ge content zijt met 25 frank per uur, dan wel ja.
Verder wordt daar niet meer over
gesproken maar vier weken vóór de trouwdatum wil ik toch wel weten hoe
ik ga betaald worden en of mijn gezin kan genieten van
ziekteverzekering, kindergeld, en zo meer ...
Hierop kan pa niet dadelijk een antwoord geven maar zal het vragen aan de man die zijn belastingpapieren invult.
Die bewuste vrijdag namiddag komt
hij terug in het atelier en zegt onomwonden dat ik maar zelf moet
opdraaien voor al die - sociale - extra's, want volgens de boekhouder
is hij niet verplicht om dat voor mij te betalen.
Bovendien is er op dit ogenblik
niet zo veel werk in het atelier en vermits ze met hun drieën het werk
wel aankunnen mag ik gerust gaan ...
Om zijn besluit kracht bij te
zetten telefoneert hij dadelijk naar zijn broer, die aannemer is en
vraagt of hij me niet kan gebruiken als loodgieterhelper.
De maandag daarna ben ik al aan het werk bij mijn oom en verdien er 20 frank netto per uur.
Mijn schoonouders begrijpen niet
hoe mijn pa dit kan doen maar ik maak me geen zorgen en bovendien, in
het vooruitzicht van ons huwelijk kan mijn geluk niet stuk.
Als huwelijksgeschenk krijg ik van mijn ouders vijfentwintigduizend frank en daarmee is voor hen de kous af.
Toch zijn we er blij mee want we kunnen nu een slaapkamer en een eetkamer kopen.
De verhouding met mijn ouders was
wel enigszins afgekoeld maar nooit zijn Tineke en ik bij ons thuis
weggebleven en minstens één keer per week gingen we hen opzoeken.
Later zal blijken dat wij door deze
teleurstelling gesterkt werden en dat mijn vader, mij ongewild een héél
grote dienst heeft bewezen.
