Nostalgische verhalen Over de oorlog, kindertijd, jeugd, verliefdheid, legerdienst en later leven.
24-09-2007
Een broertje erbij... en nog één
1962-1964
Nadat ik me van mijn zwakste kant had laten zien door bijna in zwijm te vallen tijdens de geboorte van ons dochtertje Marleen, nam ik me voor om volgende keer sterk te zijn. Nee, zoiets mocht niet meer gebeuren.
We willen nog kinderen maar besluiten toch om eerst een beetje aan geboorteplanning te doen. Geboorteplanning? Hoe doe je dat? In die tijd had de kerk nog heel wat inspraak bij de jonge gezinnen, in elk geval bij ons toch. Alhoewel condooms al lang genoeg bekend waren wisten we niet hoe je eraan moest geraken en daarom zochten we ons heil in de door de kerk toegelaten methode van de periodieke onthouding ook nog de Ogino-Knaus methode genoemd. Sceptici noemden het schamper Vaticaanse roulette. Bij ons werkte het echter uitstekend. Dit wil zeggen, al na enkele maanden hadden we prijs... Tineke was opnieuw in verwachting. Onmiddellijk beloof ik haar dat ik deze keer niet zal weglopen tijdens de bevalling. Mijn vrouwtje lacht omdat ik zo vast overtuigd ben en plaagt me. Ik dacht dat jullie mannen het sterke geslacht waren en bij het zien van een druppel bloed zak je al door je knieën. Ha, ha! Ik besluit om me te trainen. Ik wìl en zàl aan haar zijde staan bij de volgende geboorte. Daarom ga ik op zoek naar bloedscènes op TV en vind die in operatieprogrammas. De eerste pogingen om te blijven kijken naar deze beelden bekomen me slecht en ik moet telkens naar de keuken vluchten om op adem te komen. Daar drink ik dan een slokje bier of een jenever en betreed weer moedig de arena om na enkele minuten opnieuw te moeten vluchten en een volgend slokje te nemen. Het valt mij op dat ik na de derde of vierde poging al langer kan blijven kijken en kom tot het besluit dat de alcohol er wel voor iets tussenzit. Ik meen de oplossing gevonden te hebben en voorzie me van een kleine platte jeneverfles die ik in mijn vestzak kan steken. Op zondag 16 juli 1962 is het zo ver en ga ik vol vertrouwen mee naar het moederhuis. Op het tempo van de weeën neem ik een slokje van mijn medicijn en als we de verloskamer binnen gaan voel ik me beresterk. De bevalling gaat vlot. Ik wordt helemaal niet ziek en ben fier over mijn prestatie. In mijn ijdelheid zou ik bijna vergeten dat de prestatie van mijn vrouwtje nog veel en veel groter was want ze zette zonder klagen een flinke zoon van vier kilogram op de wereld.
Ogino-Knaus heeft bij ons afgedaan en we nemen onze toevlucht tot andere middelen die al even ondoeltreffend blijken te zijn want exact achttien maanden na de geboorte van Bert kondigt Walter zich aan om geboren te worden.
Bij een controle in de voorlaatste maand van de zwangerschap stelt gynaecoloog Mingeot vast dat er een probleem is. Mijn vrouw en ik hebben dezelfde bloedgroep A, maar zij is rhesus Negatief en ik ben Positief! Bij het eerste kind heeft dat geen invloed maar bij het tweede en vooral derde kind maakt de moeder antistoffen aan die het bloed van het kind vernietigen. Omdat de kans bestaat dat het kind onmiddellijk na de geboorte nieuw bloed moet krijgen wordt mij gevraagd om klaar te zijn als donor voor mijn kind. Onze toneelkring De morgenster speelt de laatste opvoering van De blijde begraving van Klakke Verdoest en ik speel mee. Omdat Tineke al een paar weken overtijd is en elk moment kan bevallen is ze thuis gebleven. Wij wonen slechts op driehonderd meter van de zaal waar we optreden. Na de voorstelling loop ik dadelijk naar huis en vind mijn schoonvader lichtjes in paniek want de weeën zijn al begonnen. Vlug fiets ik tot bij mijn ouders om de auto te halen en dan vliegensvlug naar het moederhuis. Oh!Mijn flesje jenever!Bijna vergeten. Haastig loop ik nog even binnen om het op te halen. Volle gas nu! Naar het moederhuis. Het is al de derde keer dat Tineke het klaar speelt om op zondag te bevallen. De verpleegster van wacht kijkt met argusogen naar mijn gezicht. Ja, ik heb toneel gespeeld en geen tijd genomen om de schmink van mijn gezicht te halen Ik klinkt niet echt overtuigend. Ha, zo zit dat... Ze gelooft me niet.
Als Dr. Mingeot aankomt neem ik mijn flesje jenever en drink vlug een grote slok. Helà, helà, wat is dat hier? Mijnheer we gaan er hier geen zottekesspel van maken hé? Hier zie, trek dat groene schort maar aan. We gaan beginnen. Ik volg hem naar de verloskamer. Ben je nog nuchter en klaar om bloed te geven als het moet? Bij de woorden bloed geven slaat de schrik me in de benen. Mijn toverdrankje zit nog in mijn vestzak die in de kamer is blijven hangen. De geboorte komt echter snel op gang en als het jongetje te voorschijn komt heeft hij een donker blauwe kleur. Na een flinke plets op zijn billetjes begint hij toch zachtjes te krijsen. Is alles in orde dokter? Vraag ik bezorgd. Hij ziet helemaal blauw. Nog even geduld, en dan nemen we een beslissing. Vijf minuten later trekt de blauwe kleur langzaam weg en kunnen we opgelucht adem halen. De kleine wordt gewogen en gewassen. Proficiat mevrouw! zegt de dokter en geeft Tineke een stevig handdruk. Het is een klepper van een zoon. Hij is kerngezond en weegt vier kilo tweehonderd!
Reacties op bericht (2)
26-09-2007
Ik sta
in bewondering.
Vier kilo, vier kilo tweehonderd...dat is kunnen.
Aan alle twee nog een late proficiat.
Hoe komt het dat ge ermee gestopt zijt Fik? Ik kijk al uit naar het vervolg...
26-09-2007 om 01:49
geschreven door jacqueline
25-09-2007
prachtig je verhalen fikske
Altijd even mooi hier, en met veel plezier dat ik hier op bezoek kom!
In alle rust bij gelezen en bewonderd, het was fijn vertoeven!
